Ο Γάλλος σταρ, που επισκέφτηκε πρόσφατα τη χώρα μας στα πλαίσια του Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, μιλά στο «α» για το αστυνομικό θρίλερ «Υπόθεση. Άγνωστο DNA» που κυκλοφορεί την Πέμπτη 26/5, την τρομοκρατία, τα μακρινά 90s και τη Μέθοδο που τον στοιχειώνει.
Η ιστορία του «Κτήνους της Βαστίλης» πάνω στην οποία βασίστηκε το σενάριο του φιλμ είναι αληθινή. Ψάξατε τα πραγματικά γεγονότα και να βρείτε τους πραγματικούς ήρωες αυτής της ιστορίας και πιο συγκεκριμένα τους ντετέκτιβ που χειρίστηκαν την υπόθεση;
Ναι, βέβαια, ο σκηνοθέτης Φρεντερίκ Τελιέ μας έφερε σε επαφή με τους πραγματικούς ήρωες αυτής της ιστορίας. Συνάντησα τον αστυνομικό που υποδύομαι στην ταινία περίπου 6 μήνες πριν αρχίσουμε τα γυρίσματα και μου έδωσε πολλές πληροφορίες, ενώ ταυτόχρονα μου μετέδωσε πολλά από τα συναισθήματα που ένοιωσε κατά τη διάρκεια των 10 χρόνων που διήρκησε η υπόθεση. Ήταν πραγματικά γενναιόδωρος μαζί μου, αλλά προτίμησα να μην είναι μαζί μου στα γυρίσματα. Δεν ήθελα να είναι εκεί και να μου λέει πώς αντιδρούσε ο ίδιος σε κάθε περίσταση. Σκοπός δεν ήταν να τον μιμηθώ. Ήθελα να κρατήσω όλα τα εφόδια που μου έδωσε και να τα κάνω δικά μου. Να φτιάξω τον δικό μου χαρακτήρα. Βέβαια, συναντήσαμε και με τους υπόλοιπους ηθοποιούς, ολόκληρο το τιμ αστυνομικών που χειρίστηκε την υπόθεση. Μπορεί οι περισσότεροι από αυτούς να μοιάζουν σκληροί και τρομακτικοί, αλλά η συγκεκριμένη υπόθεση τους είχε λυγίσει...
Ο ντετέκτιβ που υποδύεστε βυθίζεται μέσα στην υπόθεση που προσπαθεί να διαλευκάνει, η οποία επηρεάζει έντονα τη ζωή του. Συμβαίνει το ίδιο με τον ηθοποιό και τον ρόλο που ερμηνεύει. Πόσο σας επηρεάζουν οι ρόλοι σας και κατά πόσο χρησιμοποιείτε τη Μέθοδο στην προσέγγισή τους;
Ο ηθοποιός πρέπει κάθε φορά να βουτά στο ρόλο. Όμως, δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τις δύο περιπτώσεις. Εγώ έζησα σε αυτή τη συνθήκη για λίγους μήνες και ο πραγματικός αστυνομικός για 10 περίπου χρόνια! Προσπάθησα να χρησιμοποιήσω τη Μέθοδο ώστε να διεισδύω μέρα με τη μέρα, όλο και πιο βαθιά στον ρόλο, και αυτό σίγουρα δε σε αφήνει να είσαι ξένοιαστος όταν γυρίζεις σπίτι μετά το γύρισμα. Γιατί, ξέρετε, ο ρόλος λειτουργεί στον ηθοποιό υποσυνείδητα. Μπορεί να χρειαστεί και ένας μήνας μετά το πέρας των γυρισμάτων για να «καθαρίσεις» και τότε είναι ουσιαστικά που καταλαβαίνεις πόσο βαθιά σε έχει επηρεάσει κάποιος ρόλος. Και οφείλω να πω ότι χρειάστηκα πολύ περισσότερο χρόνο για να ξεπεράσω την εμπειρία, την ένταση και την συναισθηματική φόρτιση που μου γέννησε ο συγκεκριμένος ρόλος του ντετέκτιβ Σαρλί. Όταν μετά από καιρό είδα ολοκληρωμένη την ταινία, ξύπνησε μέσα μου όλη αυτή η κατάσταση που είχα βιώσει νοιώθοντας το αίσθημα της ικανοποίησης. Γιατί τελικά αυτή είναι η δουλειά του ηθοποιού. Να ζει την κάθε συνθήκη στο πετσί του, σχεδόν μαζοχιστικά.
