Είκοσι βράδια των τελευταίων 40 χρόνων που η πόλη συντονίστηκε με τις μουσικές μεγάλων ονομάτων μέσα από μοναδικά, ξεχωριστά live και τα οποία το «αθηνόραμα» έζησε σε απόσταση αναπνοής από τη σκηνή.
30/3/1980
POLICE στο Σπόρτιγκ
Είναι η πρώτη μεγάλη rock συναυλία στη χώρα μας στο διάστημα που μας ενδιαφέρει. Ένα ωραίο γκρουπ που punk-οφέρνει με το δικό του τρόπο και στα πρώτα του βήματα έχει δύο πολύ καλά δισκάκια («Outlandos d’Amour» και «Reggata de Blanc»). Και με έναν Sting που έχει ήδη το σταριλίκι μέσα του. Η συναυλία είναι υπέροχη, όμως στους γύρω δρόμους και στον σταθμό του ΗΣΑΠ Άγιος Ελευθέριος πέφτει πολύ ξύλο ανάμεσα στα MAT και στον κόσμο.
12/9/1981
RORY GALLAGHER στο γήπεδο της ΑΕΚ
Αυτήν τη φορά τα επεισόδια είναι και μέσα κι έξω – σχεδόν σε όλη τη Νέα Φιλαδέλφεια. Είναι όμως μία από τις καλύτερες και συγκλονιστικότερες rock συναυλίες που έχουμε δει – ή τουλάχιστον έτσι μας κάνει να νιώθουμε η συναυλιακή στέρηση της εποχής! Ο Rory πετάει κυριολεκτικά, χωρίς να επηρεάζεται από τη βαριά οσμή των δακρυγόνων. Μαζί του πετάμε κι εμείς. Την άλλη ημέρα οι εφημερίδες βγαίνουν με τίτλους του τύπου «Οι ροκάδες έκαψαν τη Φιλαδέλφεια»!
29/6/1983
KEITH JARRETT στον Λυκαβηττό
Δημοφιλέστατος αυτός ο σπουδαίος πιανίστας της (ας πούμε) jazz. Εκείνη την εποχή η μουσική του για σόλο πιάνο από το «Koln Concert» παιζόταν στις τηλεοπτικές διαφημίσεις! Εδώ όμως, σε ένα κατάμεστο θέατρο, έχουμε το real thing. Τον Jarrett να παλεύει σωματικά με το πιάνο και τον ίδιο του τον εαυτό για να βγάλει μουσική σχεδόν θεϊκή. Δεν το καταφέρνει πάντα, όμως έτσι είναι η αυτοσχεδιαστική μουσική.
19/9/1983
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ στο Ολυμπιακό Στάδιο
Είκοσι χρόνια δρόμος για τον Διονύση, όμως αυτή η μεγάλη (μεγαλοπρεπής και μεγαλειώδης, με το αερόστατο και τα σχετικά) συναυλία ήταν μια καλλιτεχνική αποτυχία. Κακός ήχος και μεγάλη απόσταση σκηνής και κοινού, κάτι που δεν χαρακτηρίζει με τίποτα τα live του Διονύση Σαββόπουλου. Ήταν όμως πραγματικό event, που αμέσως άνοιξε το ΟΑΚΑ σε μουσικά γεγονότα. Εγώ, πάντως, έφυγα παγωμένος προς τον Ηλεκτρικό.
25/7/1983
ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ ΚΗΛΑΗΔΟΝΗΣ στην πλαζ της Βουλιαγμένης
Το ιστορικό και θρυλικό «Πάρτι στη Βουλιαγμένη» ήταν μια όμορφη καλοκαιρινή μάζωξη με φίλους και μουσικές, (κυρίως) με νεαρόκοσμο που πήγαινε να χαλαρώσει στην παραλία και να ακούσει τον Λουκιανό, τον Σαββόπουλο, την Αφροδίτη Μάνου, τον Νταλάρα, τον Βαγγέλη Γερμανό αλλά και τον σπουδαίο jazz πιανίστα Μανώλη Μικέλη και τη νεαρή Μαντώ. Πραγματική ζωντανή lounge κατάσταση που όλοι ευχαριστηθήκαμε.
