Το αεράκι της ανανέωσης έχει φυσήξει από καιρό στην κλασική θεατρική περιοχή του κέντρου, στα πέριξ της οδού Πατησίων. Από τη λίστα μπορεί να λείπουν πλέον σκηνές όπως το Αναλυτή, το Μινώα και το Αθήναιον, υπάρχουν όμως πολλές άλλες που ανακαινίστηκαν και πέρασαν στην επόμενη εποχή, με στόχο να κρατήσουν ψηλά το ενδιαφέρον και να προσφέρουν το καλύτερο στο θεατή. Σε μια πλουραλιστική θεατρική σεζόν, όπου όλα τα είδη αντέχουν και οι σκηνές εκσυγχρονίζονται, είναι ελπιδοφόρο ότι ένα ιστορικό θέατρο όπως το Άλφα του Στέφανου Ληναίου και της Έλλης Φωτίου πέρασε διαχειριστικά στα χέρια ενός άλλου θεατρικού ζευγαριού, του Τάσου Ιορδανίδη και της Θάλειας Ματίκα. Έκαναν μεγάλη επιτυχία πέρυσι με το "Θέλω να σου κρατάω το χέρι" και φέτος συνεχίζουν με την άμεση, ρεαλιστική, με δραματοποιημένα αυτοβιογραφικά στοιχεία παράσταση, που θα σας κάνει να δείτε τις σχέσεις με άλλο μάτι.
Σε νέα εποχή έχει μπει και το παλιό Θέατρο Πρόβα του Κώστα Αρζόγλου, μετέπειτα Προσκήνιο, που έχει φιλοξενήσει πολλούς και σημαντικούς θιάσους και βρίσκεται στην, κάθετη στη Στουρνάρη,οδό Καπνοκοπτηρίου. Από το 2021 πέρασε σε μια νέα φάση και σ’ αυτό βοήθησε τόσο η μεγάλη επένδυση που έγινε στον υλικοτεχνικό εξοπλισμό από την εταιρεία παραγωγής "Το Θέατρο" του Μάριου Τάγαρη, όσο και η ανάθεση της καλλιτεχνικής διεύθυνσης στον Δημήτρη Καραντζά. Σκηνοθέτης που καταφέρνει να συνδυάσει την αγωνία για το καλλιτεχνικά καινούργιο με αυτήν για το κοινωνικά επίκαιρο έχει δηλώσει στο "α" κάτι που αντικατοπτρίζει τη φιλοσοφία του: "Η ουσιαστική συνάντηση με τους συνεργάτες είναι το προχώρημα στην τέχνη, στο θέατρο δεν μπορείς να κάνεις κολεξιόν". Ο Καραντζάς επιδιώκει ένα θέατρο έρευνας γύρω από τις παραστατικές τέχνες, με κύριους θεματικούς άξονες την "τραγωδία δωματίου", τη μελέτη του κλασικού ρεπερτορίου και την ανάδειξη της σύγχρονης δραματουργίας. Στον "Θείο Βάνια" του Άντον Τσέχοφ που σκηνοθετεί φέτος, ξεδιπλώνει γύρω από ένα τραπέζι την υπαρξιακή αναζήτηση προσώπων που διακατέχονται από πάθη, αδυναμίες, αλλά και δίψα για ζωή (Χρήστο Λούλης, Μανώλη Μαυροματάκης, Θεοδώρα Τζήμου, Ηρώ Μπέζου, Φιντέλ Ταλαμπούκας, Μαρία Φιλίνη, Αντώνης Αντωνόπουλος, Ξένια Καλογεροπούλου). Τον Φεβρουάριο, στο ίδιο θέατρο, ο Ακύλλας Καραζήσης θα σκηνοθετήσει το έργο "Ο παγοπώλης έρχεται" του Ευγένιου Ο’Νιλ (Έλενα Τοπαλίδου, Ακύλλας Καραζήσης, Χαρά Μάτα Γιαννάτου, Κωνσταντίνος Πλεμμένος, Ελίνα Ρίζου, Γιώργος Κατσής κ.ά.).
