Από την ηπειρώτικη στεριά…στη νήσο
Η αλλιώς από τις ιστορικές ποικιλίες που αναπτύσσονται εδώ και αιώνες στα ηπειρώτικα βουνά μέχρι την πρόσφατη ανεύρεση των μικρών οινικών θησαυρών σε νησιά, όπως η Ικαρία και η Κέρκυρα. Οι γηγενείς ποικιλίες που εντοπίζονται είναι πάρα πολλές και οι δυνατότητες τους ακόμα περισσότερες, ώστε τελικά επισφραγίζουν την θετική τάση της αναβίωσης και της επανεξέτασης τους. Ειδικά η Κρήτη έκανε την αρχή, δίνοντας βάρος στην καλλιέργεια, την έρευνα και τους οινικούς πειραματισμούς σε ποικιλίες χαμένες, όπως το Δαφνί ή το Πλυτό. Ακολούθησε η Σαντορίνη με την δυναμική επαναφορά του σπάνιου ερυθρού Μαυροτράγανου και στη συνέχεια ξεθάρρεψαν πολλές περιοχές, όπως η Μυτιλήνη και η Ζάκυνθος. Όλες αυτές μαζί αποτελούν την επέκταση του νέου οινικού ελληνικού χάρτη, προκαλώντας τους οινόφιλους ουρανίσκους εντός και εκτός συνόρων σε απάτητα οινογευστικά μονοπάτια. Εμείς θα αρχίσουμε να τα διαβαίνουμε…
Ποικιλίες από την Ήπειρο
Πίσω από την αυτοκρατορική λευκή Ντεμπίνα, στη σκιά βρίσκονται εδώ και πάρα πολλά χρόνια οι ερυθρές ποικιλίες Μπεκάρι και Βλάχικο. Τα τελευταία κρασιά που κυκλοφόρησαν από τον συνδυασμό τους τις μετατοπίζουν απευθείας στο φως, με προσδοκίες για λαμπρό μέλλον. Φαίνεται ότι η δουλειά που έκανε τόσα χρόνια ο Γκλίναβος, ο Ζοίνος και το Κατώγι για την ανάδειξη τους απέδωσε.
Μπεκάρι
Μπορεί η ηπειρώτισσα αυτή να έχει λεπτή φλούδα, αλλά κρύβει πολλές δυνάμεις, από υψηλό αλκοολικό βαθμό, μέχρι ευρύ αρωματικό και γευστικό καμβά. Είναι κατάλληλη για την παραγωγή ελαφριών ερυθρών κρασιών με ευχάριστο και ευκολόπιοτο χαρακτήρα, ή για ποιοτικά ροζέ με αρώματα φρέσκιας φράουλας και δαμάσκηνων. Αυτά που επίσης πρέπει να γνωρίζουμε, είναι ότι πρόκειται για ζωηρή, παραγωγική, ευαίσθητη στην ξηρασία ποικιλία, που ωριμάζει στα μέσα Σεπτεμβρίου και η οξύτητα της ισορροπεί με την αλκοόλη.
Βλάχικο
Ή βλάχος. Είναι η ποικιλία που προέρχεται από τα μεγάλα κρύα, δηλαδή από τις περιοχές της Ηπείρου με τα μεγάλα ύψη και τις πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Οι κλιματολογικές συνθήκες επηρεάζουν και διαμορφώνουν το χαρακτήρα της, με βασικά γνωρίσματα τη χαμηλή περιεκτικότητα σε αλκοόλη και την επίσης χαμηλή ένταση στο χρώμα. Οργανοληπτικά αποτελεί μια έκπληξη! Τα αρώματα της ξεπροβάλλουν ξεκάθαρα και ευωδιάζουν φρούτα του δάσους, μπαχαρικά και πράσινα μήλα. Στο στόμα οι ταννίνες είναι διακριτικές και αφήνουν την καλή οξύτητα να προβάλλεται. Κρασιά αποκλειστικά από βλάχικο άρχισαν να κυκλοφορούν πρόσφατα και αξίζουν την προσοχή μας γιατί είναι γοητευτικά, δροσιστικά και κυρίως αποτελούν σίγουρη επιλογή ακόμα και για ζεστά βράδια με φίλους.
