Σκέτη παρεξήγηση αυτό το κρασί. Κι ας το πίνουμε όλο και περισσότερο, όπως επιβεβαιώνουν οι στατιστικές. Mια πολύ χαρακτηριστική κινηματογραφική σκηνή που αποτυπώνει πολύ ωραία και με σαρδόνιο χιούμορ την περί ροζέ παράνοια έχει γυρίσει ο Ρόμπερτ Όλτμαν στο «Pret-a-porter».
Εκεί, λοιπόν, κάποια στιγμή ο Ζαν-Πoλ Γκοτιέ ζητάει σ’ ένα ρεστοράν ένα ποτήρι ροζέ κρασί ο σερβιτόρος ανακατεύει στην ψύχρα μπροστά στην κάμερα λευκό και κόκκινο στο ίδιο ποτήρι και το δίνει στον Γκοτιέ, που δεν έχει πάρει χαμπάρι τι έχει συμβεί! Αυτή είναι η πιο διαδεδομένη εντύπωση στον κόσμο για το ροζέ. Κάπως σαν αγχωμένη μοντέλα που τρέχει να μαυρίσει στο άψε σβήσε κάτω από τις ακτίνες του solarium για την πρώτη της εμφάνιση στις πλαζ της Μυκόνου ή σαν τον παρά φύση ξασπρισμένο Μάικλ Τζάκσον που ξέβαψε στην μπουγάδα. Αμ δε, τα σύγχρονα καλοφτιαγμένα κρασιά έχουν ψυχή, έχουν στιλ, έχουν προσωπικότητα. Το θέμα σηκώνει ψυχανάλυση. Γι’ αυτό και ξαπλώσαμε στο ντιβάνι τα ροζέ κρασιά. Προσκαλέσαμε στους φιλόξενους δερμάτινους καναπέδες του Balux Cafe The House Project στη Γλυφάδα την αγαπημένη Μάριον Μιχελιδάκη (Σαββατοκύριακο στη ΝΕΤ) και τον καλό μας φίλο Στέλιο Μάινα.
Το πρώτο κρασί στα ποτήρια μας «Παπαϊωάννου», δεν έχει το παλ χρώμα που περιμένεις κι αυτό κάνει τη Μάριον να σχολιάζει. «Δεν είναι ροζέ ροζέ, μοιάζει με κοκκινέλι• μου φέρνει στο νου εκείνα τα κόκκινα εκατόφυλλα τριαντάφυλλα που υπήρχαν παλιά στους ελληνικούς κήπους». Το μυρίζουμε όλοι και ο Στέλιος αποφαίνεται: αίσθηση καθαρότητας, αγνότητας. Η Μάριον προβληματίζεται: «στη μύτη θυμίζει κοριτσίστικο άρωμα, στη γεύση είναι πλούσιο, σοβαρό, μου μοιάζει κυριακάτικο τραπέζι». «Γι’ αυτό εγώ το παρομοιάζω με Μπουνιουέλ», τραβάει ο Μάινας σινεψυχογράφημα, «σε ξεγελάει η όψη και η μυρωδιά, το κρασί είναι μεστό στη γεύση». Η Μάριον σκέφτεται Τρυφό, γιατί το «Παπαϊωάννου» της κάνει Φανί Αρντάν στη «Γυναίκα της Διπλανής Πόρτας», «μεστή και με φινέτσα».
Το σκηνικό άλλαξε εντελώς όταν ανοίξαμε το «Whispering Angels», ένα γαλλικό ροζέ από την Προβηγκία, που κάνει τρελό σουξέ στην Ελλάδα. Το βλέπω ότι τους αρέσει. «Να ένα ροζέ σομόν, σε ωραίο μπουκάλι» μας προλαβαίνει η Μάριον. «Κουφέτα, νυφικό, ρομαντική ταπετσαρία», αποφαίνεται με πονηρό χαμόγελο ο Στέλιος. Αυτό ήταν σαν να έπεσε το σύνθημα και κατρακυλάνε αυθορμήτως τα χαρούμενα σχόλια. «Αυτό είναι “Ο γάμος του Καλύτερού μου Φίλου’’ με την Τζούλια Ρόμπερτς και την Κάμερον Ντίαζ, και μετά δεξίωση στο γκαζόν», μας λέει η Μάριον και ξεσπάμε όλοι σε γέλια. Σκέφτομαι δυνατά ότι ναι μεν είναι σαν τη ροζ μπονμπόν πλευρά της ζωής, αλλά οι «Ψιθυρίζοντες Άγγελοι» έχουν φινέτσα ζηλευτή. «Σαν την Τζάκι Κένεντι» λέει ο Μάινας, «η στιλάτη κομψή, χαρούμενη, κλασάτη». Ψάχνουμε τις σικάτες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου και διαλέγουμε Μάρω Κοντού και Μπέτυ Αρβανίτη, ενώ παράλληλα η Μιχελιδάκη φέρνει μ’ αυτό το κρασί εικόνες από σπαγκέτι με βόνγκολε και φεστιβάλ Βενετίας.
