Η πρώτη αρχή για μια συνεδρία είναι να δημιουργήσεις ζεστό περιβάλλον, που ν’ αποπνέει εμπιστοσύνη. Μια που το κατόρθωσες λοιπόν αυτό με τόση επιδεξιότητα, νιώθω πια πολύ ελεύθερος να μιλήσω…» Τάδε έφη Irvin Yalom «Στο ντιβάνι», και ομολογώ ότι κάθε φορά που πρόκειται να οργανώσω μια ψυχαναλυτική γευσιγνωσία προσπαθώ να βρω το κατάλληλο μέρος πριν τηλεφωνήσω στους καλεσμένους μου. Το ραντεβού μας λοιπόν με τη Λένα Αρώνη, πριν ανέβει στην ΕΡΤ, και τον Νίκο Κουρή, που τρέχει και δεν φτάνει για το καινούργιο του σπίτι, είναι 12 το μεσημέρι στο «Salon de Bricolage». Η λέσχη που έχει δημιουργήσει ο Χρύσανθος Πανάς έχει ωραίο φως, σκληράδα βιομηχανική στους τοίχους, αλλά και αφάνταστα αναπαυτικούς δερμάτινους καναπέδες και πολυθρόνες, απ’ αυτούς που απλώνεσαι με τόση φυσικότητα… Θέμα μας μια ελληνική ποικιλία που τα τελευταία χρόνια κάνει γκραν σουξέ. Και το ενδιαφέρον δεν είναι μόνο ελληνικό. Προσφάτως, με πρωτοβουλία του ίδιου του George Riedel, οργανώθηκε στην Αθήνα μια εξειδικευμένη γευσιγνωσία για να βρεθεί το Holy Graal, το καλύτερο δηλαδή από τα πάμπολλα αστεράτα ποτήρια της διάσημης στο είδος εταιρείας του, που θα μπορούσε να προβάλει ιδανικά τα ατού της Μαλαγουζιάς.
Τσουγκρίζουμε λοιπόν τα Riedel ποτήρια μας έχοντας ρίξει μέσα τους Μαλαγουζιά Συμεωνίδη 2010 και…
«Μμμ, αυτό το κρασί είναι καλοκαίρι, όλο φρούτο», λέει πρώτη η Λένα Αρώνη. Αναρωτιέμαι αν είναι η καλή του δροσιστική οξύτητα που την κάνει να το σκέφτεται έτσι, αλλά εκείνη διευκρινίζει ότι το θεωρεί καλοκαιρινού χαρακτήρα «επειδή πίνοντάς το σου μεταδίδει μια αίσθηση χαλαρότητας». Ο Νίκος Κουρής χαμογελάει αινιγματικά: «είναι ελαφρύ, ανεβαστικό, σου δίνει φτερά, αλλά είναι και γεμάτο, η γεύση του μένει. Αν ήθελα να το αποτυπώσω φωτογραφικά, θα το έβλεπα σαν καλοκαιρινό ηλιοβασίλεμα, την ώρα που πέφτει το φως, μετά το μπάνιο στη θάλασσα». Η Λένα παίρνει τη σκυτάλη και την τοποθετεί αλλού. «Τότε που ξεκινάει το χαλαρό κομμάτι της μέρας, μόλις η παρέα έχει τελειώσει το μεσημεριανό της μπάνιο, έχει πάει πίσω στην ταβέρνα και θέλει να πιει αυτή τη Μαλαγουζιά!» Η εικόνα της διευρύνεται όμως, διότι «το κρασί μού κάνει τοπίο της Σίφνου, τοπίο γεμάτο θυμάρι. Υπάρχει και μια πιο άγρια πλευρά σ’ αυτό το κρασί». Όντως υπάρχει μια ευγενής φυσικότητα στη Μαλαγουζιά του Συμεωνίδη. το κρασί δεν είναι κολόνια, έχει ρίζες. Έχει όμως και την οξύτητά του, που της θυμίζει τον δαιμόνιο δολοπλόκο Μαρινέλι, ρόλο που ενσάρκωσε εξαιρετικά ο Νίκος Κουρής στην «Εμίλια Γκαλότι», σε σκηνοθεσία Γ. Χουβαρδά. «Ο Μαρινέλι θα μπορούσε να πιει τα πάντα…» λέει με νόημα ο Κουρής, που ζωγραφίζει το κρασί σαν «να είναι μεν καινούργιο, όχι όμως μοντερνιά που αποδομεί, αλλά που το σέβεσαι γιατί πατάει στο παρελθόν. Έχει κάτι βαθύ», καταλήγει τονίζοντας σταθερά μία μία τις λέξεις του. Συμφωνούμε όλοι ότι δεν είναι Γκοντάρ, κι εμένα μου έρχονται στο μυαλό ταινίες σαν την cult πλέον «Αποστολή στην Μπριζ» ή την Τριλογία του Μπορν και το «Άβαταρ». Σειρά στα ποτήρια έχει η Μαλαγουζιά 2010 του Κτήματος Άλφα. Τη μυρίζουμε και τα σχόλια αρχίζουν να ρέουν ποταμός.
