Ωραία φάση να είσαι «μέσα στη φάση» …αλλά κάπου κούρασε

Αν έχεις περάσει τουλάχιστον τέσσερα παρασκευοσάββατα τον τελευταίο μηνά σκρολάροντας στο κινητό ή αν έχεις βγει τρεις φορές αυτή την εβδομάδα στο new-hot-entry του Παγκρατίου ενώ θα προτιμούσες να πας απλά για μια μπίρα, αν έχεις κάνει λίστα με τους καλύτερους πειραγμένους ταραμάδες σε γαστροταβέρνες ενώ μέχρι πρότινος έτρωγες μόνο το τίμιο τζατζίκι, hear me out: αυτά που θα σου πω παρακάτω θα σε απελευθερώσουν επιτέλους από την καταπίεση της «φάσης».

Δεν λέμε φυσικά ότι χρειάζεται να ξέρεις όλη τη δισκογραφία μιας μπάντας για να πας σε μια συναυλία της ούτε να είσαι ο -μακριά από μας- «πρωτοδισκάκιας». Μπορείς κάλλιστα να πας για να απολαύσεις το σόου, για να γνωρίσεις μια νέα μουσική, για να χορέψεις ή απλά για να περάσεις καλά με τους φίλους σου· πώς θα τα καταφέρεις αυτά όμως όταν η προσοχή σου είναι στραμμένη στο να πετύχεις την καλύτερη γωνία λήψης για να βγει το βίντεο σου σε περισσότερα FYP ή να εξασφαλίσεις τα μέγιστα reactions;

Ωραίο είναι να δοκιμάζεις νέα μέρη και να αποκτάς τη δική σου άποψη γι’ αυτά. Ας είμαστε ειλικρινείς, φταίμε κι εμείς που κάνουμε «must» κάθε νέο σποτ ακόμα κι αν πάνω κάτω είναι ίδιο (neon φώτα, μουσική από βινύλια, cocktails-with-the-(same)-twists) σε μια απόπειρα να βρούμε φωτεινά σημεία της ζωής σε μια δύσκολη πόλη. Αν όμως φτάσεις εκεί και τελικά δεν καταφέρεις ποτέ να μάθεις τα νέα τ@ κολλητ@ σου λόγω της φασαρίας, πόσο πετυχημένη θα χαρακτήριζες την έξοδο από το 1 έως το 10; Και πώς θα καταφέρεις να περάσεις καλά με τους φίλους σου όταν η προσοχή σου είναι στραμμένη στο να πετύχεις την καλύτερη γωνία λήψης για να βγει το βίντεο σου σε περισσότερα FYP ή να εξασφαλίσεις τα μέγιστα reactions;

Και έστω ότι κατάφερες να κλείσεις πρώτ@ τραπέζι στην ολοκαίνουργια γαστροταβέρνα· αν στην πραγματικότητα η όρεξή σου έλεγε να δοκιμάσεις καλύτερα το καθόλου φωτογενές αλλά πεντανόστιμο Φιλιππινέζικο γιατί να σου στερήσεις αυτή την εμπειρία;

Λιγότερα στο τηλέφωνο, περισσότερα στην ζωή

Πολλές φορές αναρωτιέμαι πώς ζούσε ο κόσμος πριν το κινητό. Για μένα, είναι μια προέκταση του χεριού μου· ένας απαραίτητος ψηφιακός βοηθός, χωρίς τον οποίο νιώθω σχεδόν χαμένη ακόμα και στο κέντρο της πόλης. Υπάρχουν κάποιες μέρες, όμως, που το νιώθω και σαν βαρίδι στην τσέπη μου που με τραβάει προς τα κάτω ενώ εγώ θέλω να κατευθυνθώ ψηλά, προς τον αφρό: να ξεφύγω απ’ το μονοπώλιο της οθόνης και να ανακαλύψω ξανά με τα δικά μου μάτια τον κόσμο γύρω μου, στις 360ο και όχι στις 5-6 ίντσες και όσα πίξελ χωράνε σ’ αυτές.

