Κατακόκκινες και γυαλιστερές, οι πιπεριές Φλωρίνης (ή, μάλλον, τύπου Φλωρίνης) τραβούν το μάτι και την όρεξη στους πάγκους του μανάβη όσο κανένα άλλο κηπευτικό. Από κοντά και οι χαριτωμένες μικρές τσούσκες, οι καυτερές πιπεριές που σε προκαλούν να τις αγοράσεις, αλλά συνήθως διστάζεις. Αυτή την εποχή βρίσκεις ακόμα και την κλασική πράσινη πιπεριά σε κόκκινη εκδοχή. Οι πιπεριές είναι ένα ξεχωριστό κηπευτικό. Δίνουν άρωμα και γεύση όπου κι αν προστεθούν ενώ οι καυτερές προσθέτουν τη μαγική πινελιά που απογειώνει. Η πιπεριά μας ήρθε από τη Νότια Αμερική με τις κατακτήσεις και ενσωματώθηκε καλά στην κουζίνα όλης σχεδόν της Ευρώπης. Στην περιοχή της Φλώρινας βρήκε ένα ιδανικό μικροκλίμα και έδωσε τη γλυκύτατη πλατίκα, την κοντή πιπεριά με το σχήμα Δ, που δυστυχώς δεν φτάνει νωπή μακρυά από εκεί. Είναι νοστιμότερη και πιο αρωματική από τις "τύπου Φλωρίνης" που βρίσκουμε παντού. Ολα τα είδη έχουν την ίδια καταγωγή και η ποσότητα της καψαϊκίνης που περιέχουν είναι υπεύθυνη για το αν και πόσο καυτερές είναι. Εκτός από νόστιμες, είναι και εξαιρετική πηγή βιταμινών (κυρίως C) και άλλων πολύτιμων στοιχείων με αντιοξειδωτική δράση. Αν σας αρέσουν οι καυτερές πιπεριές, μπορείτε να τις αποξηράνετε για το χειμώνα: επιλέγετε πιπεριές σχετικά ομοιόμορφου μεγέθους και τις περνάτε σε κλωστή, τρυπώντας τη βάση του κοτσανιού τους. Θα στολίσουν την κουζίνα σας, κρεμασμένες σε ένα σημείο μακρυά από υδρατμούς και θερμότητα. Οι πιπεριές Φλωρίνης διατηρούνται στο βάζο με ελαιόλαδο, γίνονται τουρσί, διάφορες σάλτσες που επίσης διατηρούνται σε αεροστεγή βάζα, αλλά και γλυκοκαυτερή "μαρμελάδα" που θα εντυπωσιάσει σερβιρισμένη πλάι σε τυριά…Χαρείτε τις και φρέσκες, όμως, σε μια έξτρα ορεκτική πεπερονάτα.