Το «τεκμήριο της αθωότητας» στην εποχή μας δέχεται μεγάλη επίθεση, ειδικά στο ζήτημα της τρομοκρατίας. Μπορεί κάποιος να είναι αθώος μέχρι του αποδείξεως του εναντίου στην εποχή των «καταστάσεων εκτάκτων αναγκών» και του Γκουαντάναμο;
Είναι δύσκολο… Για κάθε έγκλημα πρέπει να αποφασίζει η δικαιοσύνη για την τιμωρία, αλλά η δικαιοσύνη χρειάζεται χρόνο. Αυτός ο χρόνος κάνει τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα για τα εκάστοτε θύματα, τις οικογένειές τους, ακόμη και για τους ενόχους και τις δικές τους οικογένειες. Από την άλλη, αυτός ο χρόνος είναι απαραίτητος για να μην γίνουν λάθη. Όταν είσαι Γάλλος, έχεις ζήσει τα χτυπήματα στο Παρίσι και ακούς ότι ένας βασικός ύποπτος έχει το δικαίωμα υπεράσπισης, κατά κάποιον τρόπο σοκάρεσε, αφού ξέρεις ότι δεν είναι αθώος. Αλλά γι’ αυτό είναι δύσκολο να λέγεσαι άνθρωπος και να μη δρας σαν ζώο, σκοτώνοντας τον ένοχο μόλις τον εντοπίζεις. Γι’ αυτό, είναι δύσκολη η δουλειά των ανθρώπων που ερευνούν και συλλαμβάνουν ύποπτους, εγκληματίες, τρομοκράτες. Πρέπει να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους και να μην αναπτύσσουν συναισθήματα κατά τη διάρκεια των υποθέσεων, οδηγώντας τους ενόχους στη δικαιοσύνη, σκεπτόμενοι ότι ακόμη και οι ένοχοι είναι άνθρωποι.
Παρότι το 1991 -η χρονιά που αρχίζει η ταινία- φαίνεται κοντά στην δικιά μας εποχή, στην πραγματικότητα δεν είναι... Έχουν περάσει 25 χρόνια από τότε. Τι πραγματικά έχει αλλάξει από τα 90s και πώς επηρεάζει αυτό την ερμηνεία σας; Είμαστε λιγότερο αισιόδοξοι και περισσότερο προβληματισμένοι με αυτά που γίνονται τώρα;
Υπήρχαν στιγμές που μου φαινόταν ότι το 1991 είναι προϊστορία. Συνειδητοποίησα ότι το κινητό σήμερα είναι ό,τι ήταν το τσιγάρο το 1991. Σήμερα απασχολούμε τα χέρια μας με το κινητό όλη την ώρα. Τότε κάπνιζαν μανιωδώς. Δεν απαγορευόταν το κάπνισμα στους εσωτερικούς χώρους. Οι σημερινοί θεατές εκπλήσσονται όταν βλέπουν τόσους αστυνομικούς να καπνίζουν στην ταινία… Απλώς έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα. Τότε, ο κόσμος κοιταζόταν περισσότερο στα μάτια. Οι άνθρωποι δεν είχαν άλλο τρόπο να επικοινωνήσουν. Δεν είχαν κινητά να τους αποσπούν την προσοχή. Δεν είχαν υπολογιστές, δεν είχαν ίντερνετ. Δεν είχαν την εξέταση DNA. Αν το καλοσκεφτείτε εκείνοι οι αστυνομικοί δεν είχαν τίποτα. Μόνο το ένστικτό τους. Και κάποια στοιχεία που υπό εκείνες τις συνθήκες δεν μπορούσαν να γίνουν αποδεικτικά. Αυτή η ιστορία που τότε χρειάστηκε 10 χρόνια για να λυθεί, στην εποχή μας θα έπαιρνε πολύ λιγότερο χρόνο. Οπότε σίγουρα είμαστε αισιόδοξοι. Υπάρχει η εξέταση DNA. Υπάρχουν οι κάμερες ασφαλείας στους δρόμους. Αλλά από την άλλη είδατε ότι ακόμη και σήμερα, στη Γαλλία, χρειάστηκαν τέσσερις ολόκληροι μήνες για να εντοπιστεί και να συλληφθεί ένας από τους υπεύθυνους για την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι…
Το είδος του αστυνομικού θρίλερ έχει γεννήσει αριστουργήματα. Σας αρέσουν ή είδατε κάποια από αυτά πριν την ταινία όπως το «Chinatown» του Πολάνσκι, το «Touch of Evil» του Όργουελ ή τα φιλμ του Χίτσκοκ;
Ναι, τα είχα δει και στο παρελθόν αλλά τα ξαναείδα και μάλιστα πολλές φορές. Είδα το «Chinatown», το «Σέρπικο», το «Zodiac» αλλά και το «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου» με τον Ντάστιν Χόφμαν… Μου αρέσει πάρα πολύ οι ταινίες να σε βάζουν μέσα σε ένα περιβάλλον, μία υπόθεση, μία έρευνα και να χάνεσαι κι εσύ ως θεατής στο κυνήγι των εξελίξεων, των στοιχείων που πρέπει να ενωθούν για να δημιουργηθεί το παζλ. Να σε συνεπαίρνουν τόσο οι συζητήσεις που να θες να πεταχτείς κι εσύ από τη θέση σου και να πεις «να σας πω κι εγώ τι νομίζω για την υπόθεση». Αυτό είναι επιτυχία για την ταινία…
