Είναι περίεργο το πώς τα πιο δύσκολα πράγματα του κόσμου μάς φαίνονται απλούστατα όταν γίνονται από δεξιοτέχνες. Οι αρμονικές, γεμάτες σιγουριά, κινήσεις ενός μουσικού, ενός χορευτή ή ενός επιχειρηματία μπορούν να κάνουν τον καθέναν από μας να πει: «Καλά, μέχρι κι εγώ θα το έκανα αυτό »... Αν όμως κοιτάξεις κάθε βιρτουόζο από πιο κοντά, σίγουρα θα δεις τη σκληρή δουλειά, τα όνειρα που βρέθηκαν ή χάθηκαν, τις ρυτίδες στο πρόσωπο σαν παράσημα.
Οι ρυτίδες στο πρόσωπο του Miguel Torres τού προσδίδουν κύρος και συνάμα ευγένεια. Πάνω απ όλα, όμως, δείχνουν πως τίποτα δεν ήρθε εύκολα σε αυτόν τον πεισματάρη Kαταλανό. Η σαραντάχρονη πορεία του, αν και φαντάζει τόσο φυσική και ελεγχόμενη, ήταν γεμάτη από συγκρούσεις και ρίσκα. Μια πορεία που ξεκίνησε από ένα μικρό χωριό της βορειανατολικής Ισπανίας το 1962, με τον Torres να προσπαθεί να αναβαθμίσει μια μεσαίου μεγέθους οικογενειακή επιχείρηση, και τελειώνει με 15.000 ιδιόκτητα στρέμματα στην Ισπανία και οινοπαραγωγικές μονάδες στην Καλιφόρνια, στη Χιλή και στην Κίνα(!) να παράγουν μια από τις πιο συγκλονιστικές οικογένειες κρασιών σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Πώς ξεκίνησαν όλα
Ο Miguel Torres δεν είναι μόνο ο βασιλιάς της Ισπανίας. Είναι μια από τις πιο σημαντικές φιγούρες στον οινικό κόσμο. Η οικογένεια των Torres παράγει κρασί από το τέλος του 17ου αιώνα και διαθέτει ιδιόκτητη εξαγωγική εταιρεία από το 1880. Τις δεκαετίες του 40 και του 50, ο ποτέρας του MigueI, ο MiguelTorres Carbo, βάζει γερά θεμέλια στην παρουσία των κρασιών του στις σημαντικές εξαγωγές. Το νέο αίμα, ο Miguel Torres και n αδελφή του Marimar, αρχίζουν να μπλέκονται δειλά δειλά με την επιχείρηση τις δεκαετίες του 60 και του 70, αν και το πρώτο βιολί συνεχίζει να είναι ο μπαμπάς Torres.
Ο Miguel Junior άρχισε να σπουδάζει Χημεία στην Ισπανία, αλλά ο οινοπαραγωγός δεν άργησε να ξυπνήσει μέσα του. Με τις ευλογίες του μπαμπά, τα παρατάει όλα και πάει στη σχολή Οινολογίας στην Dijon. Το 1962, με το πτυχίο ανά χείρας, μπαίνει στην οικογενειακή επιχείρηση, βρίσκει την Ισπανία σε δύσκολη κατάσταση. Λέει ο ίδιος: «Η χώρα μου, με τα σημάδια του Φράνκο πάνω της, ήταν απομονωμένη σε μεγάλο βαθμό. Ακόμη και το να βρεις καλά βαρέλια ήταν πρόβλημα ».
Το στίγμα του δίνεται άμεσα: η καλλιέργεια γαλλικών ποικιλιών, όπως το Cabernet Sauvignon και τα Pinot Noir n χρήση ανοξείδωτων δεξαμενών, που παρείχαν δυνατότητα έλεγχου της θερμοκρασίας ζύμωσης και παλαίωσης: τα μικρά, καινούργια γαλλικά δρύινα βαρέλια τα υψηλά στάνταρ υγιεινής.
Αυτά και άλλα οδήγησαν στην εξαφάνιση των οξειδωμένων και κουρασμένων λευκών και ερυθρών οίνων. Το νέο στιλ ήταν μια overnight success. Ο κόσμος λάτρεψε αυτά τα νέα κρασιά. «Προσπαθούμε πάνω απ όλα να δώσουμε στους καταναλωτές φιάλες που βρίσκονται στο optimum τους, στην καλύτερη δυνατή ποιότητα. Αυτό τα γεγονός, μαζί με το ότι είμαστε μια οικογενειακή επιχείρηση με όλα τα μέλη της να συνεχίζουν παράδοση και έργο αιώνων, δίνει στους οινόφιλους σιγουριά και ασφάλεια. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που τα κρασιά των Torres είναι τόσο δημοφιλή».
