Πεκίνο

Μια πόλη όπου τα μεγέθη απλώς σε ξεπερνάνε. Όμως, είναι συναρπαστική περιπέτεια να εξερευνήσετε τον αχανή ιστό της, με τις τεράστιες αντιθέσεις και εκπλήξεις του, που αλλάζει ώρα την ώρα στην αναπτυξιακή παραζάλη των Ολυμπιακών. Εδώ, δεν έχει νόημα να μιλάμε για διευθύνσεις, αλλά για κατευθύνσεις, πλευρές της πόλης όπου θα εστιάσετε την προσοχή σας. Ιδού το Πεκίνο σε δέκα απλά βήματα.

Yπάρχει μια σκωπτική «πεκινουά» έκφραση: «Όποιος παίρνει το λεωφορείο 11 δεν πάει ποτέ πολύ μακριά». Γραμμή 11 δεν υπάρχει στην πρωτεύουσα της Κίνας. είναι ένας ευφημισμός για το «πηγαίνω με τα πόδια». Το πόσο δίκιο έχουν, θα το διαπιστώσετε ευθύς εξαρχής την πρώτη μέρα που, ως στραβάδι τουρίστας, θα ξεκινήσετε για την Τιέν Αν Μεν. Ίσως έχετε ήδη διαβάσει ότι είναι η μεγαλύτερη πλατεία του κόσμου, αλλά –τι τα θέλετε;– η βιωμένη εμπειρία είναι άλλο πράγμα. Θα περπατάτε, θα περπατάτε, και πάλι η πλατεία τελειωμό δεν θα ’χει. Θεόρατα κτίρια της σοσιαλιστικής περιόδου σάς περιτριγυρίζουν και σας κάνουν να νιώθετε σαν μυρμηγκάκι. Παρ’ όλ’ αυτά, εγώ δεν έπιασα το μήνυμα με την πρώτη. Αφού διέσχισα την Τιέν Αν Μεν, είδα το χάρτη και σκέφτηκα «Α! Ο ναός του Ουρανού είναι κοντά από δω, τρεις δρόμους παρακάτω» – όταν τελικά έφτασα, ήταν η ώρα που έκλεινε…

Τα τεράστια μεγέθη σε συνδυασμό με την ψυχρότητα των σοσιαλιστικών κτιρίων (πιστέψτε με, υπάρχουν πολλά, τόσα ώστε οι ταξιδιωτικοί οδηγοί κατά διαστήματα βγάζουν διάφορες χιουμοριστικές λίστες με τα «δέκα ασχημότερα») αποθαρρύνουν κάποιους από τους ταξιδιώτες. Εκείνοι ήρθαν με το όνειρο του Μάρκο Πόλο και βρίσκουν μια πόλη-υπερμεγέθη μακέτα. Μόλις όμως αρχίσεις να καταλαβαίνεις πώς λειτουργούν τα πράγματα εδώ, συνειδητοποιείς ότι πρόκειται για μια ανεξάντλητη ταξιδιωτική εμπειρία. Και δεν μιλάμε μόνο για τα μνημεία και τα μουσεία, αυτή τη βεντάλια επιλογών από την αυτοκρατορική πόλη και τον (πραγματικά ουράνιο) Ναό του Ουρανού μέχρι το αστρονομικό παρατηρητήριο του 1442. ακόμη και μία βόλτα σε κάποιο παρκάκι την Κυριακή το πρωί, όταν οι παππούδες βγαίνουν βόλτα μαζί με τα… αηδόνια τους, κρεμάνε τα κλουβιά τους στα κλαδιά των δέντρων και κάθονται στον ίσκιο για να παίξουν ντάμα, αποτελεί μια εικόνα πολύ άμεση, πολύ καθημερινή, αλλά και πολύ ποιητική. Και, φυσικά, υπάρχει το Πεκίνο του σήμερα, για το οποίο έχουμε (και αν έχουμε) διαβάσει στις εφημερίδες τα τελευταία χρόνια, αλλά μόνο όταν βλέπεις τα αρχιτεκτονήματα των Ολυμπιακών Αγώνων, τους πεζόδρομους με τα τεράστια καταστήματα, τα υπερπολυτελή ξενοδοχεία και τα καινούρια εστιατόρια-meeting points της νέας τάξης των ισχυρών στην Κίνα, αλλά και το… ασφυκτικό τράφικ στους δρόμους, καταλαβαίνεις τι είναι αυτό το πολυσυζητημένο «κινεζικό οικονομικό θαύμα». Ακολουθούν 10 απλά βήματα, για να ξεκινήσετε την περιήγησή σας σε αυτή την πόλη που μοιάζει να μην τελειώνει πουθενά.

