Σε αναμονή του πρώτου χιονιού σε ένα από τα πιο αγαπημένα χιονοδρομικά της χώρας, αναπολούμε ένα πρόσφατο σαββατοκύριακο στο «Valia Nostra Escape Hotel», το οποίο έγινε η ιδανική αφορμή για να πάρουμε τη μακριά ανηφόρα μέχρι τα βλαχοχώρια των Γρεβενών και να επιδοθούμε σε μανιταροκυνήγια και trekking με φόντο την οργιαστική φύση της Πίνδου.
Διασχίζοντας τη μισή Ελλάδα… Από Αθήνα μέσω Δομοκού, Τρικάλων και Καλαμπάκας μέχρι την πόλη των Γρεβενών και από εκεί μέχρι το βλαχοχώρι της Σμίξης, στην αγκαλιά του εθνικού δρυμού της Βόρειας Πίνδου και της Βάλια Κάλντα, το κοντέρ γράφει περισσότερα από 400 χιλιόμετρα. Φτάνοντας απόβραδο Παρασκευής στο «Valia Nostra Escape Hotel» (2462080151), στο έμπα του χωριού, τη γλυκιά κούραση του ταξιδιού σβήνει ένα πλούσιο τσιμπούσι στο ζεστό εστιατόριο του ισογείου.
Ωραίες σούπες, όπως εκείνη από γλυκιά κολοκύθα με λάδι τσίλι και η σελινόσουπα με πράσινο μήλο, μας βάζουν κατευθείαν σε ορεινό mood και συνεχίζουμε με μια θεσπέσια πρασόπιτα, με φίνο φύλλο, κιμά, γιαούρτι και κόλιαντρο, και άγρια μανιτάρια σοτέ με σάλτσα βουτύρου, για να περάσουμε σε μια μοσχαρίσια ταλιάτα με ψητά λαχανικά και σος πιπεριού με φρούτα του δάσους και χοιρινά κοψίδια με πουρέ από πατάτες γιαχνί. Ξανασυναντιόμαστε δε με χαρά με τον Γιάννη Πολύζο, ιδιοκτήτη του οινοποιείου «Δύο Φίλοι» στη Σιάτιστα, ο οποίος μας κερνάει το καινούργιο του ροζέ από τη δυσεύρετη ποικιλία Νιγρικιώτικο, μαζί με τα υπόλοιπα «διαμαντάκια» του, όπως το άψογο λευκό Gewurztraminer, το πλούσιο κόκκινο Pinot Noir και το περίφημο σιατιστινό λιαστό κρασί.
Ηλιόλουστο πρωινό Σαββάτου... Τόσο ηλιόλουστο, που σχεδόν δυσκολευόμαστε να απολαύσουμε το μοναδικό πανόραμα των δασωμένων βουνοπλαγιών που ξεδιπλώνεται, σχεδόν δίχως τέλος, μπροστά από το ξενοδοχείο. Η Σμίξη και τα υπόλοιπα ορεινά χωριά των Γρεβενών, όπως η Αλατόπετρα, η Κρανιά, η Λάβδα, οι Φιλιππαίοι και η ορεινότερη όλων Σαμαρίνα, μπορεί να μπήκαν στον τουριστικό χάρτη σχετικά πρόσφατα, με ενδιαφέρουσες υποδομές και κύριο όχημα το χιονοδρομικό της Βασιλίτσας, στην ψυχή τους όμως παραμένουν βλαχοχώρια, με κύρια απασχόληση των κατοίκων την κτηνοτροφία. Και όπως γινόταν παλιά, έτσι και σήμερα, με νομαδικούς όρους, ξεχειμωνιάζουν στην ασφάλεια του Θεσσαλικού κάμπου, αφήνοντας τα χωριά με λίγους κατοίκους, οι οποίοι διατηρούν κάποιους ξενώνες και ταβέρνες για τους επισκέπτες.
