Αν αφήσουμε το συναίσθημα να εκφραστεί αβίαστα, τότε πρέπει να παραδεχτούμε ότι το ούζο είναι το κατεξοχήν καλοκαιρινό ποτό του Έλληνα αυτό που μεθάει τις αισθήσεις του, που γαργαλάει τον ουρανίσκο του, που βάζει τη θάλασσα μες στο μυαλό του.
Το πρώτο θεμελιώδες θεώρημα της γευστικής αρμονίας με ούζο, απ την άλλη, μας διδάσκει ότι ο μεζές που θα κάνει παρέα στο εθνικό μας ποτό πρέπει να έχει τα κότσια να σταθεί δίπλα του. Με άλλα λόγια, να μην εξαφανίζεται μηρος στη δύναμη του, αλλά να του «αντιμιλάει».
Φέτος, που είναι n χρονιά της Ελλάδας, που οι εκπρόσωποι όλου του πλανήτη θα σπεύσουν στην Αθήνα για τους δικούς μας Ολυμηιακούς Αγώνες, εμείς αποδεικνύουμε εμπράκτως το έμφυτο φιλόξενο πνεύμα μας: ανοίγουμε το τραπέζι μας σε διάφορες γαστρονομικές κουλτούρες και βάζουμε το εθνικό μας απόσταγμα να φλερτάρει με μεζέδες απ όλον τον κόσμο!
Πολύχρονοι πειραματισμοί μου με έχουν οδηγήσει στο συμηέρασμα ότι το ούζο είναι ένα ποτό άκρως ανοιχτόμυαλο. Αγαπάει μεν όλο το κλασικό ρεπερτόριο των δυνατών παραδοσιακών μεζέδων, συνάπτει όμως και δυνατές φιλίες με έντονες, πικάντικες, φουλ στο άρωμα, γεύσεις απ όλον τον κόσμο. Ερωτεύεται, κατ αρχάς, κάθε είδους κάρι - ο μυρωδάτος εξωτισμός θαρρείς είναι γεννημένος για το γλυκανισάτο απόσταγμα. Γι αυτό, στο κοσμοπολιτικό τραπέζι μας συμηεριλαμβάνουμε δύο ινδικές σπεσιαλιτέ: ένα κλασικό κοτόπουλο κάρι και μια ρεβιθοσαλάτα πασπαλισμένη με λογής λογής μηαχαρικά. Από την ευρύτερη γειτονιά μας, της Μέσης Ανατολής, ύστερα, δανειζόμαστε δύο ζόρικους μεζέδες, που n αρμονία τους με το ούζο είναι εξασφαλισμένη, αφού Λιβανέζοι και Σύριοι συνηθίζουν να τους βάζουν δίπλα στο δικό τους γλυκανισάτο ποτό, το αράκ. Διαλέξαμε λοιπόν μια πικάντικη πιπεροσαλάτα με καρύδια (μουχαμάρα) και τα κλασικό φαλάφελ (κεφτεδάκια από κουκιά), σερβιρισμένα όμως με τον ταιριαστό νεοτερισμό ενός πέστο, φτιαγμένου με παρθένο σησαμέλαιο. Αλλάζουμε, τώρα, Ήπειρο συστήνουμε στο ούζο ένα μεξικάνικο τάκο με γαρίδες (καυτερό σαν κόλαση) και εντυπωσιαζόμαστε από το πόσο ταιριαστά στέκονται το ένα δίπλα στο άλλο. Επιστρέφοντας στην Ευρώπη, καινοτομούμε μεταμορφώνοντας ένα χταπόδι σε ουγγαρέζικο «παπρικάτο» καυτερό διαμαντάκι, που το γλυκάνισο του ούζου το φλερτάρει επίμονα. Και κλείνουμε με μια μεγάλη έκπληξη, ένα συνδυασμό σούσι με χταπόδι και καλαμάρι, που, βουτηγμένο στην καυτερή σάλτσα σόγιας/ουασάμηι και μαζί με γλυκοπικάντικο τζίντζερ τουρσί, ανεβάζουν την ένταση της αρμονίας με το ούζο.
Όχι, ο κοσμοπολιτισμός του ούζου δεν είναι για κανένα λόγο ένα εφεύρημα της στιγμής, ένας μόνο πειραματισμός εμηνευσμένος από το Ολυμπιακό timing, αλλά μια πειστική πρόταση γαστρονομικού lifestyle με μεγάλο εμηορικό δυναμικό. Που δηλώνει με θεαματικά αποτελέσματα στο τραπέζι το πώς θα μηορούσε να γίνει πράξη μια υγιής γαστριμαργική παγκοσμιοποίηση στηριγμένη σε ακομπλεξάριστες γευστικές αρμονίες, που γεννούν σινεμασκόπ χαμόγελο σε όποιον τις δοκιμάζει.
