Από την αναβίωση της Περιπατητικής Σχολής του Αριστοτέλη στον Κήπο της Γενναδείου στο πλαίσιο της έκθεσης A Thousand Doors μέχρι τη δημιουργία συνεργατικών πρότζεκτ πάνω στην έννοια της αυτοδιαχείρισης στο Ανατολικό Βερολίνο, η Βαλεντίνα Κάργα που συστήθηκε στο αθηναϊκό κοινό με την έκθεση Εκ Νέου έχει να παρουσιάσει ένα ενδιαφέρον υβριδικό έργο μεταξύ τέχνης, αρχιτεκτονικής και κοινωνικής δράσης. Ας τη γνωρίσουμε.
Πώς προέκυψε το έργο του ΝΕΟΝ και ποια είναι η κεντρική ιδέα του; Με ποιόν τρόπο τοποθετείται απέναντι στο θέμα της παραγωγής γνώσης;
Οι λέξεις-κλειδιά που συζητήθηκαν αρχικά κατά την ανάθεση του έργου ήταν συμμετοχή και δημόσιος χώρος, στοιχεία που υπάρχουν συνήθως στην πρακτική μου. Το τρίτο στοιχείο, που έχει να κάνει με τη γνώση, προέκυψε όταν μου είπαν ότι πρόκειται για τον κήπο μιας βιβλιοθήκης. Η γνώση, άλλωστε, σχετίζεται με τη συμμετοχή μέσω της επικοινωνίας. Οπότε σκέφτηκα αμέσως να εστιάσω στην επικοινωνία με τους επισκέπτες της έκθεσης ή της βιβλιοθήκης και τους κάτοικους της περιοχής, που ίσως καταλήξει σε γνώση. Μάλιστα, μόλις είχα τελειώσει ένα μεταπτυχιακό στη σχολή καλών τεχνών του Βερολίνου σχετικό με τη διαθεματικότητα στην τέχνη και το μοντέλο του καλλιτέχνη ως ερευνητή. Εκεί συζητούσαμε συχνά τη σχέση τέχνης, γνώσης και εκπαίδευσης και μου δόθηκε το πλαίσιο να διδάξω σε προπτυχιακούς φοιτητές από διαφορετικά τμήματα. Οπότε προσέφερα λοιπόν ένα σεμινάριο όπου έθεσα το αρχικό πλαίσιο και κάλεσα τους φοιτητές να συνεισφέρουν και να το εμπλουτίσουν ανάλογα με τα δικά τους ενδιαφέροντα ψάχνοντας συνεχώς μια ισορροπία ομαδικής δουλειάς και προσωπικών ενδιαφερόντων.
Η προσέγγισή μου ήταν περισσότερο αυτή του 'αδαή' δασκάλου (Βλ. Ranciere, J., The Ignorant schoolmaster) όπου δίδασκα πράγματα που η ίδια δεν γνώριζα αλλά μάθαινα ταυτόχρονα μαζί με την ομάδα, επιτρέποντας το διάλογο και την ανταλλαγή ιδεών να μας οδηγήσει σε μια συμμετοχική διαδικασία μάθησης συνδημιουργούμενη απ' όλους. Κάτι ανάλογο έγινε και στις 'Ασκήσεις κήπου', όπου οι μόνοι κανόνες που καθόρισα είναι ο περίπατος στον κήπο, ως μια επαναληπτική διαδικασία, σχεδόν μέσο διαλογισμού, που μας επιτρέπει να συγκεντρωθούμε περισσότερο, ο διάλογος πάνω στο ευρύ θέμα της γνώσης- εκπαίδευσης και η επανεπίσκεψη του διαλόγου στο τέλος του περιπάτου με σκοπό την καταγραφή κάποιον σημειώσεων από τη συζήτηση σε μια γραφομηχανή. Το γραπτό, υπογεγραμμένο και από τους δυο μας δηλώνει τη συμφωνία μεταξύ των δυο μελών για την ύπαρξη του έργου που κάναμε του οποίου η μόνη υλικότητα ήταν η μεταξύ μας επικοινωνία κατά τη διάρκεια της άσκησης.
