Μια ακόμα συνέντευξη με τη νέα γενιά, που συνεχίζει την οικογενειακή οινική παράδοση και ανανεώνει με τη συμβολή της την εικόνα του οινοποιείου και, εν τέλει, του ελληνικού κρασιού. Αυτή τη φορά, μιλάμε με τον δραστήριο Σίμο Λαντίδη, που μας κάνει ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι, από το αμπέλι μέχρι την ετικέτα…
- Σίμο, πες μας λίγα λόγια για το Κτήμα Λαντίδη και τους δικούς σου. Πώς άρχισαν την παραγωγή του κρασιού;
- Η ιδέα για τη δημιουργία ποιοτικών κρασιών τριγυρίζει στο μυαλό του Πάνου Λαντίδη, πατέρα μου, στις αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν και ξεκίνησε από το βόρειο πορτοκαλοχώρι της Κύπρου, του Μόρφου, για να σπουδάσει στη Γαλλία. Εκεί, γνώρισε το καλό κρασί, πήγε στη Σχολή του Μονπελιέ, όπου είχε την τύχη της καθοδήγησης από τον διάσημο “πατριάρχη” του γαλλικού κρασιού, καθηγητή Πενό. Αφού πήρε το δίπλωμα του οινολόγου, συνέχισε τις σπουδές του στην Αμπελουργία, ενώ στη συνέχεια έκανε την πρακτική του στο Μπορντώ, σε δύο Châteaux. Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο και στο αγαπημένο του χωριό ήταν καταλυτική και ως πρόσφυγας, πλέον, βρήκε μέσω του πανεπιστημίου του δουλειά σε δύο χώρες, την Αυστραλία και την Ελλάδα. Η μεγάλη εταιρεία ΓΕΝΚΑ του κ. Καρακώστα ήταν αυτή που τον εμπιστεύτηκε ως οινολόγο και του έδωσε τη δυνατότητα να οινοποιήσει ελληνικές, κυρίως, ποικιλίες στη Μαντινεία, τη Νεμέα, την Πάρο και το Αμύνταιο και, αμέσως μετά, έκανε μια δική του εισαγωγική πλέον επιχείρηση γαλλικών βαρελιών, τα οποία μεταπουλούσε σε παραγωγούς και ιδιώτες στην Ελλάδα, με απώτερο σκοπό να επιστρέψει κάποια στιγμή στη γη και το αμπέλι.
Το 1993 έκανε την πρώτη πειραματική εμφιάλωση με το κρασί “Réserve de la maison” από την ποικιλία Chardonnay. Ήταν και το πρώτο μονοποικιλιακό chardonnay στην Ελλάδα.
Είδε, γενικότερα, ότι η Πελοπόννησος, αλλά κυρίως η Νεμέα, είχε πολλά διαφορετικά εδάφη και μικροκλίματα και επέλεξε τη συγκεκριμένη περιοχή για να κάνει την πρώτη απόπειρα δικής του οινοποίησης. Το 1994 βγήκε επισήμως στην αγορά με το Κτήμα Λαντίδη Chardonnay και τη Νεμέα Λαντίδη.
- Εσύ, πώς αποφάσισες ν’ ασχοληθείς με το κρασί;
- Η ενασχόλησή μου με το κρασί έγινε από ανάγκη αρχικά και εξελίχθηκε σε αγάπη για έναν κόσμο, που γνώρισα σιγά σιγά.
Είναι γεγονός, ότι πολλά Σαββατοκύριακα, στην ηλικία των 10 τα περνούσα στα χωράφια με όλη την οικογένεια, πράγμα που δεν μου άρεσε. Όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας μου, ήθελα άλλα πράγματα.
Αυτό με έκανε αρχικά να μην θέλω να ασχοληθώ. Οι ανάγκες του πατέρα μου, όμως, έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στη μετέπειτα αφοσίωσή μου στο κρασί. Τον έβλεπα όταν γύριζε το βράδυ και δεν είχε δύναμη για κουβέντες. Εκεί, ένοιωσα ότι πρέπει να βοηθήσω και εγώ. Και το έκανα.