27/2/1984
THE SUN RA ARKESTRA στο Θέατρο Ορφέας
Μεγάλη στιγμή για τη σύγχρονη μουσική. Ο Sun Ra πατάει το χώμα ενός αρχαίου πολιτισμού και δέχεται τις κοσμικές του δονήσεις βλέποντας την Ακρόπολη και ανεβαίνοντας σε αυτήν. Το βράδυ ακούμε το πιο εκπληκτικό διαστημικό swing που έχουμε γευτεί ποτέ: σύγχρονη jazz από μια Arkestra που βγάζει φωτιές, μπλέκοντας στάνταρντ του Sun Ra όπως το «Fate in a pleasant mood» με κανονικά όπως το «Mack the knife».
26-27/7/1985
ROCK IN ATHENS στο Παναθηναϊκό Στάδιο
Η αείμνηστη Μελίνα αγαπούσε τόσο πολύ το σύγχρονο rock, που διοργάνωσε –τη χρονιά που η Αθήνα ήταν Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης– ένα ολόκληρο (και σημαντικότατο) φεστιβάλ. Οι Telephone, Stranglers, Depeche Mode, Culture Club, Talk Talk, Cure, Nina Hagen, Clash ήταν ο μουσικός θίασος, όμως οι περισσότεροι τείνουν να θυμούνται το event από τα πλαστικά μπουκάλια που πετούσαν τα άγρια νιάτα της εποχής στον Boy George ή στα ΜΑΤ του αστυνομικού θρύλου Νίκωνα Αρκουδέα. Υπήρξε όμως μουσικό/συναυλιακό ορόσημο.
28/6/1988
BOB DYLAN στο γήπεδο του Παναθηναϊκού
Μία από τις καλύτερες μουσικές στιγμές που έχουμε ζήσει ever. Ο Bob, ο μουσικός οδηγός όλων μας, πήρε σοβαρά τον εαυτό του (σπάνιο!) και τα (υπέροχα, μοναδικά) τραγούδια του και μας τα είπε όμορφα και ωραία, με την άρθρωση και τους μελωδισμούς που έπρεπε, αφήνοντάς μας πολύ μικρά περιθώρια να μη συγκινηθούμε – ή να μη δακρύσουμε. Και η έκπληξη της βραδιάς: η guest παρουσία του Van Morrison, που μας άφησε κυριολεκτικά άφωνους.
16-17/7/1988
AFRO-REGGAE HEAT WAVE στην πλαζ του Αλίμου
Δεν γίνεται συχνά μνεία σε αυτό το event, όμως ήταν ένα πραγματικά σημαντικό μουσικό open air φεστιβάλ, όπου μπορούσες να ακούσεις μουσικούς όπως ο Salif Keita, ο Linton Kwesi Johnson, ο Youssou N’Dour, ο Don Cherry ή ο Abdullah Ibrahim (aka Dollar Brand) ή να πας απλώς για titties ‘n’ beer! Διοργανώθηκε από το «Ρόδον» σε μια εποχή που η world μουσική ήταν πραγματικά στα πάνω της. Αλλά δεν ξανάγινε...
31/5/1989
PINK FLOYD στο Ολυμπιακό Στάδιο
Περισσότερο σούσουρο προκάλεσε αυτή η συναυλία παρά μουσικό ενδιαφέρον. Ένα γκρουπ που βρίσκεται ήδη αναπαυμένο στις δάφνες του, χωρίς τη βασική συνιστώσα στις τάξεις του, φτιάχνει ένα πολυθέαμα με λέιζερ και τα σχετικά και με ένα... γουρούνι να πετάει στον ουρανό. Φαίνεται όμως πως όλη η Αθήνα ήταν εκεί και το χάρηκε!
