«Χωρίς αμφιβολία, δεν υπάρχει τίποτε που να γαληνεύει το πνεύμα περισσότερο από την πίστη στο Θεό και το ρούμι», έγραφε ο «δικός μας» Λόρδος Μπάιρον. Εμάς, βέβαια, το πρώτο πράγμα που μας φέρνει στο μυαλό η λέξη ρούμι είναι μεθυσμένους, βρόμικους, ελεεινούς ναυτικούς του «βασιλικού ναυτικού» της Αγγλίας του 17ου και 18ου αιώνα, που κυνηγούν πειρατές ή Γάλλους και πίνουν ρούμι φωνάζοντας το γνωστό «γιο χο χο!».
Η βασική πρώτη ύλη για να παραχθεί το ρούμι είναι το ζαχαροκάλαμο: προέρχεται από την Ασία και ήρθε στη νότια Ευρώπη την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, μετά την κατάκτηση της περσικής αυτοκρατορίας. Πολύ αργότερα, εξερευνητές που ακολούθησαν τον Κολόμβο στα νησιά της Καραϊβικής, έφεραν επιστρέφοντας το ζαχαροκάλαμο μαζί τους. Η παρασκευή ζάχαρης από αυτό ήταν μια απλή διαδικασία και έτσι διαδόθηκε πολύ η χρήση της ως γλυκαντικό μέσο, αλλά και ως συντηρητικό. Κατά την παρασκευή της, το τελευταίο προϊόν που μένει, αφού πάρουμε την καθαρή κρυσταλλική ζάχαρη, είναι ένα σκούρο πηχτό και πολύ γλυκό υγρό, η γνωστή μελάσα. Στη μελάσα προστίθενται νερό, ζύμες, και ακολουθεί αλκοολική ζύμωση. Το προιόν αυτό αποστάζεται και το αποτέλεσμα είναι το ρούμι. Η ιστορία του πηγαίνει πίσω αρκετούς αιώνες. Η Γαλλία και η Αγγλία, μάλιστα, το 17ο αιώνα, για να προστατεύσουν τα δικά τους αλκοολούχα προϊόντα, απαγόρευαν την εισαγωγή αλκοολούχων από τις αποικίες, (σας θυμίζει τίποτε αυτό;). Έτσι η μελάσα πήγαινε με καράβια στη βόρεια Αμερική και αποσταζόταν εκεί. Το ρούμι φορτωνόταν πάλι σε καράβια και στελνόταν στην Αφρική, όπου το αντάλλασσαν με ιθαγενείς. Στο γυρισμό, περνούσαν από την Καραϊβική, όπου πουλούσαν τους ιθαγενείς ως σκλάβους για τις φυτείες ζαχαροκάλαμου και πληρώνονταν με μελάσα, την οποίαν μετέφεραν πάλι στη βόρεια Αμερική για απόσταξη. Όπως καταλαβαίνετε, λοιπόν, το ρούμι περνούσε όλες τις τότε γνωστές θάλασσες και έγινε η απόλυτη παρέα των ναυτικών. Ένα από τα ονόματά του μάλιστα ήταν «Το αίμα του Νέλσωνα», γιατί ο μύθος έλεγε ότι το πτώμα του Νέλσωνα γύρισε στην Αγγλία μέσα σε ένα βαρέλι με ρούμι για να συντηρηθεί και ότι ο περίφημος ναύαρχος χαμογελούσε σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού…
Για να έρθουμε στο σήμερα, το ρούμι, σύμφωνα με πολλούς, είναι το πρώτο σε κατανάλωση ποτό στον κόσμο. Μην ξεχνάτε ότι το Bacardi είναι το πρώτο σε πωλήσεις ποτό στον κόσμο. Η εμπορική του πρωτιά οφείλεται μάλλον στη μεγάλη ποικιλία και τα πολλά είδη του: Το ρούμι μπορεί να είναι από λευκό ελαφρύ σαν βότκα που χρησιμοποιείται σε εκατοντάδες κοκτέιλ, έως σκούρο και πλούσιο σαν κονιάκ.