Παράλληλα με τις σπουδές μου στα οικονομικά, άρχισα να παρακολουθώ σεμινάρια γύρω από το κρασί. Έπιασα δουλειά ως οδηγός & μετέπειτα ως πωλητής σε μία εταιρία διανομής και πώλησης κρασιών και εκεί μου μπήκε το ”μικρόβιο”. Παράλληλα, ασχολήθηκα και με την αμπελουργία, πράγμα που θα είναι και η κύρια ενασχόλησή μου τα επόμενα χρόνια, είναι κάτι που με γεμίζει.
Ο πρώτος μου τρύγος ήταν το καλοκαίρι του 2000 στο νέο μας οινοποιείο, στην Νεμέα. Και είναι αυτός που θα μου μείνει για πάντα.
- Τι είναι για εσένα πλέον το κρασί;
- Το κρασί για εμένα είναι Έργο. Είναι όλη αυτή η πορεία, που διανύεις μέχρι να φτάσεις στην πρώτη γουλιά της νέας εσοδείας.
Έχοντας βάλει σε μία Κιβωτό όλες σου τις γνώσεις, αλλά και τις απειρίες, οδηγείσαι από τη φύση, τον καιρό κάθε χρονιά κάπου αλλού. Το κρασί πλέον καθορίζει κάθε τι στη ζωή όλης της οικογένειας.
Μας παίρνει από το χέρι και μας πάει στη γη. Μας δείχνει τι πρέπει να κάνουμε γι’ αυτό, τι χρειάζεται και τι όχι, και μας οδηγεί σε μία υγιεινή, σε πολλούς τομείς, ζωή.
Για μένα, είναι κάτι πολύ δημιουργικό και μέσα από τα ονόματα που δίνουμε στα κρασιά μας, προσπαθούμε να εξωτερικεύσουμε και να στολίσουμε όλη αυτή την πορεία μας. Σίγουρα, μέσα από το κρασί, βγαίνει και ο χαρακτήρας και οι στόχοι μας ως μονάδες και συλλογικά. Πάντως, η πορεία του κάθε κρασιού μας, αντικατοπτρίζει πλήρως το τι είμαστε ως άνθρωποι.
- Ποιος είναι ο δικός σου ρόλος στο οινοποιείο;
- Η ενασχόλησή μου χωρίζεται στην περίοδο του τρύγου, της οινοποίησης και σε αυτήν της προώθησης των κρασιών μας, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Είναι δύο πράγματα διαφορετικά αλλά αλληλένδετα. Για να υπάρχει εξέλιξη, πρέπει να υπάρχουν και πωλήσεις. Για να υπάρχουν πωλήσεις πρέπει να υπάρχει καλό προϊόν. Είναι πραγματικά μοναδικό, να μπορείς να συνδυάζεις την ασχολία με τη φύση, να δημιουργείς από την ενέργεια της φύσης, το κρασί και παράλληλα να μεταπηδάς στην πραγματικότητα.
