Οι Ροβιές στη Βόρεια Εύβοια αναγεννιούνται από τις στάχτες τους. Όχι κατά το δημοσιογραφικό κλισέ, αλλά στην πραγματικότητα καθώς βλέπεις σχεδόν σαστισμένος τα αποκαΐδια κατάστικτα από πράσινα μπουλούκια ακλόνητης φύσης. Με αντίστοιχο πείσμα αν όχι περισσότερο διοργανώθηκε φέτος για πρώτη φορά το Rovies Food Fest μια γαστρονομική γιορτή, που ξεδίπλωσε πτυχές μιας άγνωστης αλλά πλούσιας παραγωγής και γαστρονομικής παράδοσης. Οι παρευρισκόμενοι έζησαν μοναδικές εμπειρίες οι οποίες πλέον προσφέρονται σε σταθερή βάση καθιστώντας τις Ροβιές και τη γύρω περιοχή ως ένα μέρος που κάθε ταξιδιώτης πρέπει να εξερευνήσει.
Στα βάθη του Ευβοϊκού
Ίσως λίγοι ξέρουν ότι ο πλούσιος βυθός του Ευβοϊκού προσφέρει πρωτόγνωρες καταδυτικές εμπειρίες αλλά και γνωριμία με ένα ευάλωτο οικοσύστημα που θέλει τους ταξιδιώτες στο πλευρό του. Αναπόφευκτα οι αρχές τις θαλάσσιας βιωσιμότητας και προστασίας είναι νούμερο ένα θέμα στην ατζέντα του Argonauta Diving Resort, μια καταδυτική σχολή που χάρη στον εξαιρετικό εκπαιδευτή της Άκη Φράγκο εξασφαλίζει μια συναρπαστική εμπειρία γνωριμίας με το βυθό, ακόμη και σε όσους φοβούνται να βουτήξουν το κεφάλι τους στην θάλασσα!
Εξάλλου, ο βυθός είναι συναρπαστικός, μυστηριώδης, γεμάτος ζωή και δεν θα δυσκολευτεί να σε συνεπάρει, διευρύνοντας τα όρια της αντίληψης για τα εξαίσια δημιουργήματα που μπορεί να παράξει η φύση. Όσο για τον Ευβοικό κόλπο που φιλοξενεί ένα γεμάτο ζωή, ποικιλόμορφο θαλάσσιο οικοσύστημα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, αποτελεί μια ενδιαφέρουσα "παρθενική" βουτιά ώστε να μυηθεί κάποιος στην μαγεία των καταδύσεων.
Επιστρέφοντας στην cucina povera
Πολύ πριν εκδημοκρατιστεί η υψηλή γαστρονομία και γίνει μόδα η "μαμαδίστικη" κουζίνα στα γαστροκαφενεία, γαστροκουτούκια (και οπουδήποτε αλλού λειτουργούσε καταχρηστικά το πρόθεμα "γαστρό") η "κουζίνα της φτώχειας", η cucina povera ήταν απλώς μονόδρομος. Πρόκειται για πιάτα-εμβλήματα μιας κουζίνας φτωχικής, βασισμένης στο αλεύρι που συνδυαζόταν αναγκαστικά με ό,τι άλλο μπορούσε να προσφέρει ο τόπος ανά εποχή. Πιο συγκεκριμένα στις Ροβιές, το κολατσιό των εργατών στο εργοστάσιο χάρτου και στο λιομάζεμα, αλλά και το φαγητό της καθημερινότητας, περιλάμβανε τηγανοκουλούρα η οποία παρουσιάστηκε από την κυρία Σταυρούλα Γεωργίου Γιάμαλη αλλά και την τσουκνιδόπιτα που ετοίμασε η κυρία Βασιλική (Κούλα) Γεωργίου. Φαγητό απλό, λιτό, αυθεντικό, συντονισμένο με την εποχικότητα και την οικεία ατμόσφαιρα, η συμβολή του οποίου στην ελληνική κουζίνα είναι παραπάνω από σημαντική.
Το νέκταρ της Βόρειας Εύβοιας
Σε απόλυτη αρμονία με την φύση "ο Άγιος Πεύκος", όπως τον αποκαλούν οι παραγωγοί -για τη σταθερότητά του και τη γενικότερη προσφορά του- φρόντιζε να τροφοδοτεί τα μελίσσια που ήταν απλωμένα στα δάση της Βόρεια Εύβοιας. Με το πέρασμα της πύρινης λαίλαπας το 2021 το πευκόδασος έγινε στάχτη, όχι όμως και αδιάσειστη επιμονή της φύσης. Εκεί ανάμεσα στα αποκαΐδια το δάσος πάλι έδειξε τον δρόμο στους αποκαμωμένους παραγωγούς: χωρίς τα πεύκα και τον παχύ ίσκιο τους, οι δασικές εκτάσεις γέμισας με πρωτόγνωρα για την περιοχή αγριολούλουδα, η γύρη των οποίων έδωσε νέο μέλι, αυτή τη φορά ανθόμελο.
