Η αγαπημένη θεία Αναστασία είναι πια πολύ μακριά για να μου φτιάξει τη συγκλονιστική μαγειρίτσα και τον υπέροχο τζιγεροσαρμά της. Οπότε η επόμενη καλύτερη λύση για τους γευστικούς μου πειραματισμούς ήταν… οι πιο άξιοι μάστορες του είδους, ο Γιώργος και ο Κώστας Τσιλιγκίρης του «Τηλέμαχου» στην Κηφισιά. Οι δύο μετρ του κρέατος, εκτός από τη μαγειρίτσα και τον τζιγεροσαρμά, είχαν ετοιμάσει βέβαια και όλα τα υπόλοιπα πασχαλινά καλούδια: φρικασέ, τραγανό κοκορέτσι και ο βασιλιάς του Πάσχα, ένα υπέροχο αρνί. Πίνω λοιπόν μια μοσχοβολιστή γουλιά από τις υπέροχες Ψηλές Κορφές 2010 της Σάμου για να δροσίσω το στόμα και αμέσως μου έρχεται: αυτό το ξηρό κρασί από Μοσχάτο είναι ίσως το πιο κατάλληλο για το λιπαρό και πλούσιο τσιγεροσαρμά. Και, παρά τον πλούτο της συκωταριάς και της αρνίσιας μπόλιας, αυτό που έδεσε τους δύο συντρόφους και τους έκανε ευτυχισμένους ήταν τα μυρωδικά του σαρμά. Όμορφα όμως έδεσε και με τον Αμέθυστο Sauvignon Blanc 2009 του Κώστα Λαζαρίδη λόγω σύμπνοιας του γευστικού πλούτου και της οξύτητας του κρασιού, που ελαφραίνει τη μυρωδάτη λιπαρότητά του. Από την κόκκινη οπτική γωνία, τώρα, πολύ χάρηκα την έκπληξη του Merlot 2009 του Νίκου Λαζαρίδη: ένα κομψό και λυγερό κρασί, που ο λιπαρός πλούτος του σαρμά αυξάνει τις διαστάσεις του στο στόμα, ενώ η διακριτική του οξύτητα «κουμπώνει» με το φαγητό. Εξίσου καλός και ο συνδυασμός με το Syrah του Παπαϊωάννου. Ένα τόσο ευτυχισμένο ζευγάρι, που μοιάζει να τυλίγεται ο ένας στον άλλον.
Αλλά πάμε λίγο πίσω, για να επανέλθουμε σε μια πιο ορθόδοξη έναρξη της πασχαλιάτικης αρμονίας. Η μαγειρίτσα και το φρικασέ που την αντικαθιστά σε πολλά μέρη της Ελλάδας ταιριάζουν αναπάντεχα με το λευκό Καπνίας - Αμπελοτόπι Ζυγός (Chardonnay) 2008 του Χατζημιχάλη. Πλούσιο κρασί που, μαλακώνοντας την οξύτητα των φαγητών, υπόσχεται θαυμάσιες στιγμές. Σε πιο παιχνιδιάρικους και ντελικάτους τόνους, η επιτυχία με τη Μαντινεία Νασιάκου από τη Σεμέλη ήταν αναμενόμενη: η σωστά λεμονάτη οξύτητα κρασιού και φαγητού πρόσφερε στο ζευγάρι το ομοιοπαθητικό κλειδί για μια ευτυχισμένη συνύπαρξη, ενώ η αέρινη υφή του κρασιού δίνει μια χαρούμενη ελαφράδα στο συνδυασμό. Όσο συγκινητικές είναι οι αναμνήσεις από το πασχαλινό τραπέζι με οικογένεια και φίλους άλλο τόσο είναι και γευστικά πλούσιες: το Πάσχα δεν προσέχουμε, πάει και τελείωσε! Θα φάμε τα πάντα, θα φάμε καλά και θα το ευχαριστηθούμε. Γι’ αυτό και οι πρωταγωνιστές της μεγάλης γιορτής σερβίρονται σε αφθονία, με το αλατοπίπερο να τσιμπάει. Ναι, το κοκορέτσι και το αρνί πρέπει να είναι έτσι φτιαγμένα που η πλούσια, πικάντικη γεύση τους να πλημμυρίζει το στόμα και να δημιουργεί έκρηξη των αισθήσεων. Δίπλα στο «καρυδάτο», «γλυκό» και πλούσιο κοκορέτσι του «Τηλέμαχου» έβαλα –έτσι για να παίξω– έναν Αμέθυστο Sauvignon Blanc και το αποτέλεσμα ήταν ένα εξαιρετικά ζυγισμένο γαστρονομικό φλερτ γεμάτο χάρη και σπιρτάδα. Την ίδια στιγμή, όμως, το Ξινόμαυρο στον κόκκινο και στιβαρό Διάπορο Κυρ-Γιάννη 2007 του Μπουτάρη δίνει μαθήματα: δένει απόλυτα με το κοκορέτσι και μαζί δημιουργούν μια δυνατή στρογγυλάδα που δεν της λείπει το πάθος. Στο αρνί, το βασιλιά του Πάσχα, είναι αυτονόητο ότι πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερο βάρος. Και πράγματι ο Διάπορος δημιούργησε δίπλα του τον απόλυτο πασχαλινό συνδυασμό, όλο πλούτο κι ένταση, χάρη στη στιβαρή υφή του κρασιού. σαν γευστική βόμβα μεγατόνων. Στην υγειά σας και καλή Ανάσταση!
