Η κουβέντα με την Μαρίζα Ρίζου κράτησε πάνω από μιάμιση ώρα και ήταν άκρως απολαυστική και ευχάριστη. Μια τραγουδίστρια, τραγουδοποιός, μουσικός και performer με μεγάλο (και πηγαίο) ταλέντο που μόλις κυκλοφόρησε τον καινούριο (δεύτερο) δίσκο της, με τίτλο "Μεγάλη γιορτή". Τη μεγάλη αυτή γιορτή στήνει τώρα στην κυριολεξία πάνω στη σκηνή του PassPort Upstairs (από 19/11) και με αφορμή τον δίσκο και το event καθήσαμε να το κουβεντιάσουμε...
Μου αρέσει η μουσική σου. Ακούω τους δίσκους σου. Όμως δεν σε έχω δει live και όλοι μιλούν με ενθουσιασμό γι αυτά. Τι σου συμβαίνει πάνω στη σκηνή;
Ό,τι και να συμβαίνει, μου βγαίνει αυθόρμητα, δεν το καταλαβαίνω. Όλη αυτή η «μούρλα» που έχω είμαι εγώ. Είναι μια "ψυχολογική έκσταση", όπως λέει ένας φίλος μου! Στα live είμαι απελευθερωμένη – δε νιώθω καθόλου καταπιεσμένη. Είμαι εγώ – όμως αυτό μπορεί να έχει και κάποια «μελανά» σημεία. Δηλαδή δεν θα κοιτάξω καθόλου να είμαι «η ωραία γκόμενα»! Ιδρώνω στη σκηνή, τα μαλλιά μου κολλάνε πάνω στη μούρη μου, βγάζω τα παπούτσια μου όταν φοράω τακούνια και με δυσκολεύουν. Προτιμώ να είμαι άνετη από το να είμαι ωραία! Νοιώθω τόσο καλά στο τέλος μιας συναυλιας και είναι σα να έχω πάει για ψυχοθεραπεία πετυχημένη!
Αυτό φυσικά θα το είχες από μικρή, φαντάζομαι!
Οι δικοί μου υπέφεραν! Τους μάζευα τις Κυριακές και «ανάγκαζα» την μικρή ξαδέλφη μου, τη Μαρκέλλα, να κάνει τα χορευτικά – γιατί νόμιζα πως ήμουν και καλή χορογράφος εκτός από όλα τα άλλα – και να τραγουδάει μαζί μου! Αν κάποιος μιλούσε κατά τη διάρκεια της «παράστασής» μας, το ξεκινούσα από την αρχή! Τους έκανα βασανιστήρια!
Αυτό που σε τραβούσε περισσότερο ήταν η μουσική ή το σόου;
Το σόου! Να κάνω κατάσταση, να ετοιμάσω κάτι και να το μοιραστώ με τους άλλους, με τους οποίους αισθανόμουν οικεία. Και τώρα αισθάνομαι οικεία με το κοινό.
Είχες καθόλου πρότυπά;
Από τα παλιά πρότυπα μου άρεσε πολύ η Τζένη Καρέζη – που ήταν πολυπρόσωπη, αστεία, σέξι, σοβαρή κ.λπ. Με γοητεύουν οι άνθρωποι που μπορούν να δείχνουν όλες τις πλευρές τους – που δεν είναι μόνο ένα πράγμα, μια διάσταση. Θαυμάζω πολύ τη Γαλήνη Χατζηπασχάλη – μπορεί να με κάνει να κλαίω από τα γέλια ή να κλαίω από συγκίνηση. Τέτοιου είδους ανθρώπους θαύμαζα πάντα. Είδα πριν από κάποια χρόνια τον Michael Bubble σε live και μου άρεσε. Έβλεπα τα σόου του Frank Sinatra – και με γοήτευε πολύ το ότι μπορούσε να πει το “Angel Eyes” και να σε «γονατίσει» [υπάρχει ένα ασπρόμαυρο βίντεο στο YouTube που το λέει καπνίζοντας το τσιγάρο του] ή να πει και ένα up κομμάτι και να σε πάει στα ουράνια!
Ποια ήταν τα πρότυπά σου στη μουσική;
Έχω ακούσει πολλά πράγματα: από την Ella Fitzgerald και την Billie Holiday ως τον Φοίβο Δεληβοριά και τους Muse. Αναφορές έχεις πάντα – το θέμα είναι να μπορείς να βρίσκεις τον άξονά σου σε σχέση με την ερμηνεία.