ολυμπιακό πεκίνο

Τα νέα κτίρια της πόλης είναι όντως εντυπωσιακά και όσες φορές κι αν έχετε δει σε φωτογραφίες τη «φωλιά» των Herzog & De Meuron (το Ολυμπιακό Στάδιο, δηλαδή, που το περιβάλλει ένα πλέγμα σαν φωλιά πουλιού), όταν θα φτάσετε στο Ολυμπιακό Πάρκο του Πεκίνου, θα νιώσετε σαν να βρίσκεστε στο πιο ευφάνταστο λούνα παρκ σύγχρονης αρχιτεκτονικής. Εμάς, πάντως, μας εντυπωσίασε ο λεγόμενος «υδάτινος κύβος», το Ολυμπιακό Κολυμβητήριο, το οποίο σχεδιάστηκε από την αρχιτεκτονική ομάδα των Αυστραλών PTW. Πρόκειται για ένα κτίριο σε πολύ απλό σχήμα, ένα γιγάντιο παραλληλεπίπεδο, το οποίο, αντί για τοίχους, έχει επιφάνειες από διαφανές συνθετικό υλικό που σχηματίζουν κυψελωτά μοτίβα, σαν να βλέπεις τη μοριακή δομή του νερού σε μικροσκόπιο. Στα οπωσδήποτε αυτού του αρχιτεκτονικού σιρκουί είναι το νέο κτίριο της κινεζικής τηλεόρασης, της CCTV, του Rem Koolhass, το οποίο πολλοί περιγράφουν ως ένα διπλό, ανάποδο Ζ που αφήνει το κέντρο της σύνθεσης κενό, αλλά και πάλι δεν είναι αρκετό για να καταλάβεις αυτή τη φόρμα με τα αλλεπάλληλα ζιγκ ζαγκ, τόσο περίπλοκη, αλλά και τόσο απλή. Γι’ αυτό σας λέμε, πρέπει να το δείτε από κοντά… Πάντως, η αρχιτεκτονική σας εμπειρία θα ξεκινήσει προτού ακόμη πατήσετε το πόδι σας στην πόλη. Το νέο αεροδρόμιο, ο κόκκινος δράκος του Νόρμαν Φόστερ, είναι το μεγαλύτερο κτίριο στον κόσμο – τόσο μεγάλο, ώστε ο καλύτερος τρόπος για να αντιληφθείς την αυτοκρατορική του μεγαλοπρέπεια είναι από ψηλά, από το φινιστρίνι του αεροπλάνου.

ιστορία (δηλαδή ο Μάο και… άλλοι -πολλοί- παλιότεροι αυτοκράτορες)

Η απαγορευμένη πόλη, το βασιλικό πάρκο Bei Hai ακριβώς δίπλα, ο ναός του Ουρανού, η Τιέν Αν Μεν με το μαυσωλείο του Μάο, ο ναός Λάμα, το Θερινό Παλάτι –και εκτός πόλης, το Σινικό τοίχος και οι τάφοι των Μινγκ– είναι τα πιο κλασικά μνημεία που πρέπει οπωσδήποτε να δείτε. Αλλά αυτό το «οπωσδήποτε» είναι κάπως σχετικό, γιατί μόνο η Απαγορευμένη Πόλη θα σας πάρει μία μέρα. Και, φυσικά, η λίστα δεν τελειώνει εδώ, γιατί όταν θα μπείτε στο trip θα σας πιάσει η λαιμαργία του sightseeing (αμαρτία να μη δεις το αρχαίο αστρονομικό παρατηρητήριο ή το τζαμί του Niujie, το οποίο βρίσκεται στην πολύ ιδιαίτερη συνοικία των Κινέζων μουσουλμάνων). Λύση δεν υπάρχει, αρχίστε την περιήγηση και ό,τι προλάβετε. Εμείς θα σας δώσουμε μόνο μερικά σκόρπια tips.