Για την επιτυχημένη πορεία ενός θεάτρου, εκτός από καλή οργάνωση και μελετημένες καλλιτεχνικές επιλογές πρέπει να υπάρχει και ένας ισχυρός πυρήνας συνεργατών που θα εξασφαλίζει τη συνέπεια και την εμπιστοσύνη. Αυτό φαίνεται να επιδιώκει η εταιρεία παραγωγής "Το Θέατρο", που συνεχίζει και φέτος τη συνεργασία της με το σκηνοθέτη Γιώργο Νανούρη σε δυο παραγωγές: Στο "Ψηλά από τη γέφυρα" του Άρθουρ Μίλερ, που παίζεται στο ανακαινισμένο Βεάκη με τους Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη και Ιωάννα Παππά στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, και στον "Αίαντα" του Σοφοκλή, όπου στη σκηνή του Αλκυονίς, ο Μιχάλης Σαράντης ερμηνεύει δυναμικά και τους εννιά ρόλους της τραγωδίας όσο ο Απόστολος Χαντζαράς "συνομιλεί" μαζί του ζωγραφίζοντας επί σκηνής. Το κινηματοθέατρο Αλκυονίς, ένας από τους ιστορικούς χώρους της Αθήνας, που ιδρύθηκε το 1975, υπήρξε για χρόνια θεατρικό σπίτι του Γιώργου Μεσσάλα και ανακαινίστηκε το 2019. Εκτός, από τον "Αίαντα", θα υποδεχθεί από 12/12 το πιο πανκ μιούζικαλ του Μπροντγουεϊ, το "Hedwig and the angry inch" με τον Μίνωα Θεοχάρη στον ομώνυμο ρόλο. Επίσης προ τριετίας, το γειτονικό Αλάμπρα επέστρεψε στην πόλη, με τη μαρκίζα του να γράφει πλέον Alhambra Art Theatre. Φιλοξενεί ανεξάρτητες θεατρικές παραγωγές όπως το stand υp show του Στέλιου Ανατολίτη "Κανονική δουλειά" και η παιδική παράσταση "Ο θησαυρός της Βαγίας" της Ζωρζ Σαρρή σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καλογιάννη.
Ο Δημήτρης Τάρλοου απέδειξε μέσα στα χρόνια ότι αξίζει να παίρνεις ρίσκα για κάτι που πιστεύεις, γι’ αυτό και εκτός από την καλλιτεχνική του ενασχόληση με το θέατρο, επένδυσε και επιχειρηματικά σε αυτό. Ισχυροποίησε τη θεατρική πιάτσα γύρω από την Πατησίων, προς την 3ης Σεπτεμβρίου και την Πλ. Βικτωρίας, στεγάζοντας τα θεατρικά του όνειρα στο Πορεία at Victoria. Αγόρασε το κτίριο τον Ιανουάριο του 2000, έκανε ριζική ανακαίνιση και το μετέτρεψε σε ένα σύγχρονο θέατρο, προτείνοντας ένα πολυσυλλεκτικό ρεπερτόριο. "Στο θέατρο Πορεία πιστεύουμε απόλυτα στη δύναμη της τέχνης και στο δικαίωμα κάθε ανθρώπου να βιώνει τη μοναδική εμπειρία της επαφής με την καλλιτεχνική δημιουργία. Τη δυνατότητα να έρθει αντιμέτωπος με τα εσωτερικά του ερωτήματα και να αναζητήσει τις δικές του απαντήσεις", έχει δηλώσει ο ίδιος. Στο Πορεία παίζονται ήδη το "Κουκλόσπιτο" του Χένρικ Ίψεν, σε σκηνοθεσία του Τάρλοου (Λένα Παπαληγούρα, Γιώργο Χριστοδούλου), "Το όνειρο ενός γελοίου" του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή με τον Νίκου Χανακούλα και έρχονται τα "Δόξα κοινή από την οδό των φιλελλήνων" σε σύνθεση κειμένου Στρατή Πασχάλη και σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, ο "Θάνατος στη Βενετία" του Τόμας Μαν, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου, και το "Garamond 12" της Μαρίας Δριμή, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
Παραμένοντας στα πέριξ, στην Πλ. Βικτωρίας συναντάμε το θέατρο Βικτώρια και το παλιό Μέλι, νυν Πόλη, που έχουν αλλάξει χέρια μέσα στα χρόνια, αλλά συνεχίζουν να προσφέρουν στον πολιτισμό με την παρουσία τους. Στο Βικτώρια παίζεται ο "Φονιάς" του Μήτσου Ευθυμιάδη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου (Τζώννυ Θεοδωρίδης, Γιώργο Χριστοδούλου, Αντώνη Αλεξίου, Λουκία Παπαδάκη) και στο Πόλη ο "Βόιτσεκ" του Γκέοργκ Μπίχνερ σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη (Ιωάννη Παπαζήσης, Βασιλική Τρουφάκου, Αργύρης Αγγέλου, Ιάσων Παπαματθαίου, Ορφέας Παπαδόπουλος, Ηρώ).
