Το λαβράκι –εννοούμε το πελαγίσιο, το άγριο, το "ελευθέρας βοσκής"- είναι τώρα την άνοιξη στην εποχή του. Τα θηλυκά έχουν γεννήσει, έχουν όρεξη και είναι παχουλά. Και είναι και πανάκριβα. Η παράδοση ήθελε το λαβράκι να είναι είδος πολυτελείας στην καθημερινότητά μας, μέχρι την εμφάνιση της ιχθυοκαλλιέργειας, που το έκανε το πιο προσιτό «ευγενές» ψάρι στην αγορά. Είναι παχύ ψάρι, γεμάτο πρωτεΐνη, ασβέστιο, φωσφόρο, βιταμίνες A, D και B12 και άφθονα «καλά» πολυακόρεστα λιπαρά οξέα, μεταξύ των οποίων και τα ξακουστά ω-3. Ξέρετε, αυτά που μας προστατεύουν από καρκίνο και καρδιακές παθήσεις μέχρι Αλτσχάιμερ και κατάθλιψη. Η σφιχτή, τρυφερή, φίνα σάρκα του με τη λεπτή γεύση, είναι η χαρά του μάγειρα, αφού προσφέρεται για υψηλού επιπέδου δημιουργίες. Όμως, δεν είναι απαιτητικό προκειμένου να δώσει τον καλύτερο εαυτό του. Αυτό που ζητάει με επιμονή είναι απλώς μερικά φρέσκα αρωματικά βοτάνια. Δεντρολίβανο, μάραθο, βασιλικό το καλοκαίρι, ίσως λίγη φρέσκια ντομάτα και φούρνο ή κατσαρόλα. Αν το ψήσουμε στη σχάρα ολόκληρο, ας ρίξουμε στα κάρβουνα ένα –δυο κλωνάρια μάραθο για άρωμα. Αν αισθανόμαστε πολύ δημιουργικοί, μπορούμε να δοκιμάσουμε λαβράκι στον ατμό επάνω σε ένα στρώμα φύκια που θα αγοράσουμε από τα καταστήματα που πουλούν γιαπωνέζικα προϊόντα.
