Για πολλούς, η τεκίλα δεν είναι τίποτε άλλο από το… υγρό πυρ της διασκέδασης. Ακόμα και γράφοντας για το θέμα, σκέφτομαι τα σφηνάκια που καταφτάνουν στο τραπέζι με το αλάτι και τις φέτες λεμόνι στο πλάι. Κάπως έτσι μπήκε στη ζωή μας ως το απόλυτο party drink, μας έρχεται στο νου κάθε φορά που αναφερόμαστε σε περασμένα γλέντια, ξενύχτια και, δυστυχώς (γιατί τίποτα σ αυτή τη ζωή δεν γίνεται αναίμακτα), ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τον πονοκέφαλο της επόμενης μέρας.
Η ιεροτελεστία με το αλάτι στο ένα χέρι και το λεμόνι στο άλλο αντανακλά λίγο Hollywood stuff, ενώ ο μύθος με το σκουλήκι μάλλον δεν ξεπερνά τα όρια ενός καλοστημένου διαφημιστικού τρικ. Αρχικά, μπήκε στην καθημερινότητά μας ως ποτό και πλέον ακόμα και οι ναυαρχίδες του μεξικάνικου στόλου τείνουν να γίνουν δημοφιλείς. Μπαίνοντας στον πειρασμό της πρόβλεψης, όσο περνά το σκηνικό του Bar Latino –με ό,τι αυτό συνεπάγεται–, το μέλλον της προδιαγράφεται ευοίωνο.
Κι αν το «μηχανοστάσιο» της τεκίλας είναι τα εκατομμύρια σφηνάκια που σερβίρονται στα μπαρ όλου του κόσμου, σιγά σιγά μας αποδεικνύει πως μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τα υπόλοιπα αλκοολούχα ποτά, ακόμα κι αυτά της πιο εξεζητημένης κατηγορίας. Βέβαια, το διαβατήριο της τεκίλας όσον αφορά την αναγνωρισιμότητα και την εξωστρέφεια είναι αδιαμφισβήτητα το «φαινόμενο» Μαργαρίτα. Ένα cocktail, μια μόδα που δεν λέει να παλιώσει, καταρρίπτει το ένα μετά το άλλο τα ρεκόρ δημοτικότητας (αν υπήρχαν αντίστοιχες μετρήσεις τύπου AGB, θα σιγουρευόμασταν ότι η πρώτη θέση τής ανήκει δικαιωματικά). Το κινηματογραφικό ποτό των παρανόμων, όμως, δείχνει πως εκτός από του λιμανιού είναι και του σαλονιού.
Το αξιοπρόσεκτο με την τεκίλα είναι πώς ένα τόσο διαδεδομένο και λαϊκό ποτό έχει μια ταξινόμηση (τόσο όσον αφορά την οριοθέτηση της περιοχής παραγωγής, όσο την επιλογή του συγκεκριμένου φυτού) που θα ζήλευαν και τα πιο «ακαδημαϊκά» ποτά. Και το απρόβλεπτο της όλης ιστορίας δεν σταματά εδώ. Ενώ το ποτό είναι συνώνυμο με ό,τι μας θυμίζει κραιπάλη, οι εκτάσεις με τα φυτά της μπλε αγαύης στην οριοθετημένη ζώνη παραγωγής είναι χαρακτηρισμένα ως τοπίο πολιτιστικής κληρονομιάς. Βέβαια, για να φτάσουμε στο σημείο να πίνουμε ανέμελα, έχει ήδη κάνει αυστηρή και νοικοκυρεμένη δουλειά το αρμόδιο κυβερνητικό όργανο (Consejo Regulador de Tequila).
Ουσιαστικά, υπάρχουν δύο κατηγορίες: η απλή τεκίλα και η τεκίλα από 100% αγαύη. Στην πρώτη περίπτωση, το ποσοστό της απόσταξης μπλε αγαύης είναι τουλάχιστον 51%, ενώ στη δεύτερη το τελικό προϊόν πρέπει να είναι απόσταγμα αποκλειστικά και μόνο από μπλε αγαύη.