Ν.Κ. Έντονη μυρωδιά!
Λ.Α. Γεμάτη εσπεριδοειδή…
Ν.Κ. Είναι πιο γεμάτο (σ.σ. εύστοχος). Μ’ αρέσει πολύ.
Λ.Α. Έχει μια σπίθα, ένα σπίθισμα (σ.σ. πολύ εύστοχη επίσης, διότι το κρασί έχει το τζιζ που δίνει το CO2 όταν μένει στο μπουκάλι μετά την εμφιάλωση). Επειδή η συνεδρία παίρνει σαφή κλασική γευσιγνωστική τροπή, επεμβαίνω για να της δώσω ψυχαναλυτική διάσταση. «Είναι καλοκαίρι αυτό το κρασί;» ρωτώ τους καλεσμένους μου. «Όχι, επ’ ουδενί», απαντούν αυθορμήτως μ’ ένα στόμα μια φωνή. Ο Νίκος δηλώνει ότι «αυτή η Μαλαγουζιά είναι περισσότερο χειμώνας. Θέλω να είμαι με φίλους όταν την πίνω, δεν προσποιείται, δηλώνει αυτό που είναι, είναι direct». Εμένα πάλι αυτή η τραγανή του ζωντάνια μού φέρνει στο μυαλό καλοκαιρινό κοστούμι και παντελόνι με άψογη τσάκιση. Εξαιτίας αυτού του direct και του τραγανού η Λένα βλέπει τη Μαλαγουζιά του Κτήματος Άλφα σαν «την Πενέλοπε Κρουζ στις “Ραγισμένες καρδιές” του Αλμοδόβαρ». Ο Κουρής κεντάει πάνω του άλλες διαστάσεις, πολύ προσωπικές. «Είναι πολύ ερωτικό το κρασί μ’ αυτή του την ευθύτητα»! Έμενα πάλι ο δυναμισμός του με οδηγεί στις παλιές ταινίες του 007 με Σον Κόνερι και σπιντάτη αυτοκινητάδα σε Aston Martin, οπότε η ανάλυση οδηγείται σε άλλους δρόμους.
Ν.Κ. Να το πίνεις στο καπό της δηλαδή;
Λ.Α. Ή να το κάνεις... απαλά, όμως, στο καπό της επίσης…
Ν.Κ. Στο καπό;...
Λ.Α. Απαλά, το κρασί είναι διακριτικό…
Κι εκεί που όλα εξελίσσονταν ούτως ή άλλως απρόβλεπτα, η Λένα μας πέταξε μια μικρή βόμβα. «Εγώ βεβαίως θα το ήθελα σε πιο χειμωνιάτικη φάση, δίπλα σε τζάκι, μ’ ένα ζευγάρι να κάνει απολογισμό». Τσιμπάω αμέσως. το ’χω ξανακούσει αυτό το σκηνικό, συνδυασμένο μ’ ένα ακόμη πιο αυστηρό κρασί σαν το Chablis. Η σημειολογία αυτή μυρίζει ένταση, άγχος και φόβο, κρύβει όμως και έρωτα. δεν αφήνω την ευκαιρία να πάει χαμένη και τη ρωτώ «Σε φοβίζει κάτι σ’ αυτό το κρασί;» «Ναι, με τσιτώνει λίγο και με αγχώνει η διαδικασία του απολογισμού», οπότε μπροστά στην ανασφάλεια το τζάκι έρχεται σαν αντίβαρο θαλπωρής. «Μ’ έχει ανάψει αυτό το κρασί», μας λέει ο Νίκος και ανοίγουμε το επόμενο.
Με τη Μαλαγουζιά του Γεροβασιλείου έχουμε ριζική αλλαγή σκηνικού. «Με δυσκολεύει αυτό το κρασί, είναι κάπως κλειστό, εσωστρεφές σαν κι εμένα», δηλώνει η Λένα. «Κι αν ήταν ζωγράφος;» τη ρωτάω.