Με τις «Ακακίες» του κυρ Γιάννη ανεβαίνουμε στο Αμύνταιο. «Αν είχε αφή, θα ήταν χνούδι στα πέταλα τριαντάφυλλου», ξεκινάει η Μάριον που της αρέσει πολύ αυτό το κρασί, «θα το ’πινα και σκέτο δίπλα στο τζάκι». «Αυτό δεν είναι ευρωπαϊκό, είναι κρασί της Ανατολής», παίρνει τη σκυτάλη ο Μάινας, «μοιάζει σαν φροντισμένος κήπος με πολλά λουλούδια σε παλιό αρχοντικό της Κωνσταντινούπολης, ειδικά το χειμώνα που με την υγρασία οι μυρωδιές τους γίνονται ασύλληπτα διεισδυτικές. Είναι παζάρι, είναι σουκ αυτό το κρασί, θα μπορούσες να το πιείς ζεστό με κανέλα». Βλέπω τη Μιχελιδάκη να ρεμβάζει κοιτώντας απέναντι τον ήλιο που δύει και τη ρωτάω τι σκέφτεται. «Να ’ναι φθινόπωρο βαθύ και να μπω στο καράβι για να πάω σε νησί. Οι εικόνες θα ’ναι διαφορετικές από του καλοκαιριού θα στέκομαι στο κατάστρωμα φορώντας φουτεράκι, θα φυσάει λίγο, θα υπάρχει γλυκιά μελαγχολία, στην ατμόσφαιρα και οι ‘‘Ακακίες’’ θα ’ναι σαν συντροφιά, σαν παρέα…» Γυρίζουμε σινεμά με τέτοιες εικόνες, οπότε το κρασί ζωντανεύει στον Μάινα την εικόνα της όμορφης Τουρκάλας που έπαιζε στην «Πολίτικη Κουζίνα», και σ’ εμένα Άννα Μανιάνι.
Το «Ροζέ Αβαντίς» που ακολουθεί στο ντιβάνι έχει... ιώδεις ανταύγειες, γεύση σαφώς πιο βαθιά και αρκετές τανίνες, οπότε αλλάζει το σκηνικό: έχουμε ανέβει στο βουνό, στου Μέλανα Δρυμού τα δάση, φοράμε πουλόβερ, έχουμε ανάψει τζάκι. Είναι σαφές ότι πλησιάζει πιο πολύ απ’ όλα στο κόκκινο κρασί. Στη Μάριον κάνει «πικνίκ σε μουντό Λονδίνο, με στρωμένη καρό κουβέρτα στο Hyde Park». Εμένα με πάει σε Χίτσκοκ, έχει ασυνήθιστα αρκετές τανίνες, είναι καλοφτιαγμένο, σε ιντριγκάρει να το ψάξεις, να το μυρίσεις, να ανακαλύψεις απρόσμενες πλευρές του.
Το δραμινό «Τέχνη Αλυπίας» είναι ένα ωραίο παζλ φτιαγμένο από πέντε διαφορετικές γαλλικές και ιταλικές ποικιλίες. Αρχίζει πρώτος ο Μάινας την ψυχανάλυση. «Είναι κρασί αστικό, που σε ταξιδεύει σε πόλη αρχοντική, στην ομίχλη των βενετσιάνικων καναλιών». Έχει το άρωμα ενός μουσείου, όχι μοντέρνου, παλιού Ερμιτάζ, Αγία Πετρούπολη. Είναι λίγο Βισκόντι». Ο Στέλιος πιστεύει ότι έχει και μια άλλη, πιο σικάτη πλευρά, «έχει κλάση, αέρα, φινέτσα είναι χαρούμενο, με ιταλική ελαφράδα». «Μαρτσέλο Μαστρογιάνι» αναρωτιέμαι. «Προφανώς» είναι η απάντησή του. «Νιώθεις ότι έχει βάθος και προοπτική όταν το βάζεις στο στόμα, σαν να διασχίζεις ένα τούνελ, σ’ εγκλωβίζει για λίγο, αλλά ξέρεις ότι θα σε βγάλει πάλι στο φως», υπογραμμίζει εύστοχα η Μιχελιδάκη.
