Ο Ρόμπερ Βάντερμανς μένει σε μια συνοικία των Βρυξελών. Γεμάτος, όπως λέμε, φέρει στο ροδαλό του πρόσωπο ένα κοκκινωπό, παχύ μουστάκι. Μετά τη δουλειά, του αρέσει να συναντιέται με τους φίλους του για να μοιραστούν ένα-δύο μπουκάλια lambίc στο καπηλειό της γειτονιάς. Τελευταίο μέρος στον κόσμο, όπου παρα¬σκευάζεται αυτή η ξινούτσικη μπύρα αυθόρμητης και συνεχούς ζύμωσης, από τον Οκτώβρη ως το Μάη. Ίσως, τις καλές μέρες, να συνοδεύει με μια gucuzc μια μερίδα μύδια μαρινιέρ, μαγειρεμένα με την ίδια την μπύρα. Πάντως, κάποια Σαββατοκύριακα, θα κατέβει στο κέντρο, προς την Πλας ντε λα Μπουρς, στα παραδοσιακά καφενεία, όπου θα φάει μερικές «ταρτίν» (φέτα ψωμιού με ότι μπορείτε να φανταστείτε επάνω - το βελγικό σάντουιτς), πίνοντας την μπύρα που διαλέγει στο φαντεζί της ποτήρι και, δόξα τω Θεώ, υπάρχουν πολλά περίεργα ποτήρια στο Βέλγιο. Οι επιλογές είναι πολλές: από δυνατή Mort Subite (Ξαφνικός Θάνατος), Bellevue (80% των πωλήσεων στο Βέλγιο), μέχρι αυθεντικές, μοναστηριακές trappiste εκτός και αν, λόγω απογεύματος, διαλέξει μια κερασένια Κrick. Οι Βέλγοι έχουν τόσες πολλές ξεχωριστές μπύρες, που τις διαλέγουν, όπως οι Γάλλοι διαλέγουν το κρασί. Η μυθολογία της μπύρας θέλει τη γυναίκα στο κέντρο της: Όσιρης και Ίσιδα, στην Αίγυπτο, Βαλκυρίες του Βορρά και η θεά Ραν. Μια μυθολογία δεμένη με τα μυστήρια της γονιμότητας. Γυναίκες ήταν και οι πρώτοι ζυθοποιοί και «κάπελες» των βρετανικών νήσων.
O Τζον Σμιθ περιμένει τις διακοπές. Φέτος, ίσως γυρίσει στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης, όπου η μπύρα δεν είναι τόσο καλή όσο στην παμπ του «Κόκκινου Λιονταριού», όπου κάθεται, απολαμβάνοντας ένα ποτήρι «μάιλντ έιλ» (κόκκινη), αλλά θα γεμίσει τις μπαταρίες του με ήλιο και ξεγνοιασιά. Εν τω μεταξύ, στις ελεύθερες ώρες του παίζει βελάκια, στοιχηματίζοντας πίντες μπύρας (περίπου 1/2 λίτρο) και θυμάται τον παλιό καιρό, όταν η κάθε παμπ μάζευε τους ανθρώπους μιας φάρας, μιας περιοχής, και οι γυναίκες δεν καθόντου¬σαν στην μπάρα. Τα πράγματα άλλαξαν και πια δεν αναγνωρίζεις την καταγωγή του διπλανού σου από την bitter που πίνει. Επιπλέον, ο πόλεμος των ζυθοποιών μετέτρεψε τις παμπ σε απλά πρατήριά τους. Η νοσταλγία, όμως, της εποχής που κάθε χωριό είχε τις δικές του μπύρες, έκανε τους καταναλωτές να αντιδράσουν. Αποτέλεσμα της αντίδρασης είναι οι real ale (πραγματικές μπύρες), ζυμωμένες ως το τέλος μέσα στο βαρέλι, μη παστεριωμένες, σαν την Camra ή την Thomas Hardy. Ο εκσυγχρονισμός έφερε, πάντως, και ένα καλό: διευρύνθηκε ο γαστρονομικός ορίζοντας των παμπ. Παλιότερα, και ακόμη και σήμερα, στις παμπ της εργατικής τάξης έβρισκες μόνο σκοτσέζικα αυγά (σκληρά αυγά, παναρισμένα) ή μια-δυο αλμυρές τάρτες (kidney pie - τάρτα νεφρών, λόγου χάριν). Τώρα, οι ορίζοντες της γεύσης ανοίγονται στον κόσμο, οι παμπ δέχονται οικογένειες με παιδιά και ο παραδοσιακός ξύλινος διάκοσμος, με την μπάρα και λίγα τραπεζάκια, αποκτάει πιο ντιζάιν μορφές. Τώρα, όμως, που το καλοσκέφτεται, ο Τζον, δεν είναι άσχημα που οι σημερινές παμπ έχουν γίνει καθολικά meeting places. Βλέπεις διαρκώς καινούργιες φάτσες και όλες οι τάξεις μπλέκονται με φοβερή ζωντάνια. Αν κάποιο «ψώνιο» της καλής κοινωνίας βυθίσει θερμαντική αντίσταση (!) στο ποτήρι του, με το φόβο μήπως και πέσει η θερμοκρασία της μπύρας... ε, αλίμονο αν έλειπε το γέλιο από τη ζωή. Κάποιες συνήθειες διασώθηκαν: οι άντρες πίνουν κυρίως bitter ale και τα Χριστούγεννα βγαίνει η Κρίσμας έιλ, τελευταία επιζώσα των έιλ για κάθε γιορτή (bride ale - του γάμου, midsummer ale - του θερισμού, cuckoos ale - της άνοιξης, του κούκου). Οι γυναίκες δημιούργησαν, οι καλόγεροι διέδωσαν και εξέλιξαν, η τεχνολογία έφερε τα πάνω κάτω: τη χαμηλή ζύμωση (χαμηλή, διότι οι ζύμες «δουλεύουν» σε χαμηλές θερμοκρασίες) αντί της υψηλής ζύμωσης (όπου οι ζύμες «δουλεύουν» σε μεγαλύτερες θερμοκρασίες -15 έως 25).