Έξω από την Aπαγορευμένη Πόλη περιμένουν διάφοροι ντόπιοι που προσφέρονται να γίνουν ο οδηγός σας. Είναι μια καλή λύση για να παρακάμψετε την ουρά των εισιτηρίων (θα φροντίσουν εκείνοι) και για να σας κάνουν μια γρήγορη, αλλά πλήρη βόλτα. Το Μαυσωλείο του Μάο είναι εκ των ων ουκ άνευ, για να καταλάβετε την κομμουνιστική περίοδο της Κίνας. Προσοχή όμως, ο Μεγάλος Τιμονιέρης δεν βρίσκεται διαρκώς σε κοινή θέα. Το γυάλινο φέρετρό του αποκαλύπτεται μόνο δύο φορές τη μέρα στους επισκέπτες. Οι κανόνες εντός του Μαυσωλείου είναι πολύ αυστηροί: Δεν γελάτε, δεν κάνετε καμία κίνηση που θα μπορούσε να εκληφθεί ως απρεπής, προχωράτε γρήγορα, ακολουθώντας πειθήνια την ουρά, γιατί περιμένουν κι άλλοι. Εισιτήριο δεν έχει φυσικά, δεν πρόκειται για τουριστικό αξιοθέατο, αλλά για τόπο προσκυνήματος. Ωστόσο, υπάρχει πωλητήριο με πλούσια γκάμα από Μάο-μεμοραμπίλια.

Η πιο τελετουργική ώρα για να επισκεφθείτε την Τιέν Αν Μεν είναι νωρίς το πρωί ή λίγο πριν από τη δύση του ηλίου, όταν γίνεται η έπαρση και η υποστολή της σημαίας με στρατιωτικό άγημα και κάθε επισημότητα. Καλύτερη μέρα η πρώτη Οκτωβρίου, η εθνική εορτή της Κίνας εις ανάμνησιν της ανακήρυξης της Κίνας σε Λαοκρατική Δημοκρατία το 1949. Τέλος, σημειώστε ότι το Εθνικό Μουσείο πάνω στην Τιέν Αν μεν είναι κλειστό για ανακαίνιση μέχρι το 2010. Μια καλή ιδέα για επίσκεψη σε μουσείο είναι το ολοκαίνουριο Capital Museum, σε εντυπωσιακό σύγχρονο κτίριο με σύγχρονη εκθεσιακή λογική και γουστόζικο πωλητήριο. Λίγο παρακάτω βρίσκεται και το Πολεμικό Μουσείο με τους βλοσυρούς φρουρούς στην είσοδο να σε «στέλνουν» πίσω στην αυστηρή κομμουνιστική περίοδο.

η ζωή στα πάρκα

Οι νεότεροι μάλλον προτιμούν το shopping. Ωστόσο, στα πάρκα του Πεκίνου θα βρείτε αλώβητη την κουλτούρα μιας ζωής «έξω από το σπίτι», με διασκεδάσεις που δεν κοστίζουν τίποτα. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες κάνουν τάι τσι όλοι μαζί, υπάρχει πάντα κάποιος που πετάει χαρταετό, διάφορες παρέες παίζουν ένα περίεργο είδος ποδοσφαίρου με μια μπάλα σαν του μπάντμιντον από πολύχρωμα φτερά, κάποιες άλλες παρέες έχουν φέρει παραδοσιακά μουσικά όργανα και παίζουν όλοι μαζί. Εμείς συναντήσαμε μια παρέα όπου ο ένας μετά τον άλλο τραγουδούσαν γνωστά αποσπάσματα από δυτικές όπερες… Πανδαισία! Ακόμη κι αν το πρόγραμμά σας είναι εξαιρετικά σφιχτό, πρέπει να ξεκλέψετε δυο ωρίτσες, για να μπείτε σε ένα πάρκο. Καθίστε απλώς σε ένα παγκάκι και παρακολουθήστε όλα όσα συμβαίνουν γύρω σας. Μπορεί να αποδειχθεί η ομορφότερη εμπειρία του ταξιδιού σας.