Ανηφορίζοντας την Πατησίων στη συμβολή της με τη Δεριγνύ συναντάμε το θέατρο Αθηνά με την ανοιγόμενη σκηνή που λειτουργεί και το καλοκαίρι. Έπειτα από μια γερή ανακαίνιση, μετατράπηκε σε ένα μοντέρνο και άνετο θέατρο, στη σκηνή του οποίου παίζονται οι "Τέλειοι ξένοι" του Πάολο Τζενοβέζε, μια τοιχογραφία των σχέσεων ανάμεσα σε ζευγάρια και φίλους σε σκηνοθεσία Πέτρου Λαγούτη και Γιώργου Πυρπασόπουλου (Μυρτώ Αλικάκη, Ντάνυ Γιαννακοπούλου, Πέτρο Λαγούτη, Δημήτρη Λιόλιο, Κατερίνα Μισσιχρόνη, Δημήτρη Ξανθόπουλο, Λυδία Σγουράκη, Γιώργο Χρανιώτη).
Ακόμα ψηλότερα, εντός στοάς, κοντά στην Αγίου Μελετίου, το θέατρο "Κάτια Δανδουλάκη" διατηρεί την αίγλη της ιστορίας του. Η πρωταγωνίστρια και θιασάρχης Κάτια Δανδουλάκη από το 1979 ισορροπεί την ευθραυστότητα του καλλιτέχνη με την ατσάλινη πυγμή που απαιτεί ο δεύτερος ρόλος της και φέτος συνεργάζεται με τις Επιχειρήσεις Τάγαρη και τους σκηνοθέτες Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα. Μαζί με τους Κοραλία Καράντη, Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους, Πάνο Σταθακόπουλο, Γιώργο Γεροντιδάκη πρωταγωνιστεί στο "Διάλεξε τον θάνατό σου αγάπη μου" του Ρομπέρ Τομά, που με την πλοκή του ανατρέπει τα πάντα. Στην ίδια στοά, αειθαλές παραμένει και το θέατρο Μπρόντγουαιη. Άνοιξε την αυλαία του το 1970 με την παράσταση "Γλυκιά Ίρμα" στην οποία πρωταγωνιστούσαν η Έλλη Λαμπέτη και ο Ντίνος Ηλιόπουλος και από τότε έχει φιλοξενήσει στη σκηνή του μεγάλα ονόματα όπως ο Μάνος Κατράκης. Στο φετινό ρεπερτόριο συναντάμε τον "Βυσσινόκηπο" του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Βασίλη Πλατάκη (Τζένη Καλλέργη, Μανώλης Δεστούνης, Νίκος Καραγεώργης, Λίλιαν Αρχοντή, Πάνος Κορδαλής, Δημήτρης Τοπαλίδης, Αμαλία Κλημοπούλου, Χρίστος Γεωργίου, Άννα - Μαρία Βιδάλη, Κωνσταντίνος Μενούνος, Αθανασία Ξενοπούλου, Κωνσταντίνος Μιχαήλ), τον "Πελεκάνο" του Στρίντμπεργκ, σε σκηνοθεσία Ζαχαρία Ρόχα (Γωγώ Ατζολετάκη, Χρήστος Φωτίδης, Λεωνίδας Αργυρόπουλος, Αθηνά Λάτση, Νίκος Αμπουσαάρ) και, όπως πάντα, παιδικές παραστάσεις.
