Είναι ο πρώτος Έλληνας Master of Wine και ο μοναδικός από τους 267 που υπάρχουν στον κόσμο. Πρόσφατα κυκλοφόρησε και στα ελληνικά το βιβλίο του «The Wines of Greece», που το 2005 ήταν ένα από τα τέσσερα βιβλία που προτάθηκαν για το βραβείο Andr, Simon. Εκτός από τη συνεργασία του με τον «Αίολο», αρθρογραφεί, και από το Νοέμβριο του 2004 ίδρυσε τη σχολή WSET (Wine & Spirits Education Trust), που θεωρείται ο σημαντικότερος φορέας εκπαίδευσης στον οίνο και τα αποστάγματα στον κόσμο. «Ήδη έχουν περάσει από εμάς 600 μαθητές που είναι μείγμα επαγγελματιών και ιδιωτών».
Τον ρωτάω πώς μπήκε στο χώρο του κρασιού. «Δεν ξέρω. Όταν πρωτοείδα κείμενα για το κρασί στο Αθηνόραμα, μαγευόμουν και περίμενα πότε θα βγει το επόμενο τεύχος. Άρχισα να παρακολουθώ σεμινάρια». Το μπαμ έγινε το 1994, όταν ανέλαβε για ένα διάστημα σομελιέ στο Bajazzo. Μετά έφυγε για την Αγγλία, για το οινικό του δίπλωμα.
Μιλάμε για τη θέση των ελληνικών κρασιών στο εξωτερικό. «Δεν βγήκαμε από το περιθώριο, έχουμε μπει όμως στο χορό. Άκουσα Γάλλους σομελιέ να μιλούν για Ασύρτικο και Ξινόμαυρο, και αν δεν άκουγες τα ονόματα των ποικιλιών, θα νόμιζες ότι μιλούσαν για μεγάλες Βουργουνδίες. Αλλά και η Μαλαγουζιά, το Μοσχοφίλερο, το Αγιωργίτικο, γοητεύουν». Ο Κωνσταντίνος θεωρεί ότι τα πράγματα στην Ελλάδα όσον αφορά το κρασί είναι πολύ καλά και ότι γίνονται συνεχώς καλύτερα. «Έχουν βέβαια αρκετό δρόμο για να γίνουν μεγάλα τα ελληνικά κρασιά. Και όταν μιλώ για ελληνικά κρασιά, δεν αναφέρομαι σε πέντε δέκα που έχουν μπει στο διεθνές πάνθεον. Θέλω το κρασί να είναι σπουδαίο σε όλη την Ελλάδα».
Μια πολύ σημαντική κίνηση είναι η συμμετοχή του στην ομάδα του ΟΠΕ (Οργανισμός Προώθησης Εξαγωγών), που προσπαθεί να πραγματοποιήσει την αναβάθμιση του ελληνικού κρασιού. Ένας βασικός τρόπος είναι ο έλεγχος. «Ξεκινήσαμε να κάνουμε ελέγχους σε κρασιά που είναι στο κεντρικό bar στις εκθέσεις στις οποίες συμμετέχουμε ως Ελλάδα. Πήγαινα στις εκθέσεις και έβλεπα ότι δέκα στα τριάντα κρασιά στο ελληνικό περίπτερο ήταν ελαττωματικά και τρελαινόμουν.
Θα ήθελα ο έλεγχος να επεκταθεί σε όλα τα κρασιά που πάνε στο εξωτερικό. Με έναν και μοναδικό στόχο: Να μπαίνει ο Γερμανός στο περίπτερο και να φεύγει λέγοντας, ‘‘Όπα! Κάτι κάνουν οι Έλληνες...’’ Όμως αν μιλήσεις με έναν άσχετο Σουηδό και πει «με ενδιαφέρει το κρασί», θα διαπιστώσεις ότι τελικά έχει κάβα, διαβάζει και παρακολουθεί το κρασί. Στην Ελλάδα το αντίστοιχο σημαίνει ότι έχει το βαρελάκι της θείας ή ότι, στην καλύτερη περίπτωση, διαβάζει μια στήλη για το κρασί. Βέβαια αυτό αλλάζει μέρα με τη μέρα. Αλλά δυστυχώς ακόμη δεν αντιλαμβανόμαστε την πνευματικότητα του κρασιού».