Οι προτάσεις μας:
Αρκτούρος, Ζοίνος: Το Μπεκάρι και το βλάχικο ενώνονται σε αυτό το κρασί που είναι ευκολόπιοτο, ευχάριστο, πίνεται δροσερό, μυρίζει φρέσκα κόκκινα φρούτα και παντρεύεται μια χαρά με τα όσπρια.
Rossie di Munte, Κατώγι: Ένα κρασί 100% από Βλάχικο. Νότες φρεσκοτριμμένου πιπεριού, στιβαρές ταννίνες και μεγάλη επίγευση για ένα κρασί που μπορεί να ταιριάξει με παλαιωμένα κίτρινα τυριά, μοσχαρίσιο φιλέτο με πιπέρια, κοτόπουλο κατσιατόρε με κόκκινη σάλτσα αλλά και με γεμιστές πιπεριές.
Ζάκυνθος, Κέρκυρα δεν θα σας ξαναδώ…
Αλλά σίγουρα θα σας δοκιμάσω. Παραποιούμε λίγο την γνωστή καντάδα, γιατί τα μελωδικά νησιά του Ιονίου μετρούν πολλές μοναδικές ποικιλίες : Τον Αυγουστιάτη, το γουστολίδι, τον κακοτρύγη κτλ. Η οικογένεια Γράμψα με πείσμα και αγάπη κάνει τα πρώτα βήματα βελτίωσης και εξωστρέφειας των σημαντικών ζακυνθινών ποικιλιών και αντίστοιχα η οικογένεια Γραμμένου ασχολείται χρόνια με τις κερκυραϊκές ποικιλίες.
Αυγουστιάτης
Το όνομα του παραπέμπει σε ωραίες καλοκαιρινές βραδιές και η αλήθεια είναι ότι απολαμβάνεται σε τέτοιες στιγμές. Ιστορικά φαίνεται ότι εμφανίστηκε στη Ζάκυνθο τον 14ο αιώνα , ερχόμενο από την γειτονική Ιταλία και από εκεί στη συνέχεια κατηφόρισε μέχρι την Δυτική Πελοπόννησο. Το χρώμα του είναι ζωντανό, η μύτη του αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στα ώριμα φρούτα και τα μεσογειακά βότανα και το στόμα του, ανάλογα με το βαθμό παλαίωσης, είναι μαλακό και στρογγυλό.
Γουστολίδι
Μπορούμε να το βρούμε επίσης σαν Γουστουλίδι ή Βοστολίδι, αυτό που δεν ξέρουμε όμως είναι πότε πρωτοεμφανίστηκε. Το σίγουρο είναι ότι παλιότερα συμμετείχε έντονα στην παραγωγή της γνωστής Verdea, αλλά αντικαταστάθηκε από το Σκιαδόπουλο. Ενώ έτεινε να εξαφανιστεί, η οικογένεια Γράμψα ευτυχώς επικεντρώθηκε στην καλλιέργεια του στους μοναδικούς ριζίτικους αμπελώνες στο Λαγοπόδο. Τα αρώματα του έχουν νότες φρούτων και λουλουδιών και το στόμα του εμφανίζει εξαιρετικά και ισορροπημένα επίπεδα οξύτητας και αλκοόλης.
Κακοτρύγης
Είναι γνωστός από τον "Ανθοσμία οίνο" που αναφέρει ο Θουκυδίδης. Η παρουσία του είναι στενά συνδεδεμένη με την περιοχή Χαλικούνα , όπου καλλιεργείται πάνω από 300 χρόνια. Το όνομα του αποκαλύπτει τις δυσκολίες του, καθώς δημιουργεί λίγο παίδεμα στο τρύγο και το κοτσάνι του είναι πολύ σκληρό, όμως έχει πολλές αρετές. Το χρώμα του είναι λαμπερό χρυσοκίτρινο, τα αρώματα του είναι ελκυστικά και περιλαμβάνουν νύξεις κερήθρας, πασχαλιάς, τουλίπας και λεμονανθών. Το στόμα του είναι ζωντανό και η αλκοόλη κλέβει τις εντυπώσεις.
Σκυλοπνίχτης
Για το όνομα της μια ιστορία λέει ότι όσα σκυλιά την δοκίμαζαν πνιγόντουσαν. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια ερυθρωπή ποικιλία πολύ τραχιά και ταννική στο στόμα και μάλιστα μοιάζει πάρα πολύ με τη γαλλική mourvedre.