Αfter theater στέκια
Σε αντίθεση με άλλες θεατρικές γειτονιές, όπως το Μεταξουργείο, η Κυψέλη ή ο Νέος Κόσμος, στην ευρύτερη περιοχή της Πατησίων, από τη Στουρνάρη έως την Αγίου Μελετίου, δεν θα βρείτε πολλά στέκια για after theatre ποτάκι ή φαγητό. Διαχρονικό στέκι, όμως, για ένα σκωτσέζικο ουίσκι ή ένα καλό κονιάκ είναι το "Au Revoir", επί της οδού Πατησίων. Το μπαρ που άνοιξαν στα τέλη της δεκαετίας του ’50 o Θόδωρος και ο Λύσανδρος Παπαθεοδώρου παραμένει ίδιο και απαράλλακτο, όπως το σχεδίασε ο Αριστομένης Προβελέγγιος. Άλλο ένα κλασικό πλέον στέκι για καφέ, ποτό ή κρασί συνοδεία πρωτότυπων κρύων αλλά και ζεστών πιάτων και υπό τους ήχους υπέροχων μουσικών βρίσκεται στον πεζόδρομο της Αινιάνου, απέναντι από το ιστορικό κτίριο της ΓΣΕΕ και είναι το café-bar "Match Point". Έχει τραπεζάκια και στον πεζόδρομο, ενώ στον εσωτερικό χώρο διαθέτει και γκαλερί όπου γίνονται εκθέσεις. Οι λάτρεις του ρετρό απολαμβάνουν τσάι στις "Στροφές" της οδού Χάμιλτον, κλασικό τεϊοποτείον, ενώ όσοι αγαπούν τη διεθνή κουζίνα
δοκιμάζουν τις ρουμάνικες γευστικές προτάσεις από sarmale και mamaliga μέχρι romana porcului, jumari και cozonac του "Ιάσιον", που βρίσκεται στην Οδό Καπνοκοπτηρίου.
Περισσότερες πληροφορίες
Αίας
Ο Μιχάλης Σαράντης ερμηνεύει και τους εννιά ρόλους της τραγωδίας που έγραψε ο Σοφοκλής, συνομιλώντας την ίδια στιγμή με το ζωγραφικό σύμπαν του Απόστολου Χαντζαρά σε μια πρωτότυπη παράσταση, μια εξωστρεφή σκηνική συνάντηση λόγου, κινήσεων και αισθήσεων. Κεντρικό πρόσωπο του έργο είναι ο Αίας, ο μεγαλύτερος πολεμιστής στο στρατόπεδο των Ελλήνων, ο οποίος δικαιούται τα όπλα του Αχιλλέα μετά τον θάνατό του. Όταν αυτά, όμως, με δολοπλοκία καταλήγουν στον Οδυσσέα, αποφασίζει να πάρει εκδίκηση. Ωστόσο, τελικά καταλήγει έρμαιο της θεάς Αθηνάς και όντας πια περίγελος του στρατεύματος των Αργείων, νιώθοντας πλήρως ατιμασμένος και απεγνωσμένος, δίνει τέλος στη ζωή του.
Θέλω να σου κρατάω το χέρι
Το τραγούδι των Μπιτλς «I want to hold your hand» ενέπνευσε ένα έργο με πρωταγωνιστές του δύο «παράνομους» εραστές οι οποίοι αναζητούν διέξοδο στα προβλήματα των γάμων τους. To σκηνικό, ένα δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο ημιδιαμονής. Τα μόνα πρόσωπα, εκείνοι. Απέναντι αλλά και δίπλα. Μαζί αλλά και χωριστά. Μία γυναίκα και ένας άντρας που εμπλέκονται μαζί σε ένα συναισθηματικό και ψυχολογικό bras de fer. Είναι και οι δύο γονείς. Έχουν και οι δύο τα δίκια τους. Έχουν κάνει και οι δύο λάθη. Αυτό που ψάχνουν, όμως, τελικά, μέσα από τις συναντήσεις τους, είναι κάτι απλό: λίγη ουσιαστική συντροφικότητα.
Ο φονιάς
Από τα σημαντικότερα έργα της μεταπολεμικής περιόδου, μας βάζει στο σαλόνι ενός σπιτιού της δεκαετίας του ‘70, ξεδιπλώνοντας τον αγώνα των ανθρώπων να υπάρξουν μέσα σε μια ηθικά διεφθαρμένη κοινωνία. Πρωταγωνιστές τέσσερα πρόσωπα -οΣάββας, ο Ταρζάν, η Μαρία και ο Γιάννης- θύτες και θύματα των προσωπικών τους τραγωδιών, έρχονται αντιμέτωποι με την αλήθεια που κρύβει ο καθένας, η οποία ορθώνεται σαν φάντασμα έτοιμο να τους κατασπαράξει.