θέλω να γυρίσω στην παλιά τη γειτονιά…

Τα «hutong» είναι οι παλιές γειτονιές με τα χαρακτηριστικά πέτρινα χαμηλά σπιτάκια και τις «γυριστές σκεπές». Η αλματώδης ανάπτυξη των τελευταίων χρόνων έχει σαρώσει τα περισσότερα, ενώ όσα έχουν παραμείνει συχνά είναι εξαιρετικά υποβαθμισμένα, φτωχογειτονιές ακόμη και στο κέντρο της πόλης που δύσκολα μπορείς να περπατήσεις. Όχι γιατί είναι επικίνδυνες, κάθε άλλο, αλλά γιατί αποτελούν δαιδαλώδεις μικρόκοσμους, όπου τα παλιά πέτρινα σπίτια έχουν επεκταθεί με αυτοσχέδιες παράγκες. Ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων, οι Αρχές κατάλαβαν ότι οι ξένοι τουρίστες μαγνητίζονται από αυτές τις παραδοσιακές συνοικίες, έτσι σταμάτησαν να τα γκρεμίζουν και αρχίζουν να τα συντηρούν. Κάποια έχουν πλέον μετατραπεί σε τουριστικά αξιοθέατα. Εντάξει, έχουν χάσει τον αυθεντικό τους χαρακτήρα, αλλά και πάλι είναι πολύ γραφικά. Για παράδειγμα, η περιοχή Shichahai με τις τρεις λίμνες περιβάλλεται από τέτοιες γειτονιές. Περπατήστε στις όχθες της λίμνης, νοικιάστε μια βάρκα σε σχήμα πάπιας, για να φτάσετε στη μικρή παγόδα που βρίσκεται σε ένα νησάκι στο κέντρο της λίμνης Qianhai, χαζέψτε τα μαγαζάκια με τα παραδοσιακά ρούχα και τους χαρταετούς, σταματήστε σε κάποιον πλανόδιο που προσφέρει μασάζ επιτόπου. Κλείστε τη βόλτα σας με ένα γεύμα σε ένα από τα αναρίθμητα εστιατόρια. Κάποια είναι τελείως φολκλόρ, αλλά κάποια άλλα έχουν ένα ωραίο σύγχρονο ύφος, όπως το S’ Silk Road, δημιούργημα ενός καλλιτέχνη που μετέτρεψε ένα παλιό σπίτι σε σύγχρονο eating place με μεγάλες τζαμαρίες για άπλετη θέα και ωραία παραδοσιακή κουζίνα από διάφορες περιοχές της Κίνας.

πίεσέ με

Στην εποχή της spa-mania είναι αδιανόητο να περάσετε από το Πεκίνο και να μη δοκιμάσετε το παραδοσιακό κινέζικο μασάζ. Μια θεραπεία στα πόδια θα σας διώξει όλη την κούραση, αλλά και θα σας πείσει ότι η ρεφλεξολογία που έχετε κάνει στα city spa της Αθήνας είναι… απλή οδοντόπαστα. Ενδιαφέρον επίσης είναι να δοκιμάσετε μια θεραπεία κινέζικου μασάζ για ολόκληρο το σώμα, στην οποία, σε αντίθεση με άλλα είδη μασάζ, δεν χρησιμοποιείται λάδι. Χιλιάδες διευθύνσεις στο Πεκίνο προσφέρουν παραδοσιακό μασάζ, κορυφαία εμπειρία όμως θεωρείται το «τυφλό μασάζ» από τυφλούς θεραπευτές, οι οποίοι πιστεύεται ότι έχουν μια ιδιαίτερη ευαισθησία και ικανότητα στην αφή. Πρόκειται πάντως για πολύ σκληρό, στα όρια του επώδυνου, μασάζ, οι δε εγκαταστάσεις είναι απλούστατες, καθότι δεν απευθύνονται σε τουρίστες. Σημειώστε ότι οι θεραπείες είναι εξαιρετικά φθηνές για τα ελληνικά δεδομένα, γύρω στα 50 γιουάν (€ 5 περίπου), ενώ και μέσα στα καλά ξενοδοχεία οι τιμές δεν ξεπερνούν τα 120 γιουάν (€ 12). Και, φυσικά, σε όλα τα μεγάλα ξενοδοχεία προσφέρεται μασάζ από πολύ καλούς θεραπευτές.

