Η Ελευθερία Αρβανιτάκη και ο Νίκος Πορτοκάλογλου θα είναι ακόμα δυο Σάββατα (16 και 23/1) στον «Βοτανικό». Ο Γιώργος Χαρωνιίτης γράφει απλώς αυτά που νιώθει...
Η Ελευθερία και ο Νίκος μαζί στη σκηνή! Σαν όνειρο μου φαίνεται! Γιατί ήταν κάτι που το είχα στο νου μου – και το περίμενα! Ασχέτως που περνούσε ο καιρός και δεν γινόταν. Δυο καλλιτέχνες που αγαπάω. Δυο παιδιά που είναι φίλοι μου. Τους ακούω και τους δυο από τότε. Την Ελευθερία Αρβανιτάκη να τραγουδάει μαγικά τα τραγούδια του Νίκου Μαμαγκάκη από το «Κέντρο διερχομένων». Και το Νίκο Πορτοκάλογλου μαζί με τους φίλους του να βγάζουν το πρώτο άλμπουμ των «Φατμέ».
Έχουν περάσει 30 χρόνια – και οι δυο μας πλούτισαν με τα τραγούδια τους. Και ο Νίκος και η Ελευθερία προέρχονται από μια πλούσια σε γεγονότα και αξίες μουσική περίοδο. Και οι δύο έχτισαν πάνω σ’ αυτή την περίοδο και προχώρησαν ως τις μέρες μας. Ο Πορτοκάλογλου σαν συνθέτης/τραγουδοποιός/τραγουδιστής, η Αρβανιτάκη σαν ερμηνεύτρια/ισότιμη δημιουργός με διεθνή εμβέλεια. Όποτε τους βλέπω χαίρομαι – και όποτε τους βλέπω και τους ακούω χαίρομαι περισσότερο…
Έτσι και τώρα, στον «Βοτανικό», νιώθω όμορφα καθώς οι δυο τους ξετυλίγουν και αναμειγνύουν τα πλούσια songbooks, πηγαίνοντας μπρος-πίσω σε τραγούδια που όλοι ξέρουμε –και αγαπάμε–, τραγούδια που δεν θάμπωσε ο χρόνος και που (αθροιστικά) αποτελούν και το σημερινό μουσικό γίγνεσθαι καθώς τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να τα βάλει όχι στο περιθώριο αλλά ούτε καν να σταθεί ισάξια δίπλα τους. Δεν υπερβάλλω!
Όλα αρχίζουν εδώ, σε μια ατέλειωτη παρτίδα που κυλάει όμορφα επί τετράωρο χωρίς ν’ αφήνει τίποτα έξω από τα αισθήματα που εδώ και τόσα χρόνια μας δίνουν η Ελευθερία και ο Νίκος, όλα αυτά τα χρόνια που γινόμαστε πιο σοφοί κρατώντας όσο πιο πολλά μπορούμε από τις εφηβικονεανικές μας ποιότητες, προστατεύοντάς τις από οποιαδήποτε σκουριά, κρατώντας άσβεστη τη φλόγα, τη δίψα, τον πόθο. Αυτά μας δίνουν με τα τραγούδια τους η Ελευθερία Αρβανιτάκη και ο Νίκος Πορτοκάλογλου. Όλα τα άλλα είναι φιλολογίες. Να είμαστε καλά, φίλοι μου!
