© Λεωνίδας Τούμπανος
Εχει περάσει σχεδόν μία εβδομάδα από το κομφούζιο που ονομάστηκε Eurovision 2024 και σχεδόν μία εικοσαετία από τότε που ο μουσικός διαγωνισμός αποτέλεσε τελευταία φορά αφορμή να καθηλωθούν οι πάντες στους δέκτες της ΕΡΤ, αλλά ακόμα ακούγονται φωνές ότι επιστρέφουμε στα "χρυσά χρόνια του 2000",·σε μια επιχρυσωμένη εκδοχή τουλάχιστον… Η επιθυμητή πρωτιά μπορεί να μην ήρθε για τη Μαρίνα Σάττι και το "Zari" της, όπως το 2005 για τη "Number One" Έλενα Παπαρίζου, όμως η διοργάνωση είχε ψωμί αρκετό για να θρέψει όλο το φάσμα του δημοσιογραφικού σύμπαντος: το μουσικό (θα επανενωθούν on stage οι ABBA; δυστυχώς όχι), το lifestyle (επιτέλους ώρα να μάθουμε να μιλάμε και στο ουδέτερο), μα κυρίως το (γεω)πολιτικό. Ο πόλεμος στη Γάζα ίσως να μην έχει φτάσει τόσο εκτενώς στις τηλεοπτικές οθόνες (επιτέλους) όσο έφτασε εξαιτίας της επιμονής της EBU για συμμετοχή του Ισραήλ στη διοργάνωση, παρά τις εκτεταμένες διαμαρτυρίες του κοινού έξω από το Malmö Arena, αλλά και τις λιγότερο ή περισσότερο κεκαλυμμένες των υπόλοιπων καλλιτεχνών.
Ο Μάιος μας επιφυλάσσει και άλλες συγκινήσεις· αθλητικές αυτήν τη φορά καθώς στις 29 του μήνα θα πραγματοποιηθεί στην ολοκαίνουργια ΟΠΑΠ Αρένα στη Νέα Φιλαδέλφεια ο τελικός του κυπέλου UEFA Europa Conference League, με τον Ολυμπιακό να αντιμετωπίζει την ιταλική Fiorentina. Δεν είναι το Euro του 2004, αλλά εν πάση περιπτώσει ένας φίλαθλος ενθουσιασμός θα καταλάβει την Αθήνα· όπως και οι αστυνομικές δυνάμεις που θα αποκλείσουν την περιοχή...
Τι κι αν οι παραστάσεις για τους millennials που όλο και πληθαίνουν (όπως ο "Άτλας της δεκαετίας 2000" του Παντελή Φλατσούση που έκανε μόλις πρεμιέρα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά) προσπαθούν να μας ανοίξουν τα μάτια για όσα οδήγησαν στο τέλος αυτών των "δοξασμένων ημερών" του 2004 και του 2005; Εμείς κρατάμε κλειστά τ’ αφτιά μας στους αγγέλους κακών μαντάτων! Για να εξηγηθώ: δεν επιχειρώ να δαιμονοποιήσω τη χαρά ή να ισχυριστώ πως εν μέσω δυσκολιών δεν πρέπει να απολαμβάνουμε τη ζωή. Να υπενθυμίσω μόνο ότι καλό το θέαμα, αλλά καλύτερο όταν γίνεται συνειδητοποιημένα με όσα συμβαίνουν τριγύρω μας και φυσικά όσους ζουν τριγύρω μας. Αυτό που βλέπουμε όταν κατακάτσουν τα κομφετί είναι ότι έξω από αυτές τις αρένες άνθρωποι παλεύουν για να διατηρήσουν τη λωρίδα γης που τους αναλογεί: είτε αυτή βρίσκεται στην Παλαιστίνη, είτε στα πέριξ της όλο και πιο αποκλεισμένης πλατείας Εξαρχείων, είτε δύο χιλιόμετρα περιμετρικώς του γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια.