το σύνδρομο της κίνας

Χαλαρώστε, πάρτε βαθιές αναπνοές. Σκεφτείτε: Αυτή η δέκατη βαλίτσα-μαϊμού Vuitton θα σας κάνει πράγματι πιο ευτυχισμένους; Η Κίνα είναι ο παράδεισος των φθηνών αγορών. Ατελείωτα παζάρια, πλημμυρισμένα από σουβενίρ, έργα μικροτεχνίας, έπιπλα, ρούχα, σου φουντώνουν την ανάγκη να ριχτείς στο κυνήγι του θησαυρού. Ιδιαίτερη κατηγορία αγορών είναι οι «μαϊμούδες» –ρολόγια, ρούχα, τσάντες, συχνά σε απομιμήσεις καλής ποιότητας– που μαγνητίζουν τους τουρίστες. Μετά είναι τα υφάσματα, όλα αυτά τα τόπια μεταξιού σε σκανδαλιστικές τιμές, αλλά και όλα τα άλλα είδη υφασμάτων, τα οποία μάλιστα αναλαμβάνουν να ράψουν στα μέτρα σας. Παραγγείλτε το πουκάμισο που σας γυάλισε ή αυτό το κομψό παλτό με τις σινουά λεπτομέρειες και την επόμενη μέρα θα το έχετε.

Τέλος, υπάρχει το τσάι. Καταστήματα με εκατοντάδες ποικιλίες που σας ξυπνάνε την ανάγκη να ανακαλύψετε τα μυστικά του. Κανείς δεν γλιτώνει από μια βόλτα στο πασίγνωστο Silk market και, αν το καλοσκεφτείς, είναι κι αυτό ένα αξιοθέατο της σύγχρονης Κίνας, απλώς υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να φορτωθείτε με μικροαντικείμενα που θα μπορούσατε κάλλιστα να αγοράσετε από το κινέζικο της γειτονιάς σας. Πάντως, αν αποφασίσετε να αγοράσετε υφάσματα ή έτοιμα κομμάτια, επιλέξτε προσεκτικά, διότι συχνά είναι ρεγιόν.

Ο πιο κλασικός, ωστόσο, πεζόδρομος για ψώνια είναι ο Wangfujing στο κέντρο. Πέρα από τα μεγάλα καταστήματα, υπάρχουν αναρίθμητες στοές με μικρά μαγαζιά, όπου μπορείς να βρεις τα πάντα. μικροπωλητές πουλάνε παντού κινέζικα σουβλάκια – δηλαδή καλαμάκια όπου έχουν τρυπήσει ό,τι μπορείτε να φανταστείτε: καλαμαράκια, κομματάκια από κρέας ή, για τους λάτρεις των extreme γεύσεων, ακρίδες! Εμπειρία θεωρείται και η νυχτερινή αγορά τροφίμων του Donghuamen. Εξυπακούεται ότι το παζάρι είναι ανελέητο.

νέα υπέροχα ξενοδοχεία

Το ξέρουμε και από τα καθ’ ημάς. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες προκάλεσαν ένα ξενοδοχειακό μπουμ στην πόλη. Οι μεγάλες αλυσίδες έσπευσαν να δώσουν το «παρών». Κάποιες ανακαίνισαν ριζικά τις μονάδες που ήδη λειτουργούσαν. χαρακτηριστικό παράδειγμα το Peninsula Beijing Palace, το οποίο μετά από ένα lifting $35 εκατ. έδειξε το νέο του πρόσωπο, ένα mix παραδοσιακής διακόσμησης με hi tech λεπτομέρειες (www.beijing.peninsula.com). Κάποιες άλλες αλυσίδες άνοιξαν τελείως καινούριες και άκρως εντυπωσιακές μονάδες, όπως το Ritz-Carlton Beijing (www.ritzcarlton.com) και το JW Marriott (www.marriott.com). Το πρώτο έχει διακοσμητικό στιλ που παραπέμπει σε παλιά αριστοκρατικά αγγλικά μέγαρα, ενώ το δεύτερο έχει ένα υπερπολυτελές business χαρακτήρα και υπέροχες fitness εγκαταστάσεις (εσωτερική πισίνα, spa, γυμναστήριο και πολλά άλλα). Ως «μεγάλη επιστροφή» μπορούμε να χαρακτηρίσουμε το άνοιγμα του ιστορικού εκατοντάχρονου ξενοδοχείου Beijing Hotel, αφού πρώτα ανακαινίστηκε πλήρως από τη γνωστή αλυσίδα Raffles (πλήρης παρουσίαση στις προηγούμενες σελίδες).

