Ο Βαλσάμης Δουκάκης πήγε στην Πάτρα σε δύο ωρίτσες και βρήκε την πόλη σε αναβρασμό. Από τα hot tables μέχρι τα στέκια της δραστήριας φοιτητο-νεολαίας και από τα βερολινέζικα all day cafés και τις εξελίξεις στο bartending μέχρι τις νέες hot γειτονιές του gentrification σε πρώην κακόφημες περιοχές, μας μεταφέρει όλα όσα δεν πρέπει να χάσουμε σε ένα (ή και περισσότερα) weekend τώρα που με το νέο δρόμο έχουμε κάθε λόγο να την επισκεφθούμε ακόμη κι εκτός καρναβαλιού.
Aπόγευμα Παρασκευής και ο νέος δρόμος μάς έχει φέρει στην πόρτα της Πάτρας χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε. Είναι η στιγμή που οι Πατρινοί, θαρρείς σαν συνεννοημένοι, συναντιούνται στην Πλατεία Γεωργίου και πλημμυρίζουν τους πεζόδρομους του κέντρου.
Στις καφετέριες της Ρήγα Φεραίου, της Αγίου Νικολάου, της Παντανάσσης και της Μαιζώνος δεν πέφτει καρφίτσα, στα σκαλιά της Γεροκωστοπούλου σχηματίζονται τα πρώτα φοιτητο-πηγαδάκια με μπίρες από το περίπτερο, όπου κι αν κοιτάξεις βλέπεις μονάχα κεφάλια κάθε ηλικίας.
Κάθε φορά που επιστρέφουμε στην αχαϊκή πρωτεύουσα απολαμβάνουμε αυτήν τη ζωντάνια της, η οποία οφείλεται βέβαια σε μεγάλο βαθμό στην ισχυρή φοιτητική της κοινότητα αλλά και στο DNA των Πατρινών που δύσκολα κλείνονται στο σπίτι.
Η ίδια η πόλη, τώρα, είναι πανεύκολη στην περιήγηση χάρη στη σωστή ρυμοτομία της, με δρόμους παράλληλους και κάθετους στην παραλιακή οδό Όθωνος-Αμαλίας.
Κάθε ποδαράτη βόλτα (το αυτοκίνητο είναι απολύτως περιττό) αποκαλύπτει ακόμη ένα γοητευτικό νεοκλασικό κρυμμένο ανάμεσα σε –όχι πάντα όμορφες– πολυκατοικίες, κάθε επιβλητική εκκλησία (και είναι πολλές) δίνει το όνομά της και στη γύρω περιοχή, με αποκορύφωμα φυσικά τον Άγιο Ανδρέα, έναν από τους μεγαλύτερους και πιο περίτεχνους των Βαλκανίων.
Η Άνω Πόλη και τα Ψηλαλώνια κοιτάζουν την πόλη από ψηλά, ενώ το Παναχαϊκό Όρος μπαίνει επιβλητικά στο πλάνο κάθε φορά που κοιτάζεις από την αντίθετη πλευρά της θάλασσας.
Για το δείπνο αμφιταλαντευόμαστε ανάμεσα στα δύο hot tables της πόλης και προνοούμε για κράτηση, διότι γίνεται χαμός. Το ένα είναι το «Bodegas» στη Ρήγα Φεραίου.
Λαμπερό και μονίμως φίσκα, το bar-restaurant με τον Λευτέρη Ανδριόπουλο επί της υποδοχής, και τον sommelier Ανδρέα Τζούδα να φροντίζει τα του οίνου (150 ετικέτες κρασιού από τον ελληνικό αμπελώνα, οι 25 εκ των οποίων και σε ποτήρι), κάνει σουξέ χάρη και στις μοντέρνες μεσογειακές γεύσεις του ταλαντούχου σεφ Στάθη Κόκκαλη.
Το κομψό ταρτάρ σολομού σε δαχτυλίδι από φαγόπυρο με αγιολί, μαύρο σουσάμι και κόκκινο κρεμμύδι τουρσί πέρα από εξαιρετικό είναι και ιδιαίτερα ινσταγκραμικό κι ελπίζουμε να διατηρηθεί και στο επόμενο μενού, που αλλάζει κάθε εποχή.
Λιγότερο φαντεζί, αλλά αρκούντως ατμοσφαιρική, η «Salumeria» στην Παντανάσσης έχει τους δικούς της –πολλούς– πιστούς.
Διαρκώς παρών, ο σεφ και ιδιοκτήτης Γιώργος Μπίκινης έχει θητεύσει σε καλά ξενοδοχεία της Ελούντας και προτείνει προσεγμένες comfort γεύσεις, όπως η μοτσαρέλα buffala σε σκόνη από χαρουποπαξίμαδο συνοδεία αποφλοιωμένης ντομάτας και τραγανών τσιπς γλυκοπατάτας.