Η επανάσταση δεν ήρθε μόνο στο μέσα των φιαλών, αλλά και στο έξω. Η εμφάνιση των κρασιών αποσπούσε επιτέλους την προσοχή που της άξιζε. «Το packaging των προϊόντων μου απαιτεί πολύ χρόνο και χρήμα. Είναι όμως εξαιρετικά σημαντικό. Είναι αυτό που θα τραβήξει: τον πελάτη και θα του δώσει, με τρόπο απλό, άμεσο και γοητευτικό το μήνυμα του κρασιού και του παραγωγού. Ιδίως για καινούργιες ετικέτες, η εξωτερική εμφάνιση είναι κεφαλαιώδους σημασίας». Τέτοιες νοοτροπίες σπάνιζαν στο χώρο του κρασιού εκείνα τα χρόνια.
Όλες αυτές οι αλλαγές είχαν γίνει σχεδόν βουβά. Μόνο λίγοι γνώστες εκτός Ισπανίας ήξεραν τις συγκλονιστικές εξελίξεις που συνέβαιναν στο Penedes. Το 1979 όμως έσκασε μια βόμβα μεγατόνων, που έκανε όλο τον οινικό κόσμο να γυρίσει και τα δυο του τα μάτια σε αυτή τη σχεδόν άγνωστη γωνία της Ισπανίας, με τουλάχιστον το ένα φρύδι ανασηκωμένο! Εκείνη τη χρονιά οι «Ολυμπιακοί του κρασιού» του κορυφαίου γαλλικού περιοδικού GauIt Millau δίνουν την πρώτη θέση στο Gran Coronas Reserva Cabernet Sauvignon 1970 του Torres.
Για να καταλάβει κάποιος την ισχύ αυτής της έκρηξης, αρκεί να δει ποιους πήραν τα σκάγια. Στη δεύτερη θέση βρέθηκε το καλύτερο, για την εξαίρετη χρονιά του 1970, Bordeaux, το Chateau Latour. Η τρίτη θέση πήγε στο φορμαρισμένο εκείνη την εποχή Chateau Pichon Lalande, από την καλή σοδειά του 1964. Στην τέταρτη θέση το βαρύγδουπο Chateau La Mission Haut Brion του 1961 - ίσως την κορυφαία χρονιά του Bordeaux για τον περασμένο αιώνα. Με ένα ρουάσαχ-ματ ο Miguel Torres βρέθηκε στο κέντρο της δημοσιότητας. Και έμεινε εκεί για τα καλά.
Τη δεκαετία του 70 άρχισαν τα πρώτα βήματα της μεγάλης οινικής ισπανικής οικογένειας στο διεθνές στερέωμα. Αρχικά n αδελφή του MigueI, n Marimar, ξεκινά μια προσπάθεια στην Καλιφόρνια. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 80 έχουμε μόνο οινοποιείο, από το 1986 έχουμε επένδυση, αλλά και πολύ σοβαρά ερευνητικά προγράμματα σε επίπεδο αμπελώνων.
Το 2002, τα Marimar Torres είναι από τα πιο ενδιαφέροντα Chardonnay και Pinot Noir που παράγονται στην Καλιφόρνια.
Ο ίδιος ο MiguelTorres στράφηκε στη Χιλή και δεν άργησε να φέρει και κει την επανάσταση - σε πολλούς τομείς και σε ολόκληρη τη χώρα. Οι Torres έχουν το φυτώριο που προμηθεύει υγιή νεαρά αμπέλια σχεδόν όλους τους καλλιεργητές της χώρας. Οι αλλαγές στη φιλοσοφία και την τεχνογνωσία της οινοποίησης ήταν το ίδιο καταλυτικές με αυτές που έλαβαν χώρα στην Ισπανία μόλις λίγες δεκαετίες πριν. Όλοι οι Χιλιανοί παραγωγοί αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν το νέο στιλ, αν και ο Miguelδεν ήταν και ο αγαπημένος τους ξένος επενδυτής. «Πληρώνομε τους εργάτες μας, έχοντας στο μυαλό το τι χρειάζεται μια οικογένεια τεσσάρων ατόμων για να ζήσει, και όχι το τι πλήρωναν οι ανταγωνιστές μας» λέει ο ίδιος. «Έτσι, ο μισθός που δίναμε ήταν τέσσερις φορές πάνω από το μέσο όρο». Διόλου περίεργο που ο Torres δεν έκανε πολλούς Χιλιανούς φίλους, τουλάχιστον ανάμεσα στους οινοπαραγωγικούς κύκλους...
