Δεν είναι πολλά τα αστυνομικά μυθιστορήματα που έχουν χιούμορ – τουναντίον. Η απολυμασμένη, ορθοτομημένη, σταυρολεξικού τύπου πραγμάτευση του εγκληματικού μύθου από την Κρίστι και τους ακολούθους της, το βαρύ κι ασήκωτο ζοφερό νουάρ του Χάμετ, η χειρουργική απόδοση του Κακού από τους νεότερους Σκανδιναβούς, όλα αυτά μπορεί να δίνουν σπουδαία αστυνομικά βιβλία, αλλά -πως να το πω- δεν έχουν πλάκα. Δεν έχουν κέφι, δεν έχουν καμιά παιγνιώδη διάθεση, δεν έχουν χιούμορ, δεν αστειεύονται με τη βαρύτητα των παθών και των εγκλημάτων, δεν γελούν, όπως θα μπορούσαν, με την κωμικοτραγική διάσταση της ύπαρξης. Ο Πετκώφ, όμως, γελάει.
Δεν ξέρουμε πολλά για τον συγγραφέα. Σύμφωνα με το τηλεγραφικό του βιογραφικό, "...γεννήθηκε το 1987 στην Θεσσαλονίκη και κατοικεί μόνιμα στην Αθήνα. Σπούδασε πληροφορική και εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό είναι το πρώτο του βιβλίο". Αυτό λοιπόν, το πρώτο του βιβλίο, το "Ή εγώ ή κανείς", από τις εκδόσεις Καστανιώτη, είναι ένα απολαυστικό ανάγνωσμα για πολλούς λόγους. Ασφαλώς για τη ζωντανή, πλούσια γλώσσα του, αλλά πρωτίστως για το χιούμορ του, για τον ευφυή, εύθυμο τρόπο με τον οποίο σκιαγραφεί ο Πετκώφ τους χαρακτήρες του, φτιάχνοντας πρόσωπα με τονισμένα κάποια έντονα χαρακτηριστικά τους, όπως κάνουν οι καρικατουρίστες, που σου φτιάχνουν όχι ένα ακριβές πορτρέτο, αλλά ένα σκίτσο, που όμως λέει περισσότερα για τη ψυχή σου, για τις έμμονες ιδέες και τα πάθη σου, από μια φωτογραφία ταυτότητας.
Οι ήρωες του συγγραφέα, οι αστυνομικοί που καλούνται να διαλευκάνουν ένα στυγερό, ένα πραγματικά ειδεχθές έγκλημα, είναι ένα δίδυμο που θα μπορούσε να σταθεί ως νούμερο σε επιθεώρηση: ο ένας, ο ανώτερος από τους δύο, είναι ατσαλάκωτος, τετραγωνισμένος, σώφρων – είναι η ενσάρκωση των δημοσιοϋπαλληλικών και αστυνομικών αρετών, που κάνει τη δουλειά του με ψυχραιμία, συνέπεια και εργατικότητα. Χωρίς όμως ιδιαίτερη έμπνευση και, βέβαια, χωρίς τρέλα και χιούμορ, αρετές που περισσεύουν στον συνεργάτη του.
Αυτός, είναι περιβόλι, οπωσδήποτε από εμφανισιακής απόψεως – ο Πετκώφ δεν του χαρίζεται: "ευμεγέθης καστανή μοϊκάνα" στα μαλλιά, "παχιά και κατακόκκινα χείλη", με τα δύο μεγάλα κεντρικά δόντια που καβαλούν το ένα το άλλο και μπόλικα μούσια. Ένας "κούκλος" πράγματι, ο οποίος επιπλέον είναι και προσβλητικός, απότομος, ενοχλητικός και μέγα πειραχτήρι για τον συνεργάτη του, τόσο, που ο παλιός αναγκάζεται να συνετίσει τον υφιστάμενό του διά της βίας, μπας και συνέλθει επιτέλους, και σταματήσει να είναι τόσο χύμα. Όμως, αυτό το ούφο είναι ένας ιδιοφυής αστυνομικός, με ένα σπουδαίο μυαλό να δουλεύει στα κόκκινα του διανοητικού στροφομέτρου, κάτι που σπρώχνει προς τα εμπρός την έρευνα του φριχτού εγκλήματος.
Ποιο είναι αυτό; Μια κοπέλα βρίσκεται ξεκοιλιασμένη, με ένα ξένο έμβρυο, άλλης γυναίκας, να έχει εισαχθεί στην ανοιγμένη της μήτρα: μιλάμε για αρρώστια και έρεβος, για μία πράξη ανίερη, δαιμονική. Οι δύο αστυνομικοί, που αλληλοσυμπληρώνονται τελικά, κατά ένα σχεδόν μουσικό τρόπο, μπάσος και προσγειωμένος ο ένας, πρίμος και υψιπέτης ο άλλος, οι δύο τους λοιπόν, καλούνται να απαλείψουν ένα ανοσιούργημα, και, σαν να είναι φορείς όχι μόνο της ανθρώπινης αλλά και της θείας δικαιοσύνης, της Νέμεσης, να φέρουν την κάθαρση από ένα άγος.
Όμως, εδώ είναι το ωραίο του βιβλίου: όλη αυτή τη σκοτεινή ιστορία ο Πετκώφ την αφηγείται με ένα απίστευτο κέφι, αφήνοντας την πένα του να ξεμουδιάσει, που λένε. Μια παράγραφος που επανέρχεται σαν επωδός στο μυαλό και στο στόμα του νεαρού που τα φτιάχνει με την τραγική ηρωίδα, είναι και η εξής, που φανερώνει το πνεύμα του συγγραφέα: "Κι όμως είμαι έτοιμος να ανταλλάξω όλους μου τους χρόνους για έναν εξακολουθητικό μέλλοντα μαζί σου. Τον αβάσταχτο ενεστώτα, έναν αδυσώπητο αόριστο, τον νοσταλγικό υπερσυντέλικο. Για να προελάσει ο μέλλοντας μαζί σου. Για να προχωρήσει μπροστά μου κι εγώ να απλώσω το χέρι και να τον αγγίξω. Ή εγώ ή κανείς" λέει με τόλμη.
Επίσης, το πως περιγράφει ο Πετκώφ το αστικό περιβάλλον, τις ιδιοτροπίες των πελατών του καφέ που εργάζεται η κοπέλα, τις άτυχες ερωτοτροπίες της, αλλά και την περιρρέουσα κοινωνική και οικονομική κατάσταση, δηλαδή το οικοσύστημα των προσώπων του δράματος, ο συγγραφέας το κάνει χαμογελώντας, σχεδόν γελώντας – το βλέπεις αυτό το μειδίαμα ανάμεσα στις γραμμές του κειμένου. Καμιά φορά, σπάνια, αυτό το χαμόγελο επισκιάζει το νόημα, μένει λίγο περισσότερο απ’ όσο πρέπει στις σελίδες. Όμως, ποτέ δεν χαριτολογεί ο συγγραφέας με πράγματα που δεν σηκώνουν καλαμπούρι κι αυτό είναι καλό· δείχνει πως αν και πρωτοτάξιδος, έχει αρκετά ανεπτυγμένη την αίσθηση του μέτρου.
Την οποία αίσθηση περιμένουμε πως θα καλλιεργήσει περισσότερο στα επόμενα βιβλία του. Από τα οποία όμως δεν θα έπρεπε επ’ ουδενί να λείπει αυτή η σπαρταριστή γλώσσα, αυτό το χιούμορ του πρώτου του βιβλίου, αυτό το κέφι, που δένει τόσο όμορφα με το αίμα.