O Χανς Μίλερ μένει στο Ντόρμουντ, άρα είναι πιστός στις «ντόρμουντερ», όπως η Νταμπ, η πιο διάσημη, την οποία πίνει πρωί-πρωί στην μπυραρία, με λουκάνικα και πατάτες. Όχι πως δεν πίνει και μπύρες από άλλες περιοχές της Γερμανίας, αλλά... «άμα δεν παινέψεις τον τόπο σου ... ». Μάλιστα, περιμένει με ανυπομονησία κάθε χρόνο την Οκτόμπερφεστ (Γιορτή της Μπύρας, τον Οκτώβριο, στο Μόναχο), για να δοκιμάσει τοπικές μπύρες, όπως την Wiesn Bier (την «μπύρα του αγρού» - όπου λαμβάνει χώρα η γιορτή και όπου ζυθοποιείται για την περίπτωση), ή κάποιες δυνατές marzenbier (μπύρα του Μάρτη, hel1 ή dunkel), όπως την περίεργη Μπίερ-Άιχε (κατά λέξη, μπύρα δρυός), αρωματική και στεγνή. Στη διάρκεια της ημέρας, ακόμη και με το φαγητό, ίσως προτιμήσει μια «πιλς», δημοφιλή αντιγραφή της τσεχοσλοβάκικης αδερφής της, ξανθιά, κρυστάλλινη, πικρή και φίνα. Το βραδάκι, όταν συναντιέται με τους συναδέλφους στο «Τίρολερχοφ», την μπυραρία της γειτονιάς του, τα πράγματα σοβαρεύουν και μαζί με την σάουερκραουτ (ξινολάχανο, που σερβίρεται με ωμά και βραστά αλλαντικά και λουκάνικα), μία καπνιστή Κάιζερ Ντομ ή μια Ντόπελμποκ «Κουλμινάτοφ», επιβάλλεται. Οι κουβέντες για τα αποτελέσματα των αγώνων της τοπικής ομάδας και για τις γκαρσόνες της Οκτόμπερφεστ, με τα γενναιόδωρα ντεκολτέ τους, σηκώνουν μια μαύρη Kloster Schwarz, που πίνεται από μόνη της. Άιν, τζβάι, ντράι, προστ, γκσούφα (ένα, δύο, τρία, γεια, άσπρος πάτος) με ένα ποτήρι μπύρα, ένα σναπς (απόσταγμα) ... Ο Gambrinus, ο θεός της μπύρας, είναι πληθωρικός!
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τον Ιρλανδό Πάτρικ Ο Μπράιαν και για το πως η μαύρη, πικρή stout, μαζί με στρείδια, είναι η μεγάλη αγάπη του ίδιου και των συμπατριωτών του, ή και για τον Ζαν Βαντάμ, τον στιμί (Γάλλος του Βορρά), και πως τραγουδά «Λε πετί Κενκέν», δημοτικό τραγούδι του τόπου του, αφού αδειάσει τρία-τέσσερα λίτρα Jade, τρώγοντας «πιαν ντε Λιλ» («βρομερό της Λίλης», τυρί κόκκινης μούχλας).
Ένα, πάντως, είναι σίγουρο όπως και με το κρασί, ο κάθε τόπος έχει συνήθειες, προτιμήσεις και ιεροτελεστίες. Αν ο Βάκχος του κρασιού είναι ελαφρύς και τυλιγμένος σε κισσούς και κληματσίδες, ο Gambrinus της μπύρας έχει το βήμα πιο βαρύ και είναι τυλιγμένος με σίκαλη και περικοκλάδες λυκίσκου.