Ο τυφώνας torres
Αν και ο Miguel Torres μετακινούσε όρη με άνεση τύπου Copperfield, ένιωθε ότι καταπιεζόταν σοβαρά από την παρουσία του πατέρα του. Το 1982 πάει για ένα φρεσκάρισμα οινολογίας και αμπελουργίας στο Montpellier. Στην ουσία, προσπαθεί να δει αν υπάρχει γι αυτόν μέλλον στην επιχείρηση. «Ήταν η πιο δύσκολη απόφαση της ζωής μου» έχει πει. «Χαίρομαι όμως που έμεινα». Το 1991, με το θάνατο του πατέρα του, αναλαμβάνει κεφαλή των Torres. Για πολλούς, αν είχε γίνει πρόεδρος δέκα χρόνια πριν, θα είχε κάνει ακόμα περισσότερα πράγματα. Στους ανταγωνιστές του η σκέψη αυτή φέρνει μόνο ανατριχίλα.
Μπορεί ο Miguel να πέρασε διά πυρός και σιδήρου στα χέρια του γεννήτορα, αλλά εξακολουθεί να υποστηρίζει θερμά την παράδοση, τις ρίζες και την αξία της οικογένειας. «ο σεβασμός στην οικογένεια και στην κληρονομιά των προγόνων μας είναι αυτός που θα οδηγήσει την Ισπανία σε ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες στο μέλλον. Με αυτά τα εφόδια το ισπανικό κρασί ποιότητας δεν έχει τίποτε να φοβηθεί από το Νέο Κόσμο. Το μόνο που εύχομαι είναι η ολοκλήρωση της νομοθεσίας της Ε.Ε., που δυσκολεύει την εξέλιξη και την ανάπτυξη νέων ιδεών» μας λέει. Δηλαδή, όλα καλά για τις οικογένειες του κρασιού, τον ρωτάμε, ακόμα και σε ένα μέλλον που φαντάζει γεμάτο από πολυεθνικές;
Η απάντηση είναι κάθετη: «Οι επιχειρήσεις που αγκαλιάζουν το καινούργιο και επενδύουν σε αυτό δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα. Εμείς επενδύουμε το 95% των κερδών μας». Η αγάπη του για την Ιδέα της Οικογένειας τον οδήγησε να γίνει ιδρυτικό μέλος του Primum Familiae Vini το 1993. Οι μεγαλύτερες οινικές οικογένειες της Ευρώπης, μεταξύ αυτών και οι Rothschild και οι Alvarez του Vega Sicilia, συνδέθηκαν σε αυτό το cIub για να εκφράσουν μια κοινή φιλοσοφία. «Θέλουμε να μιλήσουμε για τη σημασία της οικογενειακής παράδοσης. Να φέρουμε όλες τις γενιές πιο κοντά και να προσκαλέσουμε τη νεότερη από αυτές να ακολουθήσει το παράδειγμά μας. Το κρασί είναι ένα υπέροχο όχημα μεταφοράς αυτών των μηνυμάτων».
Το ότι n νέα γενιά των Torres θα ακολουθήσει καριέρα στο χώρο του κρασιού είναι δεδομένο. Ταυτόχρονα, n νέα γενιά των Ισπανών οινοπαραγωγών θεωρεί τον Torres ίνδαλμα. «Είναι μεγάλη τιμή αυτή» μας λέει. «Πιστεύω ότι, δουλεύοντας σκληρά σε κάθε στάδιο παραγωγής, έκανα το κρασί εύληπτο αλλά και γοητευτικό για τους καταναλωτές, με άμεση συνέπεια κάποιοι από αυτούς να ενδιαφερθούν και σε διαφορετικό επίπεδο».
Ο τυφώνας Torres δεν σταμάτησε ούτε στο παρελθόν, στο μέλλον, στην Ισπανία, στη Χιλή ή στην Καλιφόρνια. «Ξεκινήσαμε μια μικρή οινοπαραγωγική μονάδα στην Κίνα το 1995». Επτά χρόνια και μερικά εκατομμύρια δολάρια μετά, «σαν γνήσιοι Καταλανοί παραμένουμε στις επάλξεις, ενώ άλλες εταιρείες έχουν αποσυρθεί από τη χώρα. Πιστεύουμε ότι σε τρία χρόνια θα έχουμε καλά αποτελέσματα, αλλά και θα έχουμε συμβάλλει σημαντικά στην αλλαγή της κουλτούρας των Κινέζων απέναντι στο κρασί».