Από δω και πέρα το σκηνικό αλλάζει εντελώς. Στα ποτήρια ρέει σαμπάνια ροζέ «Laurent Perrier», σημείο αναφοράς του είδους. Τα μάτια αρχίζουν να λάμπουν. «Άστατος χαρακτήρας, παίζει, φλερτάρει, με πάει στις ‘‘Επικίνδυνες Σχέσεις’’. Αυτή η σαμπάνια είναι σαν την πρωταγωνίστριά τους, τη Μισέλ Φάιφερ. Δεν είναι πιτσιρίκα 20άρα, είναι η Φάιφερ, γοητευτική, με βάθος, σπινθηροβόλα προσωπικότητα. Είναι προκλητική αυτή η σαμπάνια, αλλά η πρόκλησή της δεν είναι χυδαία, έχει χάρη». Η Μάριον κεντάει κι εμείς την απολαμβάνουμε. «Είναι σαν μια λευκή κονβέρντιμπλ Mercedes με λεπτές γραμμές που βολτάρει μια ωραία βραδιά στο Μόντε Κάρλο». Ο Στέλιος στέκεται πιο γευσιγνωστικά, «μ’ αρέσει γιατί δεν προβάλλει ναρκισιστικά τις φυσαλίδες της, ερωτοτροπεί διακριτικά».
Το τελευταίο ροζέ είναι πολύ διαφορετικό από τα υπόλοιπα υπάρχει μια αδιόρατη γλύκα και αρκετό, ισορροπημένο αλκοόλ στην «Άδολη Γη». Κι έτσι όπως τη μυρίζουμε και πίνουμε μερικές γουλιές, Στέλιος και Μάριον λένε μαζί σ’ έναν απίστευτο συντονισμό, μ’ ένα στόμα, τις λέξεις «ηφαίστειο, Σαντορίνη». Αναρωτιέμαι αν είναι ένας ρομαντισμός που τους καθοδηγεί, όμως όχι. «Έχεις μια αίσθηση ευρυγώνιου φακού καθώς το κρασί απλώνεται στο στόμα, σαν να κάθεσαι σ’ εκείνο το συγκλονιστικό σημείο στην άκρη της καλντέρας στα Φηρά και να συνειδητοποιείς ότι η Γη είναι στρογγυλή, αντικρίζοντας την καμπύλη γραμμή του ορίζοντα», λέει εκείνη. «Σαν να πετάς ψηλά όπως ο Ίκαρος, 300 μέτρα πάνω απ’ τη θάλασσα και να νιώθεις μια απέραντη αίσθηση ελευθερίας», λέει ο Μάινας, «είναι κρασί ευρωπαϊκό, δεν σε καθίζει, σε φτιάχνει ωραία». H Μάριον καταλήγει, «είναι σαν τον Μπαράκ Ομπάμα• μαύρος, Αμερικανός, αλλά με ευρωπαϊκό αέρα. Αυτό το ροζέ ξεφεύγει απ’ τα κλισέ». Κάνοντας τον απολογισμό και οι δύο δηλώνουν ότι πρώτη έρχεται η σαμπάνια στην προτίμησή τους. Κατόπιν η Μάριον δηλώνει ενθουσιασμένη με την «Άδολη Γη» και είναι σίγουρη ότι θα υιοθετήσει τις «Ακακίες». Ο Στέλιος ξεχωρίζει τις «Ακακίες» γιατί έχουν μια παλιομοδίτικη αρχοντιά βυζαντινής πορφύρας στην ούγια, και μετά διαλέγει «Whispering Angels». «Μ’ αρέσει να πίνω το κρασί μόνο του, κι αυτό το γαλλικό ροζέ είναι εξαιρετικό σ’ αυτόν το ρόλο. Κερνάς καλεσμένους με κάτι κλασάτο για να δροσιστούν, όχι ξεπέτα με πορτοκαλάδα».