Σάββατο πρωί παίρνουμε το πρωινό μας στο ξενοδοχείο. Δεν έχει υπάρξει κάποια αξιόλογη μεταβολή στον ξενοδοχειακό χάρτη της πόλης τα τελευταία χρόνια, οπότε αν θέλετε εύκολη πρόσβαση στα πάντα επιλέξτε το πολύ καλό city hotel «Galaxy» στην Αγίου Νικολάου, με πρόσθετο προσόν την απόλυτη ηχομόνωση και την πανοραμική θέα –σε βουνό και θάλασσα– από τα δωμάτια των τελευταίων ορόφων.
Αν αγαπάτε την κλασική πολυτέλεια, το παιχνίδι παίζεται ανάμεσα σε «Βυζαντινό», «Astir» και «Patras Palace». Όμορφα είναι επίσης τα luxury apartments του «Cityλoft», ενώ για το smart design του ξεχωρίζει το «Patras Smart», κοντά στον Άγιο Ανδρέα.
Το μεγάλο νέο, ωστόσο, είναι η μετατροπή του κάποτε εμβληματικού ξενοδοχείου «Moreas» σε «Moxy», ήτοι το καινούργιο ξενοδοχειακό brand του ομίλου Marriott.
Το γεγονός ότι απευθύνεται στους millennials, με ανάλογες παροχές (λ.χ. όλα τα μπαρ των «Moxy» έχουν 24ωρη λειτουργία) και σε ανάλογες τοποθεσίες, μας κάνει να σκεφτόμαστε πως μια νέα πτυχή της προσωπικότητας της πόλης θα μπορούσε να αναδυθεί στο άμεσο μέλλον.
Αυτή η σκέψη τριγυρίζει στο μυαλό μας ακόμη και όταν απολαμβάνουμε την πρωινή λιακάδα στο νότιο πάρκο της παραλίας Πατρών, το οποίο διαμορφώθηκε πρόσφατα και χάρισε στην πόλη έναν τόπο αναψυχής δίπλα στη θάλασσα.
Γύρω μας Πατρινοί νέοι γονείς με καρότσια, health-conscious τύποι που επιδίδονται σε τζόκινγκ ή ποδηλασία αλλά και πελώρια καράβια που κάνουν στροφή για να δέσουν στο νέο λιμάνι λίγο παραπέρα.
Νωρίς το μεσημέρι περιδιαβαίνουμε τους δρόμους του κέντρου με τις ατμοσφαιρικές καμάρες και συνειδητοποιούμε ότι οι Πατρινοί είναι ιδιαίτερα κοκέτηδες.
Δεν εξηγούνται αλλιώς τα nail bars και τα καταστήματα καλλυντικών που συναντάμε σχεδόν σε κάθε βήμα -πραγματικός παράδεισος με τις πιο ψαγμένες ετικέτες σε προϊόντα styling μαλλιών το κατάστημα του Κορδά στην Κορίνθου 208.
Αγαπάνε όμως πολύ και τον καφέ και κάπως έτσι τέτοια ώρα γίνεται χαμός πέριξ της Ρήγας Φεραίου.
Στο βερολινέζικης και mix & match αισθητικής «Yiaπι» (2610623775), που στεγάζεται στο παλιό οικογενειακό τυπογραφείο του Αλέξανδρου Καγιάφα, οι φοιτητές παίζουν μετά μανίας Τίτσου, το «Hemingway» (2610224414) συγκεντρώνει τους λάτρεις του καινούργιου και των μαγαζιών-γωνία, όπου θα σε δουν και θα τους δεις, ενώ το «Big Ben» (2610220619) όσους το ψάχνουν λίγο παραπάνω με το «τρίτο κύμα» του καφέ και τις τεχνοτροπίες του, και η λίστα πάει λέγοντας.
Αν, τώρα, θέλετε να πιείτε «Coffee Island» στον... τόπο του, αναζητήστε, ανάμεσα στα άλλα, το πιλοτικό τους κατάστημα στην Όθωνος-Αμαλίας, με βάση το οποίο θα ανακαινιστούν σταδιακά όλα τα μαγαζιά ανά την Ελλάδα. Αναβαθμίζοντας, πέρα από το image, και την ποιότητά τους (με πολλούς specialty καφέδες) κι έχοντας πλέον παρουσία στην Κύπρο, όπως και σε Τορόντο και Λονδίνο, η πατρινή εταιρεία συγκαταλέγεται άνετα στα success stories της πόλης.