Μη ρωτήσετε πού φτιάχνεται. Η απάντηση είναι παντού, όπου υπάρχει ζαχαροκάλαμο. Τα πιο γνωστά βέβαια προέρχονται από τα νησιά της Καραϊβικής: Αντίγκουα, Αρούμπα, Μπαχάμες, Μαρμπέιντος, Κούβα, Αϊτή, Τζαμάικα, Πουέρτο Ρίκο και άλλα εξωτικά μέρη, γεμάτα μαγεία και ζέστη, όπου ένα Daiquiri έρχεται να δροσίσει τα κορμιά.
Ρούμι όμως φτιάχνεται και σε όλη την νότια Αμερική, στην Αφρική στην Αυστραλία, ακόμη και στην Ευρώπη. Υπάρχει στην Πράγα κάποιος φανατικός συλλέκτης, ο οποίος έχει και σελίδα στο Διαδίκτυο, που διαθέτει 5952 ετικέτες από 95 χώρες!
Στην Ελλάδα, δυστυχώς, πέρα από τα διάσημα Bacardi, Havana Club και Captain Morgan, δεν εισάγονται πολλά είδη. Για όσους θα ήθελαν να ζήσουν την υπέροχη εμπειρία που προσφέρει ένα πολύ καλό ρούμι, παραθέτω μερικά από τα αγαπημένα μου – ίσως σε κάποιο ταξίδι στο εξωτερικό τα δοκιμάσετε. Το Rhum Bologne από τη Γουαδελούπη, είναι ένα ρούμι της παλιάς σχολής που θα σας κάνει να νιώσετε ναύτες σε αγγλικό πολεμικό του 17ου αιώνα.
Το υπέροχο La Favorite των οκτώ ετών, από τη Μαρτινίκα είναι αρκετά σπάνιο, αφού μόνο λίγα κιβώτια εμφιαλώνονται κάθε χρόνο, πράγμα που ισχύει και για το DePaz Reserve Especial (επίσης από τη Μαρτινίκα), που είναι ένα χαρμάνι από ρούμι τουλάχιστον δέκα ετών. Από την Αϊτή, το Barbancourt Five Star με την πλούσια βουτυρώδη γεύση του, γίνεται εξαιρετικό αν του προσθέσετε λίγο νερό, όπως σε ένα malt ουίσκι. Από τα Μαρμπέιντος, που είναι συνώνυμα με το ρούμι, έρχονται το Mount Gay Extra Old και το Cockspur VSOR, και τα δύο κατά την γνώμη μου καλύτερα από πολλά κονιάκ. Το Πουέρτο Ρίκο, εκτός από το απλό Bacardi και το πολύ καλό Bacardi των οκτώ ετών που έρχεται και στην Ελλάδα, παράγει και πολλές ακόμη ετικέτες. Προσπαθήστε να βρείτε τα Ron del Barrilito, με διάφορες παλαιώσεις, στα οποία προσθέτουν και κάποια αρωματικά συστατικά κατά την παλαίωση, που τα κάνουν πραγματικά μοναδικά. Τέλος, το Cruzan Single Barrel από το St Croix, όπου παλαιωμένα για τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια ρούμι γίνονται χαρμάνι και μεταφέρονται σε καινούρια δρύινα βαρέλια και παραμένουν εκεί για άλλα πέντε χρόνια. Μπορείτε να φανταστείτε το αποτέλεσμα: ένα τέλειο δείγμα της τέχνης του να παράγεις ρούμι.
Μinistry of rum: τμήμα δοκιμών
Άσπρο (Silver)
Ένα ελαφρύ ρούμι, αρκετά ξηρό, που συνήθως παρασκευάζεται με συνεχή απόσταξη και δεν υφίσταται παλαίωση σε βαρέλια.
Χρυσό (Golden, Ambre)
Με πιο πλούσιο σώμα, προϊόν κλασματικής ή συνεχούς απόσταξης, που περνά και κάποιο χρόνο σε δρύινα βαρέλια. Οφείλει το χρώμα του στην επαφή του με το ξύλο.
Σκούρο (Dark)
Πλούσιο σε σώμα, με έντονα αρώματα ξύλου –καθώς περνάει αρκετά χρόνια σε βαρέλια– και μελάσας. Πίνεται σκέτο.
Premium (Anejo)
Ρούμι μεγάλης παλαίωσης. Από πολλούς γευσιγνώστες θεωρούνται καλύτερα και από malt ουίσκι ή ακόμα και κονιάκ. Πρέπει να πίνονται αυστηρά σκέτα και είναι εξαιρετικά για μετά το δείπνο.