Το πρωτότυπο το κρατάει ο κάθε συμμετέχων ως αναμνηστικό αυτής της εμπειρίας. Τα αντίγραφα συγκεντρώθηκαν και φτιάχνουν ένα δεύτερο έργο, μια μοναδική έκδοση όλων αυτών των αναμνηστικών που θα καταχωρηθεί στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη τόσο σαν έργο τέχνης όσο σαν έργο γνώσης, επισφαλίζοντας με αυτή τη χειρονομία τη συνεργασία μεταξύ αυτών των δυο πεδίων. Αυτόν τον δεύτερο μήνα της έκθεσης, οι επισκέπτες της έκθεσης δεν έχουν τη δυνατότητα συμμετοχής αλλά μπορούν να ξεφυλλίσουν την έκδοση, κάτι που πάλι απαιτεί εμπλοκή και αφιέρωση χρόνου.
Ποιο είναι το feedback από τη μέχρι τώρα συμμετοχή του κοινού;
Πολύ θετικό. Μου έκανε εντύπωση η αφοσίωση των συμμετεχόντων στο έργο και το πόσο ανοιχτοί ήταν, οι περισσότεροι, για επικοινωνία και ανταλλαγή ιδεών. Πολλοί μάλιστα μου είπαν ότι είναι σχετικά σπάνιο για αυτούς να κάνουν ουσιαστικούς διάλογους στην καθημερινότητά τους. Πράγμα το οποίο με θλίβει αλλά από την άλλη επιβεβαιώνει την ελπίδα για αλλαγή αυτού του pattern επικοινωνίας που δεν μας εκφράζει πια. Μια πολύ σημαντική μέρα ήταν αυτή που κάναμε τον Μαραθώνιο Περιπάτου και Συνομιλίας, όπου περπατήσαμε με μια ομάδα δώδεκα ατόμων 10 χλμ, από τη Γεννάδειο μέχρι το Φάληρο. Το πολύωρο περπάτημα, η σωματική κούραση, τα ερεθίσματα της πόλης μας έκαναν να ξεχάσουμε για λίγο την προσωπική μας ταυτότητα και να συμπεριφερθούμε σαν ένα συλλογικό κινούμενο σώμα, αφοσιωμένο στη συνεργασία μεταξύ των μελών του. Όσον αφορά τη θεματολογία και τις απόψεις των συμμετεχόντων, συζητήσαμε για το τί είναι η πραγματική γνώση, η οποία είναι κάτι εσωτερικευμένο και προσωπικό, εμπεριέχει την αυτογνωσία και πολλές φορές είναι πληροφορία που έχει όμως εμπεδωθεί μέσω του διαλόγου - επικοινωνίας ή σωματικοποιηθεί μέσω μιας πρακτικής ή άσκησης.
Θίξαμε επίσης το θέμα του εκπαίδευτικού συστήματος που δεν ευνοεί τον επικοδομητικό διάλογο αλλά τη στείρα απομνημόνευση με μοναδικό στόχο ένα 'χαρτί' το οποίο δεν αντιπροσωπεύει καν την πραγματική καλλιέργεια ενός ατόμου. Επιστήσαμε την ανάγκη για εκπαιδευτική μεταρρύθμιση πιο στοχευμένη στην κατανόηση (αντίληψη και ενσυναίσθηση), στην ουσία και στην κριτική αντίληψη, που θα οδηγούσε σε μια κοινωνία που έπαιρνε αποφάσεις με βάση το κοινό καλό και θα υποστήριζε τα κοινά αγαθά. «Όταν μια κοινωνία αποτυχγάνει να αναλύσει κριτικά τον ευατό της, υπάρχει στασιμότητα», καταγράφτηκε σε μια από τις συζητήσεις. Μιλήσαμε για το διαδίκτυο το οποίο πολλές φορές μας αποξενώνει, εντείνει το χάσμα γενεών και μας υπερφορτώνει με άχρηστες πληροφορίες, αλλά, από την άλλη, αποτελεί εργαλείο διαμόρφωσης συλλογικότητας και επέκτασης των ορίων επικοινωνίας, καθώς και καταλύτη κοινωνικής αλλαγής λόγω της δυνατότητας επαφής με άλλες κουλτούρες.