Πάντως, αυτός ο ξενοδοχειακός οργασμός δεν γεννάει μόνο μεγαθήρια. Τα τελευταία χρόνια έχουν ανοίξει στο Πεκίνο μερικά μικρά και πολύ ιδιαίτερα ξενοδοχεία. Παράδειγμα, το Hao Υuan (www.haoyuanhotel.com), το οποίο στεγάζεται σε ένα παλιό σπίτι με εσωτερική αυλή του τέλους του 19ου αιώνα. Ή το Hotel Cote Cour Sl (www.hotelcotecoursl.com), το οποίο βρίσκεται κοντά στην Απαγορευμένη Πόλη και διαθέτει μόλις 14 δωμάτια σε «δημιουργικό» παραδοσιακό ύφος με θιβετιανά χαλιά, αντίκες και κτιστά κρεβάτια. To κτίριο είναι απλώς υλέροχο – σαν σκηνικό από το «Σήκωσε τα κόκκινα φανάρια». Τέλος, τα δυσάρεστα νέα. Έχουν κυκλοφορήσει πάμπολλα άρθρα στον ξένο Τύπο για τις εξαιρετικά ανεβασμένες τιμές κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών.

hot tables

Η ανάπτυξη της γαστρονομικής σκηνής είναι ευθέως αντίστοιχη με το ξενοδοχειακό μπουμ. Όλες αυτές οι νέες υπερπολυτελείς μονάδες προσφέρουν εξαιρετικές λύσεις για φαγητό. Κορυφαίο θεωρείται το Made in China στο Grand Hyatt Hotel. Είναι έτσι σχεδιασμένο ώστε τα τραπέζια να βρίσκονται μέσα στην κουζίνα. Προσφέρει την καλύτερη πάπια Πεκίνου στην πόλη. Το The Whampoa Club πάλι διακρίνεται για τη διακοσμητική προσέγγισή του. Προσφέρει μοντέρνα κινέζικη κουζίνα, και μάλιστα σε καλές τιμές. Το Din Tai Feng προτείνεται για τα συναρπαστικά του ντάμπλιγκ. Τέλος, πολύ ενδιαφέρον είναι το Xinjang Crescent Moon, το οποίο προσφέρει κουζίνα των Ουιγούρων (των μουσουλμάνων της Κίνας), κρυμμένο σε ένα hutong.

μείναμε στο Raffles Beijing

Το ιστορικό ξενοδοχείο της πόλης, ένα μόλις τετράγωνο από την Τιέν Αν Μεν, έχει ιστορία εκατό χρόνων. Από τη στιγμή, όμως, που ανέλαβε το management η Raffles (http://beijing. raffles.com) απέκτησε και μέλλον. Μόλις άνοιξε, τα μεγάλα περιοδικά του κόσμου έσπευσαν να το κατατάξουν στις top επιλογές για διαμονή στο Πεκίνο. Μείναμε τρία βράδια στις υπέροχα ανακαινισμένες του σουίτες και απολαύσαμε την αίγλη του.