Πετροκόριθο
Επίσης κόκκινη ποικιλία που καλλιεργείται αποκλειστικά στην περιοχή της Μέσης στην Κέρκυρα και χαρίζει κρασιά πληθωρικά και μπρούσκα.
Οι προτάσεις μας:
Αυγουστιάτης η ρίζα του Βουνού, Γράμψα: οι Αμπελώνες του Αυγουστιάτη έχουν περάσει στην οικογένεια Γράμψα από γενιά σε γενιά και το αποτέλεσμα είναι αυτό το σπάνιο κρασί με ντελικάτα αρώματα βιολέτας, κόκκινων φρούτων και πιπεριού. Το στόμα του είναι σύνθετο και ισορροπημένο. Είναι καλός σύντροφος σε μπριζόλες στα κάρβουνα, αρνάκι φρικασέ, φτερωτό κυνήγι αλλά τολμήστε το και σε ένα μπριάμ.
Novita, Γράμψα: Novita στην τοπική διάλεκτο είναι η είδηση και αυτό το κρασί σίγουρα αποτελεί είδηση αφού είναι το πρώτο και μοναδικό αποκλειστικά από την ποικιλία
Γουστολίδι: Μόνο γι αυτό αξίζει να δοκιμάσουμε τα διακριτικά του αρώματα από άνθη λεμονιάς, περγαμόντο και γιασεμιού. Στο στόμα είναι νεανικό και δροσερό, εκμεταλλευτείτε το με πιάτα λαχανικών.
Κακοτρύγης, Γραμμένου: Το κρασί αυτό είναι από τους Σιναράδες και φέρνει στη μύτη μας το πορτοκάλι, το κίτρο, το λεμόνι και το ροδάκινο. Κρατήστε την φρεσκάδα του για παράδειγμα με λεμονάτες σούπες.
Σαντορίνη
Ηφαίστειο στην όψη ηφαίστειο και στην γεύση, αυτό το μοναδικό νησί ξαναγεννά το μεγάλο Μαυροτράγανο και θυμάται το κατσανό και την γαϊδουριά
Κατσανό και Γαϊδουριά
Μέχρι και τον 20ο αιώνα, οι ποικιλίες στο νησί ξεπερνούσαν τις 50. Στην συνέχεια, οι περισσότερες εξ αυτών παραμερίστηκαν από άλλες πιο παραγωγικές ή αναγνωρίσιμες, είτε χάθηκαν λόγω της ραγδαίας τουριστικής ανάπτυξης. Ανάμεσα σε αυτές τις πλέον σπάνιες ποικιλίες βρίσκεται και το Κατσανό, το οποίο καλύπτει περίπου το 1% του θηραϊκού αμπελώνα. Είναι ιδιαίτερα δυσεύρετη ποικιλία με μοναδικά λεπτό φλοιό, εντελώς διαφορετικό από τον σαρκώδη των περισσοτέρων σταφυλιών, όπως του Ασύρτικου. Εν αντιθέσει με το παρόν, παλαιότερα το Κατσανό ήταν μία από τις πιο σημαντικές ποικιλίες της Σαντορίνης, καθώς ο ρόλος του στην παρασκευή του Vinsanto ήταν αξιοσημείωτος. Από τότε, όπως και στο κρασί που παράγει ο Γαβαλάς σήμερα, οι ντόπιοι συνδύαζαν το Κατσανό με τη Γαϊδουριά, άλλη γηγενή και πιο σπάνια ποικιλία με γλυκά αρώματα. Κατά πάσα πιθανότητα, το όνομα αυτής της ποικιλίας προήλθε από το γεγονός ότι τα γαϊδούρια προτιμούσαν τη γεύση των φύλλων της από κάθε άλλης αμπελιάς. Αντίστοιχα, το όνομα του Κατσανού πιθανολογείται ότι προήλθε λόγω της τραγανότητας του φρούτου (Κατσανό-τραγανό). Σήμερα, δυστυχώς, το Κατσανό και η Γαϊδουριά αποτελούν δύο ξεχασμένες ποικιλίες. Οι ρίζες τους βρίσκονται διάσπαρτες σε όλο τον αμπελώνα του νησιού, γεγονός που καθιστά ιδιαίτερα δύσκολη την συγκομιδή τους, η οποία γίνεται τουλάχιστον μία βδομάδα νωρίτερα από τον τρύγο των υπολοίπων ποικιλιών.
