Μια πρώτη βόλτα στην παραλιακή ξεκινάει με σωστά κοκτέιλ αλά downtown, συνεχίζεται με συγχρωτισμό με τις πολύ νεαρές ηλικίες που κάνουν clubbing, σε οδηγεί για λίγο στις Κυκλάδες και καταλήγει σε εγγυημένο μεράκλωμα. Μπορεί η πληθωριστική Ποσειδώνος να ανήκει στο πολύ μακρινό παρελθόν, ωστόσο ο καθένας μπορεί να φαντασιωθεί τη δική του απόδραση στα μαγαζιά που βρίσκουμε εδώ φέτος.
Καθισμένος στην μπάρα του Nalu, πίνω ένα Beach Life Spritz και στο θεματικό κατάλογο, τον οποίο έχει δημιουργήσει η ομάδα του «Bank Job» γι’ αυτό το παραλιακό της pop up εγχείρημα, διαβάζω μια ιστορία σε μορφή κόμικς ενός υπαλλήλου τραπέζης, του Bo, που αποφάσισε να κάνει ληστεία και να το σκάσει σε ένα εξωτικό νησί. Στη σελίδα με την περιγραφή αυτού του ροδακινένιου aperitivo, ο Bo έχει διαπράξει τη ληστεία και, με «το διαβατήριο στο ένα χέρι και μια βαλίτσα γεμάτη χρήματα στο άλλο, μπορεί ήδη να δοκιμάσει την αλατισμένη αύρα του Ειρηνικού Ωκεανού».
Εγώ πάλι ακούω τις σειρήνες της EDM, που έρχονται από το διπλανό Akanθus. Το παραθαλάσσιο club είναι ήδη γεμάτο με πιτσιρίκια, που ελπίζω να εκτιμούν ένα από τα ομορφότερα DJ booths που έχω δει σε club (μια κατασκευή με καθρέφτες που δημιουργούν αντανακλάσεις). Επειδή είναι αλήθεια πως τα drops δεν είναι πολύ του γούστου μου, προτιμώ να μεταφερθώ στο Bolivar Beach Bar, όπου ο κόσμος χορεύει με την tech house του Oxia κάτω από τις στρωμένες στέγες με χόρτα alang-alang από την Ινδονησία.
Σε αυτό το εντελώς balearic σκηνικό θα έρθουν, μεταξύ άλλων, ο Nick Warren και ο Paul Oakenfold, οι οποίοι μπορεί να τα έχουν τα χρονάκια τους, θα μας ξυπνήσουν όμως, ως παλαίμαχοι του clubbing στην Ίμπιζα, αναμνήσεις από το παρελθόν. Μια τέτοια επιστροφή στο παρελθόν προκαλεί και η σύμπραξη ενός διάσημου club brand, που αναβιώνει έπειτα από τέσσερα χρόνια απουσίας, κι ενός χώρου απόλυτα συνδεδεμένου με το καλοκαίρι. Επόμενος σταθμός, όπως σωστά μαντεύεις, το Ακρωτήρι W. Στριμωχνόμαστε ανάμεσα στον νεαρόκοσμο που έχει έρθει για το Show Me Love των Ace2Ace. Guest είναι ο Chris Child, τον οποίο φαντάζομαι να χαμογελάει με περηφάνια όταν παίζει το καινούργιο του single με τον Eric Morillo, περιβεβλημένος από την τεράστια κατασκευή που κλείνει σαν παρένθεση το DJ booth.
Αποφασίζω να το γυρίσω για λίγο στα ελληνικά. Κατευθύνομαι στο παλιό «Romeo», όπου ο Γιώργος Παντελούκας έκανε μερικές προσθήκες (δηλαδή νεκροκεφαλές και τρεχούμενες στάλες μαύρου χρώματος), ώστε το Hotel Ερμού Summer να θυμίζει το χειμερινό. Η Άννα (Βίσση) δεν έχει αλλάξει και πολλά... Και γιατί να το κάνει όταν το έχουν παραδεχτεί πολλοί ότι εδώ και δύο χρόνια, περιτριγυρισμένη από τους καλύτερους μουσικούς της (έντεχνης) πιάτσας, λάμπει στη σκηνή ως το μοναδικό pop φαινόμενο που έβγαλε ποτέ το ελληνικό τραγούδι.
Όταν ξεκινάει η οριεντάλ τριπλέτα «Τραύμα» - «Αντίδοτο» - «Δένομαι» είναι αδύνατο να μείνεις καθισμένος στους δερμάτινους αλά Chesterfield καναπέδες! Φεύγω για το Fantasia, καθώς πλησιάζει η ώρα των ντουέτων του Αντώνη Ρέμου με τον Χρήστο Δάντη. Κοντοστέκομαι στην είσοδο του Voodoo Summer, όπου γίνεται της κακομοίρας. Ανεβαίνω για λίγο για να δω το κυκλαδίτικο σκηνικό που μου έχουν περιγράψει ενθουσιασμένοι οι ανθρώποι του υπερεπιτυχημένου ελληνάδικου.
Ο DJ παίζει κάτι σαν Παντελίδη και ο κόσμος είναι τόσο πολύς, ώστε το καλοφτιαγμένο σκηνικό (με πλακόστρωτα, ανεμόμυλους κ.λπ.) θυμίζει αιγαιοπελαγίτικη Χώρα τον Δεκαπενταύγουστο! Περπατάμε με γρήγορο βήμα για να προλάβουμε τον Ρέμο να ξανοίγεται με τον Δάντη στο «Πριν το τέλος» του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και στην «Παξιμαδοκλέφτρα», προτού επιδοθεί σε ένα από τα κλασικά του στιβαρά λαϊκά προγράμματα.
