Οι movie stars το ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα. Έγινε σύμβολο κύρους και απαράμιλλου στιλ. Διαχρονικό κοκτέιλ, το dry martini με ψυχή του το τζιν, είναι ένας μύθος για όλους όσοι θεωρούν την κομψότητα σημαντική σαν τον αέρα που αναπνέουν.
Oh my god! Είμαι αληθινά ολιγαρκής και χαίρομαι γι’ αυτό. Αν ποτέ ξέμενα σε ένα τροπικό ερημονήσι στη μέση του Ειρηνικού, θα μου αρκούσαν δύο κάσες Τanqueray Premium τζιν, μία φιάλη βερμούτ, ένα βαζάκι πράσινες ελιές, ένας ηλιακός ice cube maker, το γνωστό τριγωνικό κολονάτο ποτήρι και ένα σέικερ. Νερό θα έβρισκα, οπότε θα είχα στη διάθεσή μου όλα τα απαραίτητα εφόδια για το απόλυτο σύμβολο στιλάτου πολιτισμού, που είναι ικανό να δώσει φτερά και στην πιο απελπισμένη ψυχή.
Το γράφει ξεκάθαρα ένας μεγάλος εραστής του τζιν και του dry martini, σαν τον Hemingway στο «Αποχαιρετισμός στα Όπλα». Βάζει το alter ego του, τον ήρωά του Frederic Henry, να δραπετεύσει από το βαρβαρισμό του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου στο μπαρ του Grand Hotel des Iles Borrom,es, όπου, «Ήρθαν τα σάντουιτς, και έφαγα τρία, και ήπια δύο ακόμη μαρτίνι. Ποτέ μου δεν είχα δοκιμάσει κάτι άλλο τόσο cool και τόσο κρυστάλλινο. Μ’ έκαναν να νιώθω πολιτισμένος».
Μεγάλες κουβέντες… Διότι το δημοφιλέστερο κοκτέιλ του κόσμου, εκτός από την ανυπέρβλητη γεύση του που στηρίζεται σ’ ένα άπαιχτο τζιν, έχει ραμμένο στην ούγια αυτόν το μοναδικό συνδυασμό δύναμης και ελεγκάντσας πασπαλισμένο με χρυσόσκονη του Χόλιγουντ. Ήταν το απαραίτητο αξεσουάρ των σταρ στη δεκαετία του ’40, και στο περίφημο «Stork Club» στο Μανχάταν,
ο Hemingway αντάλλασσε αγαπησιάρικες ματιές με την Marlene Dietrich, πίνοντας dry martini. Εκείνος έπινε το κοκτέιλ του πολύ παγωμένο, πάντα με μια ελιά. Σ’ εκείνην άρεσαν οι άντρες που τους άρεσαν τα dry martini…
Πώς θα ’ταν άραγε ο κόσμος χωρίς αυτά; Ο J. A. Maxtone Graham περιγράφει τη χρυσή δεκαετία του martini, στα 1968, όπου όλοι τριγύριζαν από vernissage σε party με ένα τριγωνικό ποτήρι στο χέρι. «Η γη θα ’ταν ψυχρή, στεγνή και άχαρη, χωρίς αυτό το παγωμένο, διάφανο, λαμπερό κοκτέιλ, που είναι ικανό να μετατρέψει έναν ψόφιο, πνιγμένο στη δουλειά executive, σε ανανεωμένο, σπινθηροβόλο σύντροφο και να κάνει μια καταπιεσμένη νοικοκυρά να νιώσει μετά από λίγες γουλιές βασίλισσα!»
Από τις αρχές του 20ού αιώνα, το κλασικό gin dry martini καταγράφηκε ως το «υπέρτατο δώρο της Αμερικής στον παγκόσμιο πολιτισμό». Στο μεταξύ, οι μεγάλες ορχήστρες της τζαζ έκαναν τον κόσμο να σουιγκάρει στο «Cotton Club». Οι άντρες black tie, οι γυναίκες θεές, το τζιν να βρέχει αγκαλιασμένο με ελάχιστο βερμούτ τα χείλη και το στόμα να γράφει σινεμασκόπ χαμόγελα.
Το dry martini λατρεύτηκε από το Χόλιγουντ, αποτελώντας το νακ ενός απαράμιλλου στιλ., που βλέπουμε διαρκώς στα όνειρά μας. Τον φλεγματικό David Niven με τέλειο φράκο να πίνει κρυφά ένα από τα τέσσερα dry martini που κρατούσε στο δίσκο του ως σερβιτόρος, λοξοκοιτάζοντας πονηρά, στο φιλμ «My Man» του 1957. Την αυστηρή, δωρική ομορφιά της Joan Crawford να προτιμά το κοκτέιλ της «stirred, not shaken» στο «Humoresque» της Metro Goldwin Mager το 1946. Τον νεαρό Ronald Reagan με τέλεια χωρίστρα και παπιγιόν να παρηγορεί την αυτοκαταστροφική Bette Davis με τρία μαρτίνι, στο «Dark Victory» του 1939. Ή ακόμη την Davis να χρησιμοποιεί το τριγωνικό ποτήρι σαν αξεσουάρ μιας πεπειραμένης στιλάτης lady, στο περίφημο «All about Eve» του 1950. Αιώνες μετά την εφεύρεσή του, το τζιν κατακτά τόσο τα σαλόνια της ευρωπαϊκής αριστοκρατίας όσο και τα κορυφαία ξενοδοχεία που στα μπαρ του συχνάζουν οι σταρ του Χόλιγουντ.