Μαυροτράγανο
Το Μαυροτράγανο έμελε να έχει παρόμοια τύχη με το Κατσανό και την Γαϊδουριά, αφού έτεινε να χαθεί από τον σαντορινιό αμπελώνα, αν δεν το αναδείκνυαν τελευταία. Χρησιμοποιείται και αυτό στην παραγωγή του Vinsanto, ενώ το όνομά του προέρχεται από τα δύο συνθετικά μαύρο- και –τραγανό. Αναμφισβήτητα, αποτελεί τη νέα βαθυκόκκινη πρόταση του νησιού, με υψηλή οξύτητα και αρκετές τανίνες. Η προέλευσή του είναι άγνωστη, για χρόνια συναντιόταν μόνο στη Σαντορίνη, ενώ πρόσφατα ξεκίνησε η καλλιέργειά του και στη Μακεδονία. Σημαντικές είναι οι δυνατότητες παλαίωσής του και κάθε χρόνο οι ετικέτες που βγαίνουν στην αγορά είναι όλο και καλύτερες.
Οι προτάσεις μας:
Κατσανό Γαβαλά: έχει λεπτά αρώματα λουλουδιών, μελιού και λεμονιού. Η γεύση του είναι φρουτώδης, πλούσια με εξαιρετική ισορροπία, ευχάριστη οξύτητα και μακρά μεταλλική επίγευση. Το χρώμα του λευκό με πρασινωπές ανταύγειες. Συνοδεύει θαλασσινά, ψάρια και λευκά κρέατα με ελαφριές σάλτσες.
Μαυροτράγανο Σιγάλα: Δυνατό, έντονο, πικάντικο. Συνδυάζει τα φρούτα του δάσους με τα μπαχαρικά και θα το απολαύσετε σίγουρα με μελιτζάνες παπουτσάκια, παϊδάκια στα κάρβουνα, αλλά και με ένα παχύ ψάρι μαγειρεμένο με κόκκινη σάλτσα.
Κρήτη
Αυτό το νησί έχει τόσο γευστικό πλούτο που δεν θα μπορούσε να μην έχει και τόσες ξεχωριστές τοπικές ποικιλίες που ξύπνησαν και έβαλαν σε εγρήγορση τον ουρανίσκο μας.
Πλυτό.
Η ποικιλία αυτή είναι μια από τις γνωστότερες παλιές κρητικές ποικιλίες που όμως τα τελευταία χρόνια κινδύνευε με εξαφάνιση. Ελάχιστα κλήματα διασπαρμένα μέσα σε παλιούς αμπελώνες, ήταν τα μοναδικά που μπορούσε κάποιος να συναντήσει πριν από μερικά χρόνια. Με τη φροντίδα του αμπελουργού Λυραράκη, διασώθηκε στο κτήμα του στο Αλάγνι σε μια σημαντική έκταση, από όπου παράγεται σήμερα το ομώνυμο κρασί.
Δαφνί.
Η ποικιλία Δαφνί είναι μια από τις σπάνιες και αρχαιότερες κρητικές ποικιλίες.
Το χαρακτηριστικό της είναι τα θαυμάσια πρωτογενή αρώματα τα οποία βρίσκονται συγκεντρωμένα κυρίως στον φλοιό της ρόγας. Η ποικιλία οφείλει το όνομά της στο ομώνυμο φυτό ( τη Δάφνη ) λόγω της ομοιότητας που παρουσιάζουν τα αρώματά τους.
Βιδιανό.
Το Βιδιανό είναι μια από τις πολλά υποσχόμενες ελληνικές λευκές ποικιλίες με καταγωγή το Ρέθυμνο και το Ηράκλειο. Ξεχωρίζει γιατί τα αρώματα της από ροδάκινο, βερίκοκο, βότανα και ορυκτά δένουν απόλυτα και το στόμα της είναι αξιοζήλευτα κομψό και ντελικάτο. Δυστυχώς οι εκτάσεις της είναι περιορισμένες, αλλά τα δείγματα που μας δίνει είναι όλο και πιο μαγικά.
