Ένας τραγουδοποιός που βουρκώνει (ναι, σωστά διαβάζετε) όταν πιάνει στα χέρια τη δισκογραφική δουλειά του σε βινίλιο (το ενσταντανέ από την πρόσφατη απονομή πλατινένιου δίσκου για το άλμπουμ «Μόνο εξ επαφής»), στα μάτια μου είναι ένας καλλιτέχνης που την πονάει τη μουσική. Αυτή η ευαισθησία είναι εμφανής στους σταθερούς δημιουργικούς δεσμούς του Γιώργου Σαμπάνη (π.χ., με τη στιχουργό Ελεάνα Βραχάλη, στην οποία απευθύνθηκε πολλές φορές τη βραδιά που βρεθήκαμε στο «Acro»), στην ποιότητα των συνθέσεών του (ατόφια και δυναμική pop/rock χωρίς εκπτώσεις), καθώς και στο στήσιμο των προγραμμάτων του.
Η φάση στο «Acro», όπου εμφανίζεται για τρίτη χρονιά, είναι ένα προσωπικό επίτευγμα του Σαμπάνη: το σκηνικό κάνει τον ίδιο κατ’ αρχάς να αισθάνεται άνετα, να χοροπηδάει και να παραμένει σε εγρήγορση (το ίδιο κάνει και σ’ εμάς από κάτω το κλαμπίστικο light show, που δεν σε «στραβώνει»), ενώ η επιλογή των τραγουδιών βασίζεται στη φόρμουλα ενός πετυχημένου party.
Το αποτέλεσμα είναι ότι το νεανικό (και νεανίζον, αλλά και κοσμικό) κοινό ξεσηκώνεται από πολύ νωρίς, ικανοποιώντας την ανάγκη του να συνδυάσει τρία-σε-ένα, δηλαδή πίστα, club και συναυλία μαζί. Υποδειγματικό ως προς αυτή την ανάγκη είναι το πρώτο πρόγραμμα του Σαμπάνη, του οποίου η ένταση και η ταχύτητα είναι από την αρχή ελαφρώς ανεβασμένη για να συμπεριλάβει από τις εθιστικές επιτυχίες που έχει γράψει μέχρι Τρύπες («Ταξιδιάρα ψυχή») και Αγγελάκα (Σιγά μην κλάψω), αλλά και Αλκίνοο Ιωαννίδη (το «Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ» σε μια ξέφρενη εκτέλεση).
.jpg)
Στην ίδια γραμμή, και οι δύο τραγουδίστριες του σχήματος: η Τάμτα, η οποία μεταμορφώνεται εντυπωσιακά όταν λέει αγγλόφωνα τραγούδια, μας υποδέχεται με το «Creep» των Radiohead, ενώ στο δεύτερο πρόγραμμα ξεκινάει με «Love me again», Ελευθερία Αρβανιτάκη και Destiny’s Child για να συναντήσει την Ευρυδίκη στο «Paradise City» των Guns N’ Roses και στο «Εν λευκώ» της Μποφίλιου, αφήνοντάς τη να συνεχίσει στο γνώριμο rock ύφος της με Joan Jett.