Ο άνθρωπος είναι απλώς ασταμάτητος: «Ζούμε α έναν πολύπλοκο κόσμο και το καθετί πρέπει να ερευνάται. Επενδύουμε πάνω από 3 εκατομμύρια ευρώ για πειράματα και έρευνες προς καλυτέρευση της ποιότητας. Δουλεύουμε με το Montpellier σε θέματα αμπελουργικά ενώ προσπαθούμε να αναβιώσουμε ξεχασμένες ποικιλίες της Καταλονίας. Εναλλακτικές μέθοδοι καλλιέργειας, τύποι και καπνίσματα βαρελιών, όλα μπαίνουν κάτω από το μικροσκόπιο». Αυτά τα πειράματα χάρισαν και μια αγαπημένη ποικιλία στον MigueI, το Garro. Κοντά σε αυτό, οι γνωστές Garnacha Tinta και Garnacha BIanca είναι τα άλλα αγαπημένα του «παιδιά». Αν και, «Το Cabernet Sauvignon είναι ο βασιλιάς των σταφυλιών».
Το καινούργιο και το διαφορετικό πρέπει πάντα να είναι στο κέντρο της προσοχής: «Μου αρέσει να ταξιδεύω, γιατί γνωρίζω νέους τρόπους και τόπους. Στην Ελλάδα έχω βρεθεί αρκετές φορές και λατρεύω τη χώρα σας και τα κρασιά της. Πιστεύω ότι μπορούν, και τους αξίζει, να έχουν πορεία ανάλογη με αυτή των Ισπανικών κρασιών τις τελευταίες δεκαετίες. Μάλιστα, έχουμε φυτέψει και λίγα φυτά ξινόμαυρο(!) και n οινοποίηση αυτών είναι πολύ ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική».
Ας ελπίσουμε πως n απάντηση θα είναι άμεση, με λίγες ρίζες Garro να βρίσκουν πρόσφορο, αν και όχι εύφορο, έδαφος στη Ραψάνη ή στη Νάουσα. Ίσως θα ήταν πιο σημαντικό να ελπίσουμε να βρει ο Torres μιμητές σε όλες τις χώρες, σε όλους τους χώρους. Γιατί ο κύριος αυτός ανήκει σε μια κάστα ανθρώπων που σπανίζει. Αστείρευτη ενέργεια. Μοναδική οξύνια. Σπάνια διορατικότητα. Συνεχής δημιουργικότητα. Σε κάνει να αναρωτιέσαι, αν τουλάχιστον τις νύχτες κοιμάται και ηρεμεί... Για όλα αυτά, ο κόσμος του κρασιού θα πρέπει να ευχαριστεί τον MiguelTorres, που είναι αυτός ο Miguel Τorres.
Τα καλύτερα κρασιά του Torres
Mas La Plana
Το ιστορικό Gran Coronas Reserva της ολυμπιάδας του Gault Millau, με νέο όνομα. Σίγουρα το καλύτερο Cabernet Sauvignon της Ισπανίας και ένα από τα καλύτερα εκτός Bordeaux.
Reserva Real
Οι Τοrres, για να τιμούν τους βασιλιάδες που συχνά πυκνά περνούν από τα κελάρια τους, εμφιαλώνουν ένα χαρμάνι από Cabernet Sauvignon, Cabemet Franc και Merlot. Φινέτσα, αλλά και μεγάλη δυνατότητα παλαίωσης.
Milmanda
Σε απάντηση των μεγάλων λευκών κρασιών της Βουργουνδίας, ένα υπέροχο Chardonnay. Γύρω από το κάστρο των μοναχών της Milmanda, μια απόδειξη ότι n Ισπανία μπορεί να παράγει κορυφαία λευκά.
Fransola
Το πιο «εσωτερικό» μέλος του Hall of Fame του ισπανικού πορτφόλιο του Torres. Ένα ατόφιο Sauvignon Blanc, περασμένο από αμερικανικό δρύινο βαρέλι. Μια ιδιότυπη περίπτωση κρασιού, που επιβεβαιώνει το όραμα του Miguel.
Grans Muralles
Οι έρευνες δεκαετιών για την αξιολόγηση χαμένων καταλανικών ποικιλιών κατέληξαν στο νεότερο μύθο του ισπανικού αμπελώνα. Τα Garro, Samso και Monastrell, παντρεμένα με Garnacha, πήγαν από την απόλυτη αφάνεια στο κέντρο του κόσμου.