Η νεοκλασική του πρόσοψη ακτινοβολεί ανακαινισμένη πάνω στην κεντρική λεωφόρο Chang An. Βλέποντάς το και μόνο, ξαναγυρίζεις στην εποχή του Κουομιντάγκ, όταν η καλή κοινωνία του Πεκίνου και οι δυτικοί αποικιοκράτες έδιναν εδώ το ραντεβού τους, αλλά και στα χρόνια του Μάο, όταν ο Μεγάλος Τιμονιέρης έβγαζε τους λόγους του εδώ. Το lobby, με τη μεγαλόπρεπη κλασική του διακόσμηση, είναι όπως θα έπρεπε να είναι κάθε ιστορικό ξενοδοχείο. Σκούρα ξύλινα έπιπλα, άνετα καθιστικά, γυαλιστερά μάρμαρα – ωστόσο δεν έχει κάποιο διακοσμητικό «twist» που θα το ξεχωρίσει. Αντίθετα, το αίθριο πίσω από το lobby που οδηγεί στο χώρο του πρωινού, το spa και την πισίνα έχει ένα σύγχρονο chinese ύφος που ξαφνιάζει. Τα δωμάτια είναι όλα σουίτες. Λευκά λακαριστά έπιπλα, σινουά διακοσμητικά μικροαντικείμενα και πληθώρα παροχών δημιουργούν ένα αίσθημα άνεσης και πολυτέλειας. Μας εντυπωσίασε το pillow menu, το οποίο σου πρόσφερε τη δυνατότητα να διαλέξεις το ιδανικό για σένα μαξιλάρι από μια λίστα με περισσότερες από δέκα επιλογές. Πολύ καλό ήταν και το μενού του φαγητού για παραγγελία στα δωμάτια, με πιάτα επιπέδου εστιατορίου. Αντίθετα, το μπάνιο μάς προβλημάτισε. Όχι ότι δεν ήταν μαρμάρινο ή ότι δεν ήταν αρκετά μεγάλο (με το ντους, την μπανιέρα και τον διπλό νιπτήρα), αλλά μια σειρά από μη εργονομικές λεπτομέρειες, όπως η περίεργη ντουσιέρα με το κοντό καλώδιο, μας δυσκόλεψε. Λατρέψαμε το spa του. Οι θεραπευτές ήταν όλοι εξαιρετικοί και οι τιμές πολύ λογικές. Τέλος, ένα μικρό σχόλιο για το σέρβις. Όλοι ήταν εξαιρετικά ευγενικοί και πρόθυμοι, όχι όμως πάντα αποτελεσματικοί. Το πρώτο βράδυ μπερδεύτηκαν οι βαλίτσες μας και χρειάστηκε να κατέβει ο διευθυντής τρεις ώρες μετά, για να βρεθεί η άκρη. Το σημειώνουμε, για να κάνουμε ένα γενικότερο σχόλιο για το σέρβις στην Κίνα. Οι εργαζόμενοι στον τομέα των υπηρεσιών είναι κατά κανόνα πολύ εξυπηρετικοί, τα δυτικά στάνταρτ όμως είναι ένας καινούριος κόσμος για αυτούς και το πρόβλημα της γλώσσας δεν διευκολύνει τα πράγματα. Είναι πιθανόν λοιπόν ότι θα αντιμετωπίσετε μικροαναποδιές – ξεπεράστε τες με χαμόγελο.

πρακτικά tips

The taxi drivers: Εξαιρετικοί, οι καλύτεροι ταξιτζήδες σε όλον τον κόσμο. Σχεδόν πάντα σου δίνουν απόδειξη. Σημειωτέον ότι τα ταξί είναι μάλλον φθηνά. Ο πιο άνετος τρόπος για να γυρίσεις την πόλη.

Συνεννοήσεις: Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι συναντάτε έναν Κινέζο που γνωρίζει αγγλικά, το πιο πιθανό είναι ότι ούτε εσείς θα καταλάβετε τα αγγλικά του, αλλά ούτε κι εκείνος τα δικά σας. Άρα, καλός ο Lonely Planet που αγοράσατε από την Ελλάδα, αλλά μόλις φτάσετε στην πόλη σπεύστε να προμηθευτείτε έναν ακόμη οδηγό, ο οποίος θα είναι μεν γραμμένος στα αγγλικά, αλλά τα κυριότερα τοπωνύμια θα τα έχει μεταφρασμένα και στα κινέζικα –έτσι θα δείχνετε τη σελίδα στο δρόμο και ο κόσμος θα μπορεί να σας καταλάβει. Χρήσιμο είναι και το λεγόμενο taxi book, με βασικά αξιοθέατα, το οποίο θα προμηθευτείτε από το διάσημο βιβλιοπωλείο The Bookwarm, στη Sanlitung.

Αεροδρόμιο: Τα μέτρα ασφαλείας είναι υπερβολικά αυστηρά. Επειδή συχνά ελέγχουν ακόμη και τις βαλίτσες που παραδίδονται στο check in, οι ουρές κάποιες στιγμές μοιάζουν ατελείωτες. Και, όπως ήδη είπαμε, το αεροδρόμιο είναι αχανές. Πηγαίνετε λοιπόν όσο πιο νωρίς γίνεται, διαφορετικά υπάρχει περίπτωση να έχετε πρόβλημα με την πτήση σας.

Οι τιμές: Τα πάντα είναι εξαιρετικά φθηνά. το φαγητό επίσης. Ένα υπερπλήρες γεύμα κοστίζει όχι παραπάνω από € 10 (μιλάμε για την πιο υψηλή τιμή), ενώ ακόμη και στα πολύ καλά εστιατόρια το γεύμα δεν ξεπερνάει τα € 40 με 50. Υπάρχουν βέβαια και τα out there μέρη, όπως το Lan για παράδειγμα, όπου οι χρεώσεις κυριολεκτικά εκτοξεύονται.