«Τα όνειρά σου να τα λες. Κι ας είναι νύχτα κρύα, κι ας έρθουν και φροϊδιστές τώρα στην εξουσία», παραφράζω τον Σαββόπουλο μετά από μια τόσο εξαγνιστική αποκατάσταση αυτής της τόσο διαδεδομένης ροζέ παραξήγησης.
Τα κρασιά της δοκιμής
Το αρσενικό
Αβαντίς Ροζέ ’09, Τοπικός Οίνος Εύβοιας
Ποικίλίες: Grenache Rouge, Syrah
Το πιο «κόκκινο» από τα ροζέ, αφήνει στο πέρασμά του έντονα αρώματα από φρούτα του δάσους, βατόμουρα, μύρτιλα, φραγκοστάφυλα.
Το στόμα του μεστό, αυστηρό, με αρκετές νόστιμες τανίνες και ωραία οξύτητα.
Kάνει καριέρα σαν κρασί φαγητού.
Το ευρυγώνιο
Άδολη Γης Ροζέ ’09 Ημίξηρος
Ποικιλία: Cabernet Sauvignon
Στρογγυλή, ελκυστική μύτη που μυρίζει κεράσι και ψημένα κόκκινα φρούτα.
Ευρύ και ρέον στο στόμα, γλυκόπιοτο αλλά ισορροπημένο, έτσι που στο φινάλε να σε δροσίζει.
Oι πολύ φρουτώδεις τανίνες του ενισχύουν τη γεύση.
Το ανατολίτικο
Ακακίες ’09, Κυρ Γιάννη, ΟΠΑΠ Αμύνταιο
Ποικιλία: Ξινόμαυρο
Έντονα φρουτώδες, με αρώματα ροδιού και γλυκού φράουλα, εκφραστικό, βαθύ, καθαρό.
Γεμάτο αλλά ιδανικά δροσιστικό, πολύ φρουτένιο, με νόστιμες, πολύ μετρημένες τανίνες.
Το κυριακάτικο τραπέζι
Αμπελώνας Παπαϊωάννου Ροζέ ’09, Τοπικός Οίνος Κορινθιακός.
Ποικιλία: Αγιωργίτικο
Γλυκό ροδοκερασένιο άρωμα με ένταση και διάρκεια.
Γλυκόπιοτο, φρουτένιο, κλασικό, με απαλές τανίνες και αρκετή οξύτητα που το κάνουν ιδανικό σύντροφο παραδοσιακής ελληνικής κουζίνας.
Βισκόντι – Μαστρογιάνι
Τέχνη Αλυπίας Ροζέ ’09, Τοπικός Οίνος Δράμας.
Ποικιλίες: Syrah, Cabernet Sauvignon, Merlot, Sangiovese, Nebbiolo.
Μια κομψή φρουτοσαλάτα με κεράσια, βύσσινα, βατόμουρα και φράουλες, παρφουμαρισμένη με μέντα τη μυρίζεις και τη γεύεσαι.
Στόμα σοβαρό, γλυκόπιοτο, σαν καραμέλα κόκκινων φρούτων, και σοφά υπολογισμένες τανίνες που το «γεμίζουν».
Σοφιστικέ πειρασμός
Laurent Perrier Cuvee Rose Brut
Ποικιλία: Pinot Noir
Αυτή η εμβληματική ροζέ σαμπάνια δεν απολαμβάνει τυχαία τη φήμη της.
Η λαμπερή, έντονη, φρουτώδης φρεσκάδα του αρώματός της συγκεντρώνει μύρτιλα, φράουλες και βατόμουρα μαζί με βιολέτες και πανσέδες.
Εξαιρετικό, γλυκόπιοτο, σοβαρό αλλά και παιχνιδιάρικο στόμα, φουλ στο φρούτο.
Στο γάμο του καλύτερού σου φίλου
Whispering Angels ’09, AOC Cotes de Provence.
Ποικιλίες: Grenache, Rolle
Έξω καρδιά, φρουτώδης κομψότητα που μοσχοβολάει ρόδι και φράουλα.
Σούπερ ντελικάτο, καλοφτιαγμένο στόμα, αιθέριο, σικάτο, γεμάτο κόκκινα και κίτρινα φρούτα.
Eυχαριστούμε για την ευγενική φιλοξενία το Balux Cafe The House Project, Λεωφ. Ποσειδώνος 58, Αστέρας Γλυφάδας, 210 8983577
