Εντάξει, ξέρω πως έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ο Μr. Neanderthal έτρωγε ρίζες και φύλλα. Και η ανακάλυψη της φωτιάς (εκτός από τα άλλα) άνοιξε σε επίπεδο γαστρονομίας το δρόμο για τον Brillat-Savarin. Όμως, οι αμαγείρευτες σάλτσες είναι πραγματικά μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις που λέω «το θέλω εδώ και τώρα!» και το έχω εδώ «και τώρα!» Πρόκειται για την πιο μινιμαλιστική και ταυτοχρόνως την πιο ροκοκό μαγειρική μου πολυτέλεια. Όσα πολύχρωμα, τραγανά, δροσερά λαχανικά με εμπνέουν, όσα αρωματικά χόρτα με ιντριγκάρουν, όσα σοφιστικέ μπαχαρικά με συγκινούν και το καλύτερο παρθένο ελαιόλαδο, είναι τα άπειρα υλικά μου. Ένα μαχαίρι και ένα μπλέντερ τα απλούστατα εργαλεία μου.
Ο ελάχιστος χρόνος προετοιμασίας και μια γεύση απόλυτα φρέσκια και αυθεντική, το επίτευγμά μου. Λαδολέμονο, λαδόξιδο, λατινοαμερικάνικες salsas, η δοξασμένη pesto, η βασίλισσα μαγιονέζα, όλες οι γνωστές αμαγείρευτες σάλτσες προσφέρονται. Αλλά είναι να μην μπεις στο τριπάκι… Κάτι οι φορτωμένοι πάγκοι στις λαϊκές, κάτι το «γιατί όχι ετούτο με εκείνο», κάτι η πεποίθηση ότι όσο λιγότερο μαγειρεμένο τόσο περισσότερο γενναιόδωρο το τρόφιμο προς στον οργανισμό, ιδού και άλλες σάλτσες που δεν χρειάζονται μαγείρεμα για να διαπρέψουν. Τα πιο λιτά πιάτα –ζυμαρικά, ρύζι, ένα βραστό ψάρι, βραστές πατάτες– θα τις λατρέψουν. Τα τηγανητά (κεφτέδες, τυροπιτάκια, κολοκυθοκεφτέδες), θα πάρουν μια ανάσα δροσιάς δίπλα τους. Εμείς, θα έχουμε περισσότερο χρόνο για καφέ και ποτό στο μπαλκόνι. Καλοκαίρι είναι...