Το όνομα του φυτού από το οποίο προέρχεται η τεκίλα είναι αγκάβε (agave) και παρά την όψη του, δεν είναι κάκτος. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι οι βοτανολόγοι ακόμη και σήμερα διαφωνούν για το πού πρέπει να το κατατάξουν και η πιο κοινή απάντηση είναι ότι ανήκει στην οικογένεια των κρίνων (lily ή Liliaceae). Στο Μεξικό υπάρχουν περίπου 400 είδη αγκάβε, αλλά τυπικά μόνο ένα επιτρέπεται να χρησιμοποιηθεί για την παρασκευή τεκίλας. Το περίφημο Agave Τequilana ή πιο απλά μπλε αγαύη.
The tequila types
Ας ρίξουμε όμως μια ματιά σε διαφορετικούς τύπους και κατηγορίες που κυκλοφορούν στο εμπόριο:
Gold
Η κίτρινη, που έχει έναν πιο γλυκό, πιο απαλό χαρακτήρα που τον χρωστά στην προσθήκη καραμελοχρώματος. Ιδανική για cocktails.
Joven, Silver
Η λεγόμενη λευκή. Διαυγής και πιπεράτη, εμφιαλώνεται αμέσως μετά την απόσταξη και συνήθως χαρακτηρίζεται από φρουτώδη, φρέσκα αρώματα.
Reposado
Οι τεκίλες που έχουν υποστεί παλαίωση σε δρύινα βαρέλια για 2 έως 11 μήνες. Η παλαίωση προσθέτει πολυπλοκότητα στη γεύση του συγκεκριμένου τύπου. Απολαύστε την καλύτερα μόνη της και, ακόμα καλύτερα, μόνος σας – ή τουλάχιστον μακριά τα κλαμπ των νησιών…
Anejo
Εδώ η παλαίωση ξεπερνά τον ένα χρόνο και το bouquet είναι πιο πολυδιάστατο. Νότες από αρώματα βανίλιας, καφέ και βότανα συνυπάρχουν αρμονικά με τα γευστικά χαρακτηριστικά της μπλε αγαύης.
Οι καλύτερες προτάσεις
El Jimador Blanco
Κλασικό δείγμα στην απλή κατηγορία, με ιδιαίτερους τόνους φρούτων και μπαχαρικών όπως πιπέρι και αχλάδι. Στο στόμα, το «τσίμπημα» που χαρακτηρίζει όλα τα ποτά της οικογενείας είναι αρκετά έντονο.
Herencia de plata
Ευδιάκριτη, διαυγέστατη, με «γήινο» bouquet αντανακλά σε μεγάλο βαθμό τον αρωματικό κύκλο της αγαύης. Το απόλυτο aperitif.
Don Julio Blanco
Η πιο πιπεράτη απ’ όλα τα δείγματα της γευστικής δοκιμής. Με πυκνό, πληθωρικό στιλ, ξεφεύγει από τα όρια της λευκής κατηγορίας.
Gran Patron Platinum
Η… Dom Perignon του Μεξικού! Σίγουρα όχι ιδανική για σφηνάκια. Ντελικάτη, αιθέρια, αν και λευκή, θα την πρότεινα ανεπιφύλακτα και ως digestif.
Corralejo Reposado
Ένα βήμα παραπέρα στον κόσμο της απόλαυσης αλά μεξικάνα. Χωρίς να έχει απαγορευτική τιμή, συντηρεί τον τυπικό χαρακτήρα μιας λευκής τεκίλας, ενώ η ολιγόμηνη παραμονή της σε βαρέλι προσθέτει πολυπλοκότητα στα αρώματα, τόσο στη μύτη όσο και στο στόμα. Συντηρεί ένα γλυκό, πολύ γοητευτικό ύφος, που έχει να κάνει με το στιλ του συγκεκριμένου οίκου.
Jose Cuervo Anejo Reserva de la Familia
Δικαιωματικά αποτελεί κατηγορία από μόνη της λόγω της μακράς παραμονής της σε δρύινα βαρέλια. Αυτό μεταφράζεται σ πλούσιο αρωματικό χαρακτήρα που –αρχικά– μόνο τεκίλα δεν θυμίζει. Κυρίαρχα είναι τα βοτανικά αρώματα, όπως και τα αρώματα μελιού, βανίλιας, μπαχαρικών.