Θραψαθήρι
Αποτελεί ακόμα μια ευκαιρία να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό από το Λασίθι. Στην όψη είναι χρυσοκίτρινο, στη μύτη μοσχοβολάει πεπόνι και ροδάκινο και στο στόμα είναι εκρηκτικό, με ατού την καλή αρμονία αλκοόλης και οξύτητας. Το βρίσκουμε πλέον μονοποικιλιακά σε ξηρά και γλυκά κρασιά αλλά και σε συνδυασμούς με πολλές άλλες ποικιλίες. Αν το επιλέξετε, να ξέρετε ότι πίνεται φρέσκο αλλά και παλαιωμένο.
Οι προτάσεις μας:
Βιδιανό Λυραράκη: Στον οίνο η ποικιλία ξεδιπλώνει την αρωματική και γευστική της δύναμη ενώ το στοιχείο του βαρελιού δίνει νότες μπαχαρικών και βανίλιας χωρίς να σκεπάζει τα αρώματα από τροπικά φρούτα και εσπεριδοειδή. Στο στόμα είναι πλούσιο, ισορροπημένο, με έντονη πικάντικη επίγευση. Δοκιμάστε το με τηγανητά ψάρια και τυρί μετσοβόνε.
Βιδιανό- Πλυτό Ταμιωλάκη: Λαμπερό κίτρινο χρώμα. Στη μύτη κυριαρχούν αρώματα κιτρινόσαρκων φρούτων όπως το ροδάκινο, σε διακριτικό φόντο βανίλιας. Μετά από τριετή παραμονή του κρασιού στη φιάλη, το μπουκέτο εξελίσσεται σε ένα αρωματικό συνδυασμό βοτανικών χαρακτήρων, ξηρών καρπών και μελιού. Το στόμα διακρίνεται για την έντονη λιπαρή συνοχή του και τη μεταλλική οξύτητα του. Συντροφεύει πιάτα όπως το φρικασέ ή το καρπάτσιο ψαριών.
Δαφνί Λυραράκη: Αυτό το κρασί είναι αναζωογονητικό. Η μεταλλικότητα και η έντονη παρουσία του λεμονιού και του κίτρου χαρίζουν ένα κύμα δροσιάς που απογειώνει τα αχνιστά μύδια και τα ψάρια σχάρας.
Μελισσινός Πατεριαννάκη Θραψαθήρι- Sauvignon: Στη μύτη παρελαύνουν αρώματα βερίκοκου, λευκόσαρκου ροδάκινου, αχλαδιού και νότες λουλουδιών. Το στόμα το ίδιο πολύπλοκο κρύβει και νότες κομμένου γρασιδιού. Τολμήστε το με ένα ζυμαρικό σολομού.
Ικαρία
Το νησί της γαλήνης οινικά δεν ξεκουράζεται γιατί κρύβει δυο υποσχόμενες ποικιλίες, που θέλουν όμως δουλειά για να αναπτύξουν τα προτερήματα τους.
Μπεγλέρι
Η πρώτη αναφορά για το Μπεγέρι βρίσκεται στην Αμπελογραφία του γεωπόνου συγγραφέα Λογοθέτη που γράφτηκε το 1930. Εκεί αναφέρεται ότι ήρθε από την Συρία στο Αιγαίο, με ιδιαίτερη ευδοκίμηση στην Ικαρία. Το 1815 εντοπίστηκε και στην Γαλλική αμπελογραφία ως Περσική ποικιλία στο Αιγαίο με την ονομασία Μπεγλέρ. Η οικογένεια Αφιανέ εδώ και μια δεκαετία προσπαθεί να την αναδείξει στην Ικαρία και να διασφαλίσει την προστατευόμενη γεωγραφική ένδειξη. Πρόκειται για ποικιλία που ωριμάζει αργά μετά τις 15 Σεπτεμβρίου. Αρωματικά θυμίζει sauvignon, ενώ στο στόμα διακρίνεται ο ευοξείδωτος χαρακτήρας, χωρίς όμως να είναι μειονέκτημα. Στην πράξη την κάνει πιο πλούσια. Η πρώτη της παρουσίαση έγινε το 2008 και η ανταπόκριση των οινόφιλων έδειξε ότι μπορεί να είναι το προϊόν που θα αποτελέσει το διαπιστευτήριο του νησιού στον έξω κόσμο. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις της είναι πολύ μικρές, το ίδιο και η απόδοση της. Να φανταστείτε ότι το κτήμα Αφιανές έχει μόλις 6 στρέμματα και για να μαζευτεί ένα ολόκληρο τελάρο χρειάζονται 30 με 40 άτομα να φέρουν τα σταφύλια τους.
