One of a kind. Αυτό ήταν ο Νίκος Τριανταφυλλίδης που πέθανε σε ηλικία 50 ετών μετά από μάχη που έδωσε με την επάρατη νόσο. Αμετανόητος ροκάς, λάτρης του καλτ και της λαϊκής κουλτούρας, το σινεμά του αγκάλιασε τους ολικούς αρνητές του ψευτο-γκλάμουρ και τους αιώνιους εραστές του περιθωρίου. Στα χρυσά χρόνια του «ελληνικού ονείρου» ο Νίκος Τριανταφυλλίδης την είδε αλλιώς… Σατίρισε το νεοπλουτισμό, έδωσε σουρεαλιστικές ανάσες στο γεμάτο από βαριά κοινωνικά μηνύματα ελληνικό σινεμά και πάνω από όλα άνοιξε το δρόμο της δημιουργικής ελευθερίας στη νέα γενιά Ελλήνων σκηνοθετών. Γιατί ο Τριανταφυλλίδης δεν ενέδωσε ποτέ στη στιλιστική ή στη διανοουμενίστικη επιτήδευση, παραμένοντας μέχρι το τέλος αυθεντικός και απροσποίητος.
Γεννημένος το 1966 στο Σικάγο, μετακόμισε στις αρχές του ’70 στην Ελλάδα, με τον πατέρα του Χάρρυ Κλυνν να ακολουθεί την οικογένειά του μετά την πτώση της Χούντας. Αρχικά φοίτησε στο τμήμα Κοινωνιολογίας της Παντείου, ενώ στη συνέχεια μετακόμισε στο Λονδίνο για να μάθει τα μυστικά του σινεμά.
Από τα μικρομηκάδικα φιλμ του, κυρίως από το «Τα Σκυλιά Γλύφουν την Καρδιά μου» που πήρε το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Δράμας το 1993, φάνηκε η διαφορετική ματιά με την οποία κοίταζε το μέσο. Το 1995 παρουσίασε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, το «Ράδιο Μόσχα». Ο Μπάμπης Ακτσόγλου το είχε χαρακτηρίσει κάτι ανάμεσα σε «σουρεαλιστική αλληγορία, μαύρη κωμωδία, φιλμ νουάρ υπό μορφή κιτς μιούζικαλ, διανοουμενίστικη εκδοχή του “Showgirls” και αναρχικό σινεμά στην παράδοση του Μακαβέγιεφ», εντοπίζοντας εξαρχής την αταξινόμητη φύση του σινεμά του Τριανταφυλλίδη.
Το 1999 είναι ώρα για το ελληνικό κοινό να πιει «Μαύρο Γάλα», σε μια ακόμη επίδειξη ροκ σουρεαλιστικής τρέλας και βιτριολικού χιούμορ. Εκείνη την παραγωγική κινηματογραφικά περίοδο, ο Νίκος Τριανταφυλλίδης υπογράφει και δυο ντοκιμαντέρ για αγαπημένους του μουσικούς (υπερ)ήρωες και πιο συγκεκριμένα το «Τuxedomoon, no Tears» (1998) και το «Screamin' Jay Hawkins - Ι Put a Spell on Me» (2001).
Από το 2002 και μετά ο Έλληνας σκηνοθέτης ανοίγει το Gagarin 205 στην Λιοσίων, παίρνοντας άτυπα τη rock’n’roll σκυτάλη από το Ροδον και μετατρέποντάς το αυτόματα σε αθηναϊκό live ναό που φιλοξενεί μέχρι σήμερα τα μεγαλύτερα ροκ ονόματα. Μετά από μεγάλη σκηνοθετική αποχή, επέστρεψε το 2014 με το μυθοπλαστικό κύκνειο άσμα του «Οι Αισθηματίες», οι οποίοι –όπως είχε γράψει ο Χρήστος Μήτσης στην κριτική του στο «α»- είναι «ανάλαφροι και τραγικοί συνάμα, κουβαλούν κάτι από την ανισορροπία, το πάθος και τη φτήνια του κόσμου τον οποίο ζωντανεύουν, όπου ο Εκκλησιαστής συνομιλεί με τον Μπρεχτ, το μελόδραμα με την γκανγκστερική περιπέτεια και ο Νίκος Γούναρης με τους Yell O Yell, τον Λευτέρη Μυτιληναίο και τους “Αλιείς μαργαριταριών” του Μπιζέ».
Το ντοκιμαντέρ για την υπεραγαπημένη του ομάδα «90 Χρόνια ΠΑΟΚ: Νοσταλγώντας το Μέλλον» ήταν το επόμενο κινηματογραφικό του πρότζεκτ που δεν πρόλαβε να δει στις αίθουσες. Εξάλλου, ο Νίκος Τριανταφυλλίδης δούλευε μόνον για πράγματα που μιλούσαν με πάθος στη ψυχή του. Ακολουθεί το βίντεο-κλιπ από του «Δεν Χωράς Πουθενά» από τις Τρύπες που σκηνοθέτησε ο Τριανταφυλλίδης το 1993.
Φιλμογραφία
Momus, amongst women only (1992, Μώμος μόνος μεταξύ γυναικών, ντοκιμαντέρ μ.μ.)
Τα Σκυλιά Γλύφουν την Καρδιά μου (1993, μυθοπλασία μ.μ.)
Ράδιο Μόσχα (1995, μυθοπλασία)
Το Παλτό (1997, τηλεταινία μυθοπλασίας)
Tuxedomoon, no tears (1998,ντοκιμαντέρ)
Μαύρο Γάλα (1999, μυθοπλασία)
Screamin' Jay Hawkins - Ι put a spell on me (2001, ντοκιμαντέρ)
Οι Αισθηματίες (2014 , μυθοπλασία)
