Για δεύτερη συνεχή χρονιά οι δύο ξεχωριστοί λαϊκοί καλλιτέχνες βρίσκουν κοινό εκφραστικό πεδίο στην «Ιερά Οδό». Τραγούδια και συναισθήματα μας παίρνουν και μας πάνε…
Ένα πρόγραμμα που βαδίζει ακάθεκτο (ή σχεδόν ακάθεκτο) στο δεύτερο χρόνο του αποδεικνύει μεν την επιτυχία του –σε καιρούς σαφώς χαλεπούς–, από την άλλη όμως δείχνει και στοιχεία περιττής ευκολίας τα οποία εντίθενται στην κανονική ροή διασπώντας τη συνοχή του. Φυσικό ήταν πέρυσι τέτοια εποχή να γίνεται μεγάλη συζήτηση –ως είθισται– για τη συνεργασία της Πέγκυς Ζήνα με τον Δημήτρη Μητροπάνο ανάμεσα σε θιασώτες του «γνήσιου έντεχνου» και υπερασπιστές του «κουστουμάτου λαϊκού». Δηλαδή ανάμεσα σε άσχετους, ανθρώπους που έχουν ακούσει μόνο πέντε (5!) πράγματα στη ζωή τους, δημοσιολόγους του στιλ «κουβέντα να γίνεται»...
Φυσικά, η αλήθεια (η δική μας αλήθεια) ήταν –και είναι– ότι η Πέγκυ Ζήνα είναι μια πολύ αξιόλογη τραγουδίστρια, με λαϊκό χρώμα ή μέταλλο στη φωνή και την ερμηνεία, από τις ξεχωριστές της «γενιάς της», που δεν χρειάζεται –ούτε είναι ανάγκη– να γίνει «ποπ νιάτο» (σε στιλ Έλενας Παπαρίζου), ούτε χρειάζεται να φορτωθεί κάποιον ιδιαίτερο «ποιοτικό». Με όλες τις αντικειμενικές δυσκολίες –που είναι γενικότερες στο ελληνικό τραγούδι κι εντοπίζονται σε συνθετικό/στιχουργικό επίπεδο για όλους, «έντεχνους» και μη– και τις υποκειμενικές επικοινωνιακές επιλογές, η Πέγκυ Ζήνα (μάλλον) ξέρει να βρίσκει το (σωστό) δρόμο της. Και αυτή η συνεργασία με τον Δημήτρη Μητροπάνο είναι που (της) πρέπει.
Είναι αρκούντως συγκινητικό –ως εικόνα αλλά και ως περιεχόμενο– το άνοιγμα της παράστασης, με τους δυο τους στη σκηνή να ξεκινούν με νότες Χατζιδάκι. Βλέμμα και στάση καθαρής λατρείας της Πέγκυς προς τον Μητροπάνο – πράγμα φυσικό για οποιονδήποτε, καθώς εκείνη τη στιγμή συνδιαλέγεται με ένα ισχυρό στοιχείο του (μουσικού και όχι μόνο) πολιτισμού μας. Γνώμη μου είναι ότι αυτό το εναρκτήριο ντουέτο τους θα έπρεπε να διαρκεί περισσότερο – ανατρέποντας το τυπικό και το «πρωτόκολλο» της νύχτας και μπαίνοντας πιο πολύ στην ουσία της τέχνης του τραγουδιού.
Έπειτα από αυτό παρελαύνουν τα νιάτα, και συνειδητοποιώ ότι είμαι (μάλλον) ο μόνος Έλλην υπήκοος που δεν γνώριζε μέχρι εκείνη τη στιγμή το όνομα (ούτε το πρόσωπο) «Λούκας Γιώρκας». Από την παρέα με πληροφορούν ότι πρόκειται για τον νικητή του «X Factor» κι έτσι όλα μπαίνουν στη θέση τους: από το πρώιμο stardom μέχρι την κάπως ερμηνευτική/ποιητική υπερβολή. Σε ένα καλό, αλλά «μοντέρνο» ένθετο (νορμάλ διάρκειας), το οποίο συμπληρώνουν οι ερμηνείες των Κώστα Τριανταφυλλίδη, Ευδοκίας Καδή, Μιχάλη Μόσχου και Αντιγόνης Ψυχράμη.
Για το σόλο μέρος της Πέγκυς Ζήνα ισχύει η γενικότερη παρατήρηση που προανέφερα, με την τραγουδίστρια να πηγαίνει στο φυσικό της περιβάλλον μέσα από την «αλήθεια» του λαϊκού τραγουδιού, όπως κι αν εννοείται αυτό. Για τα δικά μου (προσωπικά) γούστα δεν είναι το ίδιο ο Άλκης Αλκαίος με την Ελεάνα Βραχάλη, ούτε ο Θάνος Μικρούτσικος με τον Γιάννη Χριστοδουλόπουλο, όμως οι (διαφορετικοί) κώδικες που δημιουργούνται βρίσκουν (κάθε φορά) τους αποδέκτες τους. Όσο κι αν τα εσώτερα –και καλύτερα– τραγούδια που λέει η Πέγκυ δεν διαθέτουν (εμφανώς ή προφανώς) την ιδιότητα του «σουξέ».
Για τον Δημήτρη Μητροπάνο τα έχω γράψει τόσες φορές, που δεν θέλω να γίνω μονότονος τόσο για την «ιστορική» θέση όσο και για την παρουσία του, η οποία έχει κάθε φορά τη μοναδικότητά της, προσθέτοντας στη μνήμη μας περισσότερα δεδομένα, ποσοτικά τε και ποιοτικά – χωρίς απαραίτητα να μιλάνε τα κομπιούτερ κι οι αριθμοί...
Ένα «ένθετο» με τους νέους δίνει την ευκαιρία για το επί σκηνής ξέδωμα του κοινού, με τα κινητά τηλέφωνα και τις πολυπιξελικές κάμερες να παίρνουν φωτιά και το τσιφτετέλι να φτάνει στη φυσική του κορύφωση: «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο». Τέρμα οι μάγκες, λοιπόν, και η σκηνή μένει ελεύθερη για να οδηγήσουν η Πέγκυ Ζήνα και ο Δημήτρης Μητροπάνος τα πράγματα εκεί που θέλουν κι επιθυμούν.
> Ημέρες λειτουργίας: Παρασκευή και Σάββατο.