Αυτό που φαίνεται στη «Μεγάλη γιορτή» είναι ότι αναπτύσσεις μια καλλιτεχνική ταυτότητα που είναι δική σου…
Μακάρι! Δεν μπορώ να το ξέρω! Δεν το καταλαβαίνω! Είμαι στη φάση που δεν ξέρω αν κάτι που κάνω είναι καλό ή είναι κακό!
Όταν τελειώνεις κάτι, ένα τραγούδι, έναν δίσκο κ.λπ. εξακολουθείς να ασχολείσαι μ’ αυτό ή πάς στο επόμενο;
Σκέφτομαι το επόμενο κατ’ ευθείαν με το που τελειώνει κάτι! Ίσως να ξαναγυρίζω κάποια στιγμή για να το δω κάπως διαφορετικά. Με έναν δίσκο πάντως θεωρώ ότι έχω τελειώσει – έστω και προς στιγμήν. Δεν θέλω να τον σκαλίζω άλλο.
(Μετά από ένα ελαφρό "ξεστράτισμα" εκτός θέματος, η κουβέντα μας φθάνει στον Μίκη Θεοδωράκη)
Νοιώθω πως είναι ένας πολύ ανοικτός και πολύ υποστηρικτικός άνθρωπος. Πιστεύω πως είναι σε μία εγρήγορση και πως τον ενδιαφέρει το πως βλέπουν άλλοι μουσικοί, από άλλα είδη μουσικής, τη μουσική του. Εγώ έχω τραγουδήσει πάρα πολύ Θεοδωράκη – όπως και Χατζιδάκι – στη χορωδία του σχολείου μου. Είναι άνθρωποι που έχουν σημαδέψει ολόκληρες εποχές και, μετά από κάποια χρόνια, καλλιτέχνες σαν τον Σταμάτη Κραουνάκη, θα έχουν τη θέση που έχουν τώρα αυτοί. Μετά από 30 χρόνια θα μπορώ να λέω στα παιδιά μου με υπερηφάνεια ότι αυτόν τον άνθρωπο, τον Σταμάτη, τον έχω γνωρίσει και έχω πάει στα live του!
Ειρήσθω εν παρόδω, σε είχα δει σε ένα live του Αλκίνοου Ιωαννίδη πέρυσι στο Βεάκειο. Είχαμε πάει και οι δύο στα καμαρίνια - αλλά δεν σουμίλησα!
Μου αρέσει πολύ ο Αλκίνοος. Για κάποιο λόγο πρόσφατα άκουγα πολύ το τραγούδι του, «Πατρίδα». Θεωρώ πως για κάποιο λόγο, μουσικά, ενορχηστρωτικά, στιχουργικά, μελωδικά είναι ένα θαύμα! Το άκουγα και το ξανάκουγα! Είναι από τους ελάχιστους καλλιτέχνες που έχω γνωρίσει από κοντά – είναι φοβερός άνθρωπος. Γενικώς αποφεύγω να γνωρίζω από κοντά καλλιτέχνες γιατί αν απογοητευτώ παύω να ακούω και τη δουλειά τους! Το αντίθετο συμβαίνει με ανθρώπους που δεν έχω γνωρίσει, όπως ο Δημήτρης Μητροπάνος. Η φωνή του και η όψη του μου βγάζει ένα ήθος, μια ευγένεια, μια ποιότητα, μια ουσία, μια τρομερή έλλειψη ματαιοδοξίας…
Είναι ακριβώς έτσι όπως τα λες!
Τον ακούς και σε συγκλονίζει! Τον βλέπεις να τραγουδάει και βλέπεις την ψυχή του – και επειδή η ψυχή του είναι τόσο καθαρή σε συγκλονίζει. Για τη γενιά τη δική μας τέτοιοι άνθρωποι πρέπει να είναι σχολείο. Όχι μουσικά αμιγώς αλλά ως προς το σύνολο και το ήθος.
