Την Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου ο Σπύρος Γραμμένος πραγματοποίησε την καθιερωμένη "τελευταία συναυλία" του (για το φετινό καλοκαίρι) στον χώρο της Τεχνόπολης του Δήμου Αθηναίων. Έπειτα από έκκληση του καλλιτέχνη και της οργάνωσης "Άλλος Άνθρωπος" (Κοινωνική κουζίνα- δωρεάν φαγητό για όλους) και λίγες ώρες πριν την έναρξη της συναυλίας, συγκεντρώθηκαν περισσότεροι από δύο τόνοι πρώτων ειδών που θα διατεθούν στους πληγέντες από τις πλημμύρες της Θεσσαλίας.
Ο Σπύρος Γραμμένος, από την αρχή της πορείας του, έχει συσπειρώσει γύρω του ένα ιδιαίτερα υποστηρικτικό και αλληλέγγυο κοινό που απέδειξε για ακόμη μια φορά τις κοινωνικές του ευαισθησίες τη βραδιά της Τρίτης. Σε μια συναυλία που είχε την αμεσότητα μιας ανοιχτής πρόβας και την οργάνωση μιας αρκετά δουλεμένης ομάδας, με αρκετούς καλεσμένους (Βέβηλο, Πάνο Φραγκιαδιάκη (Χατζηφραγκέτα) και τη Γιολάντα (Sadahzinia), ο τραγουδοποιός δεν δίστασε να κάνει χιούμορ με τη μπάντα, να αυτοσαρκαστεί, να μιλήσει για τα τραγούδια του ή ακόμα και να μείνει στο πλάι της σκηνής, παρακολουθώντας τους μουσικούς όσο εκείνοι έπαιζαν τα σολιστικά τους μέρη.
Το πρώτο μέρος της βραδιάς κύλησε με τα πιο ρυθμικά, σαρκαστικά τραγούδια του Γραμμένου όπως τα "Μαμά, μπαμπά είμαι κουκουλοφόρος", "Τύπος Αθλητικός", "Τζίβες και Κοτσίδες", "Ω να σου", "Ενενηντάρα TDK", το καινούριο single του "Γύρος" και άλλα. Η επιλογή για τη δομή του πρώτου μέρους δεν ήταν τυχαία. "Λέμε καμιά βλακεία και κάνουμε πλάκα στο πρώτο μέρος για να αντέξουμε το δεύτερο”, θα πει ο τραγουδοποιός και το χαρούμενο, γεμάτο γέλια κλίμα της βραδιάς θα διαδεχθούν τα κοινωνικοπολιτικά του κομμάτια. Όταν ακούγονται τραγούδια όπως τα "Τι με κοιτάς", "Δεκάξι", "Ψυχή" και "Το όνομά μου είναι το δικό σου" καταλαβαίνεις αμέσως για ποιούς ανθρώπους κάνει μουσική ο Σπύρος: για αυτούς που, λίγες ώρες πριν, συγκέντρωσαν δύο τόνους πράγματα για τους συνανθρώπους τους.
Είναι εύκολο να παρεξηγήσεις έναν τραγουδοποιό σαν τον Σπύρο Γραμμένο. Τον παρακολουθείς στη σκηνή με τις χαρακτηριστικές κόκκινες τιράντες του, να τραγουδά για κάθε ευτράπελο της καθημερινής ζωής, να διακωμωδεί την ενηλικίωση, τον χρόνο, το φαγητό, να φτιάχνει ιστορίες με κωμικοτραγικούς ήρωες που έχεις δει σίγουρα στο δρόμο ή έχεις κάτσει μαζί τους στο ίδιο τραπέζι. Αλλά είναι εκείνο το "δεύτερο μέρος” που σου δείχνει ότι το χιούμορ του Γραμμένου δεν είναι χιούμορ κενό ή χιούμορ αναπληρωματικό, που "γεμίζει” την απουσία κάποιου άλλου πράγματος, στην προκειμένη της σκέψης πάνω στην πραγματικότητα. Το χιούμορ του είναι μηχανισμός αντιμετώπισης, είναι θεραπεία, είναι αυτό που λέμε "γελάμε για να μην κλαίμε”. Ευαίσθητος, οξυδερκής Σπύρος μπροστά σ' ένα γεμάτο κοινωνική και ατομική ενσυναίσθηση κοινό στην Τεχνόπολη. Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς, δηλαδή.