Από τις 3 Νοεμβρίου, η Ελευθερία Αρβανιτάκη και ο Γιάννης Κότσιρας συναντιούνται ξανά στην «Ακτή Πειραιώς» με μια συνεργασία που εξελίσσεται «Δυνατά κάθε φορά», βάζοντας μαζί τα τραγούδια τους, φτιάχνοντας ένα πρόγραμμα που στόχο έχει να μας ταξιδέψει και να μας διασκεδάσει.
Από ό,τι ξέρω συναντηθήκατε για πρώτη φορά το 1995. Η Ελευθερία Αρβανιτάκη έφτιαχνε το καινούργιο της σχήμα και, εκτός από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, χρειαζόταν ακόμη έναν νέο τραγουδιστή...
E.A. Ο Άγγελος Σφακιανάκης, παραγωγός και φίλος από την Οπισθοδρομική, μου είχε μιλήσει για ένα παιδί που τραγουδάει εκπληκτικά τα λαϊκά. Μόλις τον άκουσα ενθουσιάστηκα!
Γ.Κ. Πήγα στο σπίτι της Ελευθερίας κατευθείαν από τη Neoset, όπου δούλευα τότε... Ο Σωτήρης Λεμονίδης έπαιξε στο πιάνο δύο τραγούδια που τραγούδησα και τότε η Ελευθερία γύρισε και μου είπε: «Welcome to the group»!
Τι άλλο θυμάσαι από εκείνες τις μέρες;
Γ.Κ. Τον τρόμο που είχα νιώσει σε μια συναυλία στη Θεσσαλονίκη, όταν έπρεπε να τραγουδήσω τον «Αύγουστο» του Νίκου Παπάζογλου – και η Ελευθερία μου είχε πει πιο πριν με ποιον τρόπο υποδέχονταν οι Θεσσαλονικείς αυτούς που δεν τραγουδούσαν καλά τον «Αύγουστο»...
Ε.Α. Όμως η υποδοχή που του έγινε ήταν εξαιρετική. Τότε ένιωσα πως ο Γιάννης είχε μεγάλη πορεία μπροστά του.
Γ.Κ. Η Ελευθερία δεν ήθελε –και δεν θέλει– να βλέπει ο κόσμος τους νεότερους συνεργάτες της ως «διάλειμμα». Θέλει πάντα η παρουσία τους να είναι ισχυρή. Και αυτό έγινε και με εμένα τότε.
Το τωρινό σας πρόγραμμα πώς προέκυψε;
Ε.Α. Είπαμε μαζί ένα καινούργιο τραγούδι, το «Δυο ζωές», σε στίχους της Λήδας Ρουμάνη και μουσική του Γιώργου Καραδήμου, που μόλις κυκλοφόρησε. Είναι ένα από τα πιο αισιόδοξα κομμάτια που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό. Καθήσαμε εγώ, ο Γιάννης και η Λήδα, βάλαμε κάτω τα τραγούδια μας και φτιάξαμε ένα πρόγραμμα που μοιάζει σαν να αποτελείται από τραγουδιστικές ερωταποκρίσεις. Είμαστε συνέχεια μαζί στη σκηνή και κάθε τραγούδι ακολουθείται από ένα άλλο που μοιάζει σαν να απαντάει –ή να συμπληρώνει– το προηγούμενο. Και πάει στο επόμενο...
Γ.Κ. Αυτό που μου αρέσει στο πρόγραμμα –και το κάνω για πρώτη φορά– είναι η σχεδόν αυτονόητη συνέχεια των τραγουδιών. Είναι τόσο ωραίο αυτό. Έχω πολλά χρόνια να το ζήσω.
Τείνουν να ξεχωρίσουν δύο ενδιαφέρουσες τάσεις στα συναυλιακά μας προγράμματα. Αυτή στην οποία υπεισέρχονται η θεατρικότητα και η πρόζα (όπως με το «9:05» των Παπακωνσταντίνου, Ιωάννου, Βούλγαρη) και αυτή που εγκαινίασαν η Ελευθερία με την Άλκηστη – να εναλλάσσονται τα τραγούδια και να αλληλοσυμπληρώνονται.
Γ.Κ. Αυτό μπορεί να πετύχει μόνο όταν τα ρεπερτόρια είναι ισχυρά. Και ήταν μεγάλη η χαρά μας καθώς φτιάχναμε και ζούσαμε αυτό το πρόγραμμα. Είναι μια παράσταση ολοκληρωμένη.
Ε.Α. Ακόμα και το μαγαζί έχει αλλάξει όψη – και αυτό οφείλεται κατά πολύ στον Κωνσταντίνο Ρήγο. Έχουμε και δύο νέα παιδιά μαζί μας, τη Βίκυ Καρατζόγλου και τον Παναγιώτη Λάμπουρα, που παίζει και καλό βιολί.
Γ.Κ. Και η Βίκυ είναι πολύ καλή. Δεν επιζητεί τον εντυπωσιασμό και κρατάει τον ακροατή με τη δύναμη της φωνής της. Έχουμε και πολύ ωραίους μουσικούς. Ενορχηστρωτές μας είναι ο Αλέξανδρος Κτιστάκης (ντραμς) και ο Αλέξανδρος Λιβιτσάνος (πιάνο). Παίζουν οι Παρασκευάς Κίτσος, Κώστας Μιχαλός, Δημήτρης Τσάκας, Γιάννης Κυριμκιρίδης, Νίκος Μέρμηγκας και Βαγγέλης Μαχαίρας. Διακόπτουμε τον Ιανουάριο για συναυλίες έξω – ο καθένας τις δικές του. Και συνεχίζουμε μάλλον Θεσσαλονίκη. Το προαίσθημα είναι ότι θα πάει μακριά. Είναι ένα πρόγραμμα που έχει όλες μας τις πλευρές, την εσωστρέφεια και την εξωστρέφειά μας, το ρομαντισμό μας.
Ε.Α. Και το γλέντι μας. Αυτό που πάντα μας κορυφώνει...
