Μια παράσταση γεμάτη με όμορφα τραγούδια, δυνατό συναίσθημα, εξαιρετική ροή που συνδυάζει το good feeling με το feeling good. Και αυτό λέγεται πραγματική ψυχαγωγία.
Όταν έχεις τρία δυνατά songbooks, ακόμα και random επιλογή να επιχειρήσεις, το πρόγραμμα θα σου βγει πολύ καλό. Εδώ, τρεις από τους καλύτερους που έχουμε, όχι μόνο ως λειτουργικούς performers αλλά και δημιουργικούς καλλιτέχνες – δηλαδή εργάτες της μουσικής – ο Νταλάρας, ο Μαχαιρίτσας και ο Κότσιρας, που μόνο σχηματικά «αντιπροσωπεύουν» διαφορετικές «γενιές» ή «ομάδες» κοινού, ουσιαστικά διατρέχουν συνολικά ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του ελληνικού τραγουδιού, σύγχρονου και παλαιότερου, σφραγίζοντάς το κυριολεκτικά με σημαντικές στιγμές που είναι επιτυχίες γιατί, πολύ απλά, σημαδεύουν την ύπαρξη, τα αισθήματα, τις επιθυμίες μας…
Επιμένω στην ουσία και στην ποιότητα των τραγουδιών γιατί αυτά είναι που καθορίζουν – παντού και πάντα – την πραγματική επιτυχία ενός προγράμματος. Εδώ είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε την έναρξη, την «πρεμιέρα», στην «Ακτή Πειραιώς», πράγμα που μεταφράζεται σε τεσσερισήμισι ώρες γεμάτες με όμορφα τραγούδια που όχι μόνο δεν μας κούρασαν σαν ροή αλλά θα μπορούσαν να τραβήξουν και κανένα δίωρο ακόμα χωρίς να βαρύνουν τα βλέφαρα και χωρίς το παραμικρό χασμουρητό! Όταν λοιπόν έχεις ένα πρόγραμμα που, στην έναρξή του, σε κανένα σχεδόν σημείο δεν παρουσιάζει «κοιλιά», πολύ φυσιολογικά περιμένεις ότι στην μετέπειτα σύμπτυξή του θα διατηρεί και θα εμπλουτίζει τις ποιότητές του.
Η μεγάλη σκηνή της «Ακτής Πειραιώς» φιλοξενεί μια ομάδα ξεχωριστών επιδέξιων μουσικών που φέρνουν σε πέρας μια πολύ απαιτητική αλληλουχία μουσικών «σκηνών» που έχουν να κάνουν με μια ευρεία έκταση των επιμέρους ρεπερτορίων του Γιώργου Νταλάρα, του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και του Γιάννη Κότσιρα καθώς αναμειγνύονται μεταξύ τους και καθώς (επ)εκτείνονται σε κάθε δυνατή γωνιά της μαγείας που μπορεί να φέρει το τραγούδι μας, της δυνατότητάς του να μιλάει στη θέση μας και της δύναμής του να μας συγκινεί πάντα, σε όποιες συνθήκες. Ο Νίκος Σούλης στην οθόνη εικονογραφεί την κατάσταση με ένα ατέρμονο φιλμ γεμάτο με στιγμιότυπα που μπορεί να δένουν και να σχολιάζουν τα τραγούδια που ακούγονται – όμως και τα τραγούδια που μας λένε ο Γιώργος, ο Λαυρέντης και ο Γιάννης φτιάχνουν μια δική τους ταινία μέσα και γύρω μας. Εδώ το γλέντι έχει να κάνει με την πραγματική του ουσία: την μέθεξη και την έκσταση και η καλή μουσική είναι που δίνει πάντα το πεδίο και το όχημα να πάμε λίγο πιο πέρα, λίγο πιο βαθειά.
Οι χιουμοριστικές / τραγουδιστικές «παρεμβάσεις» που κάνει σε στιγμές του προγράμματος ο «guest» Γιάννης Ζουγανέλης έχουν τη θέση τους και αποτελούν μέρος της εξέλιξης του μουσικού story που διαδραματίζεται μπροστά μας. Οι στιγμές είναι ανθρώπινες, έχουν πλάκα, είναι συγκινητικές – υπάρχει μια γλυκιά αναφορά στον φίλο Σάκη που έφυγε νωρίς, πανέμορφα τραγούδια που διαδέχονται το ένα το άλλο, σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς (Κότσιρας-Μαχαιρίτσας, Μαχαιρίτσας-Νταλάρας, Νταλάρας-Κότσιρας), η ξεχωριστή Idra Kayne βάζει αυθεντικό soul feeling σε ότι τραγουδάει, τίποτα δεν ακούγεται παράταιρο, όλοι θέλουν να τραγουδήσουν ιταλικά – και το κάνουν! Έτσι οι ώρες περνούν χωρίς να βαραίνουν! Αύριο είναι Σάββατο, δεν πάμε στη δουλειά (αν και οι δουλειές πάντα πιέζουν!), φεύγουμε αργά από την «Ακτή», πανάλαφροι, σιγοσφυρίζοντας στον δρόμο κάτι από τα τραγούδια που ακούσαμε «Εκεί στο Νότο», ξέροντας ότι μόλις παρακολουθήσαμε μια από τις μουσικές παραστάσεις που θα σφραγίσουν την σεζόν. Όλη τη σεζόν.
