Είναι ώρα να μιλήσουμε για «καταπιεσμένους» λευκούς άντρες;

Στις αρχές του φθινοπώρου όλες οι «πρέπει να κάνω» λίστες που χωνεύονταν στο μυαλό σου για χρόνια έρχονται στην επιφάνεια. Αυτή η διαβολεμένη «αρχή της σεζόν» είναι η αφορμή για να ξεπηδήσουν από το ασυνείδητο όλοι οι αθώοι ψυχαναγκασμοί: αρχίζεις δίαιτα, γυμναστική, διάβασμα λογοτεχνίας και κάθε άλλου είδους εκκρεμότητες που πιστεύεις ότι θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Προσωπικά αποφάσισα να πιάσω τις τηλεοπτικές σειρές που θα έπρεπε να δω και δεν το έχω κάνει.

Το ξεκίνημα έγινε με το «Fleabag» της απίθανης Αγγλίδας Φίμπι Γουόλερ-Μπριτζ, την παραληρηματική, ψυχαναλυτική απεικόνιση της ζωής μιας μεσήλικης σε κρίση. Μια σειρά-τομή, με γκονταρική αφηγηματική αυθάδεια, βιτριολικό κοινωνικό σχολιασμό αλλά και μια συγκινητική αναζήτηση ανθρωπιάς. Την απουσία της ενσυναίσθησης στη σύγχρονη σκληρή πραγματικότητα αλλά και τη θέση της γυναίκας στον ανδροκρατούμενο κόσμο καυτηριάζει και το «Unbelievable» του Netflix. Βασισμένα σε πραγματικά περιστατικά βιασμών, που έγιναν μεταξύ 2008 και 2011 στην Ουάσινγκτον και στο Κολοράντο των ΗΠΑ, τα οκτώ επεισόδια της σειράς είναι γροθιά στο στομάχι, καθώς βλέπουμε την απίστευτη αδιαφορία με την οποία πολλοί άντρες αστυνομικοί αντιμετώπισαν τους βιασμούς.

Να λοιπόν που, πέρα από τις όποιες πολιτικά ορθές υπερβολές (δεν πειράζει, ας «καταπιεστούμε» λίγο κι εμείς οι λευκοί άντρες), το #ΜeΤoo αρχίζει να γεννά εξαιρετικά καλλιτεχνικά αποτελέσματα, με κοινωνικούς/φυλετικούς/ταξικούς προβληματισμούς που παλιότερα εξέλειπαν.

Οι παραπάνω δύο σειρές έχουν έναν κοινό παρονομαστή: η γυναίκα και το καταπιεστικό περιβάλλον μέσα στο οποίο (επι)βιώνει βρίσκεται, επιτέλους, στο τηλεοπτικό –και κινηματογραφικό– προσκήνιο. Αυτές οι δύο σειρές δύσκολα θα έβρισκαν χρηματοδότηση αν δεν υπήρχε το κίνημα #ΜeΤoo, που προέκυψε μέσα από τις αλλεπάλληλες αποκαλύψεις για περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης. Να λοιπόν που, πέρα από τις όποιες πολιτικά ορθές υπερβολές (δεν πειράζει, ας «καταπιεστούμε» λίγο κι εμείς οι λευκοί άντρες), το #ΜeΤoo αρχίζει να γεννά εξαιρετικά καλλιτεχνικά αποτελέσματα, με κοινωνικούς/φυλετικούς/ταξικούς προβληματισμούς που παλιότερα εξέλειπαν.

Κι αν κάνεις ζουμ άουτ και δεις το μεγάλο κάδρο της σύγχρονης αμερικανικής δημιουργίας, διαπιστώνεις ότι μέσα σε αυτό υπάρχει και ο κινηματογραφικός «Joker». Μια περιπέτεια που φέρνει στο προσκήνιο την κουβέντα για τις παθογένειες που γεννούν η κυριαρχία και η εξουσία του «λευκού αρσενικού»... Ο επιδέξιος Τοντ Φίλιπς, χρησιμοποιώντας το όχημα της DC και με την πολύτιμη ερμηνευτική βοήθεια του Γιοακίν Φίνιξ, κατάφερε να μιλήσει σε ένα δεύτερο επίπεδο για όλα όσα δυσκολεύονται να πουν οι άλλοι: για τη φετιχοποίηση της βίας (μέσω της χρησιμοποίησής της στην ταινία) και την επικράτηση του μισανθρωπικού μηδενισμού στο πλανήτη. Και όλα αυτά απευθυνόμενος σε ένα ακροατήριο εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο. Διότι αυτή είναι η δύναμη του σινεμά, του ανυπέρβλητου βασιλιά του οπτικού πολιτισμού.