Λ.Α. Θα ήταν σίγουρα Ρόθκο, που έχει γίνει της μόδας αυτή την περίοδο, με δύο χρώματα το πολύ.
Δ.Α. Και το ένα σίγουρα σκουριασμένο…
Λ.Α. Ναι, και το άλλο βαθύ κόκκινο. Για λευκό κρασί πάντως έχει μεγάλη εσωτερικότητα, μοιάζει με θάλασσα που αλλάζουν τα χρώματά της πριν ξεσπάσουν μεγάλα κύματα. υπάρχει μια κρυφή ένταση μέσα του.
Ο Νίκος, που δεν είχε μιλήσει τόση ώρα, μας λέει: «είναι για έναν αυτό το κρασί, χωρίς φαγητό, χωρίς παρέα, με τσιγάρο μόνο. θέλω να σκέφτομαι τον εαυτό μου όταν το πίνω».
Με το επόμενο κρασί πηγαίνουμε δυο χρόνια πίσω. Η Μαλαγουζιά 2008 από το Κτήμα Αντωνόπουλου έχει για μένα μια συγκλονιστική αυστηρότητα που τη βάζει στη γειτονιά του μεγάλου λευκού κρασιού: είναι σαν να ρεμβάζεις απέναντι από τοπίο της Σαντορίνης. Αυτός ο χαρακτήρας κάθε άλλο παρά εύκολος είναι, και κάνει τον Κουρή να το θεωρεί «κατάλληλο για να το πιεις σε μια επαγγελματική συμφωνία. Είναι καλό λιπαντικό για κοινωνική επαφή διότι βοηθάει να διατηρούνται αποστάσεις ασφαλείας ανάμεσα στα δύο μέρη, χωρίς επικίνδυνες για τη δουλειά συναισθηματικές εμπλοκές». Η δραματική του γεύση αφήνει μετέωρη τη Λένα. ίσως να είναι κι αυτό τελικά ένα κρασί για τζάκι, σκέφτομαι με σημασία…
Το σκηνικό θα αλλάξει και πάλι, αφού η Μαλαγουζιά Δρυός του Κτήματος Αβαντίς παλιώνει τουλάχιστον τέσσερις μήνες σε καινούργιο δρύινο βαρέλι. Το άρωμά της είναι πολύ διαφορετικό, έντονο, πυκνό και κάνει τον Νίκο να υπογραμμίζει: «είναι πολύ καλό, μοιάζει με ανοιχτή θάλασσα». Η Λένα κινείται σε παρόμοιο μήκος κύματος. «Έχει μια γλύκα, είναι κρασί για μεγάλη παρέα, με άτομα που ξέρουν τι θέλουν, έχουν μεγάλη οικειότητα μεταξύ τους και περνάνε καλά. αυτό φυσικά δεν αποκλείει την αίσθηση του κρασιού σαν αγκαλιά για δύο». Ο Κουρής πιάνει το νήμα από εκεί που το άφησε η Λένα. «Είναι γλυκόπιοτο, είναι χειμώνας, είναι το αντίθετο του μονοδιάστατου. Νιώθεις πολλά πράγματα όταν το πίνεις, γι’ αυτό το παρομοιάζω με θάλασσα. Μου έρχεται μια σκηνή από το “Θάνατος στη Βενετία” του Βισκόντι, εκείνη που ο Ντερκ Μπόγκαρτ ρεμβάζει κοιτώντας το πέλαγος. Το κρασί αυτό έχει πολλές δυνατότητες: δυναμώνει τη φαντασία, είναι ζεν, σε ταξιδεύει στην ηρεμία». Η Λένα ταξιδεύει σ’ ένα ζεν ινδικού τύπου, αφού «το κρασί είναι πολύ αρωματικό, δεν έχει λιτότητα γιαπωνέζικου τύπου».
Το γκραν φινάλε έγινε με κρασί γλυκό και εντελώς ασυνήθιστο, αφού η Μαλαγουζιά Όψιμου Τρύγου 2004 του Κτήματος Γεροβασιλείου φτιάχνεται από σταφύλια που αφήνονται να υπερωριμάσουν πάνω στα κλήματα και μετά οινοποιούνται σε μικρά γαλλικά δρύινα βαρέλια, όπου και παλαιώνουν για τρία χρόνια.