Hedwig and the Angry Inch
Στο επαναστατικό πανκ ροκ μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ σε μουσική και στίχους Στίβεν Τρασκ, που έχει κατακτήσει 4 βραβεία Τόνι, η καυστική, genderqueer περσόνα Hedwig ταυτίζεται με την ελευθερία της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ιστορία ξεκινά μετά από ένα σκανδαλώδες τροχαίο ατύχημα όπου η Hedwig βρίσκεται στο ίδιο αυτοκίνητο με έναν πασίγνωστο τραγουδιστή της ροκ. Με αφορμή το γεγονός αυτό, η αντισυμβατική καλλιτέχνις αποφασίζει να κάνει μία live εμφάνιση για να εξηγήσει πώς έφτασε να απασχολεί τα εξώφυλλα των περιοδικών σε όλη τη χώρα, και να πει για πρώτη φορά τη συγκλονιστική ιστορία της. Το έργο, όταν ανέβηκε για πρώτη φορά Off-Broadway το 1998, κέρδισε αμέσως το underground κοινό και τους κριτικούς, σηματοδοτώντας μια ολόκληρη εποχή που άλλαξε την pop κουλτούρα. Από τότε, έφερε απανωτά sold out στο Broadway και το West End και κατάφερε να αποκτήσει φανατικούς οπαδούς σε όλες τις χώρες που παρουσιάστηκε.
Κανονική δουλειά
Σε μια χώρα που το να είσαι καλλιτέχνης ισοδυναμεί με καθημερινό φάσκελο στον καθρέφτη, βασκανίες και μαγγανείες για το επόμενο μεροκάματο, αστάθεια μεγαλύτερη κι από περουκίνι αλλά και μπόλικο σουρεαλισμό, η κωμωδία είναι ίσως η μοναδική φόρμουλα που κράτησε τον Στέλιο Ανατολίτη ζωντανό. Εβδομήντα λεπτά με κάθε είδος αστείου, από απλά one liners μέχρι μουσικά αστεία, η παράσταση μιλάει για όλα αυτά που περιλαμβάνει μια δουλειά που δεν είναι κανονική και, για να γίνει σωστά, πρέπει να την μοιραστείς με το κοινό. Ο stand-up κωμικός μάς καλεί να μοιραστούμε τον… εργασιακό μας παράδεισο και να γιορτάσουμε δέκα χρόνια αποτυχίες και επιτυχίες.
Το όνειρο ενός γελοίου
Το έργο που συμπυκνώνει τη φιλοσοφία του μεγάλου Ρώσου κλασικού για τη ζωή ανεβαίνει σε ένα εκρηκτικό σόλο σε συνομιλία με video art και μια ζωντανή τζαζ χορωδία επί σκηνής.
Βυσσινόκηπος
Στο τελευταίο έργο του κορυφαίου Ρώσου συγγραφέα, που προεικόνιζε την επερχόμενη Ρωσική Επανάσταση, η αγοραπωλησία του κτήματος μιας ξεπεσμένης ευγενούς, που πρόκειται να μετατραπεί σε θέρετρο, συμβολίζει το παρελθόν που καταρρέει. Στο έργο υποδεικνύεται η αδυναμία των ανθρώπων, κυρίως των αριστοκρατών, να κατανοήσουν τις αλλαγές της ρωσικής κοινωνίας και τα νέα κοινωνικά στρώματα που έρχονται στο προσκήνιο λόγω των πολιτικών και κοινωνικών ζυμώσεων, όπως επίσης και το ρόλο που αυτές παίζουν στην προσωπική τους ζωή.
Ο θείος Βάνιας
Το βαθιά υπαρξιακό έργο εξελίσσεται γύρω από ένα τραπέζι όπου οι ήρωες αναμετριούνται με τη ματαίωση, τις ψευδαισθήσεις, την επίπονη αναζήτηση της ουτοπίας και τη συμφιλίωση με το αδιέξοδο.