Το dry martini έγινε το τοτέμ μιας dandy φυλής, το status symbol της ανώτερης κοινωνικοοικονομικής τάξης. Σε κάθε καλολουστραρισμένη μπάρα από μαόνι και σε αμέτρητα πάρτι, το φλέγον θέμα στη δεκαετία του ’50 δεν ήταν η μεταπολεμική κρίση, αλλά το πώς θα πετύχεις ένα πραγματικά dry martini. Η ξηρότητα του dry martini, το πόσο λίγο βερμούτ θα περιέχει το κοκτέιλ και οι σωστές του αναλογίες έγιναν έμμονη ιδέα, μαζική τρέλα, φρενίτιδα, cult. Τα gadgets που φτιάχτηκαν για να ελέγχουν με ακρίβεια την ποσότητα του βερμούτ στο κοκτέιλ, ήταν απίστευτα: από ασημένιες σύριγγες μέχρι king-size σταγονόμετρα και atomizers, για να ψεκάζεις το εσωτερικό του shaker με ένα δειλό συννεφάκι βερμούτ. Το τελευταίο γνώρισε και προσφάτως δόξες στο «Sex and the City» από τα χέρια της Carrie.
Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας σίγουρο ότι το μεγαλείο του dry martini βρίσκεται στην ξηρότητά του. Άρα, οι απαιτητικοί πότες δεν πέφτουν ποτέ κάτω από την Χ-dry αναλογία, 4 μέρη τζιν προς 1 μέρος βερμούτ. Το ιδιαιτέρως ενδιαφέρον στις αναλογίες αρχίζει από το όριο του XX-dry στο 8 προς 1. Υπάρχουν βεβαίως καταγραμμένοι στη μυθολογία του dry martini άφθονοι εξτρεμισμοί για τις αναλογίες: Από το να αφήσεις μια ηλιαχτίδα να περάσει μέσα από τη φιάλη του βερμούτ πριν «χτυπήσει» το Tanqueray και το επηρεάσει σαν την άμωμο σύλληψη του Ιησού από την Παρθένο Μαρία, που ευαγγελίζεται ο Luis BuQuel, μέχρι την τιμητική υπόκλιση του Winston Churchill προς τη μεριά της Γαλλίας και το βερμούτ, ανακατεύοντας μόνο τζιν με παγάκια στο σέικερ! Μεγαλύτερη πειστικότητα έχει το Montgomery που ζητούσε ο Ηemingway, με αναλογία 15 τζιν προς 1 βερμούτ, προς τιμήν του ηγέτη της ερήμου στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο (ο υπαινιγμός της ξηρότητας της Σαχάρας είναι πολύ σαφής).
Όλη αυτή η μυθολογία στηρίζεται σε μια αλήθεια: Για να φτιάξεις «μεγάλο» dry martini, πρέπει να στηριχτείς σε εξαιρετικό τζιν, που αποτελεί το κορμί και την ψυχή του διάσημου κοκτέιλ. Και αν το ιδανικό dry martini είναι όσο ξηρότερο γίνεται, τότε είναι προφανής ο σπουδαίος ρόλος ενός όσο πιο ξηρού γίνεται premium gin. Εκεί ακριβώς είναι που κερδίζει το παιχνίδι το Tanqueray.
Η πα-ροιμιώδης και αναγνωρισμένη από όλους ξηρότητά του οφείλεται, από τη μια, στη χρησιμοποίηση ενός συνδυασμού ινδοκινέζικου cassia bark, κανέλας και γλυκόριζας μεταξύ των μυρωδικών, και από την άλλη στο αλκοολικό του σθένος, των 47°. Ένα X-dry martini φτιαγμένο με special dry Tanqueray έχει ακριβώς αυτό το συνδυασμό αθωότητας/ καθαρότητας/ δυναμισμού, που κάνουν το κοκτέιλ υπέροχο. Το αρωματικό touch καρυδιού του βερμούτ φλερτάρει ασυστόλως με την ευωδιαστή βόμβα του τζιν. Το βερμούτ είναι σημαντική λεπτομέρεια στο dry martini , όπως η pochette σε ένα άψογα ραμμένο κοστούμι – στην περίπτωσή μας, το τζιν. Με ένα κοστούμι basse classe, ακόμα και το ωραιότερο μαντιλάκι στην τσέπη του σακακιού κάνει το σύνολο sans noblesse.
Μετά την απόλυτη λάμψη του στις δεκαετίες μέχρι τα ’60s, το dry martini έγινε λίγο ντεμοντέ στα ’70s και στα ’80s. Κατόπιν όμως, στα ’90s γνώρισε πάλι δόξες. Κάποιοι είπαν ότι το come back του τζιν και του dry martini εκφράζει τη νοσταλγία για τα αμερικάνικα ’50s, με τα diners, τις Corvettes, τον Elvis. Είναι σίγουρο πάντως ότι εκφράζει κάτι βαθύτερο από ένα πρόσκαιρο γιάπικο trend. Πρόκειται ουσιαστικά για την αναβίωση της παράδοσης και της φινέτσας, ραμμένης στο στιλάτο τριγωνικό ποτήρι του μινιμαλισμού της art d,co από τη δεκαετία του ’30. Το dry martini είναι ένα ολοζώντανο παρελθόν που ενσαρκώνει την έννοια του cult με τον πιο μοντέρνο τρόπο.
