Τις προάλλες είδα δύο κοπέλες να διαβάζουν στο ίδιο βαγόνι. Η πρώτη, κοντά στην ηλικία μου, με κοκάλινα γυαλιά και φουντωτά μαλλιά, καθόταν και διάβαζε τα άρθρα του Γιόζεφ Ροτ. Η άλλη, πιο νέα, στεκόταν ακριβώς δίπλα μου και μόλις είχε ξεκινήσει το "Δεν ήμουν πια άνθρωπος" του Νταζάι. Ανεβαίναμε προς Κηφισιά και ήταν απόγευμα.
Το τελευταίο διάστημα μένω στην αδερφή μου, σ’ ένα σπίτι με κήπο. Όταν ξυπνάω βλέπω δέντρα, γάτες και κοράκια. Γράφω τα πρωινά και μετά κατεβαίνω στο κέντρο. "Ο καθαρός αέρας με πνίγει", λέει με στόμφο ο φίλος της Λουίζ στις "Νύχτες με πανσέληνο". Τρεις ταινίες έχω δει στη ζωή μου. Η μία είναι του Ρομέρ.
Μετά την προβολή, φεύγω από το Άστορ και τρέχω να προλάβω τον ηλεκτρικό. Το βαγόνι μισοάδειο. Είναι Κυριακή, μεσάνυχτα. Προσπαθώ να διαβάσω την αυτοβιογραφία του Ρετσόρι. Μερικές φορές δεν αρκεί να γράφεις πολύ καλά. Κάποιες φορές μάλιστα δεν αρκεί να γράφεις ούτε πάρα πολύ καλά. Οι λέξεις πρέπει να σε δαγκώνουν. Ίσως φταίει η νύστα. Ένα ζευγάρι κάθεται μπροστά μου και φιλιέται. Η κοπέλα έχει μικρά αραιά δόντια. Το αγόρι έχει κουρέψει τα μαλλιά του "μπόμπα". Πρέπει να πηγαίνουν λύκειο. Ίσως ζήσουν μαζί για πάντα. Ίσως χωρίσουν πριν το καλοκαίρι. Ποιος ξέρει;
Αφήνω το βιβλίο και κοιτάζω από το παράθυρο. Μετά το Μαρούσι, δεν υπάρχει ψυχή στο βαγόνι. Με πιάνει πανικός πως το τρένο δεν θα σταματήσει πουθενά και θα φτάσει στην άκρη της νύχτας. Όποιος έχει δύο σπίτια, χάνει το μυαλό του.
Την επόμενη μέρα, στην αποβάθρα, μια τουρίστρια διαβάζει τον "Ξένο" στ’ αγγλικά. Στα πόδια, το σακίδιο. Στο οπισθόφυλλο, η χαρακτηριστική φωτογραφία του Καμί με το τσιγάρο. Μισάνοιχτο στόμα, μαλλί με μπριγιαντίνη, σηκωμένα πέτα παλτού. Μάτια πονηρά. Ωραίος γκόμενος. Έγραφε και καλά. Σαν ζαλάδα στη λιακάδα.
Το χειρότερο όμως που μου συνέβη μια μέρα είναι πως δεν μπορούσα να καταλάβω τι διάβαζε ένας επιβάτης. Ήταν όρθιος και κρατούσε δύο ξενόγλωσσα βιβλία. Το πρώτο είχε για εξώφυλλο ένα μαύρο σχέδιο που έμοιαζε με φτερούγα κορακιού. Ο νεαρός είχε κολλήσει αμέτρητα μικρά Post-it. Ήταν σαν χρωματιστός σκελετός που πεταγόταν από το σώμα των σελίδων. Όταν το άνοιξε, είδα πως ήταν ποίηση.
Το δεύτερο βιβλίο ήταν ακόμα πιο λεπτό. Είχε μικρό μέγεθος και στο εξώφυλλο υπήρχε η φωτογραφία μιας κοπέλας με ανοιχτό πουκάμισο σε κρεμ πλαίσιο. Αγορίστικα μαλλιά, γυμνό το στέρνο. Αυθάδικο βλέμμα στο φακό. Σηκώθηκα από τη θέση μου, πλησίασα τον νεαρό για να δω τον τίτλο, αλλά εκείνη τη στιγμή ο συρμός σταμάτησε, οι πόρτες άνοιξαν και αυτός πετάχτηκε έξω. Έμεινα στο κενό.
Ο Ροτ μισούσε τα σπίτια. Ζούσε σε ξενοδοχεία. Και ο Νταζάι μισούσε το σώμα του: "Καταράστηκε τον ίδιο του τον εαυτό" Τώρα διαβάζω το "M Train" της Πάτι Σμιθ. Είμαι λυπημένος, το διαβάζω δεύτερη φορά. Είναι ένα αντίτυπο τσακισμένο, γεμάτο παράλογες σημειώσεις και λεκέδες από καφέ. Μόλις το τελειώσω, έχω υποσχεθεί να το χαρίσω σε μια φίλη.
Η Πάτι επισκέπτεται τον τάφο του Νταζάι. Καθαρίζει την ταφόπετρα και αφήνει ένα μπουκέτο λουλούδια. Είναι ένα παγωμένο συννεφιασμένο πρωινό. Ξαφνικά, ο ήλιος ξεπροβάλλει σαν κομμάτι χρυσού. Βάζω τα δάχτυλα μπροστά στα μάτια μου για να σωθώ από τη λάμψη. Είμαι στο τρένο και πάω στο κέντρο. Κάποιος έχει χαράξει στο τζάμι το γράμμα Μ. Πριν κλείσω το βιβλίο, διαβάζω ξανά την πρώτη φράση: "Δεν είναι τόσο εύκολο να γράφεις για το τίποτα". Δεν είναι, καθόλου.
