Ο Νίκος Βουλαλάς εξετάζει την πιθανότητα υποψηφιότητας του Μιχάλη Χατζηγιάννη για Όσκαρ, μαθαίνει πώς χορεύεται η σούστα με την Άννα Βίσση, μιλάει με τον Χρήστο Χολίδη για λονδρέζικα μιούζικαλ και μεταφέρει τις εντυπώσεις του από τις πρόβες τριών νυχτερινών μαγαζιών που ετοιμάζονται να κάνουν πρεμιέρα.
Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος»
Ο Γιάννης Ζουγανέλης είναι ευγενέστατος οικοδεσπότης όταν με υποδέχεται στην «Ακτή Πειραιώς». Μου εξηγεί τα πάντα, όσα βλέπω (π.χ. τα ευρώ που κρέμονται από την οροφή και «είναι επίτηδες βαλμένα εκεί») και όσα δεν βλέπω (τα βίντεο με τον Τζώνυ Βαβούρα, που θα θυμίζουν τα τηλεοπτικά «Κουφώματα»), και ανησυχεί που δεν κρατάω σημειώσεις. Αυτός ο γλυκύτατος άνθρωπος μεταμορφώνεται στη σκηνή σε σίφουνα που δεν αφήνει κανέναν σε χλωρό κλαρί. Πώς να γίνει αλλιώς όταν για έκτη χρονιά αλωνίζει μαζί με τον Σάκη Μπουλά σε μια μουσική παράσταση με πολλή μουσική, σκετς και βίντεο, η οποία φέρει τον τίτλο «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος»; Στο μεταξύ, δύο διαφορετικά διαφημιστικά μπάνερ έχουν απλωθεί στο πάτωμα μπροστά από τη σκηνή προτού τοποθετηθούν στις στάσεις των λεωφορείων κι εγώ εκφράζω την απορία μου ποιος είναι ποιος. Την απάντηση μου δίνει τελικά ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, έστω και με υπονοούμενο: «Μπορείς να καταλάβεις από την αφίσα». Η θέση του, λοιπόν, στη μέση τον κάνει «κακό»; Ως «κακό» δεν θα τον δείτε τον Χατζηγιάννη, αλλά ως ηθοποιό θα τον δείτε! Μου λέει πως έχει να παίξει από μια σχολική παράσταση στο δημοτικό και αστειευόμαστε για το αν η μονόλεπτη ερμηνεία του σε ένα «βουκολικό» σκετς θα του χάριζε υποψηφιότητα στα Όσκαρ – τον βρίσκω μάλιστα πολύ κατατοπισμένο, αφού συζητάμε για τη δωδεκάλεπτη ερμηνεία της Βαϊόλα Ντέιβις στην «Αμφιβολία», που την οδήγησε σε υποψηφιότητα. Δέχεται πειράγματα από τον Σάκη Μπουλά: «Μπράβο, μπράβο, είσαι πολύ καλός! Αν μάθεις και τα λόγια…» αλλά και αυτοσαρκάζεται: «Φεύγω, σας αφήνω τώρα, γιατί έχω πρόβα στο Εθνικό!» Όταν πάντως μιλάει για τον Ζουγανέλη και τον Μπουλά είναι πολύ σοβαρός: «Είναι πολύ ανοιχτά μυαλά κι ελπίζω αυτή η συνεργασία να το αποδείξει». Στα ανοιχτά μυαλά του Μπουλά, που έχει γράψει τα κείμενα, και του Ζουγανέλη χωρούν πάντως πολλοί: η Βαλάντω, η Μαρία Διακοπαναγιώτου (η «τρρράτζικ» Τασούλα) και ο Γιώργος Μάγκας με sui generis ένδυμα, ο οποίος όμως δεν θα ξεπεράσει το δωδεκάωρο ρεκόρ που έχει σημειώσει με το κλαρίνο του σε πανηγύρι. Το πρώτο δείγμα της συνεργασίας που θα απολαύσουμε στην «Ακτή Πειραιώς» από τις 2/11 είναι το τραγούδι «Ελλάδα οικόπεδο», το οποίο έγραψαν οι Ζουγανέλης, Μπουλάς και Χατζηγιάννης και το ερμηνεύουν στη σκηνή με πικρία αλλά κι αισιοδοξία: «Ό,τι κι αν κάνουμε θα γίνει με αγάπη / Να ’ναι μια σύντομη μα όμορφη εκδρομή / Κι όταν τελειώσει να ’χει αφήσει πίσω κάτι»…