7-8/11/1989
THE RESIDENTS στο «Ρόδον»
Αδημονούσαμε να δούμε –διότι τους είχαμε ακούσει κατά κόρον– αυτούς τους μυστήριους τύπους από την Καλιφόρνια, που έπαιζαν (και παίζουν!) avant pop μουσική κρατώντας τα πρόσωπά τους κρυμμένα μέσα σε τεράστιους βολβούς ματιών ή αντίστοιχα πολύεδρα. Εκείνη την εποχή είχαν «διαστρέψει» τη μουσική του «βασιλιά» Elvis και αυτήν τη διαστροφή είχαμε απολαύσει εκείνο το βράδυ. Μετά τη συναυλία, στο «Αυγό του Κόκκορα», είχαμε την εντύπωση πως οι Residents δειπνούσαν στο ακριβώς διπλανό τραπέζι!
8/1991
DIAMANDA GALAS στον Λυκαβηττό
Ήρθε αρκετές φορές στη χώρα μας –και χώρα της φυσικά– με πιο «προσιτά» τραγουδοποιητικά ή τζαζικά projects, όμως αυτή η πρώτη φορά είναι που μένει στο μυαλό μας πιο έντονα. Με φωνητικές και αυτοσχεδιαστικές ικανότητες που σου παγώνουν το αίμα, η Μανιάτισσα αβανγκάρντ ντίβα μας παρουσίασε το θεμελιακό της μουσικό έργο «The plague mass» και, φυσικά, μας γοήτευσε. Όχι μόνο με την εκπληκτική μουσική και σκηνική δράση της αλλά και σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις μας περί μουσικής. Όπου αποδείχτηκε περισσότερο φαν των Motorhead παρά του John Zorn!
14/7/1996
IGGY POP στη Φρεαττύδα
Φεστιβάλ Rock of Gods –που στη συνέχεια έγινε Rockwave– και για πρώτη φορά το ελληνικό κοινό συνειδητοποιεί τι σημαίνει πραγματικός rock performer στο πρόσωπο του Iggy. Σε μια μαραθώνια εμφάνιση μέσα σε μια συνεχή φρενίτιδα, ακόμη και με τα αίματα να τρέχουν όταν τον πέτυχε κάποιος με ένα μπουκάλι (!), ο Iggy Pop αποδεικνύει πως η ενέργεια είναι κάτι που ξέρει να χειρίζεται. Και αυτή η μπαταρία μάλλον είναι γεμάτη κάθε φορά που εμφανίζεται στα μέρη μας.
1/7/1996
DAVID BOWIE στο γήπεδο του Παναθηναϊκού
Τώρα που τον χάσαμε, ο νους μας μπορεί να πάει στη μία και μοναδική του συναυλία στη χώρα μας, στο πλαίσιο του φεστιβάλ Rockin’ Athens. Με ένα πρόγραμμα που αναδείκνυε την πολυμορφική και πολυμεταβλητή του περσόνα, ο Bowie κέρδισε το κοινό του. Περισσότερο ενδιαφέρον όμως, στο πλαίσιο του ίδιου φεστιβάλ –και την ίδια ημέρα–, μπορεί να είχε ο Lou Reed!
16/9/1998
ROLLING STONES στο Ολυμπιακό Στάδιο
Έχοντας στην κοινή μας συνείδηση ένα «κρατούμενο» από το 1967, από εκείνη τη θρυλική πρώτη εμφάνιση του κορυφαίου rock group στη χώρα μας που δεν τελείωσε κανονικά, θα θεωρήσουμε αυτήν τη δεύτερη συναυλιακή επίσκεψη των Rolling Stones στα μέρη μας σημαντικότατη. Και ήταν – διότι είδαμε με πόση δύναμη, αισθητική ειλικρίνεια, ενέργεια κι επαγγελματισμό, χωρίς πολλές φιοριτούρες, οι Stones απευθύνθηκαν στα παιδιά και τα εγγόνια τους!
