Όσοι έχουμε ζήσει στα ’80s θα προτιμούσαμε να ξεχάσουμε τα ρούχα που φορούσαμε και, βέβαια, τον τρόπο που χτενιζόμασταν. Μπορεί τις φωτογραφίες από τότε να τις έχουμε καταχωνιάσει βαθιά στα συρτάρια για να μη δει ποτέ κανείς ότι μοιάζαμε με χαρντ ροκ τραγουδιστές ή τις πρωταγωνίστριες της «Δυναστείας» και τους ηθοποιούς των βιντεοταινιών, όμως τις μουσικές που ακούγαμε θα τις κουβαλάμε πάντα. Γιατί εκείνη η δεκαετία ήταν ανάλαφρη και ανέμελη. Κιτς και ευτελής κάποιες φορές, αλλά διασκεδαστική τώρα που το σκεφτόμαστε καλύτερα και δεν μπορούμε να φανταστούμε κεφάτο party χωρίς τραγούδια από εκείνη την εποχή.
Αυτή την προσέγγιση αναπόλησης των ’80s επιλέγει η Έφη Οικονομάκη στο μουσικό πρόγραμμα «Βασικά… ευτυχές το 1980» που παρουσιάζει στο «Χαμάμ» σε σκηνοθεσία του Νίκου Σούλη. Δεν τα κανιβαλίζει καταργώντας την προσφορά τους στην pop κουλτούρα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παραβλέπει την αμφισβητήσιμης αισθητικής έως και εξωφρενική πλευρά τους. Τα θυμάται γλυκά ως τη δεκαετία που μας κληροδότησε τον Φλωρινιώτη (μας υποδέχεται σ’ ένα αστείο βίντεο γυρισμένο ειδικά γι’ αυτό το μουσικό πρόγραμμα) και την Πρωτοψάλτη (φιγουράρει σ’ ένα άλλο βίντεο με ονόματα που καθιερώθηκαν στα ’80s)^ το «Δίχτυ» (το λέει ντυμένη με καμπαρτίνα και καπέλο σαν μια ταξιδιώτισσα του παλιού καιρού) και το «Εσύ τι λες» (ένα από τα τραγούδια του τσαχπίνικου «διαλόγου» ανάμεσα στην Οικονομάκη και τον Γιώργο Χριστοδούλου)^ τα νησιώτικα του Πάριου (επιλέγει δύο από εκείνον το δίσκο με τις πωλήσεις ρεκόρ) και το «Απαγορεύεται να σ’ αγαπάω» (το λέει κυκλοφορώντας ανάμεσα στον κόσμο κατά τη συνήθεια των λαϊκών τραγουδιστών εκείνης της εποχής).
.JPG)
Όπως σε όλα τα μουσικά προγράμματα που έχει παρουσιάσει μέχρι τώρα, η Οικονομάκη το ’χει ψάξει καλά το θέμα. Κι εδώ η φροντίδα της για το ρεπερτόριο είναι περισσότερο εμφανής, γιατί επικεντρώνοντας στο λαϊκό και ανακατεύοντας τη βαριά με την ελαφριά διάστασή του (απ’ το «Τα πήρες όλα κι έφυγες» που μας είπε ότι θεωρεί το καλύτερο τραγούδι της δεκαετίας ως τον «Παπαγάλο») αναδεικνύει τη διαχρονικότητα και των δύο ειδών χωρίς να τα ακυρώνει. Τα βίντεο με τις διαφημίσεις (θυμάστε ότι ο Τσιβιλίκας διαφήμιζε μακαρόνια και ο Γκάλης γάλα;) ή οι φανταχτερές τουαλέτες της Οικονομάκη και τα αστραφτερά αξεσουάρ της μπάντας συμπληρώνουν ένα πρόγραμμα το οποίο απευθύνεται εξίσου σε ανθρώπους που διασκέδασαν με την ψυχή τους (και δεν θέλουν να ξεχάσουν) εκείνη την εποχή αλλά και σε καλοπροαίρετους cult lovers.
