Η Φένια Αποστόλου δημιουργεί ένα πολυμεσικό σκηνικό σύμπαν, στο οποίο κίνηση, φως, μουσική, video art και σιωπή λειτουργούν ως εργαλεία σχολιασμού της πατριαρχικής διαστρέβλωσης της γυναικείας ταυτότητας μέσα στον χρόνο.