Εκείνες τις στιγμές επιχειρώ να προκαλέσω τον εαυτό μου να αποσυνδεθώ ουσιαστικά: να συναντήσω την παρέα μου σε μέρος όχι που «πρέπει» να είμαστε αλλά που θα απολαύσουμε αρκεί να είμαστε μαζί, ακόμα κι αν δεν έχει τα σούπερ spirits ή σχεδιασμού περιβάλλοντος ήχου ειδικά για audiophiles. Θα προκαλέσω τον εαυτό μου να περάσω όλη τη βραδιά χωρίς να βγάλω το βαρίδι απ’ την τσέπη μου, να ανακαλέσω μόνη μου πώς λέγεται «εκείνη η ταινία, ξέρεις μωρέ ποια λέω, αυτή με τον πρωταγωνιστή που είχαμε δει τότε», να συγκεντρωθώ στη στιγμή που περνά και χάνεται, να αποτυπώσω τα πρόσωπά τους στη μνήμη μου χωρίς να χρειαστώ ένα απτό βοήθημα.

«Τις καλύτερες στιγμές τις ζεις, δεν τις βλέπεις στην οθόνη»

Η Gen-Z, λένε, έχει αρχίζει να κουράζεται από τα smartphones. Και πώς γίνεται αλλιώς; Η συνεχής διαθεσιμότητα, η αίσθηση ενός μόνιμου κατεπείγοντος, η δυσκολία διατήρησης της ιδιωτικότητας είτε ως προς την πληροφορία είτε απλούστερα προς τον χρόνο, ο ανεξέλεγκτος βομβαρδισμός από πληροφορίες και εικόνες εξαντλούν την ελάχιστη ενέργεια που μας μένει μετά από μια κουραστική μέρα, μιας και πια δεν υπάρχει καθόλου προσωπικός χρόνος· αντιθέτως τον μοιραζόμαστε συνεχώς με τους ανθρώπους που συνομιλούμε γιατί είμαστε μόνιμα μαζί στον ίδιο (ψηφιακό) χώρο, αλλά και με όσους εισβάλουν σ’ αυτόν απλώς με τη μορφή και τα λόγια τους, όσο εμείς σκρολάρουμε ατελείωτα μεταξύ εφαρμογών και φοβόμαστε ακόμα και στη σκέψη ότι για μια στιγμή μπορεί να μην έχουμε τίποτα να δούμε και να κάνουμε.

Πριν κάποια χρόνια είδα το «Βιβλίο της Εικόνας» του κορυφαίου της νουβέλ βαγκ Ζαν-Λικ Γκοντάρ: ένα κινηματογραφικό δοκίμιο αποτελούμενο από μια σαρωτική παράθεση αποσπασμάτων από ταινίες, δελτία ειδήσεων, καινούρια γυρίσματα, διπλοτυπίες, κείμενα και ηχητικά αποσπάσματα, το οποίο με δυσκολία μπορείς να παρακολουθήσεις αλλά μέσα από την φρενήρη ρίψη εικόνων καταφέρνει να αποκαλύψει την αλήθεια του σύγχρονου κόσμου. Αν ο άνθρωπος που αφιέρωσε τη ζωή του στη μαγεία της εικόνας την χρησιμοποιεί για να δείξει εκτός από την απελευθέρωση και την καταπίεση που προσφέρει, εμείς γιατί της επιτρέπουμε να αναλαμβάνει κυρίαρχο ρόλο ακόμα και στην αναλογική πλευρά της ζωής μας;

What the flip?

Παρόμοιους προβληματισμούς, πάντως, φαίνεται να έχει μια μεγάλη μερίδα της γενιάς μας και ευτυχώς έχουν αρχίσει να εισακούγονται, γιατί δεν αρκεί μόνο η προσωπική μας προσπάθεια να αφήνουμε στην τσέπη τον ψηφιακό κόσμο για να συντονιζόμαστε με τον αναλογικό.