- Τι αγαπάς περισσότερο σε αυτόν τον διπλό ρόλο;
- Εάν με ρωτούσες πριν από 10 χρόνια, θα σου έλεγα σίγουρα την προώθηση, τις πωλήσεις, τα ταξίδια και την ενασχόληση με τα καλά και κακά της αγοράς. Στο σήμερα, όμως, αυτό που λείπει σε όλους μας νομίζω είναι η επαφή με τη φύση. Αυτή η ενασχόληση με τη γη είναι κάτι, που με κάνει πραγματικά σήμερα να χαίρομαι περισσότερο. Το αμπέλι και όλη η διαδικασία…
- Τι υπήρχε, που δεν σε ικανοποιούσε στο οινοποιείο από την προηγούμενη γενιά και εσύ το άλλαξες; Ή τι δεν υπήρχε και το έφερες εσύ;
- Από πλευράς της οινοποίησης, τα πρώτα χρόνια το μόνο που πιστεύω ότι μας κρατούσε λίγο πίσω, ήταν ο τρόπος οινοποίησης των λευκών ποικιλιών. Οινοποιούσαμε τις λευκές ποικιλίες, όπως το Χρυσάμπελο Chardonnay ή και το Anosis μοσχοφίλερο με “γαλλικό” τρόπο. Δηλαδή, από τη συγκομιδή και την οινοποίηση δημιουργούσαμε λευκά κρασιά που ήθελαν 4-5 μήνες παραμονής στο μπουκάλι για να σου βγάλουν αρωματικά χαρακτηριστικά, σώμα και επίγευση. Αυτό, δημιούργησε ένα πρόβλημα, με την έννοια ότι όταν όλοι περίμεναν τις νέες εσοδείες, τα κρασιά μας ήταν κάπως υποτονικά στα χαρακτηριστικά που ζητούσε η αγορά, όπως άρωμα και όταν αυτά φανερωνόντουσαν ύστερα από 4-5 μήνες, τα κρασιά είχαν εξαντληθεί.
Αυτό, τα τελευταία 6-7 χρόνια το έχουμε αλλάξει. Έχουμε καταλάβει τι ζητά το αγοραστικό κοινό, η ελληνική γαστρονομία και έχουμε προσαρμόσει ορισμένα από τα λευκά κρασιά μας σε αυτό το μοτίβο. Θεωρώ ότι αυτή η κίνηση, μας βγήκε σε καλό.
- Ποια είναι κατά τη γνώμη σου τα ισχυρά χαρτιά της ελληνικής οινοποιίας και ποια τα μειονεκτήματά της;
- Σίγουρα, η ελληνική οινοποιία τα τελευταία 20 χρόνια έχει κατορθώσει όχι απλώς να κάνει άλματα, αλλά κάτω από αντίξοες συνθήκες, να αναπτυχθεί απίστευτα. Σε αυτό, ισχυρό ρόλο έπαιξαν οι αυτόχθονες ελληνικές ποικιλίες που διαθέτουμε και οι αμπελουργοί /οινοποιοί, οι οποίοι σπούδασαν όχι μόνο στα πανεπιστήμια, αλλά και στα ίδια τους τα χωράφια και εργαστήρια.
Οι ελληνικές ποικιλίες, όπως Αγιωργίτικο, Ξινόμαυρο, Μοσχοφίλερο, Ασύρτικο, Κυδωνίτσα και πολλές άλλες, έτυχαν ποιοτικής μεταχείρισης απ’ όλους σχεδόν τους Έλληνες παραγωγούς, οι οποίοι τις εξέλιξαν κάθε χρόνο και περισσότερο, ανεβάζοντας τον πήχη της ποιότητας του ελληνικού κρασιού.
Τέλος, και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, υπήρξε σεβασμός στο θέμα του τι καλλιεργείται και σε ποιο μέρος της Ελλάδας. Είναι σεβασμός, πιστεύω, να μην καλλιεργούμε τα πάντα και παντού.
Στα αρνητικά, θα πω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι εμείς οι παραγωγοί δεν παλαιώνουμε τα κρασιά μας όσο πρέπει αφού εμφιαλωθούν, με αποτέλεσμα όσο παλαιωμένο (για τα ερυθρά) ή όχι να είναι ένα κρασί, το αποτέλεσμα θα είναι να βγει στην αγορά “φρεσκοεμφιαλωμένο” και ανέτοιμο για τους ουρανίσκους. Σε αυτό, παίζουν μεγάλο ρόλο τα λίγα τετραγωνικά των περισσότερων οινοποιείων, που δεν επαρκούν γι’ αυτή τη δουλειά. Επίσης, σε αυτό παίζει ρόλο και το γεγονός ότι όλοι οι παραγωγοί οδηγούνται σε έναν αγώνα δρόμου για να βγουν τα καινούργια κρασιά (κυρίως λευκά και ροζέ), όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
- Ποιες είναι οι προτάσεις σου για να πάει η ελληνική οινοποιία παραπέρα;
- Το Νο1 πρόβλημα που μας κρατάει πίσω, είναι το χύμα κρασί. Εννοείται, πως θα πρέπει να υπάρχει φθηνό κρασί, αλλά σε μπουκάλι. Εάν αυτό μπορέσει κάποια στιγμή να θεσπιστεί, τότε το άλμα θα είναι τεράστιο.