Love is in the air
Στο ταβάνι της εισόδου του «Κέντρου Αθηνών» με υποδέχονται δεκάδες κόκκινες και ροζ καρδιές. Μετά το θριαμβευτικό «Δώδεκα», για το οποίο οι πολυάριθμοι fannatics (και μη) θα μιλούν για χρόνια, το νέο show της Άννας Βίσση παίζει έξυπνα με τη λέξη «love» και το όνομά της, αποκαλύπτοντας τις… ερωτικές προθέσεις όσων δούλεψαν γι’ αυτό. Τους συναντάω όλους στην πρόβα: η Άννα (με τον καφέ στο χέρι κι ένα ταπεράκι ακουμπισμένο στα πόδια να υποδηλώνουν πως βρίσκεται ώρες εκεί πέρα) στέκεται μπροστά στο πολυεπίπεδο stage («Δεν είναι καταπληκτικό;» θα με ρωτήσει αργότερα) τραγουδώντας το «Δυόμισι» του Γονίδη. Σε διάφορες φάσεις σταματάει είτε για να ακούσει τις παρατηρήσεις της Μυρτώς Κοντοβά και του Νίκου Καρβέλα είτε για να αστειευτεί, όπως όταν κουνάει πέρα δώθε το κεφάλι θέλοντας να μας θυμίσει τη Σαμάνθα από το «Bewitched». Έχει ένα διαβολεμένα εφηβικό κέφι αυτή η γυναίκα: πότε δένει σαρίκι στο κεφάλι και μαθαίνει τα βήματα της σούστας, πότε παίζει με το φόρεμα της Demy. Γύρω επικρατεί αναβρασμός. Σε μια γωνιά η Ηλιάνα Τσαπατσάρη και η Νατάσα Μηνδρινού, δύο από τις τραγουδίστριες που συμμετέχουν στο σχήμα, δοκιμάζουν καπέλα, κοσμήματα και μπουτονιέρες, ενώ σε μια άλλη οι χορευτές εξασκούνται στα κινηματογραφικής έμπνευσης νούμερά τους – ας όψονται οι προτιμήσεις της Μυρτώς για συγκεκριμένους σκηνοθέτες. Ο χώρος, αν και δεν τον είδα ολοκληρωμένο (στηνόταν ένα μεταλλικό σκηνικό το οποίο δεν κατάφερα να κρυφοκοιτάξω), έχει μεταμορφωθεί από τον Μανώλη Παντελιδάκη σε σαλονάτο club, με εντυπωσιακούς πολυελαίους και αλυσίδες να κρέμονται από το ταβάνι, και μια σκηνή που φέρνει την Άννα κοντά στο κοινό. Τα τραγούδια, που θα μιλούν «για την τρέλα του έρωτα, την απάτη του έρωτα, τα μικρά εγκλήματα και τα μαγικά του κόλπα», δεν χρειάζεται να τα «δώσω», για να μη χαλάσω τις εκπλήξεις – προσπαθούσα κι εγώ να μη δίνω σημασία, αλλά πήρα μια μυρωδιά ότι θα ακούσουμε πολλά, περισσότερο ή λιγότερο γνωστά, σε ένα δεμένο σύνολο. Το επιβεβαιώνουν τα υπόλοιπα ονόματα, ο Νίκος Ζωιδάκης (δοκιμάζουν πρώτη φορά ζωντανά το καινούργιο single της Άννας «Δεν είναι ψέμα»), οι My Excuse και η νεαρή τραγουδίστρια Demy. Η τελευταία έχει κάνει εντυπωσιακό ξεκίνημα με τρία βραβεία MAD φέτος. Την παρακολούθησα αρκετή ώρα να «λύνεται» σιγά σιγά στη σκηνή, αλλάζοντας ρόλους μέσα από τα τραγούδια και καταλήγοντας σε ένα ντουέτο με την Άννα, η οποία επίσης αλλάζει «πρόσωπα», για να μας προσφέρει μια Lav-ly νυχτερινή εμπειρία.
