Πριν τρία χρόνια, τέτοια μέρα, 17 Απριλίου 2012, ακούω την Ερμίνα από το απέναντι γραφείο να λέει «Πέθανε ο Δημήτρης Μητροπάνος»! Ήταν σα να ξύπνησε ένας εφιάλτης. Μερικά χρόνια πιο πριν, όταν ήταν στο νοσοκομείο, μιλούσαμε με τον Θάνο και μου έλεγε «ο Δημήτρης το παλεύει». Νίκησε και ξαναβγήκε στη σκηνή – το ίδιο δυνατός όπως και πριν. Τον Νοέμβριο του 2011 είμαστε εκεί για μια ακόμα φορά: με την Ελένη, τον Γρηγόρη, την Ανθή... και τον ακούγαμε εκστασιασμένοι – έτσι καθώς ήταν τριγυρισμένος από πλήθη. Δυο μήνες μετά τον θάνατό του, τον Ιούνιο του 2012, στο νοσοκομείο και περιμένοντας, ο αδελφός μου – που είναι της δουλειάς – μου εξηγούσε πως ο Δημήτρης Μητροπάνος θα μπορούσε να είχε επιζήσει. Τελικά, επέζησα εγώ – κι αυτό που θέλω να κάνω είναι να μην ψάχνω στο αρχείο αλλά να ακούω τα τραγούδια.
«Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη»
«Τώρα η απομόνωση των καλλιτεχνών κοντεύει να κλείσει 20ετία! Πέρα από τις «παρεούλες» - που είναι για κλωτσιές! – οι παρέες που δημιουργούν και αφήνουν πράγματα στο πέρασμά τους δεν φαίνεται να υπάρχουν!»
«Τα Λαδάδικα»
«Χωρίς δημιουργούς δεν υπάρχει τίποτα! Αυτοί είναι που χαράζουν τον δρόμο! Οι τραγουδιστές μπορεί να συμβάλλουμε – όμως χωρίς το πρωτογενές υλικό δεν υπάρχει τίποτα. Χωρίς τον Τσιτσάνη δεν θα είχαμε «Συννεφιασμένη Κυριακή»…
«Ρόζα»
Η «Ρόζα» με την επιτυχία που έκανε, λειτουργώντας σαν ομπρέλα, έχει «θάψει» πολύ πράγμα από τον δίσκο «Στου αιώνα την παράγκα»! Όλα τα τραγούδια του είναι το ένα καλύτερο από το άλλο…
«Θάλασσες»
«Δεν ερωτευόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Αλλιώς πονάει ο ένας, αλλιώς χαίρεται ο άλλος! Το θέμα είναι ό,τι συναίσθημα τραγουδάει ο καθένας μας να το κάνει χωρίς ενοχές!»
«Για να σ’ εκδικηθώ»
«Ψάχνουν τα παιδιά, ακούνε πράγματα. Έχουν έρθει παιδιά και με ρωτούσαν για τα τραγούδια του Καζαντζίδη και τους εξηγούσα για την ξενιτιά... Για αυτούς ο Καζαντζίδης ήταν τελείως άγνωστος...»
«Σταμάτης Κομνηνός»
«Ο «Άγιος Φεβρουάριος» και σήμερα είναι μοντέρνος! Εγώ έχω πει ότι αυτός και το «Στου αιώνα την παράγκα» είναι ότι πιο καλό έχω κάνει στη δισκογραφική μου πορεία!»
«Η σούστα πήγαινε μπροστά»
«Όλοι όσοι ξεκινήσαμε μαζί και είμαστε στην ίδια ηλικία έχουμε μια ιστορία και πατάμε πάνω σ’ αυτή! Η γενιά μας δεν είχε ευκολίες, δεν είχε την τηλεόραση – και αυτό μας βοήθησε να χτίσουμε την καριέρα μας μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο. Όλοι είμαστε παιδιά που ήρθαμε από επαρχία. Εγώ από τα Τρίκαλα, ο Μητσιάς από τη Χαλκιδική, ο Πάριος από την Πάρο...»