Το φαΜελάκι της Γωγώς Πασσά & του Νίκου Αφένδρα μαζί με τους μελισσοκόμους Βαγγέλη και Παναγιώτη Δήμου, Μαρία Αργυρίου και Γιώργο Παλαιολόγο μας ταξίδεψαν στην ιστορία της παραγωγής του μελιού στη Βόρεια Εύβοια: Από την περίοδο που στην Β. Εύβοια έρχονταν παραγωγοί από όλη την Ελλάδα έως το σήμερα - μετά τις πυρκαγιές, αλλά με νέα προϊόντα. Στα πλαίσια μιας τυφλής γευσιγνωσίας μελιού με πέντε ξεχωριστές ποικιλίες: βελανιδιά, πεύκο, ρείκι, γλυκάνισο-μάραθο (που οδεύει προς ΠΟΠ) και ανθόμελο από τα αγριολούλουδα που βγήκαν στις στάχτες εντρυφήσαμε ακόμη περισσότερο στο χρυφασένιο νέκταρ της Βόρειας Εύβοιας.
Ελαιώνας με ιστορία και πείσμα
Ανθεκτική στις δυσχερείς συνθήκες, είτε αυτές λέγονται δάκος είτε καταστροφική πυρκαγιά, και πάντα γενναιόδωρη, η ελιά εκτός από καρπούς μας προμηθεύει και με συμβολισμούς. Μια ιστορία -σχεδόν- τόσο μεγάλη όσο της ελιάς έχει ο Ελαιώνας του Αντώνη Παπαδόπουλου (1893-1963) ενός ανήσυχου οραματιστή που έδωσε την σημερινή μορφή στον ελαιώνα σε ένα σημείο- κοντά στο δέλτα του ποταμού, δίπλα στη θάλασσα, προστατευμένα από το βοριά.
Με σύνθημά του το "Μπρός! και μόνο μπρός" με τη βοήθεια προσφύγων από τη Μικρά Ασία, τη συμβολή των ζώων και αργότερα με μηχανοκίνητα μέσα, εκχερσώνει το μέρος για να "αναπνεύσουν" οι αγριελιές. Φτιάχνει γέφυρες, ανοίγει δρόμους, χτίζει αποθήκες και δεξαμενές νερού, ελιάς και λαδιού, ενώ το 1959 ιδρύει το "Σταθμό Ερεύνης" στις Ροβιές, όπου εργάζονται γεωπόνοι καθ΄ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Αυτός πρώτος αποφασίζει να μαζέψει τις ελιές πράσινες, άγουρες, ώστε και τα δέντρα να ελαφραίνουν και να προλαβαίνει τη συλλογή πριν τον πολλαπλασιασμό του δάκου με την υγρασία του φθινοπώρου. Είναι ο άνθρωπος που βάζει τις βάσεις του ελαιώνα που υπάρχει μέχρι το 2021 όπου ένα σημαντικό κομμάτι του έγινε στάχτη στη μεγάλη φωτιά του 2021. Κόντρα σε κάθε πρόβλεψη, οι απόγονοί του Στέφανος και Μαρίνα Βαλλή, συνεχίζουν την καλλιέργεια της ελιάς στο κομμάτι που σώθηκε με την ίδια πίστη και ελπίδα, ενώ παράλληλα φροντίζουν και τον αξιαγάπητο αγροτουριστικό ξενώνα "Ελαιώνα" εντός του κτήματος.
Μνήμες και πικνίκ κάτω από τα λιόδεντρα
Αν η ιεροτελεστία του πικνίκ κάτω απ' τα δέντρα είναι κάτι που -δυστυχώς- περιορίζεται για την ημέρα της Καθαράς Δευτέρας, αυτή η ρουστίκ συνήθεια βρήκε τη θέσης της στο φινάλε του Rovies Food Fest. Όχι τυχαία! Μέσα από αυτό το πικνικ αναβίωσαν οι αφηγήσεις που με νοσταλγία μοιράστηκαν οι παλαιότεροι κάτοικοι για περασμένες δεκαετίες όταν γειτονιές και οικογένειες μαζεύονταν και έτρωγαν μαζί στη φύση, γιορτάζοντας την έναρξη του λιομαζώματος.
Στον ιστορικό ελαιώνα δίπλα στη θάλασσα τα δραστήρια μέλη του Πολιτιστικού Συλλόγου Ροβιών έφτιαξαν τις αγαπημένες τους τοπικές συνταγές όπως ρεβίθια παντρεμένα με μανέστρα, τυροπιτάρια, λουκουμάδες με ντόπιο μέλι, πίτες κάθε είδους που συνέθεταν τη βεντάλια των μεζέδων που γεμίζαν τα στρωμένα τραπεζομάντηλα στο γρασίδι. Παράλληλα, οι συμμετέχοντες κατέφτασαν με τα καλαθάκια τους φέρνοντας καλούδια φτιαγμένα με μαμαδίστικη πληθωρικότητα και εξαιρετικές πρώτες ύλες από την περιοχή δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα αυθόρμητης γαστρονομικής γιορτής.