Αναρωτηθήκαμε για τη τέχνη ως πηγή γνώσης για το θεατή μέσω της δυνατότητας που δίνει για ερμηνεία, για τη σχέση κοινωνίας και τέχνης, socially engaged art δηλαδή τέχνη που εμπλέκεται κοινωνικά, τέχνη που καταπιάνεται με την σύλληψη και εφαρμογή διαφορετικών μοντέλων μάθησης. Σχετικά με το τρίπτυχο αισθητική, πολιτική, ηθική, σκεφτήκαμε ότι η αισθητική ενός έργου τέχνης σήμερα, που συχνά δεν μεταφράζεται σε ύλη καθώς κινούμαστε προς μια άυλη οικονομία, μπορεί να κρίνεται μέσα από τη θέση που παίρνει και το τρόπο με τον οποίο συμβαίνει το έργο, δηλαδή μέσα από την ηθική και πολιτική διάσταση του έργου. Τέλος, κλείνοντας το κύκλο γνώσης και τέχνης, διατυπώσαμε ότι μέσω της συμμετοχής φτάνει κανείς στη γνώση, καθώς θυμάσαι και κατανοείς διαφορετικά κάτι που βιώνεις, και ότι "η διαδραστική συνδημιουργία απενοχοποιεί το κοινό απέναντι στη σύγχρονη τέχνη" .
Στο έργο που είχες παρουσιάσεις στην έκθεση Εκ Νέου υπέβαλες τον εαυτό σου σε δύο πειράματα αυτό-διαχείρισης/ επιβίωσης. Υπάρχει κάποιο ευρύτερο κοινωνικό σχόλιο που ήθελες να κάνεις με το έργο;
Νομίζω ότι αυτό αφορά μια γενικότερη συζήτηση περί αυτονομίας και κοινών αγαθών. Τί σημαίνει αυτονομία στην εποχή του διαδικτύου, όπου η συνειδητοποίηση της συσχέτισής μας και επικοινωνίας μας με ολόκληρο τον κόσμο είναι πιο ισχυρή από ποτέ? Η τάση για αυτονομία δεν είναι κάτι νέο, πάντα υπήρχε και μάλιστα υπήρξε ένα πολύ μεγάλο ρεύμα, το 'back to the land movement' στην Αμερική τη δεκαετία του '70, που όμως παρήκμασε αμέσως μόλις έκανε την εμφάνισή του ο νεο-φιλελευθερισμός. Σήμερα όμως παρατηρούμε μια επανεπίσκεψη πολλών ερωτημάτων που τέθηκαν τότε, με ένα πολύ διαφορετικό όμως τρόπο, καθώς ο τρόπος που καταλαβαίνουμε τα όρια έχει αλλάξει, επειδή γίνεται πλέον συνειδητό το ότι έχουμε περάσει σε στάδιο άυλης οικονομίας που όμως καθορίζει γεωπολιτικά ζητήματα παγκοσμίως. Επομένως η συζήτηση για αυτονομία αφορά σήμερα άυλα κοινά αγαθά, όπως αυτά που αναφέρει ο M.Pasquinelli στο βιβλίο του Animal Spirits ως τα νέα Κοινά (new Commons) τα οποία είναι η γνώση, η επικοινωνία και η συνεργασία, μέσα από την ισορροπία ατομικοτήτων και συλλογικής σκέψης. Ο Franco Berardi Bifo μιλά για μια 'πολιτιστική επανάσταση' που θα πραγματοποιηθεί μέσα από τη 'δημιουργία μιας οικονομίας κοινών αγαθών και υπηρεσιών και θα αποδεσμεύσει το χρόνο μας και έτσι θα έρθουμε περισσότερο σε επαφή με πολιτισμό αλλά και συναισθήματα, καθώς και θα κοιτάξουμε να βρούμε την πραγματική ευχαρίστηση'.
Με ποιον τρόπο σε ενδιαφέρει η ενσωμάτωση επιστημονικών ή ψευδοεπιστημονικών δεδομένων στο έργο σου;
Στα έργα που κάνω σχετικά με την αυτονομία και την βιωσιμότητα, όπου για παράδειγμα εμπλέκεται η κατασκευή συστημάτων όπως καυστήρες βιομάζας, aquaponics (σύστημα για εκτροφή λαχανικών και ψαριών), ηλιακοί φούρνοι, φωτοβολταικά, τουαλέτες κομποστοποίησης κ.α., απαιτείται ενός είδους διεπιστημονική γνώση (θεωρητική και πρακτική) για το σχεδιασμό και τη λειτουργία τους. Όλη αυτή η τεχνογνωσία προήλθε από τη μελέτη open source πηγών από το ίντερνετ, συχνά μέσα από Youtube βίντεο. Με ενδιαφέρει πολύ πως αυτή η ελεύθερη διακίνηση πληροφορίας μετατρέπεται σε βιωματική γνώση μέσω της πειραματικής εφαρμογής και πως δημιουργεί πεδία συνεργασίας σε φυσικό, πολλές φορές δημόσιο, χώρο.
