Είναι πρόεδρος της ΕΛΔΟΙΝ (Έλληνες Δημοσιογράφοι Οίνου), κριτής σε διεθνείς διαγωνισμούς και διευθύνει την εταιρεία Vinetum που εξειδικεύεται στην οινική επικοινωνία. Από τη διοργάνωση εκθέσεων και γευσιγνωσιών που σχετίζονται με το κρασί, μέχρι τον κόσμο των εκδόσεων με την εφημερίδα «Αμπελοτόπι». Είχε πάει στη Γαλλία για μεταπτυχιακά, ερωτεύτηκε το κρασί και άρχισε να ασχολείται με αυτό επαγγελματικά. Εξαρχής ως δημοσιογράφος, στέλνοντας στο Αθηνόραμα ανταποκρίσεις για το κρασί από το Παρίσι. Το 1994 διοργάνωσε το πρώτο Οινόραμα.
Η ιδέα της διοργάνωσης των εκθέσεων προέκυψε όταν, ερχόμενος στην Ελλάδα, συνειδητοποίησε ότι υπήρχε μόνο μία έκθεση, εκείνη των Τροφίμων και Ποτών, όπου το κρασί εμφανιζόταν σαν φτωχός συγγενής. Έχοντας την εμπειρία από τη Γαλλία, αποφάσισε να οργανώσει κάτι άλλο. Ήταν από τους πρώτους που έγραψε για το ελληνικό κρασί και δεν σταμάτησε ποτέ. Και σε μια περίοδο που δεν υπήρχε τίποτα, με δική του πρωτοβουλία οργάνωσε και δημιούργησε την ΕΛΔΟΙΝ το 1994. Μιλάμε για τις αλλαγές στον κόσμο των εκθέσεων. «Αυτό που έχει αλλάξει συνταρακτικά είναι η συμπεριφορά του κόσμου. Στην αρχή δεν δοκίμαζαν καν. Τώρα δοκιμάζουν, φτύνουν, παίρνουν σημειώσεις, έχουν γνώσεις, συζητούν. Έχει υπάρξει μια τεράστια εξέλιξη στην οποία έχουμε συμβάλει και εμείς. Με τον τρόπο που διοργανώναμε τις εκθέσεις. Γιατί δεν θελήσαμε να προσαρμόσουμε την έκθεση στον κόσμο, αλλά το αντίθετο. Έτσι, έπαιρναν όλοι ειδικό ποτήρι γευσιγνωσίας, υπήρχαν πάντα πτυελοδοχεία, οι ώρες λειτουργίας ήταν επαγγελματικές. Μικρά πράγματα, λεπτομέρειες που προσθετικά περνούσαν ένα μήνυμα. Ότι εδώ γίνεται κάτι διαφορετικό και εσύ πρέπει να συμπεριφερθείς ανάλογα».
Από πλευράς παραγωγών το Οινόραμα ήταν η πρώτη εκδήλωση που συγκέντρωσε παραγωγούς κάτω από την ίδια σκέπη. «Λειτούργησε κάπως σαν συνασπισμός των οινοποιών, τους έδωσε ταυτότητα. Πράγμα πολύ σημαντικό και για την εικόνα μας στους ξένους. Όταν έρχεται ένας ξένος στο Οινόραμα, αποκτά άλλη εικόνα των ελληνικών κρασιών. Στις ξένες εκθέσεις τα περίπτερα είναι πολύ ακριβά και επομένως κάθε οινοπαραγωγός έχει ένα μικρό χώρο μέσα σε ένα συνολικό περίπτερο.
Ενώ σε μια έκθεση στην Ελλάδα, ο οινοποιός έχει τη δυνατότητα να χτίσει το περίπτερο που ‘‘ενσαρκώνει’‘ την ιδέα του». Τον ρωτάω αν το ελληνικό κρασί έχει μέλλον στο εξωτερικό. «Το θέμα είναι αν θα μπορέσει να εκμεταλλευτεί ευκαιρίες που παρουσιάζονται για να πάρει τη θέση που του αξίζει. Πράγμα δύσκολο, γιατί δεν υπάρχουν χρήματα. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να γίνει μόνο μέσα από τον κλάδο. Αλλά δεν γίνεται να πληρώνουν μόνο οι μεγάλοι οινοπαραγωγοί. Θα έπρεπε οποιοσδήποτε παράγει κρασί, ανάλογα με την παραγωγή του, να πληρώνει κάποια χρήματα στην ΕΔΟΑΟ για προώθηση».