Ώρα για lunch break και δεν απομακρυνόμαστε από τη Ρήγα Φεραίου. Προς το τέρμα της, το λιλιπούτειο «Terra Bistro», το οποίο είχαμε αγαπήσει κατά την προηγούμενη επίσκεψή μας, είναι πλέον μεγαλύτερο και με μακριά μπάρα για όσους θέλουν να φάνε στα ψηλά όπως εμείς.
Μεράκι του ιδιοκτήτη Τάσου Κολοκυθά είναι οι ποιοτικές πρώτες ύλες, πολλές από τις οποίες προέρχονται από τα οικογενειακά κτήματα, ενώ από την ανοιχτή κουζίνα καταφθάνει μια πολύ ορεκτική και στιλπνή σούπα με καρότο και τζίντζερ. Για ταίρι της έχει τραγανό ψωμάκι με γραβιέρα αλλά και την παλιά τοπική μπίρα Μάμος που επανεμφανίστηκε.
Για κάτι πιο ήσυχο από πλευράς τοποθεσίας, μια ωραία εναλλακτική είναι το wine resto «Tomo’s» ψηλά στη Σαχτούρη.
Τα αδέρφια Τομοποσίδη, ο Μιχάλης επί της υποδοχής και ο Γιώργος στην κουζίνα, έχουν θητεύσει σε καλά ξενοδοχεία της Μυκόνου, κάτι που φαίνεται τόσο στο στήσιμο του χώρου με τη θαυμάσια τοιχογραφία του Κωνσταντίνου Στρατούλια όσο και στις μοντέρνες γεύσεις: σαλάτα κινόα με αβοκάντο και in house καπνιστό σολομό, χτένια σοτέ με πουρέ κουνουπίδι, βανίλια και τραγανό μπέικον και περί τις 100 ετικέτες κρασιού από τον ελληνικό αμπελώνα για ταίριασμα.
Το απογευματάκι το ρίχνουμε στο… gentrification. Μια πρώην κακόφημη περιοχή, στο κομμάτι γύρω από την εκκλησία του Αγίου Διονυσίου, αποτελεί πλέον καταφύγιο για εναλλακτικά στέκια, όπως το μοντέρνο μαγειρείο «Παλιά Ταβέρνα», όπου ο Κώστας Καλλιαντέρης και ο Ντίνος Σπυρόπουλος σερβίρουν απολύτως σπιτικές γεύσεις, και το d-i-y μπαράκι «Ξύστρα» (Έλληνος Στρατιώτου 6, 6973290109), αλλά και για μικρές θεατρικές σκηνές (Αντίμετρο, Επίκεντρο), όπου ανασαίνει η καλλιτεχνική κοινότητα της πόλης.
Την πιο χαρακτηριστική πινελιά στο νέο πρόσωπο της γειτονιάς έβαλε εδώ και λίγο καιρό το «Santa Roza» στην ιδιαίτερα παραμελημένη Πλατεία Δροσοπούλου.
Η φουτουριστική είσοδος με τις διαδοχικές αψίδες ντυμένες με νέον φώτα δεν περιμένεις ότι θα σε οδηγήσει σε ένα σύγχρονης αντίληψης αναψυκτήριο που δίνει έμφαση στα καλά κρεατικά, χαρίζει ωραία θέα στη θάλασσα και διαθέτει παιδαγωγούς για την απασχόληση των μικρών επισκεπτών. Η κουβέντα, όμως, με τον ιδιοκτήτη Ιερώνυμο Γιακουμάτο βάζει τα κομμάτια του παζλ στη θέση τους και ανανεώνουμε το ραντεβού μας μαζί του για αργότερα.
Βραδάκι πια και το σεργιάνι στις hot πιάτσες συνεχίζεται. Πάνω από την Πλατεία Γεωργίου, η Ηφαίστου είναι τα τελευταία χρόνια ο πιο αγαπημένος πεζόδρομος για βραδινό σεργιάνι και το σκηνικό ανάλογο με τη δική μας Αδριανού στο Θησείο.
Τα μεζεδοπωλεία διαδέχονται το ένα το άλλο, ανάμεσά τους λίγα μπαράκια και καφετέριες, και φοιτητές παντού, καθώς ο δρόμος διασταυρώνεται με τα σκαλιά της Γεροκωστοπούλου, σπαρμένα με ζευγαράκια και παρέες κάθε στιγμή της ημέρας.
Στο «Απτάλικο» η κ. Ειρήνη μάς υποδέχεται με τη φροντίδα μαμάς, ενώ ανάλογης νοστιμιάς είναι και τα πιάτα της, όπως η πατατοσαλάτα με πέστροφα, τα σουτζουκάκια και οι σουπιές με αρωματικά χόρτα.