- Ποια είναι η καλύτερη στιγμή που θυμάσαι στο οινοποιείο;
- Η καλύτερη στιγμή, η οποία με έκανε να πιστέψω ότι μπορούμε να προχωρήσουμε σε μεγάλα πράγματα, ήταν στη διεθνή Έκθεση PROWEIN στο Dusseldorf της Γερμανίας, τον χειμώνα του 2003. H Νεμέα Λαντίδη 2001 είχε κερδίσει τη μοναδική διάκριση με δύο αστέρια, στα ελληνικά ερυθρά κρασιά. Ήταν πολύ τιμητική διάκριση, που μας έβαλε για τα καλά στον “χάρτη” των ποιοτικών ελληνικών οινοποιείων.
- Ποιες είναι οι ετικέτες σας;
- Οι ετικέτες μας είναι 11. Είναι χωρισμένες σε 4 κατηγορίες, αναφορικά με τα ονόματα.
Η σειρά Έργο περιέχει 3 κρασιά - ΄Το Έργο Νεμέα Λαντίδη Π.Ο.Π. ερυθρό / το Έργο λευκό Sauvignon Blanc & το Έργο ροζέ Cabernet Sauvignon. H σειρά Χρυσάμπελο περιέχει το ερυθρό Cabernet Sauvignon και το λευκό Chardonnay, με 3 μήνες βαρέλι. Η σειρά Μικρή Κιβωτός μας, αποτελείται από τη λευκή (Ασύρτικο & Μαλαγουζιά), την ερυθρή (Αγιωργίτικο & Ξινόμαυρο) και τη νέα μας ετικέτα Μικρή Κιβωτό Ροζέ από την πολυδυναμική ποικιλία Μοσχοφίλερο. Τέλος, τα τρία τελευταία μας κρασιά είναι το ANOSIS μοσχοφίλερο / Το ΑΕΝΑΟΝ merlot & Το απόσταγμα όλων, το CUVEE, που αποτελείται από Αγιωργίτικο/Μerlot/Cabernet Sauvignon, περασμένο από 24 μήνες σε δρύινα βαρέλια.
- Ποιες είναι οι καινούργιες;
- Οι δύο τελευταίες προσθήκες στα κρασιά μας είναι το ΕΡΓΟ λευκό Sauvignon Blanc και Η Μικρή Κιβωτόs ροζέ Μοσχοφίλερο.
Το Έργο λευκό ήρθε για να παρουσιάσουμε στο κοινό τις δυνατότητες της κοιλάδας της Σκοτεινής στην Αργολίδα. Μία “Nεο Ζηλανδέζικη” έκφραση της φημισμένης ποικιλίας Sauvignon Blanc.
Η Μικρή Κιβωτός ροζέ, ήταν η τελευταία προσθήκη, με το Μοσχοφίλερο να μας αποδεικνύει τη δυναμική του και τα διαφορετικά του στυλ. Πραγματικά, μια σπουδαία προσθήκη.
- Ποια είναι τα επόμενα σχέδια;
- Το επόμενο στοίχημά μας είναι να ολοκληρώσουμε το μουσείο Ελληνικού Βαρελιού, που ετοιμάζουμε και να εκσυγχρονίσουμε τη Βαρελοποιεία μας. Θα μας πάρει αρκετό χρόνο, αλλά ο επισκέπτης θα μπορέσει να δει τις διαδικασίες για να ολοκληρωθεί ένα δρύινο βαρέλι και την ιστορία του βαρελιού.
Νομίζω ότι είναι κάτι ενδιαφέρον.
