Με την πλέον ανεπίσημη επίσημη έναρξη της πρόσφατης ιστορίας της, η κινηματογραφική γιορτή της συμπρωτεύουσας ξεκίνησε μετρώντας απόντες (Κορνέλ Μούντρουτσο, Φατίχ Ακίν και φυσικά η παλιά ξέχειλη χλιδή). Όταν όμως «ανέλαβαν δράση» οι κινηματογραφικές εικόνες, το φεστιβάλ έδειξε τα δόντια του.
«Ποιος άλλος, αν όχι οι νέοι;» (θα μπορούσε να γεννήσει ελπίδα) αναρωτιέται σε μια συνεντευξή του στην εφημερίδα του φεστιβάλ «Πρώτο Πλάνο» ο Κορνέλ Μούντρουτσο, ο Ούγγρος σκηνοθέτης της ταινίας έναρξης «Λευκός Θεός», το πλήρες έργο του οποίου παρουσιάζεται φέτος στη Θεσσαλονίκη. Οι νέοι, πράγματι, προβληματισμένοι, μοναχικοί και εξεγερμένοι, προσπαθούν να προσανατολιστούν σε έναν κόσμο που αρνείται να τους καταλάβει, δυσκολευόμενος να καταλάβει ακόμα και τον εαυτό του. Αυτό είναι το κυρίαρχο μοτίβο των περισσοτέρων ταινιών του φετινού προγράμματος, το οποίο ξεκίνησε ενθουσιωδώς, δικαιώνοντας το βραβείο του τμήματος «Ένα Κάποιο Βλέμμα» που απέσπασε στις Κάνες ο κοινωνικά αλληγορικός όσο και οπτικά εντυπωσιακός «Λευκός Θεός», με ήρωες την 13χρονη Λίλι και εκατοντάδες... σκύλους.
Νεαροί ήρωες προσπαθούν επίσης να ενηλικιωθούν στο βωβό ουκρανικό «Η Φυλή» του Μίροσλαβ Σλαμποσπίτσκι (βραβείο «Εβδομάδας Κριτικής» στις Κάνες), το λετονικό, ελληνικής συμπαραγωγής «Modris» του Γιούρις Κουρσιέτις και τον τούρκικο «Αμνό» του Κουτλούγ Ατμάν, τρεις λιτές και ρεαλιστικές, πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσες κινηματογραφικές προτάσεις.
Από τη μια οι νέοι λοιπόν, και από την άλλη τα μεγάλα ονόματα, τα οποία απουσιάζουν επιδεικτικά από το φετινό φεστιβάλ, με τους Κορνέλ Μούντρουτσο και Φατίχ Ακίν (μια σκέτη απογοήτευση το φιλόδοξο έπος του πάνω στη γενοκτονία των Αρμενίων «The Cut») να ακυρώνουν τελευταία στιγμή την επίσκεψή τους. Άλλωστε, η λιτή και σύντομη τελετή έναρξης της Παρασκευής είχε δώσει το «επιστροφή στα βασικά» στίγμα της 55ης διοργάνωσης, η οποία βλέπει για ακόμα μια φορά τις αίθουσες της γεμάτες, χάρη τόσο σε ένα δυναμικό, μοντέρνο πρόγραμμα, όσο και σε διεθνώς φεστιβαλικά must όπως τα αριστουργηματικά «Δυο Ημέρες, Μια Νύχτα» των αδελφών Νταρντέν και «Χειμερία Νάρκη» του Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν, το χιτσκοκικό «Phoenix» του Κρίστιαν Πέτζολντ, το στιλίστικο, βαρύ δράμα της Σουζάνε Μπίερ «A Second Chance» ή το αντιτζιχαντιστικό «Τιμπουκτού» του Αμπντεραμάν Σισακό.
Από την άλλη, το πιο αδύναμο φεστιβαλικό τμήμα είναι αναμφίβολα αυτό των ελληνικών ταινιών, με μόλις εφτά πρεμιέρες και εννιά ακόμα φιλμ τα οποία έχουν ήδη παιχτεί στη χώρα μας – από τις «Νύχτες Πρεμιέρας» ως τις αίθουσες. Από τα δεύτερα, η προβολή της «Έκρηξης» του Σύλλα Τζουμέρκα (σαφώς καλύτερη από τη «Χώρα Προέλευσης») προκάλεσε παθιασμένες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις, ενώ από τις πρεμιέρες τα «Dark Illusion» του Μάνου Καρυστινού και «Ως το Κόκκαλο» του Θοδωρή Κουτσαύτη δεν είναι παρά άτεχνα πρωτόλεια, με την «Εκδίκηση του Διονύσου» του Δημήτρη Κολλάτου, ένα one of a kind καταγγελτικό πολιτικό σινε-μανιφέστο, να αναδεικνύεται σε talk of the festival.
Highlights του η εμφάνιση του Σπύρου Φωκά ως Άκης Τσοχατζόπουλος και του σκηνοθέτη ως Ζαν – Λικ Γκοντάρ, η διατύπωση της πρωτότυπης θεωρίας πως ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος δολοφονήθηκε πριν προλάβει να ενώσει τους Έλληνες και η πρωτοβουλία του ίδιου του Κολλάτου να πάρει στο τέλος ένα περίστροφο και να δολοφονήσει τον... Γιωργάκη Παπανδρέου (ουπς, spoiler!)
