Αναφερόμαστε συχνά στα Ελληνικά κρασιά και στην αντοχή τους το χρόνο. Πολλοί μάλιστα θεωρούν ότι η ικανότητα ενός κρασιού να αντέχει στο χρόνο και συχνά να γίνεται καλύτερο (στη συγκεκριμένη περίπτωση αναφέρομαι μόνο στα κόκκινα) είναι συνώνυμο με την ποιότητα. Αυτό όμως δεν είναι ακριβώς η αλήθεια. Ισχύει για ορισμένα κρασιά και μάλιστα υπό προϋποθέσεις. Ταυτόχρονα, δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι η ποιότητα των Ελληνικών κρασιών δεν επιτρέπει τέτοια εγχειρήματα, ειδικά όταν το βάθος χρόνου είναι μεγάλο και ξεπερνάει τα 10-15 χρόνια δηλαδή την πρώτη φάση αναγέννησης του Ελληνικού κρασιού και την παγίωση των "μικρών παραγωγών". Ούτε και αυτό όμως είναι απόλυτα αληθές. Δοκίμασα πριν μερικές ημέρες ένα Chateau Clauss 1982 (ΑΧΑΪΑ CLAUSS), του 1982 με 29 χρόνια στην πλάτη του και ένα Chateau Carras 1975 (ΠΟΡΤΟ ΚΑΡΡΑΣ), του 1975 με ηλικία 36 ετών. Σας μεταφέρω τις εντυπώσεις μου που, πιστέψτε με, εκτός από θετικές είναι και ενθαρρυντικές για τις δυνατότητες του Ελληνικού κρασιού και αυτών που το παράγουν.
Chateau Clauss 1982
Φελλός στεγνός, αρκετά ξερός χωρίς ίχνος διαβροχής. Ελάχιστο ίζημα. Χρώμα αρκετά τονισμένο για την ηλικία του κρασιού κεραμιδίζον άλλα και με ερυθρές νότες. Σχετικά βαθύ. Μύτη με αρκετά έντονη αλκοολική αίσθηση αρώματα σταφίδες, πιπεριού - και νότες ξύλου. Στο φόντο μπουκέτο και άλλων μπαχαρικών. Στόμα με ικανοποιητικό όγκο οξύτητα και λειωμένες τανίνες.
Chateau Carras 1975
Φελλός βρεγμένος. Χρώμα κεραμιδί ανοιχτό διαυγές. Αρκετό ίζημα. Μύτη σύνθετη με άρωμα από ξερά αρωματικά χόρτα και μεγάλη βεντάλια μπαχαρικών. Στόμα κομψό μεσαίου όγκου, πολύ μαλακό με οξύτητα που το ζωντανεύει.
Για την ιστορία θα σας πω ακόμα ότι πριν από 6 - 7 χρόνια είχα δοκιμάσει ένα από τα διάσημα κρασιά της Καλιφόρνιας το "Ch. Beaulieu" του 1985 (δηλαδή είκοσι ετών την εποχή της δοκιμής) το οποίο σε σχέση με τα προαναφερθέντα δικά μας ήταν (ας μου επιτραπεί) "της πλάκας". Ανάλογες αναμνήσεις έχω και από αρκετές άλλες διάσημες "αλλοδαπές" υπογραφές. Θα μου πείτε γιατί τα γράφω αυτά αφού η πιθανότητα να ανοίξετε τα συγκεκριμένα μπουκάλια είναι μηδενική. Πολύ απλά για να καταλήξω ότι το Ελληνικό κρασί μπορεί να είναι σχεδόν άγνωστο παγκόσμια (γι' αυτό φταίει το μυαλό των παραγωγών και των θεσμικών φορέων) αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν κρύβει ποιότητα. Άλλοτε σε συνδυασμό με την απλότητα και την καθημερινή ευχαρίστηση και άλλοτε (σπανιότερα) με κορυφαία χαρακτηριστικά που το κάνουν αξιόμαχο αντίπαλο για κάθε σύγκριση. Σημειώστε δε, ότι αν το Πόρτο Καρράς είναι ένα ιστορικό κτήμα με αναμενόμενες επιδόσεις, η ΑΧΑΪΑ CLAUSS είναι μία μονάδα με μεγάλες παραγωγές από αυτές που πολλοί καταναλωτές (κακώς συχνά) υποτιμούν.
Συμπέρασμα; Ακόμα και σε αυτές τις δύσκολες οικονομικά στιγμές αξίζει να στηρίξουμε το Ελληνικό εμφιαλωμένο κρασί. Ανάλογα με την δυνατότητα της τσέπης μας και τις προτιμήσεις μας υπάρχει πάντα μία καλή πρόταση. Καλή για την καθημερινή μας απόλαυση και ακόμα καλύτερη για τη στήριξη του κλάδου και της Εθνικής οικονομίας μας γενικότερα. Για την ιστορία και τα δύο αυτά κρασιά (σε τρέχουσα εσοδεία) στον ALPHA WINE GUIDE 2011 αξιολογούνται ως πολύ καλά (4 αστέρια). Δοκιμάστε τα.