Βλέπει κανείς στα βίντεο, για παράδειγμα, πολλούς από αυτούς να εξηγούν οι ίδιοι στην κάμερα τα πειράματά τους, που λαμβάνουν χώρα στις αυλές ή στα γκαράζ τους. Τις εμπειρίες μου από αυτά τα συστήματα που κατασκεύασα η ίδια τις κατέγραψα επίσης σε βίντεο και τα ανέβασα online, επιστρέφοντας έτσι τη δική μου βιωματική εμπειρία στη μεγάλη δεξαμενή open source γνώσης. Δεν είναι το ψευδοεπιστημονικό που με ενδιαφέρει αλλά η λογική του Do-It-Yourself, δηλαδή οι προσωπικές ερμηνείες και εμπειρίες συχνά προερχόμενες από ερασιτέχνες και πως αυτή η ανταλλαγή γνώσης παίζει ρόλο στη διαμόρφωση της σύγχρονης κουλτούρας, η οποία δεν γνωρίζει φυσικά όρια.
Έχεις σπουδές αρχιτεκτονικής. Πώς προσεγγίζεις την έννοια της αρχιτεκτονικής σήμερα, τη σχέση της/όρια με τα εικαστικά και πως τοποθετείς το έργο σου;
Ναι, σπούδασα αρχιτεκτονική στο Βόλο και φυσικά με ενδιαφέρει ακόμα αν και αποφάσισα ότι δεν θα ήθελα να ασχοληθώ με αυτή εντός του πλαισίου του επαγγέλματος. Βασικά με τίποτα δεν θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά, γίνεται; Θέλω να είμαι σε όλα ερασιτέχνης. Από την άλλη κάπως πρέπει όμως να επιβιώσω, και, καθώς δεν φτάνει ο χρόνος να διαχωριστεί πλέον η εργασία από τη ζωή (νομίζω ότι η τέχνη είναι τρόπος ζωής) προτιμώ να βρίσκομαι οικονομικά κάπου στο ενδιάμεσο τέχνης, αρχιτεκτονικής και διδασκαλίας-έρευνας, καθώς αν χρηματοδοτείται κανείς από πολλές πλευρές δεν οικειοποιείται από καμία. Θέλω να ελπίζω τουλάχιστον. Πάντως για πολλά έργα που κάνω σχεδιάζω εγκαταστάσεις- συστήματα, όπως αυτό που τρέχει τώρα στις Βρυξέλλες το οποίο δούλεψα με μια ομάδα της οποίας είμαι μέλος, την Collective Disaster. Το 'Temple of Holy Shit' είναι μια δημόσια τουαλέτα κομποστοποίησης και 'εργοστάσιο' παραγωγής κομπόστ για το πάρκο-αστικό κήπο του οποίου είναι μέρος. Έχει την όψη ενός ναού που συναποτελείται από διαφορετικές τυπολογίες και που εξυπηρετούν και τη λειτουργικότητα του.
Μέσα από τον ίδιο το σχεδιασμό του αλλά και εργαστήρια και συμμετοχικές περφόρμανς που διοργανώνουμε, ενημερώνει τους επισκέπτες για αυτού του τύπου βιώσιμα συστήματα υποδομής, λειτουργεί ως πυρήνας κοινωνικοποίησης της γειτονιάς και πλέον αποτελεί κομμάτι της καθημερινότητας των κατοίκων της περιοχής που το χρησιμοποιούν αλλά και μπορούν να διοργανώσουν εκδηλώσεις στο μπροστινό μέρος του 'ναού' που μοιάζει με σκηνή. Αυτό το έργο νομίζω είναι ένα καλό παράδειγμα διάχυσης των ορίων τέχνης σε δημόσιο χώρο που καταπιάνεται μάλιστα με τη διάδοση γνώσης, είναι socially engaged και αρχιτεκτονικού σχεδιασμού και σχεδιασμού υποδομών και συστημάτων.
