Φέτος, περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, προγράμματα καθαρής διασκέδασης –βλέπε γλεντιού– τελειώνουν πριν καν κλείσει ο χειμώνας και είτε αναμένουν το Πάσχα για να ξαναρχίσουν είτε τα μαγαζιά που τα φιλοξενούν προτείνουν νέα σχήματα. Ακόμη και κάποιες μεγάλες παραγωγές αντέχουν έως τις απόκριες. Ωστόσο, οι αλλαγές σχημάτων συχνά λειτουργούν. Το σημερινό κοινό είναι εθισμένο στα πολλά και ποικίλα ερεθίσματα. Βαριέται εύκολα και τα μεγάλα ονόματα, στην εποχή των media, δεν είναι πια μυθικά. Ύστερα, ένα σεβαστό μέρος του κόσμου που καταναλώνει στις πίστες δεν είναι άνθρωποι μονοδιάστατοι, έχουν τις έντεχνες και ροκ προτιμήσεις τους, θα τους δεις συχνά και σε μουσικές σκηνές. Αν κάποιο βράδυ βρεθούν σε πίστα, έτσι για το χαβαλέ, δεν σημαίνει ότι «την καταβρίσκουν», ούτε ότι δεν κρίνουν το πρόγραμμα – κάτι που οι επιχειρήσεις μάλλον δεν καταγράφουν, τουλάχιστον όσον αφορά το πραγματικό αριθμητικό δυναμικό των πωρωμένων καταναλωτών-γλεντζέδων. Έτσι, αυτά που φαίνεται να κερδίζουν σε διάρκεια είναι τα (λίγα) κέντρα που διαθέτουν δυνατές φωνές κι όχι απλώς «ονόματα».
Αφού, λοιπόν, οι συχνότερες αλλαγές σχημάτων ελκύουν τον κόσμο κι αφού μέρος αυτού του κόσμου απαιτεί κάτι παραπάνω από «τζέρτζελο», μοιραία το μέλλον δείχνει προς βραχυπρόθεσμα προγράμματα. Δυο-τρεις μήνες για μεγάλες παραγωγές κι ένας μήνας για τις μπουζουκερί. Νομίζω ότι αν στην Ελλάδα μπορούσε να σταθεί η μορφή της συναυλίας όπως αυτή εννοείται στο εξωτερικό, οι τραγουδιστές ευχαρίστως θα στρέφονταν σ' αυτήν τη μέθοδο πλουτισμού. Άλλωστε, έχουμε ήδη δοκιμές καλοκαιρινών συναυλιών από ονόματα της πίστας που ζήλεψαν τον «τρόπο» των «έντεχνων». Η «αρπαχτή», το «έξτρα» σε κέντρα της περιφέρειας είναι εξίσου κοπιαστικό (που λέει ο λόγος), είναι «νύχτα». Γιατί όχι, λοιπόν; «Μ' ένα… στάδιο, πολλά τρυγόνια».