Φωκιανό
Μια δύσκολη ποικιλία που θέλει εκπαίδευση από τον καταναλωτή, προσπάθεια από τον Αμπελουργό και βοήθεια από τις κλιματολογικές συνθήκες. Δεν ωριμάζει εύκολα και έχει πολλά φαινολικά. Πρώτα γραπτά για αυτή προέρχονται από έναν ευρωπαίο περιηγητή το 1400… Την περιγράφει αναφέροντας << η άμπελος που φύεται στην Ικαρία είναι Φωκιανή>>. Μέχρι το '50 ήταν το κύριο εξαγώγιμο προϊόν του νησιού ως σταφίδα. Σήμερα δίνει καλά ροζέ κρασιά στου 13 βαθμούς ( για να μην έχουν την πράσινη αίσθηση στο στόμα) και κόκκινα κρασιά με ενδιαφέρουσες γήινες νότες. Εκεί που είναι εξαιρετική και της ταιριάζει είναι τα γλυκά κρασιά. Το γλυκό φωκιανό έχει χαμηλή πτητική οξύτητα, υψηλή αλκοόλη και υψηλή οξύτητα.
Οι προτάσεις μας:
Μπεγλέρι Αφιανές: Ένα λευκό κρασί ανοιξιάτικο που ευωδιάζει ροδάκινο και τροπικά φρούτα. Το στόμα του είναι λιπαρό και πάει εξαιρετικά με κίτρινα τυριά όπως η γραβιέρα Νάξου.
Τάμα Αφιανές: Ένα αρμονικό γλυκό κρασί με νύξεις φρούτων και μπαχαρικών που πρέπει να δοκιμάσετε με φρέσκο κατσικίσιο τυρί την καθούρα ή με ξινόμηλα βουτηγμένα στο μέλι και στην κανέλα.
Μυτιλήνη
Ένας προορισμός που στην αρχαιότητα παρήγαγε το ακριβότερο κρασί αποκτά πάλι οινική ταυτότητα με το Χυδηριώτικο.
Χυδηριώτικο
Η γηγενής ποικιλία της Λέσβου που χάθηκε με την φυλλοξήρα, επέστρεψε με την επιμονή της οικογένειας Λάμπρου. Κάποιοι παππούδες στο χωριό Χυδήρων είχαν μισό με ένα στρέμμα αμπέλι. Έτσι έφτασε η ποικιλία στον κύριο Λάμπρου που μπόλιασε με ανθεκτικές ρίζες και το 1999 κυκλοφόρησε την πρώτη εμφιάλωση αποκλειστικά από το ερυθρό Χυδηριώτικο. Η ποικιλία μοιάζει πολύ οργανοληπτικά με το ξένο pinot noir και το ελληνικό φωκιανό. Μπορεί να δώσει κρασιά λευκά ή ερυθρά με αξιοσημείωτες δυνατότητες παλαίωσης. Το κρασί από Χυδηριώτικο έχει σημαντικές ιδιαιτερότητες: ο αμπελώνας είναι μέσα στο ηφαίστειο άρα το αμπελοτόπι είναι πλούσιο σε θειάφι, θειϊκό χαλκό και έτσι η ποικιλία εμφανίζει έντονο ορυκτό χαρακτήρα. Η καλλιέργεια και οι κατεργασίες στο οινοποιείο είναι αυστηρά βιολογικές.
Οι προτάσεις μας:
Μεθυμναίος ερυθρός, Λάμπρου: Ένα κρασί που πρέπει να δοκιμάσουμε γιατί είναι διαφορετικό και πρωτότυπο. Η καταγωγή του το έχει προικίσει με ορυκτά, φινέτσα, λουλούδια, φρούτα, μπαχαρικά και νύξεις δέρματος. Το στόμα είναι βελούδινο και παρουσιάζει ένα χαρακτήρα που ταιριάζει με τα περισσότερα μεσογειακά πιάτα. Συνδυάστε το με μοσχαράκι κοκκινιστό, χοιρινό μπούτι στο φούρνο με θυμάρι και δεντρολίβανο.
Νομίζω ότι έχετε τις επιλογές των κρασιών σας για κάθε είδους πιάτο και για κάθε εποχή του χρόνου... Αρχίστε να δοκιμάζετε!
Χρυσούλα Κυριακοπούλου