Τι είναι το “Summer school for Applied Autonomy”;
Το Summer school for Applied Autonomy είναι ένα πρότζεκτ που τρέχει στο Βερολίνο τα τελευταία δυο χρόνια. Ξεκίνησε με δική μου πρωτοβουλία στα πλαίσια του σεμιναρίου που κάναμε με τους φοιτητές το οποίο λεγόταν Self-suffieciency in the era of the new Commons. Εκεί μελετήσαμε θεωρία σχετική με την αυτονομία και τα κοινά αγαθά. Μελετήσαμε επίσης το know-how της αυτόνομης κατοίκησης μέσα από Youtube βίντεο. Κάναμε ένα συγκερασμό όλων αυτών των θεωρητικών και πρακτικών γνώσεων και φτιάξαμε αυτό το "σχολείο" όπου όλα αυτά μεταφράστηκαν σε φυσικό χώρο, κατασκευές, ανθρώπινες σχέσεις, συνεργασίες. Έκτοτε το σχολείο ανοίγει σε όσους θέλουν να συμμετέχουν, μένοντας εκεί για μια βδομάδα το λιγότερο, χρησιμοποιώντας μόνο τις πηγές τις οποίες παράγουν οι ίδιοι.
Εκεί θα μάθουν πως να διαχειρίζονται αυτά τα συστήματα αυτόνομης κατοίκησης, αλλά και θα κληθούν να σκεφτούν εναλλακτικές κοινωνικών σχέσεων εφορμόζοντάς τες στη γειτονιά και τους ανθρώπους που ζουν εκεί καθώς θα πρέπει να ανταλλάξουν πράγματα από αυτά που μπορούν να προσφέρουν (συγκομιδή, υπηρεσίες, γνώση) για να επιβιώσουν. Πρόκειται για ένα συλλογικό πρότζεκτ μιας κοινότητας της οποίας τα μέλη και οι στόχοι ενδεχομένως να μεταβάλλονται, έχοντας όμως μια συνέχεια. Αυτή τη χρονιά έχει γίνει μέρος ενός μεγαλύτερου πλαισίου, του Ideenfarm, που ίδρυσα μαζί με τον Robert Eckstein και άλλους πολλούς, όπου προσπαθούμε να δημιουργήσουμε έναν τόπο κοινωνικοποίησης στο Marzahn, μια μακρινή γειτονιά του ανατολικού Βερολίνου, επικεντρωμένο στη δημιουργία συνεργασιών μεταξύ των ανθρώπων που εμπλέκονται σε αυτόν, μέσα σε ένα πλαίσιο αστικής καλλιέργειας και ξεκινώντας από το κοινό τους ενδιαφέρον για βιωσιμότητα.
Τι σε ενδιαφέρει στη φόρμα της lecture-performance. Δώσε μας κάποια παραδείγματα σχετικών έργων σου.
Με ενδιαφέρουν οι φόρμες που δεν είναι μόνο ένα πράγμα, αλλά μια συνεργασία διαφορετικών ειδών. Έτσι διαφαίνεται πιο εύκολα μια συζήτηση μεταξύ δυο ή περισσότερων τοποθετήσεων, ενώ η έννοια του διαλόγου εμπεριέχεται στην ίδια τη φόρμα του έργου. Επίσης, νομίζω ότι η lecture-performance είναι μια φόρμα που εξυπηρετεί τη διάδραση του κοινού με το έργο, καθώς μπορείς να προσφέρεις την επιλογή στο κοινό για ερωτήσεις, όπως συνήθως γίνεται στις διαλέξεις. Από την άλλη, έχει το στοιχείο της αναγνώρισης της γνώσης που παράγεται μέσα από την καλλιτεχνική δημιουργία και επιχειρεί την επικοινωνία και αυτής. Μια lecture-performance που παρουσίασα στο Βερολίνο, είναι το 'This ever-whirling engine'. Σε αυτή τη διάλεξη παρουσίασα μια δική μου ερμηνεία θεωριών αυτονομίας μέσα από τις εμπειρίες μου αυτόνομης κατοίκησης και μια σειρά δικών μου D-I-Y tutorials για βιώσιμα συστήματα που εξυπηρετούν στην αυτονομία.