«Οι δρόμοι ασφαλτοστρώθηκαν επί χούντας», μας λέει ο ιδιοκτήτης του «Valia Nostra» Γιάννης Λεβέντης, ο οποίος θυμάται, ως παιδί, να ανηφορίζει στη Σμίξη με γαϊδούρι, αλλά και τη γιαγιά του να στρώνει κάθε τόσο το πάτωμα του σπιτιού τους με πηλό. Όταν αποφάσισε, από τους πρώτους, να επενδύσει στον τόπο καταγωγής του, δημιούργησε αυτό το περιποιημένο ξενοδοχείο, που συνδυάζει τα μακεδονίτικα αρχιτεκτονικά στοιχεία με τη συγκρατημένα ρουστίκ διακόσμηση σε ένα κομψό σύνολο. Πέρα από τα πολύ ευρύχωρα δωμάτια, τις φουλ του ρομάντζου σοφίτες-σουίτες και το εξαιρετικά καλοκουρδισμένο σέρβις, όλα τα λεφτά για χάζι και χαλάρωση είναι το τζαμωτό αίθριο-σαλόνι, πλάι στην εσωτερική πισίνα.
Ακόμα και χωρίς χιόνι, το οποίο βέβαια κατά παράδοση δεν αργεί, η θέα από το σαλέ του χιονοδρομικού είναι μαγική. Σκαρφαλωμένοι στα όρια Μακεδονίας και Ηπείρου, σε υψόμετρο κοντά στα 2.300 μ., πίνουμε τονωτικό τσιπουράκι στρέφοντας τη ματιά μας πότε στον τεράστιο Όλυμπο και πότε στην Γκαμήλα, ακριβώς απέναντι, και ευχόμαστε να μπορούσαμε να ακολουθήσουμε τους έμπειρους σκιέρ σε ονειρικές καταβάσεις μέχρι τη Σμίξη και τη Σαμαρίνα. Μαθαίνουμε, πάντως, ότι εδώ και δύο χρόνια διοργανώνονται καλοκαιρινοί αγώνες mountain biking στο χιονοδρομικό, ενώ πρόσφατα ανακαινίστηκαν και τα δωμάτια-κοιτώνες του σαλέ, για όσους αγαπάνε τις (σπάνιες στην Ελλάδα) ski in-ski out περιπτώσεις.
«Κεράσια όσα μπορείτε, μανιτάρια όσα ξέρετε» μας συμβουλεύει ο Φώτης Παρασκευαΐδης, αντιπρόεδρος της Ένωσης Μανιταρόφιλων Ελλάδας και μαθητής του Γρεβενιώτη Γιώργου Κωνσταντινίδη, πρωτεργάτη της... μανιταρομανίας που χάρισε στα Γρεβενά το προσωνύμιο «πόλη του μανιταριού». Με το καλάθι μας στο χέρι, το οποίο αποδεικνύεται πολύτιμος σύμμαχος όχι μόνο για τα ευρήματα της μανιταροβόλτας μας αλλά και για να ανοίγουμε δρόμο ανάμεσα στα δέντρα, χωνόμαστε μαζί του στο πυκνό δάσος της Ξούλας, κοντά στη Λάβδα. Θα τον ξανασυναντήσουμε στο γεμάτο μανιταροπροϊόντα κατάστημά του στο κέντρο των Γρεβενών, απέναντι από το Ρολόι.
Απομεσήμερο Σαββάτου, όλα στο γλυκό ηλιακό φως… Οι Φιλιππαίοι λαμπυρίζουν στο βάθος, ο Όρλιακας δίπλα μας δικαιώνει το παρατσούκλι «Βουνό των Χρωμάτων» και μπροστά μας δύο δέντρα, το ένα υγιές, το άλλο χτυπημένο από κεραυνό, ανταλλάσσουν όρκους αιώνιας αγάπης με τις ευλογίες της οργιαστικής φύσης της Πίνδου. Στην κεντρική πλατεία της Σμίξης, καθόμαστε για φαγητό στον «Θεοχάρη» (2462085230) και ξεχνάμε να σηκωθούμε. Η μητέρα του Θεοχάρη, η κα Βασιλική, ανοίγει ένα από τα πιο αιθέρια φύλλα για πίτα που έχουμε δοκιμάσει, απογειώνοντας τη χορτόπιτα με τα χόρτα του βουνού, ενώ οι σαλάτες είναι δροσερές, το λουκάνικο πεντανόστιμο και τα αγαρικά μανιτάρια έρχονται ψημένα με βουτυράκι στη σχάρα.