12/6/1999
METALLICA στο γήπεδο του Απόλλωνα
Αυτό το γκρουπ με τις πολλαπλές εμφανίσεις στη χώρα μας γαλούχησε αρκετές «υπο-γενιές» ακροατών του «σκληρού-με-ουσία» ήχου. Σε αυτήν την εμφάνιση των Metallica μπορώ να θυμηθώ την εισαγωγή (φυσικά!), πολλή ζέστη και πολύ παγωμένη μπίρα, πλήθος από ωραία κομμάτια –σκληρά αλλά και... φλώρικα– και το τελικό αποτέλεσμα που ήταν ιδρώτας, ιδρώτας, ιδρώτας! Το ευχαριστηθήκαμε, αλλά δεν ξαναπήγαμε σε συναυλία τους.
4-5/7/2005
ENNIO MORRICONE στο Ηρώδειο
Μια πολυαναμενόμενη εμφάνιση από τη στιγμή που πριν από μερικά χρόνια, στο γύρισμα του αιώνα, ο «Μαέστρος» αποφάσισε να βγει μπροστά και ως concert artist και να μην παραμείνει απλώς ο πολυγραφότερος και παραγωγικότερος (και για μας ο σημαντικότερος) κινηματογραφικός συνθέτης του κόσμου. Δύο κατάμεστα Ηρώδεια –που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι και πέντε– με μουσικές του Ennio Morricone από επιλεγμένες στιγμές της πορείας του και με τον ίδιο να διευθύνει την αγαπημένη του Roma Sinfonietta και την εκπληκτική Susanna Rigacci να τραγουδάει, μεταξύ άλλων, το «Ecstacy of gold».
27/9/2008
MADONNA στο Ολυμπιακό Στάδιο
Η βασίλισσα (ή κάτι τέτοιο) της ποπ και μόνο με τη μυρωδιά της έκανε όλα τα εισιτήρια να εξαφανιστούν σε χρόνο-ρεκόρ. (Ακούστηκε πως πολλά πουλήθηκαν σε διαδικτυακή μαύρη αγορά, αλλά αυτό δεν είναι σίγουρο.) Το σίγουρο είναι ότι εκείνη η βροχερή ημέρα του Σεπτεμβρίου ήταν αρκούντως «Sticky & sweet» για να μαζέψει όλο τον νεαρόκοσμο και τον καλό τον κόσμο σε ένα πολυτελέστατο πλούσιο σόου. Όπως ταιριάζει σε μια βασίλισσα.
3/9/2010
U2 στο Ολυμπιακό Στάδιο
Να υποθέσουμε ότι η προηγηθείσα (τον Σεπτέμβριο του 1997) συναυλία τους στη Θεσσαλονίκη είχε μεγαλύτερη βαρύτητα ως event. Όμως τόσο η κινητικότητα που παρήχθη προ της εμφανίσεώς τους εδώ όσο και η ωριμότητα –άμα τε και η κοινωνική ευαισθησία– που επιδεικνύουν ο Bono και η παρέα του σε κάθε περίπτωση κάνουν αυτήν την ιδιαίτερη, εφ’ όλης της ύλης κι επί μιας σκηνής 360 μοιρών συναυλία ξεχωριστή ανάμεσα σε όλες τις άλλες των τελευταίων χρόνων.
19/9/2014
LADY GAGA στο Ολυμπιακό Στάδιο
Έχοντας ξεκαθαρίσει ότι η Lady Gaga είναι μια αξιόλογη μουσικός και καλλιτέχνις, που μπορεί να έχει μπροστά της ενδιαφέρουσα πορεία (με πισωγυρίσματα κι επιτυχίες), παρακολουθήσαμε ένα σόου απολαυστικότατο, που επικοινωνεί θαυμάσια με ένα νεανικό κοινό και δύναται να μιλήσει με μια δυναμική που βρίσκουμε σε «πιο ροκ» καταστάσεις. Τα φωσφορίζοντα κεριά έγραφαν στην ατμόσφαιρα τους ρυθμικούς παλμούς του event κι έκαναν πιο πλούσια τα live εικαστικά – συμπεριλαμβανομένων των εναλλασσόμενων/μεταλλασσόμενων ενδυμάτων της Lady Gaga. Τα κινητά και τα tablets βιντεοσκοπούσαν ασύστολα.