Ταυτόχρονα, έκανα ένα μαγειρικό σόου, μαγειρεύοντας πατάτες που είχα η ίδια παράξει στον κήπο, σε βιοαέριο παραγόμενο στον καυστήρα βιομάζας, ένα από αυτά τα συστήματα που είχα κατασκευάσει. Εγώ βρισκόμουν σε ένα μπαλκόνι με την πόρτα κλειστή ενώ το κοινό και η προβολή ήταν μέσα. Στο τέλος της διάλεξης, το φαγητό ήταν έτοιμο, άνοιξα τις πόρτες και κάλεσα το κοινό για να φάμε μαζί και να κάνουμε μια συζήτηση πάνω στα θέματα που έθιξα στη διάλεξη. Άλλο παράδειγμα είναι το 'Valentina and Pieter invest in themselves' το οποίο έγινε σε συνεργασία με τον Pieterjan Grandry και αποτελούσε μια παρουσίαση μιας σκηνοθετημένης συζήτησης που βασιζόταν όμως σε πραγματικές αλήθειες και ερωτήματα που αφορούν τη ζωή μας, με βάση ένα συμβολικό αντικείμενο που είχαμε φτιάξει, ένα χρυσό νόμισμα. Επιπλέον, θέτει ένα ακόμη ερώτημα: ποιο είναι το πραγματικό έργο τέχνης, το αντικείμενο ή η διάλεξη-συζήτηση? και κατά συνέπεια, πως επηρεάζει η τέχνη την πραγματικότητα και αντίστροφα? Μια διαφορετική περίπτωση συνεργασίας μορφών ή δομών, είναι το Super Rocket-stove Cook-off, το οποίο συγκαταλέγεται μεταξύ εργαστηρίου και παιχνιδιού, όπου οι συμμετέχοντες έμαθαν πως να κατασκευάσουν έναν οικολογικού τύπου 'φούρνο', το Rocket-stove, ενώ ταυτόχρονα διαγωνιζόντουσαν για το ποια ομάδα θα κάνει το καλύτερο φαγητό, με υλικά που τα βρήκαν μέσα από ένα κυνήγι θησαυρού.
Ζεις στο Βερολίνο. Πώς βλέπεις την εικαστική σκηνή εκεί και πώς στην Αθήνα;
Ζω στο Βερολίνο τα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια. Μου αρέσει εκεί καθώς λαμβάνω συνεχώς νέα ερεθίσματα και υπάρχουν πολλές διαφορετικές 'σκηνές' τέχνης και γενικότερα του πολιτιστικού και διανοητικού γίγνεσθαι που μπορεί κανείς να γνωρίσει. Ωστόσο, έχει αρχίσει και ακριβαίνει με ραγδαίους ρυθμούς πράγμα που αρχίζει να αλλάζει αυτή την σχεδόν ουτοπική όψη μιας πόλης που στηρίζεται λιγότερο στη ύλη και περισσότερο στην ουσία. Και ακριβώς αυτό είναι το δυνατό στοιχείο αυτής της πόλης που διαμορφώνει και διαμορφώνεται από μια διάθεση για κριτική αντίληψη, ανοίγει πολιτικές συζητήσεις και κατά συνέπεια επηρεάζει και τη σκέψη του κόσμου της τέχνης. Η επένδυση σε ακίνητα και στη 'βιομηχανία της δημιουργίας' (creative industry) είναι η κατ'εξοχήν οικονομία πλέον του Βερολίνου, και κάπως αυτό θέτει σε κίνδυνο αυτό το προτέρημα αυτής της πόλης. Στην Αθήνα δεν έχω ζήσει ποτέ, πάντα έρχομαι ως επισκέπτρια. Μου φαίνεται ωστόσο ότι υπάρχει πολύ ενέργεια και όρεξη για πολιτιστικά δρώμενα, υπάρχει κριτική διάθεση και διάθεση για συζήτηση περί κοινωνικών και πολιτικών θεμάτων και βλέπω πάντα πολύ ωραίες δουλειές. Θα ήθελα να κάνω πιο συχνά πρότζεκτς και συνεργασίες εδώ, καθώς το κοινωνικό πλαίσιο της πόλης μου προκαλεί το ενδιαφέρον.
Περισσότερες πληροφορίες
A thousand doors
Έργα από διεθνείς κι Έλληνες καλλιτέχνες με επίκεντρο τη γνώση καθώς και εκπαιδευτικά προγράμματα. Μια έκθεση του ΝΕΟΝ σε επιμέλεια Ιβ. Μπλάζγουικ
