Τόπος: παλιό νεοκλασικό στην (εναλλακτική) Νεάπολη Εξαρχείων (Χ. Τρικούπη & Ισαύρων 29Γ). Εσωτερικό: φωτογραφίες με παλιούς ρεμπέτες στους τοίχους. Φωτισμοί χαμηλοί και ατμόσφαιρα λαϊκή. Το πάλκο –μικρό, αλλά «ζεστό»– φιλοξενεί την εξαμελή ορχήστρα. Μουσικοί καλής ποιότητας μας «κερνάνε» ένα αυθεντικό ρεμπέτικο πρόγραμμα χωρίς προσμείξεις, που το γουστάρουμε πολύ! Έχω βαρεθεί, εξάλλου, τα mix & match της διασκέδασης με στόχο να πιάσουμε όλα τα μουσικά γούστα. Ο σολίστας Νίκος Τατασόπουλος, επικεφαλής του σχήματος, δίνει το ρυθμό αποδεικνύοντας την πλούσια μουσική του κληρονομιά με τα καταπληκτικά ταξίμια – είναι ο γιος του μεγάλου σολίστα και συνθέτη Γιάννη Τατασόπουλου. Λακωνικός και σοβαρός. Απλός και μετρημένος. Μας μίλησε με το μπουζούκι για τον «Αράπη», τον «Τεκέ της Αργυρώς», το «Καπηλειό», για «Μια νύχτα στο Πασαλιμάνι». Εξ αριστερών του, όπως συνηθίζεται στα γνήσια λαϊκά πάλκα, η μόνη γυναικεία φιγούρα της παρέας. Μελαχρινή και σγουρομάλλα, με βλέμμα μελαγχολικό, η Νατάσσα Ιωαννίδου μας θύμισε –φωνητικά κι εμφανισιακά– παλιές ρεμπέτισσες. Ξεχωριστή στιγμή η απόδοση της «Μισιρλού»! Μαζί με την υπόλοιπη κομπανία μάς ταξίδεψε με χιλιοπαιγμένα ρεμπέτικα, αλλά και άλλα που δεν ακούμε συχνά («Αγγελοκαμωμένη», «Τρεις να ’ναι οι ώρες σου», «Η κατάρα της Μάγισσας»). Το κοινό ήταν ψαγμένο και είχε απόλυτη επίγνωση του πού βρισκόταν. Ένας άντρας, μάλιστα, με μουστάκι, βαριά φωνή και προφορά ζήτησε, μεταξύ άλλων, τη «Λιτανεία του Μάγκα», υπό την προϋπόθεση να «εκτελεστεί» από τον Σωτήρη Παπατραγιάννη. Ήξερε τι έκανε. Παρότι νέος –του ’77– και αυτοδίδακτος, ο Σωτήρης χειριζόταν το μπαγλαμαδάκι με δεξιοτεχνία, ενώ η φωνή του έπιανε πολύ υψηλές νότες. Με αυθεντικό μάγκικο ύφος, ο άντρας σηκώθηκε για να συνοδεύσει την ντάμα του στο χορό. Εκείνη έκανε τις φιοριτούρες της και εκείνος την ακολουθούσε διακριτικά με μικρά, βαριά, λεβέντικα βήματα.