Να αλλάξουμε λίγο θέμα. Ακούς jazz; Σου αρέσει;
Θυμάμαι κάτι Κυριακές στο σπίτι, που ο μπαμπάς μου διάβαζε εφημερίδα και η μαμά μου μαγείρευε ενώ εγώ «τσακωνόμουν» με την αδελφή μου, που συνειδητοποίησα ότι μέσω της δορυφορικής ο μπαμπάς μου έβρισκε κάτι εκπομπές που ακουγόταν jazz από πίσω. Αυτό το πράγμα έμπαινε μέσα μου και, αργότερα, ψάχνοντας, πέρα από την Fitzgerald που λατρεύω, ανακάλυψα τον John Coltrane και τον Miles Davis και άρχισα να μαθαίνω γι’ αυτούς. Έβλεπα ταινίες για όλους αυτούς και γοητεύτηκα τρομερά. Έχω κάνει μαθήματα jazz αρμονίας και αυτοσχεδιασμού και ακόμα παλεύω μ’ αυτά. Είναι κάτι που με εξελίσσει – ακόμα κι αν δεν ακολουθώ αυτό το δρόμο, πάντα μου δίνει πράγματα. Είναι όπως όταν διαβάζεις βιβλία.
Στη ζωή αυτή είναι καλό πάντα να μαθαίνουμε!
Ό,τι διαβάζεις, ότι ακούς, ότι βλέπεις περνάει μέσα στην ερμηνεία σου και σε κάνει καλύτερο. Αν ξέρεις μουσική μπορείς να εκτιμήσεις και τους συναδέλφους σου – και επειδή η νεώτερη γενιά ξέρει από μουσική έχουμε σπουδαίους μουσικούς που μας συντροφεύουν. Δεν μας «συνοδεύουν» απλώς - τις πιο πολλές φορές αυτοί είναι που μας κάνουν «μάγκες»!
Τι ακούς τώρα; Εννοώ σαν απόλαυση…
Αυτό που ακούω εμμονικά στο αμάξι μου – όταν πηγαίνω ταξίδια – είναι το “Amelie” του Yann Tiersen. Μπορεί η ταινία να είναι γλυκανάλατη για κάποιους άντρες αλλά η μουσική έχει τόσο ενιαία αισθητική αλλά και διαφορετικότητα σε κάθε κομμάτι, τα όργανα έχουν συνδυαστεί τόσο ωραία με τις μελωδίες, έχει πράγματα που με τρελαίνουν και που με γοητεύουν. Δεν ξέρω αν μ’ αυτό τον δίσκο θέλω να κλάψω ή να γελάσω! Με ταξιδεύει απίστευτα…
Σινεμά πηγαίνεις;
Πάω αρκετά! Δυσκολεύομαι όμως να βρω παρέα για σινεμά. Οι περισσότεροι θέλουν να κάτσουμε σπίτι, να πάρουμε κανένα DVD – εμένα μ’ αρέσει τόσο πολύ αυτή η διαδικασία του σινεμά (και του φαγητού μέσα σ’ αυτό. Η στιγμή και η διαδικασία του ποπ κορν είναι ιερή!). Επίσης το θέατρο μ’ αρέσει πάρα πολύ – πάω πολύ! Με μαγεύει! Μετά από τη συνεργασία με τον Ασπιώτη έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους του θεάτρου, έχω γράψει και μουσική για το θέατρο και μου φαίνεται τόσο γοητευτική η διαδικασία. Τους θαυμάζω πάρα πολύ τους ηθοποιούς και τους σκηνοθέτες – δουλεύουν πολύ περισσότερο από μας, πολλές φορές και χωρίς αμοιβή!
Από το Σάββατο 19 Νοεμβρίου η Μαρίζα και η μπάντα της σας περιμένουν όλους στην πιο «Μεγάλη Γιορτή» της πόλης, στο Passport Κεραμεικός! *Την σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης Πιάνο/Επιμέλεια Ενορχηστρώσεων: Μάρκος Χαϊδεμένος Τύμπανα: Γιώργος Κωστελέτος Ακορντεόν/Φωνητικά: Νίκος Σταδιάτης Κιθάρες/Γιουκαλίλι: Άγγελος Αϊβάζης Τρομπέτα/Φλικόρνο: Βαγγέλης Κατσαρέλης Κόντραμπάσο/Ταραμπούκα: Γιώργος Μουχτάρης Υπεύθυνος Ήχου: Γιάννης Παξεβάνης Σκηνικά/Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη Κατασκευή Σκηνικών: Γιάννης Δαλμάρας
