Στα έθνικ εστιατόρια με τις πικάντικες κουζίνες, πολλοί επιλέγουν πιάτο ανάλογα με το πόσες "πιπερίτσες" έχει στον κατάλογο: οι τολμηροί τις τρεις+, οι συμβατικοί τη μία. Βέβαια, ακόμα και οι τρεις δεν εκφράζουν το επίπεδο κάψας που έχει το ίδιο φαγητό στη χώρα του. Στη συνέχεια, αυτοί οι περίεργοι άνθρωποι που απολαμβάνουν τα καυτερά, τρώνε το φαγητό τους εκφράζοντας -συνήθως ηχηρά- το παράξενο συναίσθημα "καίγομαι αλλά μ' αρέσει". Γιατί αρέσει σε μερικούς ανθρώπους να "καίγονται", δεν έχει δοθεί σαφής απάντηση μέχρι σήμερα. Σε μερικές κοινωνίες παίζουν ρόλο οι διατροφικές συνήθειες -το vindaloo που θα σας κάνει να δακρύσετε, για έναν Ινδό έχει λίγο πιπεράκι παραπάνω, τι νόστιμο!-. Σε άλλες, που δεν τίθεται τέτοιο θέμα, θα έλεγε κανείς ότι ορισμένοι απολαμβάνουν μια πρόκληση κινδύνου -γιατί ο οργανισμός ως επικίνδυνη την εισπράττει την κάψα-, εκ του ασφαλούς όμως, χωρίς συνέπειες…Η καψαϊκίνη κάνει τις πιπεριές καυτερές. Ο χημικός Scoville δημιούργησε τον περίφημο hot index του, που μετράει τις μονάδες κάψας κάθε είδους, με βάση την καψαϊκίνη που διαθέτει. Αρχίζοντας από το 0 για τα μη καυτερά όπως οι γλυκιές πιπεριές, προχωράμε: π.χ. η καυτερή πάπρικα κυμαίνεται στις 200, τα πεπεροντσίνι έχουν μέχρι 900 μονάδες, το πιπέρι Εσπελέτ και η Ταμπάσκο σως μέχρι 8.000, το πιπέρι καγιέν φτάνει τις 50.000, η αφρικάνικη πίρι πίρι μέχρι 100.000, η πιπεριά χαμπανέρο ανεβαίνει στις 500.000, η τρομερή Naga Jolokia μπορεί να αγγίξει τις 1.500.000! Ολα μετριούνται σχετικά. Το ενδιαφέρον είναι ότι η κάψα έχει και την υγιεινή της πλευρά. Είναι γνωστό ότι αυτές οι τροφές προφυλάσσουν από ασθένειες και μικρόβια, αλλά επιπλέον έχει αποδειχθεί ότι αυξάνουν το μεταβολισμό και μειώνουν την όρεξη. Στην κουζίνα, τώρα, αν χρησιμοποιήσετε ολόκληρες πιπεριές, θυμηθείτε ότι πρέπει να αφαιρέσετε τους σπόρους και τις ανοιχτόχρωμες μεβράνες όπου φωλιάζει η καψαϊκίνη. Θυμηθείτε, ακόμη, ότι ένα μετρίως καυτερό φαγητό διορθώνεται προς τα πάνω ενώ το αντίθετο δεν γίνεται, άρα χρησιμοποιούμε τα κάθε είδους καυτερά μας με μέτρο (στην κυριολεξία).