«Θάνατος, υπέροχο, κόλαση, πολύ ερωτικό κρασί», ξεσπάει ο Νίκος. «Δεν είναι Μπαχ είναι Ραχμάνινοφ, δεν είναι απλή γλύκα είναι ηφαίστειο», συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο η Λένα.
Ν.Κ. Το μόνο που σκέφτομαι μ’ αυτό το κρασί είναι ένα φιλί.
Δ.Α. Και τι άλλο;
N.K. Κι ό,τι ήθελε προκύψει…
Λ.Α.: Είναι σοκολάτα, είναι ερωτικό υποκατάστατο αυτό το κρασί.
Η προηγούμενη στιχομυθία αποτελεί ένδειξη του ενθουσιασμού που επικράτησε, ο οποίος συνεχίστηκε αμείωτος. «Είναι πολύ λαμπερό, μοναδικό, πληθωρικό, αλλά δεν φωνάζει», συνεχίζει ο Νίκος. «Είναι Κατρίν Ντενέβ, έχει class, έχει εκτόπισμα», κάνει ρελάνς η Λένα. Είναι αμάξι παλιό, είναι η «Μεγάλη Βρεταννία», σκέφτομαι εγώ δυνατά, και τους βλέπω να κουνάνε επιδοκιμαστικά την κεφαλή.
«Είναι Chanel No 5, δεν μπορεί να αμφιβάλει κανείς όταν το φοράς, ήταν από πάντα εδώ», βάζει την τελεία στην ψυχαναλυτική μας γευσιγνωσία ο Νίκος Κουρής.
Ευχαριστούμε το «Salon de Bricolage» (Αλωπεκής 9, Κολωνάκι, 2107296500) για την ευγενική φιλοξενία της γευσιγνωσίας μας.
Oι μαλαγουζιές που δοκιμάσαμε
Καλοκαίρι
Συμεωνίδη 2010, τοπικός παγγαιορείτικος
Αρώματα κίτρινων φρούτων και μια τριανταφυλλιά φυτεμένη διακριτικά μέσα του. Έντονα φρουτώδες, με το μάνγκο να κυριαρχεί στα αρώματα της γεύσης του και μια ευγενική τριανταφυλλένια φυτικότητα να το χρωματίζει.
Ερωτικό
Κτήμα Άλφα 2010, τοπικός οίνος Φλώρινας
Σου σπάει τη μύτη με αρώματα λευκών λουλουδιών, νότες τριαντάφυλλου και εσπεριδοειδών. Γοητευτικό σπίθισμα, τραγανή οξύτητα, στόμα με όγκο γεμάτο ζωηρά άγουρα φρούτα.
Εσωστρεφές
Κτήμα Γεροβασιλείου 2010, τοπικός οίνος Επανομής
Τα χαρακτηριστικά αρώματα της πιπεριάς δίνουν μια γήινη εσωτερικότητα στο άρωμά του. Ευρεία φρουτώδης γεύση καρυκευμένη με υπαινιγμούς τριαντάφυλλου με το μίσχο του, ωραία οξύτητα που το ισορροπεί.
Αυστηρό
Κτήμα Αντωνόπουλου 2008, τοπικός οίνος Αχαΐας
Η συγκλονιστική αυστηρότητα που έχει αναπτύξει αυτό το κρασί τρία χρόνια μετά είναι μια σαφής ένδειξη για το μεγάλο δυναμικό της ποικιλίας. Εξαιρετική δομή, ολοζώντανη γεύση με αρώματα mineral και από φλούδες εσπεριδοειδών με σοφιστικέ πικράδα. μεγάλη επίγευση.
Ζεν
Κτήμα Αβαντίς - Δρυός 2010, τοπικός οίνος Εύβοιας
Γοητευτικές μυρωδιές βανίλιας και κάστανου. τα ίδια αρώματα αγκαλιάζουν γλυκόπιοτα τη γλώσσα, γράφοντας πάνω της παλαίωση σε βαρέλι και μια φρουτώδη οξύτητα που ισορροπούν το στόμα.
Chanel No 5
Κτήμα Γεροβασιλείου Όψιμου Τρύγου 2004
Μοναδικό άρωμα σαν κομπόστα κίτρινων φρούτων με αρμπαρόριζα, καρύδια και μέλι. Εξαιρετικό στόμα με γεύση βελούδινου, βανιλέ ψητού κυδωνιού με μέντα, καραμέλας και κρεμ μπριλέ. ωραία οξύτητα που το ελαφραίνει και μεγάλη επίγευση.