Και ξανά προς το κέφι τραβά
Μπροστά στην πίστα, καθισμένοι ανάμεσα σε χαρτιά και υπολογιστές και με τα μικρόφωνα στο χέρι, ο Μπάμπης Μαραγκός (έχει αναλάβει την καλλιτεχνική επιμέλεια του προγράμματος) με τον Αλέξανδρο Νότα έχουν ήδη ξεκινήσει την πρόβα τους στο «Romeo+». Πηγαίνω να χαιρετήσω τη Θέλξη και τη βρίσκω να δοκιμάζει ρούχα. Στο καμαρίνι της, εκτός από τον Αλέξανδρο Μητρόπουλο που της έχει ράψει… κάτι αποκαλυπτικό, πετυχαίνω ένα γνώριμο πρόσωπο, την Κατερίνα Θεοδωρίδου, μεγάλη περσόνα του clubbing στα ’90s, με την οποία αναπολούμε για λίγο τα παλιά. Μου λέει: «Και τότε ήταν ωραία, και τώρα είναι ωραία. Σε κάθε εποχή πρέπει να βρίσκουμε τρόπο να περνάμε καλά». Στο «Romeo+», χωρίς το οποίο η παραλιακή δεν θα ήταν αυτό που ξέρουμε, έχουν βρει τη φόρμουλα με την οποία περνούν καλά και… καταρρίπτουν ρεκόρ. Από τα τέλη Μαρτίου ο Χρήστος Χολίδης, η Θέλξη και ο Αλέξανδρος Νότας δεν έχουν σταματήσει να τραγουδούν (την εβδομάδα του Δεκαπενταύγουστου έπαιξαν εξαήμερο!) παρά μόνο γι’ αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα μέχρι τις 26/10, οπότε ξεκινούν πάλι, με προσθήκη στην παρέα τους τον Κωνσταντίνο Γαλανό. Περιμένοντας τον Χρήστο, που έχει καθυστερήσει λόγω προπόνησης, βρίσκω την ευκαιρία να τα πω με τη Θέλξη, η οποία στο μεταξύ έχει βγει από το καμαρίνι φορώντας τζιν κι ένα Τ-shirt με στάμπα μια ατάκα του Όσκαρ Ουάιλντ. Μου εξηγεί πώς την κέρδισε το τραγούδι αντί για τον αθλητισμό, για τα μαθήματα που παρακολούθησε πέρυσι σε σχολή υποκριτικής («Για μένα το έκανα»). Όσο κουβεντιάζουμε έχω το αφτί μου και στην πρόβα του Στέργιου Λιάπη, που ομολογώ πως δεν τον γνώριζα, αλλά «το ’χει». Κάποια στιγμή φτάνει και ο Χρήστος. Είναι ορεξάτος και ομιλητικός, όπως όλες τις φορές που τον έχω συναντήσει. Μεταξύ καμαρινιού και καναπέ απέναντι από την πίστα, συζητάμε λίγο απ’ όλα: για την πολιτική κατάσταση που δεν ξέρουμε πού πάει, για αμερικανικές σειρές αλλά και για το θέατρο. Σαν μικρό παιδί που μεταφέρει τις εντυπώσεις του από την Disneyland, μου λέει για τις παραστάσεις που βλέπει όταν ταξιδεύει στο Λονδίνο – ειδικά για το «Ghost» και τα εφέ του. Κι έτσι ανεπιτήδευτα, όπως τον έχουμε συνηθίσει να μας διασκεδάζει, μου προτείνει να το σκάσουμε για λίγο από την πρόβα και να πεταχτούμε μέχρι τη Γλυφάδα για να τσιμπήσουμε…
