H κρυφή γοητεία του Dry Martini

Τι κοκτέιλ κι αυτό! Θρύλος! Έχει σίγουρα χυθεί περισσότερο μελάνι, απ’ όσο βερμούτ έχει χρησιμοποιηθεί στην παρασκευή του. Εμείς μένουμε πιστοί στην αυθεντική μπουρζουά εκδοχή του θείου Λουίς και σας την παραθέτουμε λεπτομερώς.

«There is something about a Martini… and to tell you the truth it is not the vermouth. I think that perhaps it’s the gin.»
(Απόσπασμα από τραγουδάκι που ακολουθεί το ρυθμό αναδεύσεως του κοκτέιλ).

Εξηγούμαστε εξαρχής: το προτιμάμε extra dry… Τόσο dry που, όπως έλεγε ο υπέροχος στα περί αλκοόλ τσιτάτα του Sir Winston, «αρκεί να κοιτάς προς τη Γαλλία την ώρα που βάζεις το τζιν στο ποτήρι…» Για λιγότερο dry αρκεί να περάσεις την μποτίλια με το Noilly Prat πάνω από το σέικερ…
Υπερβολές, θα μου πείτε, και θα συμφωνήσω μαζί σας. Χαριτωμένες υπερβολές όμως.

Πρέπει να σας δηλώσω ότι γεννήθηκα και παραμένω αθεράπευτα αστή – και περήφανη γι’ αυτό. Ίσως λοιπόν να μην είναι τόσο τυχαίο ότι η πρώτη φορά που έδωσα σημασία στο dry martini ήταν στην ταινία του Μπουνιουέλ «Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας». Τη θυμάστε; Τη σκηνή όπου οι οικοδεσπότες (Κασέλ και Οντράν) επιδίδονται σε σεξουαλικά παιχνίδια στον κήπο, ενώ οι καλεσμένοι ετοιμάζουν το dry martini τους στο σαλόνι. «Σε κωνικό ποτήρι» λέει ο Πολ Φρανκέρ. «Άριστο ηρεμιστικό», όπου θεμελιώδη σημασία έχει τόσο «τα παγάκια να είναι πολύ σκληρά και καλά παγωμένα στους –15°» όσο και το να το πιεις «σιγά σιγά σαν τη σαμπάνια, με μικρές γουλιές!» συνεχίζει. Και ακολουθεί η φοβερή σκηνή όπου καλείται ο δυστυχής οδηγός να πιει ένα μαρτίνι με τα αφεντικά. Το ρουφάει άσπρο πάτο και μόλις αποχωρεί λέγεται το απίστευτο: «Είδατε; Δεν ξέρει πώς πίνεται το dry martini! Ο Μωρίς είναι λαϊκός τύπος».

Και συμπληρώνει ο Φερνάντο Ρέι με συγκατάβαση και καρτερία: «Ο λαός δεν θα αποκτήσει ποτέ σωστή αγωγή!» Ακόμα κι αν δεν ήταν –που ήταν!–, θα αρκούσε και μόνο αυτή η φράση για να χριστεί το martini ως το κοκτέιλ της άρχουσας τάξης, που ήξερε, βρε αδερφέ, να το πίνει σιγά σιγά, όπως πρέπει! Πώς να μην εξανίσταται λοιπόν ο James Villa από τις σελίδες του περιοδικού Esquire το 1973: «Οι νέοι δεν πίνουν πια μαρτίνι! Το μαρτίνι συμβολίζει την παρακμή. Είναι ένα ποτό πικρό, σαν φάρμακο, που εμπεριέχει όλα τα μισητά, τις μικροαστικές αξίες, τον κοινωνικό σνομπισμό, τον αλκοολισμό, το μαζοχισμό. Δεν θέλουμε πια τέτοια ποτά!» Ακόμα κι εγώ κάποια δίκια τού τα δίνω…

Είναι πια γνωστό σε όλους τους φανατικούς των martini ότι ο Λουίς Μπουνιουέλ είχε την τέλεια συνταγή. Γράφει κάπου ο Ζαν Κλοντ Καριέρ, που συνεργάστηκε με τον Μπουνιουέλ στη συγγραφή αρκετών σεναρίων: «Όλα τα χρόνια της συνεργασίας μας υπήρχε μια ιεροτελεστία. Κάθε απόγευμα ο Λουίς απομονωνόταν στην ήρεμη, μισοσκότεινη αίθουσα κάποιου μπαρ, απολάμβανε ένα dry martini κι αφηνόταν να παρασυρθεί από τις εικόνες του. Όταν πήγαινα να τον συναντήσω, έπρεπε να μου διηγηθεί κάποια ιστορία, αυτή που είχε ονειρευτεί την ώρα του martini του».

