Μπορεί ο Μάκης Δημάκης να είναι άρχοντας του γλεντιού στην Αθήνα και ο Πάνος Καλίδης με την Ελένη Χατζίδου να έχουν γράψει χιλιόμετρα στις λεωφόρους της νύχτας, όμως σε «Βοτανικό» και «North Live Stage» φέτος το λόγο παίρνουν δύο κλασικά ονόματα: ο Αντύπας από τη μία και ο Θέμης Αδαμαντίδης από την άλλη δημιουργούν ένα δίπολο διαχρονικό, όπως το «όπα της» που θέλει ένα «άλα της» για να ισιώσει...
«Όπα της» στον «Βοτανικό»…
Φρεσκαρισμένος ο «Βοτανικός», προσεγγίζει το λαϊκό από την πλευρά του κοινού, που περιμένει πώς και πώς τις πρώτες νότες του «Έρωτας είσαι» για να σαλτάρει από τους καναπέδες και να καβαλήσει τη σκηνή, παραδομένο σε ευδαιμονία αντίστοιχη με την αφηγηματική οικονομία του στίχου του τελευταίου σουξέ του Μάκη Δημάκη: «Άσ’ τα πολλά τα λόγια, έλα και φίλα με / τη νύχτα σπάμε, πάμε, φύγαμε».
Ο σταρ του σχήματος σαρώνει το μαγαζί στις δύο εμφανίσεις του, δίνοντας τα πάντα για να κρατήσει το επίπεδο του κεφιού στο κόκκινο. Για να φτάσει όμως σε αυτό το peak διονυσιασμού το κοινό, βοηθούν αφενός η Ραλλία Χρηστίδου με το ελαφρολαϊκό προφίλ που προκρίνει από όταν μπήκε στη σκέπη της Panik και αφετέρου ο εξαιρετικά φορμαρισμένος Βασίλης Δήμας, ο οποίος από τη στιγμή που βγαίνει με τις νότες του «Ραγίζει η καρδιά μου» (ο ύμνος των απανταχού ευαίσθητων γυπαετών για φέτος) γεμίζει τη σκηνή με την αυτοπεποίθηση που τον κατέβασε από τις πίστες της Βέροιας στην Αθήνα.
Το κυρίως πιάτο, βέβαια, είναι ο Αντύπας, όπως υποδεικνύει και το ηλικιακό φάσμα του κοινού, που κινείται στα δύο άκρα – του εφηβικού και του ώριμου. Ορισμός της κομψότητας στην πίστα, με ρεπερτόριο-χρυσωρυχείο αλλά και ακομπλεξάριστο αέρα στα δάνειά του από νεότερους καλλιτέχνες, ο ακούραστος 60άρης επιδεικνύει εκτόπισμα οδοστρωτήρα στη σκηνή, εναλλάσσοντας κομμάτια εμβληματικά με σύγχρονα σουξέ, τα οποία αποκτούν βάθος χάρη στην πατίνα της φωνής και της πείρας του.
...«άλα της» στο «North»
Πιο στιβαρό κι ερωτικό πρόγραμμα είναι αυτό στο «North Live Stage», με την Ελένη Χατζίδου να μπαίνει φουριόζα στη σκηνή με τα «Χειρότερα», πιάνοντας από το σβέρκο την προσοχή ενός κοινού κινούμενου προς το οικογενειακό. Συγκρατημένη αλλά γεμάτη ένταση και με ροκ ενέργεια, δίνει τη σκυτάλη στον αεράτο Πάνο Καλίδη να ανεβάσει στροφές χαμογελαστός, κομψός κι επικοινωνιακός, αποπνέοντας αυτήν την ακαταμάχητη ποιότητα του καθαρού παιδιού που τον διακρίνει σε όλη τη διαδρομή του.
Το παιχνίδι κρατιέται στη συντήρηση στο πρώτο μισό, μέχρι την εμφάνιση του βασικού παίκτη: ο Θέμης Αδαμαντίδης, με φωνή βαθιά που αποδεικνύει τις μεγάλες δυνατότητες ενός προικισμένου τραγουδιστή, ανοίγει με το σαρωτικό του τελευταίο hit («Στην καρδιά») και ύστερα παρασύρει τη σάλα σε ένα ταξίδι στην τεράστια πορεία του, από το βαθύ λαϊκό των ’70s δίπλα στον Στέλιο Καζαντζίδη στο ποπ διάλειμμα των ’80s («Η νύχτα μυρίζει γιασεμί», «Πονάμε όσοι αγαπάμε») και από εκεί στην επιστροφή του στα τέλη των ’90s με μνημειώδεις επιτυχίες όπως το «Και να ’μουνα», το «Πού βρίσκεσαι;» ή το «Μα πού να πάω».
Οι εμφανίσεις επαναλαμβάνονται με την ίδια σειρά: η Χατζίδου ξεδιπλώνει όλο το φάσμα της όταν επανέρχεται με επιλογές από Παντελίδη αλλά και σίγουρα χαρτιά, όπως το «Βγάλε το μαντίλι», που δίνουν σινιάλο για έφοδο στην πίστα. Πιο casual και χαλαρός, ο Καλίδης δίνει ρέστα με σερί από οπερετικά λαϊκά («Θα ’πρεπε», «Δεν θα μάθεις ποτέ») και ο Αδαμαντίδης μαζεύει τα κομμάτια με homage σε Μητροπάνο, Καζαντζίδη και Στράτο Διονυσίου, βάζοντας την τελική πινελιά σε ένα πακέτο που μπορεί να μη κρύβει εκπλήξεις, είναι όμως πλήρες συγκίνησης και μνήμης.