Συνοδεύουμε με εξαιρετικό μανούρι από το τυροκομείο «Βασιλίτσα» και παραδιδόμαστε άνευ όρων στα μαστόρικα κρεατικά, όπως το χοιρινό κοντοσούβλι, το αρνάκι σούβλας και το τεράστιο κότσι. Αν και η ζεστή σάλα με την υπέροχη θέα είναι γεμάτη κόσμο, η κα Βασιλική μας λέει πως «από Δευτέρα θα είμαστε πάλι 9 ψυχές σε όλο το χωριό», καθώς την αποχαιρετάμε για μια απαραίτητη χωνευτική βόλτα μέχρι το ξενοδοχείο.
Κόντρα σε αυτό το ρεύμα της φυγής αποφάσισε να πάει η Ζωή, ανοίγοντας πέρυσι τον Δεκέμβριο τον γειτονικό all-day χώρο «Κουκουνάρι» (2462024821), που επισκεπτόμαστε το βράδυ του Σαββάτου. Φτιαγμένο εξ ολοκλήρου από την ίδια, το μαγαζί των ονείρων της στον τόπο καταγωγής της, φέρνει στο βουνό τις νεο-ρετρό και mix & match διακοσμητικές διαθέσεις της Αθήνας, με τραπεζοκαθίσματα και βελούδινες πολυθρόνες σαν από διαμέρισμα μιας αστής θείας, κάποια πατιναρισμένα κομμάτια φτιαγμένα επί παραγγελία και τα παλιά φωτιστικά, σε σχήμα κουκουναριού, του αθηναϊκού «Balux», δώρο από τον Απόλλωνα Παπαθεοχάρη. Χειροποίητα είναι και όλα όσα δοκιμάζουμε, όπως το ωραίο κέικ με φρέσκο βούτυρο από τα Γρεβενά.
Πρωί Κυριακής και ο Απόστολος Διανέλλος, ιδιοκτήτης της εταιρείας δραστηριοτήτων «Overland», μας πηγαίνει για trekking στον Όρλιακα. Το… μενού της βόλτας μας περιλαμβάνει βασικές τεχνικές επιβίωσης στο δάσος και στην άγρια φύση, η οποία δεν κάνει ποτέ τίποτα περιττό, όπως μας λέει χαρακτηριστικά ο Απόστολος, για να συμπληρώσει πως και ο ίδιος όλη του τη ζωή εκπαιδεύει και εκπαιδεύεται. Έτσι κι εμείς, εν μέσω τρανταχτών γέλιων και άφθονης καζούρας, χτίζουμε το δικό μας μικρό καταφύγιο από κλαριά δένδρων, φυσάμε με θέρμη τη σπίθα για να γίνει φωτιά, αλλά πάνω απ’ όλα απολαμβάνουμε αυτή την «παχιά» ησυχία του δάσους που διακόπτεται μονάχα από τον γαληνευτικό ήχο από το θρόισμα των φύλλων, λίγο πριν τον δρόμο της επιστροφής.
Και μιας και το ταξίδι δεν βγαίνει μονορούφι, μια εξαιρετική στάση στον δρόμο προς Αθήνα, λίγο πριν την Καλαμπάκα, είναι ο «Πλάτανος» (Μύκανη, 2432082342), για άψογο κοντοσούβλι από κοτόπουλο και προβατίνα, τυριά της περιοχής και ελληνικό στη χόβολη, ενώ στο πήγαινε το «Κανέλλης Village» (27ο χλμ. Λαμίας-Δομοκού, 2232023377) σερβίρει απολύτως σπιτικά μαγειρευτά, όπως το απίθανο χοιρινό με λάχανο.