«Για να προκαλέσεις ή να συντηρήσεις την έμπνευση, χρειάζεσαι εγγλέζικο τζιν κατά προτίμηση με την μορφή ενός dry martini» λέει ο ίδιος ο Μπουνιουέλ στο βιβλίο του «Η τελευταία πνοή» (My last sigh, 1983). «Με δεδομένο τον πρωταρχικό ρόλο που έχουν παίξει τα dry martinis στη ζωή μου, θεωρώ επιβεβλημένο να τους αφιερώσω τουλάχιστον μία σελίδα. Όπως όλα τα κοκτέιλ, είναι κι αυτό μια αμερικάνικη εφεύρεση, μια σύνθεση τζιν και Noilly Prat. Oι πραγματικοί γνώστες του είδους που πίνουν το martini τους extra dry, λένε πως αρκεί μια ηλιαχτίδα να περάσει μέσα από την μποτίλια του βερμούτ πριν φτάσει στην μποτίλια του τζιν.

Πολύ βασικό στοιχείο είναι ο πάγος. Σκληρός και καλά παγωμένος για να μην λιώνει εύκολα, μια και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από ένα νερωμένο martini. Αν δεν με βαρεθήκατε ακόμα και συνεχίζετε να είστε μαζί μου, αφήστε με να σας δώσω την προσωπική μου συνταγή, καρπό μακρόχρονων πειραματισμών και εγγυημένη για τέλειο αποτέλεσμα. Την παραμονή της μέρας που θα έρθουν οι φίλοι σας, βάλτε όλα τα απαραίτητα στο ψυγείο: ποτήρια, τζιν και σέικερ. Με θερμόμετρο, βεβαιωθείτε ότι ο πάγος είναι τουλάχιστον στους –20°.

Μη βγάλετε τίποτα από την ψύξη μέχρι να έρθουν οι φίλοι σας. Τότε βάλτε στο σέικερ πάγο και ρίξτε πάνω του λίγες σταγόνες Noilly Prat και μισό κουταλάκι του καφέ Angostura bitters. Χτυπήστε το και αδειάστε τα υγρά αφήνοντας μόνο τον πάγο, που διατηρεί μια εξαιρετική γεύση και από τα δύο. Τότε ρίξτε το τζιν, χτυπήστε ξανά και σερβίρετε». Απλούστατο!

• Απόλυτη συνταγή για dry martini δεν υπάρχει. Ή μάλλον υπάρχουν τόσες όσοι και οι θαυμαστές του. Εγώ προσωπικά ακολουθώ τη συνταγή του Μπουνιουέλ. Πειραματιστείτε!
• Τζιν Bombay sapphire ή Tanquerey, ανάλογα με το γούστο σας.
• Noilly Prat, γαλλικής προέλευσης βερμούτ, το μόνο αυθεντικό και ενδεδειγμένο.
• Αν δεν μπορείτε να το χτυπήσετε απαλά στο σέικερ (ο ρυθμός είναι βαλς), τότε απλώς ανακατέψτε το. Το ζητούμενο είναι να μην υπάρχουν κομματάκια από σπασμένο παγάκι στο ποτό σας.
• Με μια ελιά είναι martini, με ένα κρεμμυδάκι Gibson!
• Αν αντικαταστήσετε το τζιν με βότκα, δεν πίνετε martini, αλλά vodkatini. Άλλο πράγμα.
• Σερβίρετε σε κωνικό ποτήρι ή εκείνες τις παλιές κουπ της σαμπάνιας (να μην πηγαίνουν και χαμένες).