Ο θησαυρός της Βαγίας
Μια παρέα παιδιών βρίσκεται στο νησί της Αίγινας για τις καλοκαιρινές διακοπές. Εκεί, οι μικροί ήρωες συναντούν μια οικογενειακή φίλη, η οποία φροντίζει έναν Γερμανό ασθενή, τον Χανς, που πάσχει από αμνησία μετά την έκρηξη μιας νάρκης που πάτησε στην Αίγινα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Από τότε, ο ασθενής επαναλαμβάνει σκόρπιες λέξεις από τις οποίες τα παιδιά προσπαθούν να βγάλουν νόημα. Η αναζήτησή τους τα οδηγεί στη Βαγία και στο σπίτι της οικογένειας Χαλδαίου, όπου έμενε ο Χανς στη διάρκεια του πολέμου. Όταν μαθαίνουν πως εκείνος έχει κλέψει από την οικογένεια χρυσές λίρες, ξεκινούν την αναζήτηση ενός χαμένου θησαυρού, που τα οδηγεί σε συναρπαστικές περιπέτειες.
Τέλειοι ξένοι
Στη γνωστή από τον κινηματογράφο ιστορία, επτά φίλοι, τρία ζευγάρια και ένας σινγκλ, συναντιούνται για δείπνο σε ένα σπίτι ένα βράδυ με έκλειψη Σελήνης, όπου παίζουν ένα παιχνίδι όπου όλοι αφήνουν τα κινητά τους εκτεθειμένα σε όλους και μοιράζονται μεταξύ τους το περιεχόμενο από κάθε μήνυμα, email ή τηλέφωνο που λαμβάνουν. Το επικίνδυνο αυτό παιχνίδι φέρνει τα πάνω κάτω στις μεταξύ τους σχέσεις στη γνωστή κοινωνική σάτιρα του Πάολο Τζενοβέζε, που παρουσίασε στο σινεμά το 2016 με πρωτότυπο τίτλο «Perfetti Sconosciuti». Η ιταλικής παραγωγής ταινία μπήκε στο βιβλίο Γκίνες το 2019, όντας το φιλμ με τα περισσότερα ριμέικ στην ιστορία του σινεμά (έχουν φτάσει τα 22 μέχρι σήμερα).
Πελεκάνος
Ένα από τα λιγότερο γνωστά έργα του Σουηδού δραματουργού, με έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία, μιλά για τις συνέπειες του γάμου της κόρης και του θανάτου του πατέρα σε μια οικογένεια.
Ψηλά απ' τη γέφυρα
Το ανομολόγητο πάθος του Ιταλοαμερικανού λιμενεργάτη Έντι Καρμπόνε για τη νεαρή ανιψιά της γυναίκας του τον οδηγεί να καταδώσει τον παράνομο μετανάστη που πρόκειται να παντρευτεί.
Κουκλόσπιτο
Η Νόρα είναι μια παντρεμένη γυναίκα που αποφασίζει να κάνει την επανάστασή της σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο μετά την αποκάλυψη ενός ψέματος που βάζει φωτιά στα θεμέλια του γάμου της.
Διάλεξε τον θάνατό σου αγάπη μου
Διασκευή του νουάρ μυστηρίου «Το διπλό παιχνίδι» του Ρομπέρ Τομά. Η Φρανσουάζ Κορμπάν, ζάπλουτη κληρονόμος, ζει στην βίλα της μαζί με τον νεότερο σύζυγό της Πολ και την αφοσιωμένη οικονόμο της Αντέλ. Τα χρέη του Πολ στα χαρτιά και η πίεση που ασκεί στη Φρανσουάζ για την αποπληρωμή τους κορυφώνουν ακραία την ένταση και την τριβή στην σχέση του ζευγαριού. Η ατμόσφαιρα βαραίνει όταν νυχτερινοί θόρυβοι ταράζουν την ηρεμία της βίλας – θόρυβοι μιας παρουσίας που ούτε ο ίδιος ο αστυνομικός διευθυντής δεν μπορεί να εξηγήσει. Η ξαφνική επίσκεψη της Βαρόνης Σαρντονί και αυτά που έχει να πει, μπερδεύουν ακόμη περισσότερο την ήδη τεταμένη κατάσταση.
Βόιτσεκ
Νέα σκηνική πρόταση πάνω στο έργο-σταθμός σε μορφή θεατρικού δοκιμίου με ζωντανή μουσική, που εστιάζει στα κοινωνικά αίτια της φτώχειας και των ψυχικών διαταραχών και στη θρησκευτική ερμηνεία της ύπαρξης.
