Μια απ’ τις πιο πετυχημένες, εκτός ραντάρ σειρές εμφανίσεων, ολοκληρώνει ο Σταύρος Σαλαμπασόπουλος στο «Κελάρι – Athenaeum», κλείνοντας στις 15 και 23 Φεβρουαρίου τη σειρά παρατάσεων ενός προγράμματος που σαγηνεύει όχι μόνο τους φίλους της όπερας, αλλά και του καλού ελληνικού τραγουδιού. Κι αυτό γιατί, σε έναν χώρο ατμοσφαιρικό και πλήρη ιστορίας και αυθεντικότητας (που θα βοηθιόταν πολύ από λίγη παραπάνω επιμέλεια στο φαγητό του), ο νεαρός τενόρος με την εκρηκτική πορεία σε Παρίσι και Αθήνα, γεμίζει το υπόγειο του «Ωδείου Athenaeum» με ταλέντο βροντερό και ύφος ευέλικτο, στην υπηρεσία ενός ρεπερτορίου ακομπλεξάριστου και πολυσυλλεκτικού.
Ανθολογώντας τραγούδια κι από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού, πλέκει κι αναδεικνύει τη λυρικότητα τίτλων όπως το «Chittara Romana» ή το «Where do I Begin», ρούμπες, φάδος και τανγκό δίνουνε τέμπο εξωτικό όταν το ρεπερτόριο στρίβει σε γειτονιές λατίνικες κι οι προβολείς του Vegas αχνοφέγγουν πίσω του με το homage στον Frank Sinatra. Στο δεύτερο κομμάτι, όπου ο ρυθμός πιάνει ζωηράδα ελληνική με επιλογές από Μαρούδα («Σου Σφυρίζω») και Μουζάκη («Σ’ Αγαπώ σ’ Όλες τις Γλώσσες», «Διπλός Καημός»), ο Σαλαμπασόπουλος τολμά ν’ ανοίξει τη βεντάλια του σε τέτοιο εύρος ώστε να δοκιμαστεί όχι μόνο με Πλέσσα («Ποια Νύχτα Σ’ Έκλεψε», «Τόσα Καλοκαίρια») ή Χατζηνάσιο («Άγγιγμα Ψυχής»), αλλά και με crowd pleasers απολαυστικά, που κρύβουν, όμως, παγίδες. Ριψοκίνδυνη απόφαση αυτή, δεν είναι χωρίς τις αμήχανες στιγμές της – η περίπτωση του «Δεν Ζητάω Πολλά» του Μαραβέγια έρχεται στον νου – ακόμη κι εκεί όμως, χάρη στην φιλική, παρεΐστικη ατμόσφαιρα που εμπνέει ο νεαρός από σκηνής, δεν μπορεί κανείς να μην εκτιμήσει την προσπάθειά του όχι μονάχα να ακονίσει την τέχνη του, αλλά και να την κάνει τόσο προσιτή και άμεση όσο φαίνεται πως είναι και ο ίδιος.