Για τη συνέχεια ανηφορίζουμε στα Ψηλαλώνια, με την πλατεία που έχει αύρα απ’ τα παλιά, πανοραμική θέα στη θάλασσα κατά τη διάρκεια της ημέρας κι ένα hot spot-σιγουράκι για καλά κοκτέιλ ονόματι «Abbey» (2610362549). Μικρός αλλά πολύ ατμοσφαιρικός ο εσωτερικός χώρος με το ρετρό πλακάκι στο πάτωμα και τους κομψά ντυμένους bartenders επί το έργον.
Αν και τρία κοκτέιλ φέρουν την υπογραφή του πολύ καλού mixologist Αλέξανδρου Σουρμπάτη, εμείς εστιάζουμε σε εκείνα του head bartender Αργύρη Σελιμά και χειροκροτούμε το Cox’s Barrel Aged Daiquiri με δικό του παλαιωμένο ρούμι και βανίλια αλλά και το Cienfuego με τζιν, shrub φράουλας και aquafaba.
Φαίνεται πως ο Γιακουμάτος έχει μάλλον το κοκαλάκι της νυχτερίδας, διότι και αυτό είναι δικό του παιδί, όπως και το γειτονικό club «Γιάφκα» (6982948611), όπου γράφουμε τον επίλογο της βραδιάς με ωραία ατμόσφαιρα, καλά ποτά, 30something κόσμο και άψογο ήχο που δεν συναντάμε ούτε στην Αθήνα.
Καλά κοκτέιλ στην ίδια γειτονιά θα πιείτε και από τα χέρια του έμπειρου Ντίνου Διαμάντη στο «Maverick» (2610330093), ενώ για μια πλήρη γεύση πατρινού nightlife μπορείτε να περάσετε και από τις πίστες της πόλης: στο «Romeo Plus» το χορό σέρνει ο Λούκας Γιώρκας, ενώ στο «Arena» προΐσταται ο Χρήστος Κυπριανίδης.
Την Κυριακή ξυπνάμε με ολίγον hangover και διάθεση για δυναμωτικό πρωινό. Τα pancakes είναι ισχυρή τάση στους καταλόγους της πόλης, η οποία, όπως όλα δείχνουν, ξεκίνησε από το «Makina» (Πατρέως 83, 2613013603).
Και όχι άδικα θα συμπληρώναμε, δοκιμάζοντάς τα στην πιο απλή εκδοχή τους, με μέλι και λίγο βούτυρο να λιώνει πάνω στην αχνιστή και τρυφερή σάρκα τους. Συνοδεύουμε με φρεσκοφτιαγμένο υγιεινό χυμό και χάζι στη hip νεολαία που γεμίζει τα τραπέζια του.
Παίρνουμε προφιτερόλ από τον Λοτσάρη στη Μαιζώνος, που μας το παίνεψαν φίλοι-γνώστες, υπέροχα λικέρ Κάστρο (must ο δυόσμος) της ποτοποιίας Χάχαλη από το πρατήριό τους στην Αγίου Νικολάου, και μαζί τον δρόμο της επιστροφής.
Στη βόρεια έξοδο της πόλης κάνουμε μια στάση στο Νέο Αρχαιολογικό Μουσείο. Τυλιγμένο σε ένα φουτουριστικό αρχιτεκτονικό κουκούλι, που μάλλον παραπέμπει σε μουσείο μοντέρνας τέχνης, αφηγείται την ιστορία της πόλης και της Δυτικής Αχαΐας γενικότερα από την προϊστορική εποχή μέχρι τους ύστερους ρωμαϊκούς χρόνους σε τρεις αίθουσες (Ιδιωτικός Βίος, Δημόσιος Βίος, Νεκρόπολη).
Εντυπωσιασμένοι από τα θαυμάσια ψηφιδωτά δάπεδα της ρωμαϊκής περιόδου, κάνουμε την τελευταία μας στάση στο «Δημοριρί» στο Ρίο, αυτό είναι το «καλό» εστιατόριο των Πατρινών για ψάρι. Οι προτάσεις του σεφ Κώστα Αξιώτη μάς εντυπωσιάζουν τόσο γευστικά όσο και με την αρτιστίκ παρουσίασή τους.
Οι γάμπαρες με τηγανητή ντομάτα, μάραθο και ούζο έρχονται τυλιγμένες σε φανταστικό φύλλο καλαμποκιού, η κακαβιά με άγρια πετρόψαρα απλώς φυσάει κι εμείς κλείνουμε ικανοποιημένοι αυτό το γεμάτο city break. Σε δύο ωρίτσες θα είμαστε πάλι στην Αθήνα.
Φωτό: Νικόλας Μάστορας