Υπέρβαρο: Κάτι τα αγαλματάκια από νεφρίτη, κάτι τα τρία ζευγάρια λες-να-περάσουν-για-αυθεντικά;- Prada παπούτσια, η βαλίτσα σας ζυγίζει αρκετά κιλά περισσότερο απ’ ό,τι όταν ήρθατε. Υπολογίστε όμως ότι οι αεροπορικές εταιρείες χρεώνουν πολύ ακριβά το υπέρβαρο, ακόμα και $20 για κάθε επιπλέον κιλό.

extravagant is the night...

To nightlife του Πεκίνου είναι έκπληξη. Καταρχάς, διαθέτει μια λαϊφ-σταϊλίστικη αθωότητα που συγκινεί τους «παλιούς» του είδους. Τα Κινεζάκια έχουν όρεξη, διψάνε για μοδάτη νυχτερινή έξοδο – το κοινό είναι κατά συντριπτική πλειοψηφία νεανικό (ή τουλάχιστον φαίνεται έτσι, μια και οι γυναίκες, δεν έχουν ηλικία...). Δεύτερον, διαθέτει έναν ιδιότυπο μαξιμαλισμό: Τα κλαμπ είναι στην ουσία συνθέσεις πολλών χώρων. ρεστοράν, μπάρα για ποτό, cigar lounge και μπαρ για late night ξεσάλωμα. Οι Κινέζοι –μάστορες της αντιγραφής και διψασμένοι για glam από πολλές δεκαετίες γκρίζου μαοϊσμού– τα δίνουν όλα: εκλεκτικιστική έως ζάλης αισθητική, άφθονο κιτς και πάνω απ’ όλα η λατρεία του exclusive. Είναι ίσως η μόνη χώρα στον κόσμο που έχει καθιερώσει αξιολόγηση στο VIP: όποιος διαθέτει πέντε V...! Οι Δυτικοί, πάντως, τυγχάνουν προνομιακής αντιμετώπισης σε κάθε περίπτωση.

Πέρα από την πανδαισία των mega clubs, η μεγάλη πλάκα είναι στο κοινό: πολυεθνικό μείγμα από στελέχη που βρίσκονται στην πόλη για δουλειές, τουρίστες, Κινέζους επιχειρηματίες και νεόκοπους μεγαλοαστούς –όλοι τους nouveau riches, ανοιχτοί στην επικοινωνία και big spenders–, ένα χωνευτήρι ανθρώπων που φλυαρεί σε τσαγκαρο-αγγλικά και διασκεδάζει μέχρι πρωίας. Εμφανίσεις; Από αυστηρά επαγγελματικές και άθλια trend-ολατρικές έως future sexy. Οι δε σκηνές όπου εκτυλίσσονται ακροβατούν από το once in a lifetime στο ντεκαντάν: είναι η μόνη χώρα στον κόσμο όπου είδα εικόνες του τύπου «13 άτομα στο τραπέζι με 14 απείραχτα μπουκάλια black label και τα γκαρσόνια σε μαραθώνιο σαμπάνιας». Η οποία γενικότερα ρέει άφθονη.

Must αυτή τη στιγμή στην πόλη είναι το φιλικό Q Bar (www.qbarbeijing.com) με ωραία κοκτέιλ, το The Lan (www.lanbeijing.com), το οποίο «φιλοτέχνησε» ο Philippe Starck, το πολύ εντυπωσιακό Whampoa Club (www.whampoa club.com), και για πιο χορευτικές εξόδους, το δημοφιλές Block8 (www.block8.cn), το Vibes at Factory 798, ένα dance hall στην art περιοχή της Dashanzi, και το Suzie Wong (www.suziewong.com.cn), μύθος για το κινέζικο nightlife, το οποίο όμως φαίνεται πως ως πόρτα έχει πλέον σηκώσει υπερβολικά «μύτη» στους ίδιους τους Κινέζους και μοιραία υστερεί σε real fun. Αναζητήστε οποιοδήποτε live με τη Sa Ding Ding – μεγάλη σταρ! Ενημερωθείτε εφ’ όλης της ύλης: www.cityweekend.com.cn/beijing/listings/nightlife και www.timeout.com/ cn/en/beijing/bars