Ακριβώς αυτά έχει λάβει υπόψιν η Heineken και με μότο της «Τις καλύτερες στιγμές τις ζεις, δεν τις βλέπεις στην οθόνη» επιχειρεί να μας παρακινήσει να αποσυνδεθούμε από τις συσκευές και να συνδεθούμε ουσιαστικά με τους γύρω μας. Με βάση παγκόσμια έρευνα που πραγματοποίησε σε 17.000 ενήλικες, συνάγαγε πως περισσότερο από το 51% δηλώνει εξαντλημένο από τηνυπερβολική online επικοινωνία, ενώ το 32% αναφέρει ότι συχνά αποφεύγει προσωπικές κοινωνικές επαφές, παρά την επιθυμία του για αυτές. Έτσι, στη νέα της καμπάνια #SocialsOffSocials (στην οποία συμμετέχουν οι Joe Jonas, ο Dude with Sign, αλλά και αγαπημένοι εγχώριοι content creators) εστιάζει στην ανάγκη για αυθεντική κοινωνικοποίηση και πραγματικές στιγμές· άλλωστε αποτελεί το κατεξοχήν brand που μας συνοδεύει σε όλες αυτές ως πιστός συνοδοιπόρος και μέλος της παρέας μας. Μας καλεί να κάνουμε το πιο απελευθερωτικό scroll: αυτό στη ζωή, αναζητώντας αληθινές, ουσιαστικές εμπειρίες και σχέσεις, χωρίς story, παρά μόνο με παρέα.

Δεν σταματά όμως εκεί, αλλά προτείνει και έναν απτό, ουσιαστικό τρόπο να αποσυνδεθούμε: η «διαμαρτυρία» στα social media με hashtag #bringbackflipphones («φέρτε πίσω τα τηλέφωνα με το πορτάκι») φαίνεται πως έπιασε τόπο, μιας και στην περσινή Εβδομάδα Design στο Μιλάνο, λανσαρίστηκε ένα κινητό που …δεν θα το λέγαμε και τελευταία λέξη της τεχνολογίας! Ο λόγος για το Boring Phone (Βαρετό Τηλέφωνο), που προέκυψε έπειτα από συνεργασία της Heineken και του brand Bodega, έχει μόνο τις βασικές λειτουργίες ενός κινητού (κλήσεις, SMS και το αδικοχαμένο στα smartphones φιδάκι) και σχεδιασμό που θυμίζει τα vintage πλέον μοντέλα με το πορτάκι.

Το περιορισμένης έκδοσης flip phone έχει διαφανές περίβλημα, holographic αυτοκόλλητα και εμβληματικό σχεδιασμό Y2K: δηλαδή ότι χρειάζεσαι για να είναι fun χωρίς όμως να σου στερεί τη δική σου διασκέδαση και τη σύσφιξη των κοινωνικών σου σχέσεων. Είναι κάτι παραπάνω από ένα gadget, δηλαδή, ή ένα αξεσουάρ: είναι μια σαφής υπενθύμιση πως πρέπει να επενδύσουμε «Λιγότερα στο τηλέφωνο, περισσότερα στη ζωή». Κάπου εδώ τελειώνουν οι δικαιολογίες και τα διαφορετικά «γκλιν» των apps: μπορείς πλέον να αφιερωθείς ουσιαστικά στη μουσική ή τη συζήτηση χωρίς μια συνεχή διακοπή από ειδοποιήσεις για πράγματα για τα οποία ποτέ άλλοτε δεν θα σκεφτόσουν να ειδοποιηθείς. Πρώτο βήμα, να μάθεις πως μπορείς να αποκτήσεις το δικό σου boring phone! Κι αφού πια δεν θα σε νοιάζει να δεις και να σε δουν, μπορεί η έξοδός σου παρέα με μια Heineken να περάσει ακόμα και το 10 στην κλίμακα της απόλαυσης: γιατί θα είναι για σένα και για τους ανθρώπους σου, εκεί που θα θέλετε να είστε πραγματικά, εκεί που θα σας αρκεί να είστε μαζί.